Op Facebook zag ik foto’s van het meisje uit Naklua. Ze was kennelijk zelf in Rayong gebleven. Mooi strand, lekker eten en even later zelfs een foto die genomen was op Utapao International Airport (vlakbij Rayong).
Ze was daar niet slechts om vliegtuigen te spotten zo bleek, want de volgende maaltijd werd genuttigd op Koh Samui. Exquise culinaire hoogstandjes en cocktails in een luxe beach resort. Het is een wonder wat ze hier met nog 50 Baht in kas kunnen doen.
Ondertussen voelde zusje zich ‘lonely’ in de hair & beautyshop in Naklua. Ik ging extra vroeg eten, want ik wilde zusje die avond beslist zien in haar nieuwe baantje in de Wonderful 2 Bar en het was niet denkbeeldig dat ze heel snel gebarfined zou worden. Om zeven uur zou ze beginnen. Om half acht ging ik een kijkje nemen. Geen zusje. Ik liet de Mamasan een foto van haar zien. Nee, ze was niet op komen dagen. ‘Maybe’ zou ze komen, had ze tegen de Mamasan gezegd. Ik keek op facebook en ze zat ‘relaxed’ met een vriendin sushi te eten in Central Festival. Toch weer van gedachten veranderd.
De volgende dag maakte het meisje uit Naklua een boottochtje naar Koh Phangan. Op de foto’s alleen selfies en plaatjes van de mooie omgeving en heerlijkheden. Met wie ze daar nou zat werd zorgvuldig aan de beeldvorming onttrokken, net zoals ik tijdens de tripjes buiten het beeld van de camera bleef. Althans werden die niet op facebook geplaatst. Ik was nieuwsgierig.
‘You enjoy trip?’
‘Yes, thanks, very much.’
‘With who you are there?’
‘Friend.’
Dat moest inderdaad wel een hele goede kennis zijn, die haar zo verwende. Verder informeren leek me zinloos.
‘When you come back Pattaya?’
‘In two or three days I think. You want me to bring you to Don Muang?’
‘That will not be possible I think. I go Cambodia sunday 26 already.’
‘Maybe I come back Saturday. I will let you know tomorrow.’
‘Ok, have a nice time!’
De herkansing voor de inburgeringscursus Duits is trouwens al in de eerste week van augustus, en niet in september zoals ik eerst abusievelijk heb vermeld. Met al dat gereis is er volgens mij nog nauwelijks tijd geweest om daar nou eens flink mee aan de gang te gaan. Ik vraag me wel eens af hoe Olaf daar over zou denken. Misschien heeft ze geluk en haalt ze het deze keer. Een resultaat van noeste arbeid kun je het dan niet noemen. Maar goed dat Olaf geen facebook heeft.
Op de datingsite zag ik tussen de nieuwe leden een bekend gezicht voorbij komen: Zusje.
‘Hi beauty, you work in Beer Bar?’
‘Haha, no.’
‘Why you not come Wonderful 2 Bar yesterday?’
‘Maybe later.’
‘Ok, please let me know then. I will buy you a lady-drink.’
‘Ok. What are you doing now, old man?’
‘Thanks darling, I am going to Soi Diana, there are some old girls there waiting for me.’
‘Ok, good luck.’
Ze zou het wel razend druk hebben met het beantwoorden van alle berichten op de datingsite, en op een oude dikke farang zat ze nu vast niet meer te wachten. Ik vond het niet erg. Ze is jonger, slanker en knapper dan het meisje uit Naklua, maar van gevoelens zoals ik die voor haar zus heb, is absoluut geen sprake. Sommige dingen zijn rationeel nu eenmaal niet te verklaren.
Oesters en kreeften kwamen langs op de facebook pagina van het meisje uit Naklua, onder vermelding van de tekst: Laatste dag op Koh Samui, morgen voor twee dagen met het vliegtuig naar Phuket, met verblijf in het Amari, en dan terug naar Pattaya.
Zondag mij naar Don Muang brengen zou niet meer lukken, rekende ik uit. En zo komt er dan, in ieder geval voorlopig, zoals verwacht vrij plotseling, een einde aan de reeks verhalen over het meisje uit Naklua en haar zusje.
Ik vertrek zondag 26 juli naar Phnom Penh in Cambodja, voor tien dagen. Daar ben ik nog nooit geweest en verandering van spijs doet eten, zegt men. Ik had eigenlijk een ticket voor de 27e, maar ik had niet goed geteld, ik zou dan één dag overstay oplopen. Weliswaar doet men daar in het algemeen niet moeilijk over of kun je dat met 500 Baht boete op het vliegveld regelen, maar mocht er nou toch net op die dag iets gebeuren waardoor je met autoriteiten in aanraking komt, dan is het onvoorspelbaar wat de gevolgen zijn. Dus maar liever € 150 door het putje spoelen in plaats van 15 uur in de zenuwen te zitten en mogelijk erger. Verlengen was misschien ook nog een optie geweest, maar ik heb een hekel aan formaliteiten, dus ik doe het op mijn eigen eigenwijze wijze.
Ik heb me een klein beetje ingelezen over het (nacht)leven in Phnom-Penh, voor een deel laat ik me maar verrassen. Geen idee of het een aardig verhaal zal opleveren. In dat geval zal ik natuurlijk op zoek moeten naar een ander platform, want hier gaat het over Thailand hè.
Jammer voor de enthousiaste lezers, een verademing voor degenen die mijn verhalen verafschuwen, maar ze – uit pure zelfkastijding? – toch lezen.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Column8 november 2021Frans Amsterdam: Hotelboekingsperikelen
Column7 november 2021Frans Amsterdam in Pattaya: ‘De BVN kwelling’
Taal6 november 2021Tellen in het Thais
Leven in Thailand5 november 2021Falang leest bargirl de les
Die paar dagen in Cambofja, Phnom Penh, overleven wij hier ook wel! Maar daarna weer gewoon aan de bak met je heerlijke verhalen over al die Thaise schone en jouw rusteloosheid.Veel plezier.
Ik weet niet of het van Kun Peter mag maar zou het wel leuk vinden om je verhalen vd tiendaagse trip maar Cambodja ook lezen! Of anders op facebook? Wat is je accountnaam daar?
Ik heb Frans al laten weten dat hij het naar de redactie kan sturen voor publicatie. Wij publiceren wel vaker verhalen over de buurlanden van Thailand.
Geweldig eerst denken dat na deel4 zoals van jou aangekondigd het einde van jou verhalen zou zijn,en dan komt gelukkig een zusje in het spel,die voor een verlenging zorgt. Als nu zusje ook gaat trouwen,kun je beter nu al vragen of haar moeder,of een nichtje naar Pattaya komt,zodat we nog 20delen lezen kunnen.
Bij de snelle vervolgen die je schrijft,stelt zich de vraag,of je werkelijk nog tijd hebt van butterflyen en ontmoeten. 5555
Beste Frans, Er zijn altijd voor en tegenstanders. Laat je niet van de wijs brengen. Gewoon zo doorgaan. Wellicht komt er een nieuwe Cambodjaanse vlam in je leven waar deze lezer graag in meedeelt..
Ik ben absoluut geen hypocriet, deel de hobby van Frans in niet-onaanzienlijke mate en heb daarom ook wel enig recht van spreken als ik het voortdurende gebruik van het woord ‘butterfly’ in twijfel trek. Bij herhaaldelijk gebruik van betaalde dvp’s past m.i. eerder een andere, minder romantisch klinkende benaming. Iemand die er een hobby van heeft gemaakt Pattaya, Angeles City en nu ook Cambodja te bezoeken voor de dames – niets ten nadele van die persoon – wordt in jargon op ‘gespecialiseerde’ webfora een wandelaar genoemd. In de volksmond geldt een wat minder flatteus woord hiervoor.
Dat de bijdragen van fransamsterdam het lezen waard zijn betwist ik niet; ik vermaak me ermee en herken als veelvuldig Pattaya-ganger een hoop uit de praktijk. Echter, niet iedereen is ruimdenkend en we willen met zijn allen Thailand toch niet zo stereotype neerzetten als veel leken het land al zien. Dus als een lustoord voor sekstoeristen/sekspats. Jammer dat dit soort bijdragen, hoe mooi geschreven ook, tussen de regels door wel hiertoe bijdragen.
Beste Danzig,
Misschien is selectieve perceptie het probleem? Je ziet allemaal wat je wilt zien, bewust of onbewust, om te genieten of om je er lekker tegen af te zetten en te klagen. Maar als je objectief alle bijdragen eens telt en indeelt in ‘stereotype’ en ‘serieus’, dan zal waarschijnlijk ‘stereotype’ in verhouding verrassend weinig voorkomen.
Misschien, je zou ook kunnen zeggen dat Frans beduidend minder hypocriet is dan het gros van de Thailandgangers en er niet om heen draait wat zijn bedoelingen zijn?
raak steeds benieuwder naar deze twee schonen. een link naar hun facebook profiel zit er zeker niet in? 😉
Tijdens het lezen van Frans zijn bijdrages zit ik regelmatig te denken aan hoe zou het verhaal zijn als dit geschreven zou zijn door de dame in kwestie. Kortom, het grote waarom van haar handelen in dit verhaal. Frans en zij zijn aan het schaken maar wat nu de motivatie is? Van de Frans in dit verhaal weten wij het wel. Ik zou het sowieso leuk vinden als op Thailandblog meer verhalen komen die geschreven zijn door vrouwen. Ook lijkt het mij leuk om eens te horen van Thaise vrouwen hoe die nu aankijken naar die rare gewoontes van die Farangs. Tja, de reputatieschade voor Thailand als vakantieland door de verhalen zoals die van Frans is een discussie op zich zelf.
Beste Jack G,
Opzich zijn het leuke verhaaltjes die Frans schrijft,maar deze verhalen worden vaak geschreven door mannen die graag dromen,en de realiteit niet graag onder ogen zien. Niets is erger opgewekt te worden uit een droom,die je geboden wordt door een vrouwtje,die meestal veel jonger is,en bovendien dagelijks je ego streelt. Veel mannen zullen graag met je mee dromen,en gretig jou verhalen lezen,en zijn reeds nieuwsgierig na een volgende reeks van je verhalen.in de hoop misschien het zelfde te beleven. Deze hoop hoeft in Pattaya niet lang te wachten,en is voor iedereen te realiseren,of reeds gerealiseerd. Niet voor niets heeft Pattaya zich ontwikkelt van een klein vissersdorpje in een gigantische Dreamworld voor mannen die in Europa meestal niets meer te melden hebben,en hier nog heerlijk verder kunnen dromen.
Als je nu ergens in een bar zit,en die vrouwtjes onderling in hun eigen taal praten hoort,is het vaak het beste niets te verstaan,anders komt je droom behoorlijk aan het wankelen. De wens van Jack G.dat hij het leuk zou vinden als Thaise vrouwen hier zouden schrijven,hoe hun mening is over die rare Farangs, is met zekerheid zeer ammusant,maar voor de verdere Business waar een groot deel in Pattaya van leven moet, erg schadelijk. Gewoon lekker verder dromen,en wachten op Frans zijn volgende delen,waar hij veel lezers schijnbaar een plezier mee doet.
Goudeerlijke butterfly Frans Amsterdam brengt ons in de wereld van de werkelijkheid. Niet helemaal zoals de Christelijke kerk het voorschrijft, maar kleinburgelijk mogen we het zeker niet noemen. Op de keeper beschouwt, doet Frans goed werk. Hij helpt de vrouwen bij uitoefening van hun vak en laat ze iets verdienen om zijn eigen eenzaamheid te verdrijven. Ik noem dat een win-win-situatie. Bovendien geeft hij ons als lezer van deze rubriek, inzicht in zijn leven. Waar de een het 50 – jarig huwelijk ambieert, kiest de ander een avontuurlijker bestaan. Daar lijkt mij niets op tegen. Lang leve Frans Amsterdam!
Vermakelijke verhalen, jammer dat er een eind aan komt voor je Frans 🙂
Sommige dingen zijn werkelijk waar zo cliché. Die foto’s op facebook bijvoorbeeld, dat doet bijna elke Thaise dame. Met een man op stap of op vakantie zijn en toch stug op sociale media volhouden dat ze single zijn.
Wens je fijne dagen Frans en wacht met spoed op je volgende verhaal…
hoi Frans,
Heb met plezier je belevenissen in Pattaya gelezen. Wat je als man v d wereld allemaal meemaakt 🙂
Phnom Penh zal je zeker bevallen, niet alleen de dames. Ben er vaker geweest.
Rust ‘ns goed uit…….!
Is er ’n soortgelijke blog als deze, maar dan over Cambodia?
Wie weet dat?
M.v.g. Maurice
Maurice heeft een vlotte pen en schrijft met humor. Zeer lezenswaardig. Denk dat zijn mogelijke avonturen in Cambodia best in Thailandblog een plaatsje kunnen vinden, want maken we niet allemaal wel eens vanuit Thailand een uitstapje over de grenzen?
Blijven leuke stukjes Frans, enne aangezien ik dit jaar ook nog 20 dagen in thailand en cambodia ben zie ik ook graag uit naar dat stukje!