Eerlijke ‘Butterfly’ ontmoet meisje uit Naklua (deel 7)

THAISE OPENHEID

De excursies waren erg leuk en het voelde gewoon prettig om bij haar te zijn. We praatten over van alles en nog wat. Zeker voor Thaise begrippen was ze opvallend open. Ik wilde nu toch wel eens weten hoe lang ze die Duitser al kende.

‘Wanneer heb je Olaf (zo noem ik hem maar even) nou precies voor het eerst ontmoet? Volgens mij al vóórdat wij elkaar leerden kennen.’

‘Ja, dat klopt. Een week of drie daarvoor. Ik liep op Naklua Road te app-en en toen botste ik bijna tegen hem aan. Hij was expres voor me gaan staan. Hij zei dat hij nog nooit tegen zo’n mooi meisje was aangelopen. Hij leek mij ook wel aardig. Ik ben drie dagen bij hem gebleven, toen moest hij terug naar Duitsland. Toen ik met jou meeging had ik nog geen idee of het met hem wat zou worden. Daarna zei hij dat hij met me wilde trouwen. Dat wilde ik wel, en toen heb ik jou een beetje afgehouden. Ik denk dat je dat wel begrijpt.’

‘Natuurlijk. Good girl. Weet hij iets van ons?’

‘Ja, ik heb hem ook over jou verteld. En hij weet ook dat ik nu taxi-girl van een farang ben. Hij weet alleen niet dat jij dat weer bent, ik heb gezegd van een klant die zijn haar had laten knippen. Dat is toch ook zo? En meer hoeft hij niet te weten. Het is onschuldig, maar misschien dat hij dat niet zou geloven.’

Ze vond het jammer dat ze me nu niet meer een keer mee kon nemen naar haar geboorte- en woonplaats in de Isaan. Anders had ik kunnen zien hoe je achter een kudde koeien verzeild kunt raken. Dan had ik bovendien haar eigenwijze moeder kunnen ontmoeten. De familie heeft zelf voor ongeveer 20.000 Baht rijst per jaar nodig, en mama verbouwt rijst op het land. Maar dan moet ze eerst geld lenen om te kunnen zaaien, en als de oogst mislukt, is er niet genoeg om van te eten, laat staan om te verkopen. Dus had ze tegen haar moeder gezegd: Vergeet dat rijst verbouwen nou maar, ik zorg wel voor 20.000 Baht, dan hebben jullie genoeg rijst. Maar mama had zich toch weer in de schulden gestoken en was gaan zaaien. Nu dreigt de oogst te mislukken en moet er toch rijst worden gekocht, én de lening moet afbetaald worden. Echt eigenwijs vindt ze dat.

Het contrast tussen het reilen en zeilen op het platteland en de dagelijkse gang van zaken in de steden is bijna niet te bevatten. Ergens wist ik dat natuurlijk al wel, maar zo concreet realiseer je je het meestal niet. Haar zus is bijvoorbeeld zangeres in een band in de hoofdstad van de provincie, en tevens veehoudster van twintig varkens in haar geboortedorp. Talloze zulke verhalen. Ze zijn niet wereldschokkend, maar ik hoor ze graag.

INBURGERING

Maandag bleef het dagelijkse berichtje van het meisje uit Naklua, met de vraag of ik al wakker was en of ik ergens naartoe wilde, uit. Dat bevreemdde me, zo opeens.

Daarom opende ik het gesprekje maar.

‘Hi, how are you today?’

Nou, het ging niet zo goed. De uitslag van het inburgeringsexamen Duits was binnen gekomen, en ze had 56 punten gescoord, terwijl je er 60 nodig hebt om te slagen. Ze was er al bang voor geweest, want de laatste maand was ze niet meer naar school gegaan in verband met het huwelijk en alle rompslomp daaromheen. Begin september kan ze het opnieuw proberen. Ze moest de volgende dag naar Bangkok om zich opnieuw in te schrijven voor het examen en om weer 3100 Baht te betalen. Ze ging met de bus, want autorijden in Bangkok vindt ze sowieso al niet leuk, en de vorige keer was ze ook nog eens bijna twee uur aan het zoeken geweest voordat ze dat vermaledijde Goethe Institut had gevonden. Ik moest me maar even zonder haar vermaken. Eventueel had ze nog wel een vriendin die mij gezelschap kon houden en ook ’s nachts wilde blijven. Ze was alleen een beetje dik.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik vroeg om een foto. Die kwam meteen.

Nee, dit paste niet in de profielschets.

‘Ik ben altijd eerlijk darling, dat weet je. Ik zal geen smoesjes verzinnen, ze is me gewoon te dik.’

‘Okee, geen probleem, ik probeerde het voor haar, ze wil graag wat verdienen. Misschien kom ik nog wel iets leuks voor je tegen.’

‘Je mag het altijd proberen hoor. Never try, never know.’

ZOO

Woensdag vertrokken we naar de Khao Kheow Open Zoo in Bang Phra. Dat zou wel gaan, ondanks dat ze al een paar dagen wat last van haar rug had, en ook haar linkerhand was pijnlijk bij belasting. In het Bangkok Pattaya Hospital had ze pillen gekregen en die hielpen eerst aardig, maar het werd nu toch weer langzaam erger. Het plan is dat ze één dezer dagen voor een weekje naar huis gaat om daar gratis medische zorg in te roepen. Een ander lichamelijk aandachtspunt was haar gewicht. Ze was in ruim twee maanden 5 kilo aangekomen. Ze geeft de schuld aan de prikpil die ze had gehaald toen duidelijk werd dat het serieus zou worden met Olaf. Dus misschien kon ze beter aan de slikpil. Ik kon haar geen advies geven, zo’n expert ben ik niet op dat gebied.

Via de Motorway – route 7 – bereikten we snel onze bestemming. De dierentuin is zó groot dat een rondje lopen niet te doen is. Vandaar dat je er gewoon met de auto doorheen mag rijden. Maar zo’n golfkarretje vonden we absoluut leuker. We zijn lang niet overal gestopt en waren toch dik een uur onderweg. Het is een soort safari, maar dan anders. De entreeprijs is gelijk voor Thai en farang, 300 Baht. Plus 350 voor het golfkarretje. Ach, daar hoef je het niet voor te laten.

Op de terugweg informeerde ik hoe dat nou zat met dat inburgeringsexamen. Kon ze zonder dat helemaal niet naar Duitsland? Jawel, maar dan slechts voor een paar maanden, en dat is niet de bedoeling. Dat wordt dus nog blokken, als het ervan komt. Toen ze aangaf met de bus heen en weer naar Bangkok te gaan, had ik geopperd dat ze dan in de bus mooi kon leren. Maar dat was onmogelijk: In de bus valt ze altijd in slaap. Ik mis op zulke momenten een beetje de ambitie die je zou verwachten en net het verschil zou kunnen maken. Jammer is dat.

IJSBEREN

Vroeg in de avond stuurde ze me een berichtje.

‘Ik ga morgen naar huis daling.’

‘Ok, goede reis. Hoe lang blijf je weg?’

‘Een weekje denk ik.’

‘Ok, doe voorzichtig.’

‘Doe ik. Heb je al een meisje voor vannacht?’.

‘Nee, nog niet.’

‘Een andere vriendin van me wil ook wel, ik stuur je haar foto.’

Dit was wel een héél mooi meisje…. Dat zag ik wel zitten!

‘Hoe oud is ze?’

‘Twintig.’

‘Knap meisje hoor. Ik denk wel bijna net zo knap als jij een jaar of vijf geleden, met wat minder kilo’s en zonder kinderen.’

‘Haha, ja dat denk ik ook wel.’

‘En weet je wel zeker dat ze met zo’n oude dikke farang op stap wil?’

‘Zeker weten.’

‘Hoe weet je dat dan?’

‘Omdat ik dat gevraagd heb sufferd! Ze zei:’Ja.’ Ze moet alleen morgen vroeg op, ze kan maar tot zes uur blijven.’

De prijs die ze erbij vermeldde was heel acceptabel. Dit kon ik niet laten lopen.

‘Als ze hier om negen uur kan zijn is het akkoord.’

‘Ok.’

Dat werd dan nog anderhalf uur ijsberen, want ik geloof het tegenwoordig pas als ik het vast kan houden. Misschien nog wel langer, de stiptheid van de Thaise dames kennende. Tijd genoeg om alle mogelijke scenario’s door mijn hoofd te laten gaan waarom er toch nog een kink in deze kabel zou kunnen komen.

Ik bekeek de foto nog eens aandachtig. Wat een schoonheid. Ze had inderdaad wel wat weg van het meisje uit Naklua. Veel zelfs. Een angstig gevoel bekroop me. Ze ging morgen naar de Isaan. Dan moest ze ook vroeg op, en ze kon vast nog wel wat centjes gebruiken. Ze zou toch niet een oude foto van zichzelf hebben gestuurd? Het zou zomaar kunnen. Oh my Buddha…. Of haalde ik rare dingen in mijn hoofd? De foto gaf geen uitsluitsel. Het zou kunnen, het zou ook niet kunnen. Er kan in vijf of zes jaar veel veranderen.

Stel dat ze straks zelf op zou komen dagen. Wat zou ik dan doen? Zelf zou ik hier nooit op hebben aangestuurd, maar als ze zich nou zo op een presenteerblaadje aanbood….. Eigenlijk was het heel simpel; twee woorden moesten genoeg zijn: ‘Fuck off!’ Zou ik dat kunnen? Ik wist het echt niet. Het zou wel het beste zijn.

Ik maakte me vast weer zorgen om niks. Het meisje van de foto zou straks gewoon aan komen wandelen en de mensen in de bar zouden zich massaal afvragen waar ik dit wondermooie schepsel nou weer vandaan had gehaald.

Om twee minuten voor negen kwam er een berichtje.

‘What are you doing?’

‘Waiting in bar.’

‘Ok, she on the way now.’

‘Thanks.’

Tien minuten later kwam ze aanlopen, het meisje van de foto, gelukkig.

Ze zag er prachtig uit, keurig en toch aantrekkelijk gekleed, ze kon zo van een high class escort bureau in Bangkok komen. Inderdaad de nodige knipogen en subtiele gebaren van het personeel en de bekenden in de bar.

Ze sprak ‘goed’ engels en ik kreeg de indruk dat het wel klikte. Ik liet haar nog wel even de keuze.

‘Als je me toch niet leuk vindt kan je gewoon naar huis gaan hoor. Dan betaal ik de taxi voor je.’

‘O nee, het is ok.’

We vervolgden ons kennismakingsgeprekje.

Op de vraag: ‘Wat doe je voor werk?’, kreeg ik geen bevredigend antwoord:

‘Van alles.’

‘O ja? Hoe zit dat dan?’

Ze was pas kort in Pattaya, en had een paar baantjes gehad, maar nog niks blijvends gevonden.

Oorspronkelijk kwam ze uit dezelfde plaats als het meisje uit Naklua, vandaar dat ze vriendinnen waren.

Eindelijk begon ik het te begrijpen! Het liefste via een omweg moest ik er achter zien te komen wat voor werk ze daar in de Isaan deed, dan had ik haar klem!

‘Wat vind je van de muziek in deze bar?’

‘Leuk.’

‘Vind ik ook, het is een goede band. Hou je van muziek?’

‘Ja, ik zing zelf ook in een band, af en toe.’

Ik wist genoeg, maar liet nog niets blijken.

‘Als we straks naar het hotel gaan, moet je je ID-card afgeven. Die heb je toch wel bij je?’

‘Ja.’

‘Mag ik hem even zien?’

Ze begon in haar tasje te zoeken.

‘Laat maar, ik weet het zo ook wel.’

‘Wat bedoel je?’

‘Mijn taxi-girl is jouw zus.’

‘O, je weet het….’

Ik moest er vreselijk om lachen. Wat dom dat ik me zo voor de gek had laten houden en niet eerder op het idee was gekomen…. Ik maakte er maar geen punt van en zij was opgelucht:

‘Het voelt beter nu, nu hoef ik niet meer te liegen.’

Het ijs was definitief gebroken. Ik stuurde een berichtje aan het meisje uit Naklua:

‘Alles ok. Je hebt een lekker zusje. Bedankt hoor. lol’