Eerlijke butterfly ontmoet meisje uit Naklua (deel 9)

Keurig op tijd was het zusje deze keer. Ze droeg een lang blauw gewaad dat bijna tot de grond reikte. Slechts af en toe waren de cultureel waarschijnlijk wel verantwoorde sandalen zichtbaar. Deze vrouw liep niet, zij schreed voort, en zweefde de treden op die naar de bar leidden.

Als je niet beter wist zou je kunnen vermoeden dat het een Indiase was.

Voordat ze ging zitten schoof ze de barkruk extra dicht tegen die van mij aan. Ik voelde haar blote schouder. Ik kreeg een kus. Wat kon het leven toch mooi zijn.

Ik informeerde eerst maar eens naar haar neus. Daar had ze geen last meer van. Haar zus had nog wel last van de rugpijn en haar hand. In de Isaan had ze weer nieuwe en andere pilletjes gekregen, maar het bleef een beetje aanmodderen. Bijna de hele terugweg had het jongste zusje gereden. Zij zou de komende dag ook rijden om het nichtje naar een tante in Rayong te brengen en daarom moest ze weer vroeg op, om zeven uur.

Rayong is niet zover hier vandaan, en volgens mij kun je dan gewoon rond koffietijd vertrekken, dus ik geloofde er geen moer van. Dat vertelde ik haar ook. Okee, ik had gelijk, zo vroeg gingen ze niet weg, maar ze wilde van te voren wel een paar uur goed slapen en met mijn gesnurk lukte dat haar niet.

Dat kwam al een stuk geloofwaardiger over.

‘Nou, dan ga je toch gewoon om zeven uur naar je kamer om te slapen, geen probleem.’

‘You not angry?’

‘Ik word alleen boos als je tegen me liegt.’

‘So you are little bit angry now.’

‘Not anymore.’

‘You are good man.’

In de hair- & beautyshop hadden ze weinig omhanden. Ze overwoog om een baantje te gaan zoeken in Pattaya, want ze verveelt zich overdag dood. Cashier hier in de Wonderful 2 Bar, dat leek haar wel wat. Ik maakte haar duidelijk dat ze dan toch echt als serveerster zal moeten beginnen, want de functie van cashier wordt hier bij toerbeurt verricht door serveersters die hun sporen al verdiend hebben. Of als bargirl, maar zoiets stel ik niet aan een meisje voor. Nee, alleen serveren leek haar niks.

‘Vraag aan de band of je een nummer mag zingen, misschien word je ontdekt’, opperde ik.

Maar dat durfde ze niet. We vonden nog geen passende arbeid voor haar.

Wel wilde ze poolen. Als ik verloor moest ik haar 100 Baht betalen, en als zij verloor moest zij 20 Baht betalen. Thaise spelregels dus. Ik won met 2-1 en dat kostte me per saldo 60 Baht. Iedereen gelukkig.

Ze vertelde dat een vriendin in Walking Street werkt, in de Harem Agogo. Zo’n mededeling wordt over het algemeen niet uitsluitend gedaan om ter kennisgeving aan te nemen. Meestal gaat er een diepere bedoeling achter schuil. Ik googelde even, en vond dat deze tent vlakbij of in Soi Diamond moest zitten.

‘Wanneer werkt je vriendin daar?’

‘Elke avond.’

‘Vind je het leuk om daar naartoe te gaan?’

Het antwoord liet zich raden. Ze wilde al richting Beach Road gaan lopen om daar een Bahtbus te nemen, maar dat leek me geen goed plan, op zaterdagavond om elf uur. Een motortaxi was handiger. Twee in dit geval, want met het lange gewaad zou het met z’n drieën op één motorbike een beetje lastig worden. Op Beach Road stond één grote file en we laveerden voortdurend tussen de auto’s door. Minstens een half uur zou het met een Bahtbus geduurd hebben, en nu waren we binnen tien minuten in Soi Diamond. Daar zagen we geen Harem Agogo, maar op Walking Street wees men ons de weg en vonden we de zaak vrij snel.

Ze was nog nooit in een Agogo geweest en ik moet zeggen, dit was bepaald geen saaie bedoening. Een stuk of zes tafeltjes aan beide kanten, allen omgeven met een carré-vormig bankje. Op elk tafeltje een danseres, zodat het eigenlijk meer een table-dance bar is dan een klassieke Agogo. Op het tweede tafeltje rechts danste haar vriendin en aan dit tafeltje zaten nog geen gasten, zodat wij daar mooi plaats konden nemen. Ik bood de vriendin ook maar een drankje aan, waarop ze het dansen onderbrak en er gezellig bij kwam zitten. De plaats op het tafeltje werd onmiddelijk door een ander meisje ingenomen. Leg hier niet je telefoon op het tafeltje, want de kans is groot dat het display door een naaldhak wordt vermorzeld. Je zit echt bovenop de dames, maar natuurlijk niet letterlijk.

Ik vermaakte me wel. Als ik voor de eerste keer in een Agogo kom waar ik niemand ken voel ik me vaak een beetje opgelaten, maar daar was nu geen sprake van. De vriendin was alleraardigst en ik bestelde nog maar een rondje. De vriendin vertoonde nu ook weer haar kunsten en ontdeed zich schaamteloos van de schaarse stukjes kleding waar ze eerder nog in gehuld was. Mocht zusje eventueel stiekeme plannen hebben gekoesterd om hier te solliciteren, dan zou ze die nu wel uit haar hoofd zetten.

Met zes drankjes beliep de rekening al bijna 1000 Baht, dat vond ik wel genoeg.

Inmiddels was het buiten gaan druppelen, zodat we terug een Bahtbus namen. Ik werd duizendmaal bedankt voor het leuke uitje en ik kon erop rekenen dat ze me extra happy zou maken. Voldoende reden om de avond verder in beslotenheid voort te zetten.

Als ze de volgende dag heen en weer naar Rayong ging, zou ze ’s avonds wel bekaf zijn. Ik stelde voor dat we een dagje oversloegen. Dat was goed. Misschien dat ze dan wel een nacht in Rayong bleef slapen en maandag terug zou komen. Up to you darling.

Zondag was de dag van de Pattaya Marathon. De 24e alweer, maar ik had er nog nooit één meegemaakt. Ongevraagde adviezen om mee te doen had ik wijselijk naast mij neergelegd, maar kijken naar zo’n inspannende bezigheid, dat kon geen kwaad. Om half vier zou de start plaatsvinden, op Beach Road ter hoogte van Central Festival. Daar hoefde ik niet naar toe, bij de Dolphin Roundabout ging de route terug richting het zuiden over Second Road. Vanuit de Wonderful 2 Bar zou het allemaal goed te zien zijn. Rond kwart over drie verbaasde ik me erover dat Second Road nog niet werd afgesloten. Eén van de Amerikanen vroeg waarvoor dat dan zou moeten. Ja, vanwege de marathon natuurlijk. Nou, dan kon ik lang wachten zei hij, want hij had ze ’s ochtends om een uur of vier al voorbij zien komen. Ik had het inderdaad wel zien staat op het internet, start om 03.30AM, maar was er toch echt van uit gegaan dat dat een vergissing was. Dus niet, midden in de nacht gaan ze hier hardlopen. Gemiste kans, niks meer aan te doen.

Op Facebook plaatste zusje mooie foto’s van Rayong. Die vermaakte zich zo te zien wel. Ze bleef inderdaad een nacht slapen daar. We spraken af voor maandag, tien uur. Niet later dan 22.30 vermeldde ik nog, als je er dan niet bent ga ik op zoek naar een ander meisje. Het werd half elf, geen zusje, ook geen berichtje. Ik was het beu en vertrok naar de Tim Bar.

De volgende ochtend stuurde ik een berichtje naar zusje:

‘Thanks for let me wait again.’

‘I am so sorry about last night.’

‘What you expect me to say now?’

Dat wist ze ook niet, ze stuurde een plaatje van een huilend gezichtje.

Ik liet het er maar bij.

Een uur later weer een bericht:

‘What are you doing now?’

‘Drinking coffee.’

‘Are you angry me last night? I am so sorry.’

‘Yes, today I am angry.’

Weer een plaatje met veel tranen.

‘Why did you not come last night?’

‘I was in Pattaya 10PM. When I was in bar, you already gone.’

‘Today I already have date. Maybe tomorrow I will not be angry anymore.’

‘Haha, you butterfly man.’

‘I will let you know tomorrow.’

‘I start work in bar tomorrow.’

‘Which bar?’

‘Yes.’

‘What bar?’

‘Beer bar.’

‘Name of bar?’

‘One the fool.’

‘Where is that?’

‘One derfool’

‘You mean Wonderful?’

‘Haha,Yes.’

‘You surprise me everyday. See you tomorrow.’

‘Kiss.’