Eerlijke butterfly ontmoet meisje uit Naklua (Deel 8)

Het zusje had vermoedelijk ook een alcohol-intolerantie, want ze deed erg rustig aan. Heel verstandig. Ik werd uitgebreid getrakteerd op foto’s uit haar geboortedorp. Van de kleine varkentjes die geboren waren en gezoogd werden, tot plaatjes waarop ze met de bruidegom van haar zus poseerde. Ik vroeg me af of Olaf zich niet nog eens achter z’n oren gekrabd zou hebben, op zo’n moment.

Zusje was op haar twaalfde aan een vriendje begonnen. Hij verhuisde al vrij snel naar Rayong, maar ze hielden het toch zes jaar vol, hoewel ze hem niet vaak zag. De afgelopen twee jaar heeft ze geen vaste boyfriend gehad. Desondanks is ze aardig losgeslagen, en heeft ze heel wat Thaise jongens leren kennen. Ze vindt zichzelf ook wel een beetje een butterfly. Ze is de jongste van drie dochters en daardoor vanaf haar geboorte door haar zussen altijd gezien als het kleine babytje. Daar begon ze nu behoorlijk van los te komen. Ik was haar eerste farang, zo vertelde ze. Het zou zomaar kunnen.

Het werd me later in ieder geval duidelijk dat ze meer ervaring had dan haar oudere zus. Maar ze was goddelijk mooi en vreselijk lief. Dat ik dit nog mocht meemaken…

Uiteindelijk was het natuurlijk te doen om de Bahtjes, daar maakte ze geen geheim van. Trouwen heeft ze nog even geen zin in. Gelukkig maar. De volgende ochtend moest ze inderdaad vroeg op. Ze ging met haar zus mee naar de Isaan. Dat was gezelliger, en dan konden ze afwisselen met autorijden.

Het zou wel erg jammer zijn als ze daarna niet ook weer samen naar Pattaya zouden komen, bedacht ik me. Ik hoefde me geen zorgen te maken, met een weekje zou ook zij er weer zijn.

Op de social media volgde ik het stel en er was met enige regelmaat contact.

Eergisteren zijn ze teruggekomen. Na zo’n lange rit wilde ik me niet meteen weer opdringen, ik wachtte rustig af wat er zou gebeuren.

Vanmorgen kwam er een berichtje. Ze hadden gisteren eerst bijna de hele dag geslapen en ’s avonds zijn ze samen op stap geweest om hun laatste Bahtjes er doorheen te jagen. Nu leek enige financiële ondersteuning dringend gewenst. Er was nog maar 50 Baht in kas.

‘What you mean darling? You want to come to my room tonight?’

‘Yes Tuk-Tuk, please…  Can I go three nights with you?’

‘Haha. You know that is difficult for me. Me butterfly… But we can try!’

‘Ok darling, thank you. See you tonight. Kiss!’

We hadden afgesproken om negen uur. Kort na het middaguur ging ik eerst ontbijten met het meisje dat nog bij me was. Zij kwam uit Bangkok en was sinds drie weken actief in Pattaya, via een datingsite. De zaken liepen boven verwachting, ze had nog geen vrije dagen gehad, en een bedrijfsresultaat van 50.000 Baht leek ze in de eerste maand wel te gaan halen. Ze gaf me een inkijkje in de reacties en aanbiedingen die ze zoal via de moderne media ontving. Wellicht dat ik daar binnenkort eens een apart verhaaltje aan zal wijden, het is een snel groeiend – en boeiend – marktsegment. Ze ging mee naar de Wonderful 2 Bar, waar ik meestal vervolg met koffie, water en cola, om de alcoholische versnaperingen zo lang mogelijk uit te stellen. Om een uur of drie moest ik een hint geven dat ze wellicht nog wat op haar kamer wilde gaan slapen. Anders was ze denk ik blijven hangen tot haar volgende afspraak, om vijf uur. Maar ik moest nog een verhaaltje in elkaar knutselen en ik ben elke dag sowieso het liefst een aantal uren op mezelf. De hint werd begrepen.

Veel tijd werd me niet gegund, er druppelden alweer de nodige bekenden binnen. Over het algemeen long-stayers in deze tijd van het jaar, die soms weken lang met dezelfde vriendin optrekken. De afgelopen tijd heeft zich een min of meer vast groepje gevormd van een stuk of zes Amerikanen, waar ik als enige niet-Amerikaans staatsburger heel makkelijk in word opgenomen. Ze zijn erg patriottisch, en controleren daar streng op. Met hun kennis over bijvoorbeeld de geschiedenis en betekenis van de Amerikaanse vlag, proberen ze elkaar vliegen af te vangen. Het zijn stuk voor stuk mensen met een hoop levenservaring, die de hele wereld hebben gezien, en goed geboerd hebben.

Maar ze zijn niet eigenwijs, hebben een brede interesse en als ze iets niet weten rusten ze niet voordat ze de kennis hebben vergaard, en je mag ze daarbij best helpen. Ik zal niet generaliseren, maar dit zijn gewoon leuke Amerikanen. Het is gewilde clièntele van de meisjes, die vrijwel dagelijks in de gelegenheid worden gesteld om hun tassen vol te gaan winkelen. Soms denk ik wel eens dat je op een gegeven moment toch alles moet hebben, maar dat gaat voor deze dames kennelijk niet op.

Ongemerkt was het tijd geworden voor de Tom Yum Kung. Daarna even uitbuiken. Dan zou het inmiddels wel zo’n beetje negen uur zijn.

Om half negen stuurde zusje een bericht:

‘Darling, I have dinner with my sister first.
Can I see you about 10 PM OK?
Or 10.30? We go to restaurant in Naklua.’

Nou, daar was dan zeker nog een spaarpotje voor gevonden.
Je kan natuurlijk ‘nee’ zeggen, of vragen hoe ze dat dan van plan zijn, met 50 Baht, maar zo zit ik niet in elkaar.

‘Not later than 10.30.
If you are not in bar at 10.30, I go find other girl.’

‘Ok daling, thank you!.

Dan bleef ik nog maar even uitbuiken. Heel langzaam werd het tien uur, kwart over tien. Tijd om naar de Wonderful 2 Bar te gaan. In een kwartier kon er weinig meer misgaan. Op het moment dat ik de lift in stapte trilde mijn telefoon:

‘I am in hospital now’, gevolgd door een foto van een hevig bebloede bovenlip en mond.

Ze zou toch niet gevochten hebben?

‘What happened?’

Eigenlijk niks. Ze zaten te eten en opeens was er bloed uit haar neus komen stromen. Zou vermoedelijk door de warmte zijn veroorzaakt, zei de dokter.

‘Ok, hope you get well soon!’

‘Thank you.’

Dat ging het dus niet meer worden vanavond. Prompt werd ik aangesproken door een bekende van me, een landgenoot en medeblogger. Ik had hem verteld dat het zusje vandaag zou komen, en hij wilde dat ook wel eens zien. Twee gedesillusioneerde personen. Gezellig hoor. Nu moest ik toch nog op jacht. Ik besloot mijn pijlen op Soi 3 te richten en rekende af. Toen viel mijn blik op een meisje in de Wonderful 2 Bar en bleef ik zitten. Kennelijk een nieuw meisje. Ze zat druk te praten met een aardig collegaatje, die haar vermoedelijk wegwijs maakte. Daar moest ik maar eens bij gaan zitten. Het was haar eerste dag hier. Ze was 25, heeft geen kinderen en kwam uit Surin, net als haar collegaatje. Ze waren al vier jaar bevriend. Ze wilde wel met me mee, maar moest de volgende morgen om zeven uur op, omdat haar grootmoeder een jaar geleden overleden is en dat moet in de tempel herdacht worden. Hoeveel ze nu moest vragen wist ze niet, ze informeerde bij haar vriendin, die netjes verder bemiddelde.

Ik gooide er wat ladydrinks tegenaan en niet zo heel veel later vertrokken we naar de kamer.

Op de vraag wat ze had gedaan vóórdat ze in de Wonderful 2 Bar was komen werken volgde het standaard antwoord: Toen had ze in haar woonplaats in de Isan meegeholpen op de boerderij. Dit antwoord is een mooi voorbeeld van de ‘Thaise waarheid’. Er wordt strikt gezien niet gelogen, maar de suggestie die ze ermee wekt, dat ze voor het eerst in Pattaya werkt, is natuurlijk onzin.

Je moet dan de volgende vraag stellen:

‘Aha. En wat deed je dáárvoor?’

Ja, toen had ze ook in Pattaya gewerkt.

En daarmee is dan het wonder, het onmogelijke feit dat vrijwel alle meisjes desgevraagd pas hooguit een paar maanden in Pattaya werken, verklaard: Ze gaan regelmatig voor een enkele dagen of een week naar huis, en als ze terugkeren naar Pattaya beginnen ze weer opnieuw te tellen.

Het heeft me jaren gekost voordat ik deze puzzel had opgelost.

De jongedame in kwestie had als serveerster in een Agogo in Walking Street gewerkt, een klein jaartje. Daar verdiende ze een basissalaris van 10.000 Baht. Met ladydrink-bonus en fooien meegerekend tussen de 15.000 en 20.000 Baht per maand. Het bedienend personeel kon in de Agogo waar zij werkte niet gebarfined worden.

Ik vond het een aardig inkomen voor een serveerster, maar voor haar was het inmiddels niet genoeg meer. Vandaar dat ze, op aanraden van haar vriendin, nu hier is begonnen.

Ze heeft een paar Thaise vriendjes gehad, met de laatste is het twee maanden geleden uit geraakt. Hij hield er nog meer vriendinnen op na, zoals min of meer gebruikelijk.

Het werd tijd voor wat anders.

Ik zal niet in details treden, maar laat ik het zo formuleren: Het bleek – in ieder geval voor haar – geen onverdeeld genoegen. Dan heb ik er, eerlijk gezegd, ook niet echt lol in. Gelukkig maar, anders worden het drama’s. Ze wilde nu eigenlijk het liefst meteen naar haar kamer. Ik vond het goed. Geluidloos verdween ze in de nacht.

Ik sliep tot elf uur en was benieuwd hoe het met zusje zou zijn.

‘Good morning! How are you today?’

‘I am good now. And you?’

‘I am fine. Hope to see you tonight.’

‘You not angry?’

‘I will punish you tonight! lol No, not angry.’

‘But not kill me na’

‘Only slowly.’

‘Haha. What time?’

‘9.30?’

‘Ok!’