Eetclub, vroeger en nu

Een nadeel van het ouder worden is misschien wel het feit dat je minder toekomst hebt, maar daar staat gelukkig tegenover dat het verleden steeds groter wordt.

Ik weet niet waarom, wellicht omdat ik vanavond eet met twee leden van de eetclub of misschien omdat mijn Thaise maaltijd gisteravond wat flauw was. In ieder geval komen er allerlei gedachten bij me op. Omdat ik achter mijn computer zit, schrijf ik ze meteen maar even op.

Ik bedenk dat ik in een ver verleden ook al eens lid geweest ben van een eetclub. Die club bestond uit twee echtparen en ik. Om de beurt kookten we voor de groep. Het bijzondere was dat één van die echtparen Hugh Jans met zijn vrouw Anneke was. Hugh Jans was toen bekend om zijn wekelijkse kookrubriek in Vrij Nederland. Ik spreek nu over begin zeventiger jaren.

Ik leerde hem kennen tijdens een openingsfeestje van een chic restaurant. Dat heette, meen ik me te herinneren, Gravenmolen en was gelegen aan de Molensteeg in Amsterdam. Hugh en ik raakten aan de praat aan de bar en we dronken jonge jenever. Toen de maaltijd werd aangekondigd, zei hij tegen mij, wil je echt eten of zullen we gewoon lekker hier aan de jenever blijven. Zo iemand kan bij mij niet meer stuk. Terwijl Wina Born luidkeels zat te kirren dat de eend zalig was, werd het idee van de eetclub geboren.

Ik zou dit verhaal niet vertellen, wanneer er geen Thais tintje aan zou zitten. Bij een etentje bij mij thuis gebruikte ik de gedroogde Thaise Chilipeper. Met mate, want ik wist niet hoe dit bij mijn gasten zou vallen. Hugh Jans verloochende zijn vakkennis niet, want hij riep onmiddellijk: je gebruikt Thaise chilipeper, heerlijk! Waar koop je die in vredesnaam?

Ik weet dat je nu alles bij iedere supermarkt kan krijgen, maar de tijden waren toen anders. Vriendelijk antwoordde ik dat ik de gehakte Thaise pepers kocht waar ze gemaakt werden, in Thailand uiteraard. De volgende keer dat ik Thailand bezocht nam ik een kilopak Thaise pepers mee voor Hugh Jans.

’s Avonds eet ik, zoals gezegd, in een Thais restaurant. Het heet Pergola en is gelegen is het eerste straatje links, achter de Hanuman. Lang geleden woonde ik direct naast dit restaurantje. Aan de andere kant van mijn huisje woonde een ander Nederlands paar. Daarnaast nog zo’n paar en weer twee huizen verder nog een Nederlander. Kortom het was er een gezellige boel.

Mijn Thaise buurvrouw begon haar restaurantje, gefinancierd door een groep Duitsers. Ik maakte haar menukaart op mijn computer. Ze noemde het restaurant Pergola, maar jammer genoeg verscheen er op het uithangbord Bergola. Dit is allemaal al tien jaar geleden. De B is inmiddels listig tot een P vervormd. Aan de huidige menukaart is de Duitse invloed nog duidelijk te zien. Mijn vrienden raden me een gebakken lever met uitjes en gebakken aardappeltjes aan. Verrukkelijk. Een aanrader.