Eenzaam in Thailand
Wonen in Thailand voor langere tijd of zelfs definitief is een droom, die voor velen uitgekomen is. Het leven in dit mooie land is goed, je doet allerlei nieuwe ervaringen op en je geniet van alles dat Thailand te bieden heeft.
Er is geen tijd om je ook maar een moment te vervelen. Ook ik blaas regelmatig op dit blog de loftrompet over mijn leven in Pattaya. Ik heb geen dag spijt, dat ik ooit de beslissing heb genomen om naar Thailand te verhuizen.
Achterlaten
Als je eenmaal die beslissing genomen hebt en vertrekt, realiseer je je nauwelijks wat je achterlaat. Ja, je weet familie, vrienden en kennissen zul je mogelijk niet meer, althans minder zien. De buurt, de bossen, duinen, stranden of het stadsgewoel raken uit je herinnering en hebben plaatsgemaakt voor andere plekken, waar je je thuis moet voelen. Ondanks al dat mooie in je nieuwe omgeving kun je je toch af en toe eenzaam voelen onder de nieuwe omstandigheden waarin je niet bent opgegroeid. Sterker nog, het kan lijden tot ernstige depressies.
Depressie
Het woord depressie gaat mij wat te ver, maar als ik mijzelf als voorbeeld neem, wil ik best bekennen dat er momenten van eenzaamheid bij mij opkomen. Ik leef in een Thaise omgeving met Thaise mensen, ontmoet wel buitenlanders uit vele andere landen, eet meer buiten de deur dan in Nederland, maar het goede gevoel van Nederland ebt langzaam weg. Een enkele keer overvalt je wel eens de gedachte, wat moet ik in dit vreemde land met vreemde mensen, een vreemde taal en vreemd eten?
Ik heb geen bijzondere reden om naar Nederland te reizen, maar als ik eens alleen op het bordes van mijn huis hier zit, glaasje bier en een sigaar erbij, dan gaan mijn gedachten best wel eens uit naar leuke herinneringen uit het verleden. Ik geef toe, een deel is nostalgie, maar dat dekt de lading niet helemaal.
Een avondje stappen in Amsterdam, een strandwandeling op Ameland, een fietstochtje door Twente, een avondje met voetbalvrienden van mijn veteranenclub, bezoek op zondagmiddag aan mijn favoriete amateurvoetbalclub, zelf een voetbalwedstrijd fluiten of gewoon met mijn hond een wandeling in de buurt maken met een praatje met andere hondenbezitters, zijn zaken waaraan ik met een goed gevoel aan terug denk. Voor alles is wel een alternatief te bedenken in Thailand, maar het is niet hetzelfde en je kunt je daarom ook wel eens eenzaam voelen in deze wondere wereld ver weg van je thuisbasis.
Expats
Eenzaamheid en depressie’s komen bij veel mensen voor zonder dat er altijd een oorzaak voor aan te duiden is. Maar onderzoek heeft wel uitgewezen dat een expat meer kans op een depressie maakt dan iemand die “thuisgebleven” is. Ook daar kunnen vele redenen voor aan te voeren zijn, maar wat ik hierboven onder “Depressie” schrijf is er wel een goed voorbeeld van. Je kunt aan die eenzaamheid wel wat doen voordat het tot een depressie of erger leidt.
Thailand
Of je nu netjes met een Thaise partner een regelmatig leven leidt of vrijwel dagelijks het hoogste woord in een bierbar voert, niemand is immuun voor eenzaamheid en/of neerslachtigheid. Wie wat langer in Thailand woont, kent ongetwijfeld wel een geval in zijn/haar omgeving waar een relatie met een Thai om wat voor reden dan ook op de klippen liep, mensen die te veel alcohol drinken, overal ruzie zoeken of zelfs in het ergste geval zelfmoord plegen. De gevallen van buitenlanders die ergens van het balkon “vallen” zijn, neem ik aan, genoegzaam bekend.
Remedie
Is die eenzaamheid of neerslachtigheid te voorkomen of te “genezen”? In een Frans tijdschrift las ik een aantal tips hiervoor en enkele daarvan spraken mij wel aan. Je kunt natuurlijk op gezette tijden terug gaan naar je thuisland om die herinneringen weer even in werkelijkheid mee te maken. Het geeft je ook de kans om met oude bekenden te praten, wat dan geheel iets anders is dan contact via telefoon of andere media.
Maak contact met andere buitenlanders in Thailand. Dat hoeft niet per se met landgenoten, hoewel dat het voordeel biedt in je eigen taal te kunnen praten. Aansluiten bij de een of andere club (expats club, sportclub) kan ook zeer zinvol zijn, omdat je daar op den duur wat makkelijker over een persoonlijk probleem kunt praten dan in een kroeg. Ik zelf kikker helemaal op als er een vriend of kennis uit Nederland komt, waar ik dan een of meer dagen lekker mee kan kletsen tijdens een etentje met de nodige drankjes erbij.
Lezersvraag
Herkent u bovenstaand verhaal en zeg eens eerlijk, overkomt u dat gevoel van eenzaamheid ook wel eens?
– Herplaatst bericht –
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Activiteiten29 oktober 2024De Golf van Thailand rondom Koh Tao (video)
Eten en drinken28 oktober 2024Noedels eten in Chanthaburi
Achtergrond22 oktober 2024Thaise fruitsnijkunst Kae Sa Luk
Activiteiten21 oktober 2024Beklimming van Khao Nor in Nakhon Sawan (video)
Ik herken dat gevoel.
Ik heb ruim 15 jaar in NL samengewoond met mijn (TH) vrouw en stiefdochter.
We hebben ook nooit onder stoelen of banken gestoken dat we onze oude dag in TH zouden doorbrengen.
En dan komt dat moment dat je moet kiezen eerder dan verwacht.
Wij hadden samen altijd veel gewerkt, denk een gemiddeld 70 uur per week en goed gespaard voor onze oude dag. Dan komt op je werk ook nog een leuke aanbieding dat je eerder kunt stoppen met werk (mijn geval 49 jaar) en dan moet je binnen enkele weken een knoop moet doorhakken die eigenlijk pas over 10 jaar zou komen. Konmt bij dat mijn vrouw wat kleine ongemakken heeft in de loop der jaren (knieen/rug) en dan is de beslissing snel gemaakt.
Tot op de dag van vandaag geen spijt, alleen net als de schrijver zijn er af en toe momenten dat je terug denkt aan die goede oude tijd in NL. Ach dat is 2-4 keer per jaar en ik denk dat iedereen dat wel eens heeft, of je nu bent verhuisd of geemigreerd, gescheiden of juist getrouwd. Er is altijd wel een moment dat je denkt “Heb ik er goed aan gedaan”.
Helemaal mee eens Jo.
Het valt mij op dat de eenzaamheid gekoppeld wordt aan Thailand.
In Nederland is de eenzaamheid groot onder ouderen.
Kinderen komen een paar keer per jaar langs. Men ziet elkaar op verjaardagen (als die gevierd worden). Maar zelfs als er 1 keer in de week bezoek komt duurt een week erg lang.
Men beleeft in gedachten leuke momenten van vroeger. Immers toen waren er nog contacten op school, werk of sport. Ook fysiek is de sociale omgeving minder bereikbaar en vaak ook minder interessant geworden.
Men wordt meer en meer afhankelijk.
Het is dus goed dat je dit uitspreekt. Maar blijf je afvragen wat je doelen en interesses zijn. Wat maakt je nog gelukkig? Maar idealiseer Nederland niet. Ook hier kent men deze gevoelens.
Beste Gringo,
Vol verbazing heb ik je stuk op 1 mei gelezen over de vraag of je wat “fout” deed omdat je in Pattaya woont. Daar kom je met allemaal redenen dat je nooit de taal hoeft te leren en dat je je altijd Nederlander blijft voelen en je totaal niet kan vinden in sommige tradities en dat je in zijn geheel nooit van plan bent om daar wat aan te doen.
Vervolgens lees ik nu vijf dagen later dat je je wel eens afvraagt wat je hier doet met die vreemde mensen in dit vreemde land en ook al beschrijf je dat je die gedachte maar een enkele keer overvalt ik verbaas me over de hypocratie van deze uitlating. Vol met passie schrijf je over je afkeer van integratie (Waar ik het overigens in zijn totaliteit niet met je mee eens bent) en nu vijf dagen later kom je ineens met een stukje over eenzaamheid. Nou ik kan je vertellen dat de houding die jij hebt (en vele anderen hier) precies de reden is dat mensen zich eenzaam en depressief voelen in een nieuw land.
Als laatste opmerking wil ik nog wel kwijt dat voor iedereen het leven anders is en dat iedereen zijn of haar leven op zijn of haar manier invulling moet geven. Het is dus daarom ook geen waardeoordeel over jou persoonlijk Gringo maar een observatie die ik ter stelling breng op die forum
MVG, Karel
Beste Karel,
Goed lezen valt vaak niet mee ook u heeft niet goed gelezen.
Ik heb namelijk ook het stuk van Gringo over zijn leven in Pattaya gelezen en interpetreer dat toch heel anders.
In het stuk van vandaag staat dat hij een bewuste keuze heeft gemaakt om naar Thailand te vertrekken.
Het feit dat hij wel eens een moment van eenzaamheid heeft is naar mijn idee vrij normaal en staat los van zijn dagelijks doen en laten in Pattaya.
Het is juist heerlijk om tussen mensen te vertoeven die je maar helemaal of half verstaat. Het ontslaat je van allerlei sociale verplichtingen en dwang tot conversatie. Khorthot krap mai kao chai Snap er geen bal van. En ik kan me in gezelschap rustig in mijn dronkemans mijmeringen terugtrekken. Hoef niet verplicht te converseren op stomvervelende Nederlandse verjaardags feesten. Met honden bezitters praat ik zo wie zo niet. Als ik maar kan lezen. En ja, men laat mij met rust in Thailand. God zei dank! Hij verstaat ons toch niet.
Een bekende klassieke Italiaanse auteur, Machiavelli of Bocaccio meen ik, schreef: Waarom zou je met je buurman praten als je via boeken kunt kennis maken met de grootste geesten ter wereld? Helemaal mee eens.
Ik ervaar het ook zo. Hoef niet zo nodig te communiceren en ben graag alleen, maar voel me daarom niet eenzaam. Waar ik wel last van heb zijn de ‘demonen’ uit mijn verleden, onverwerkt verlies en spijt, die regelmatig in mijn dromen terigkomen.
Maardie blijven je achtervolgen, waar je ook bent.
Ik zou het willen omdraaien….
Een aardig gesprek….face to face…met de buurman is mij meer waard dan welk boek dan ook!
Van een boek krijg je geen reactie maar een boek kan wel amuseren , leerzaam zijn enz.
Heel belangrijk: GA DE TAAL LEREN.
En ontloop andere farangs die in Thailand wonen. Blijf weg uit Faranr barren en restaurants. Loop daar met een grote bocht omheen. (figuurlijk)
Zoek contact met Thais. Dat is juist zo makkelijk, omdat Thai een volkje is dat ziich makkelijk geeft en open zijn voor mensen die ze niet kennen. Wat bij Westerlingen vaak zo’n barriere is.
De taal leren had je trouwens al voor een deel moeten doen voor je hier kwam
Maar ja, het is nooit te laat om iets goeds te doen, zegt de Fransman Die het savoir vivre heeft.
Als het je lukt zul je je niet eenzaam voelen, dat is nml.ets dat doe je jezelf aan.
Beste corretje,
Mijn inziens zal ga de taal leren GA DE TAAL LEREN wel iets helpen maar je kunt je roots niet altijd verdringen, het zal net als bij de meest mensen in geheugen terug komen, het zal ook weleens kunnen zijn dat oudere mensen heel vaak vroegere dingen herinneren en dat hoeft niet persé dat je in het buitenland leeft.
Heel menselijk dat ” wan di wan mai di” dat is iets wat je hebt en niet kunt veranderen.
Sorry, Corretje, maar jij hebt er total niets van begrepen. Ik ken al een gevoel van eenzaamheid nadat mijn lieve vrouw in Nederland na 34 jaar huwelijk stierf aan kanker. Dat gevoel deed ik mijzelf dus niet aan, maar dat overkomt je. Ik mis mijn maatje, waarmee ik lief en leed deelde. Nu heb ik een ontzettend lieve Thaise vrouw en een flinke zoon en ik ben gelukkig, maar mijn prima nieuwe leven in Thailand compenseert het verlies van mijn vrouw maar ten dele.
Ik lijd niet aan eenzaamheid, het is gewoon, dat ik af en toe wel denk aan leuke dingen, die ik in Nederland gewend was. Ik heb er een paar genoemd, maar zou dat gemakkelijk kunnen uitbreiden.
“Eenzaam, maar niet alleen”, is de titel van een boek van onze vroegere Koningin Wilhelmina. Ik ben ook nooit alleen, want vertoef dagelijks onder mensen, veel mensen soms en dat kunnen Thais of buitenlanders, incl Nederlanders en Belgen zijn. Ik geniet daar ook van, trouwens, ik geniet elke dag van mijn verblijf in Thailand, laat dat duidelijk zijn. .
Wat ik zelf zei was, dat ik opkikker als een bekende of vriend uit Nederland komt en daarmee lekker in het Nederlands kan ouwehoeren (zie ook de reactie van Geert om 14.47) “Ga de taal leren” (in hoofdletters nog wel!) om die reden is voor mij dan ook grote onzin.
Gelukkig heb ik dat punt ook medestanders in de reactrie’s
Aanleiding om het artikel te schrijven was niet omdat ik dagelijks met een gevoel van eenzaamheid rondloop. Ik noemde al, dat ik een artikel in een Frans tijdschrijft over dit onderwerp las. Veel expats lijden aan eenzaamheid en depressie’s was de bewering en ik wilde wel eens weten hoe de bloglezers hierover dachten.
Beste Gringo,
Jij zegt dat ik er totaali niets van heb begrepen. Wat een uitspraak zeg. danl je wel
Dat je je rottig voelde toen jouw vrouw overleed aan kanker kan ik me heel goed voorstellen.
Verschrikkelijk. Doch tijd heelt alle wonden. Dat zijn dingen die horen bij het leven. Waarom je dat er nu bijhaalt begrijp ik trouwens niet. Helaas. Of eigenlijk wel.
Je hebt nu een nieuw leven opgebouwd met een lieve vrouw en zoon. en lijdt sf en toe net zoals zo vele andere bloglezers aan eenzaamheid en depressie’s (in lichte vorm weliswaar). Ze missen Nederland zo erg, blijkt hier. Jij ook dat blijktt uit je artikel, Anders zie je dat niet als een opkikker als een bekende op bezoek komt, al of niet met een doos cigaren.
GA DE TAAL LEREN in hoofdletters is volgens mij broodnodig om met Thaise mensen te kunnen communiceren. Want die zijn er zo veel om je heen, in hun land. Ook al zal dit in Pattaya wel anders zijn. Kennis van de taal heb je hele dagen nodig. Heel de rest van je leven.
Lukt het allemaal niet Gringo vergeet het dan hier je kunt altijd nog terug
Maar vergeet niet wat hier onder wordt gezegd:” Nederland is rap aan het veranderen en kotst op z’n eigen onderdanen”.
STERKTE!
Beste Gringo,
Je hebt helemaal gelijk ook ik heb het nodige meegemaakt en ben geliefden verloren.
In Thailand voel ik mij als een vis in het water maar gevoel kun je niet onderdrukken.
Ook ik denk wel eens aan het verleden en de pijn die je met je meedraagt blijft bestaan.
Het is jammer dat sommige reageerders er weer keihard opspringen en je op je woordt proberen af te rekenen zonder goed te lezen.
Ik begrijp je voor 100%
Zeer begrijpelijk. Dit alles is ook heel “normaal” en iedereen voelt dit ook wat anders aan en vindt daarin dan ook meestal zijn weg. Met 1 ding ben ik het niet reens en wat je er ook van mag denken: als je de taal niet leert en spreekt van de omgeving waarin je voortdurend leeft kan je je nooit 100% “thuis” voelen en ook nooit rot een dieper gesprek of gevoel komen met de gemeenschap om je heen. Taal maakt essentieel deel uit van het geluksgevoel. Dat geldt op elke plaats in de wereld. Ik ken heel veel buitenlanders die nauwelijks enkele woorden Nederlands kunnen praten en begrijpen in Belgie. Zij zullen zich ook nooit “echt thuis” voelen en trouwens ook nooit door de meeste Belgen als 100 % één van hen worden aanzien
Uitstekend en zeer herkenbaar verhaal!
Ik ga binnenkort voor 84 dagen naar Nederland (met Thaise partner) om Thailand ‘ns even te vergeten en te kijken of mijn partner wat in Nederland ziet.
Mogelijk in de toekomst 4 maanden Nederland, 8 maanden Thailand of soortgelijk.
En als dat onmogelijk blijkt, kies ik Nederland.
Als je dat gaat doen, zal het zeker bevallen.
Ikzelf pendel al plm 12 jr op-en-neer: 6 maanden Thailand en ‘s-zomers 6 mnd Nederland en EU.
Dát bevalt me bizonder goed en hoop dat nog zeker 15 jr, tot m’n 90ste vol te houden.
Wanneer ik Alphons als voorbeeld neem, gaat me dat zeker lukken.
Mooi verwoord en realistisch, maar toen ik de titel van je bericht las dacht ik : “die man woont in een afgelegen dorpje en niet in een grote stad”.
Immers, met alle respect voor ieders keuze, maar hoeveel ik ook van Thailand hou, en ik ga er ooit ook wonen met mijn gezin, ik zou nog binnen het jaar wegkwijnen als ik bijvoorbeeld in de Isaan zou wonen.
Ik ben een (groot)stedeling en kan nooit aarden in een dorp, want dan zou ik depressief worden…!
Als ik In Pattaya zou wonen, zou ik alle dagen super enthousiast door het leven gaan (denk ik!).
Mensen die langere tijd in Thailand wonen, worden ouder, en ook in Nederland neemt eenzaamheid toe naarmate men ouder wordt.
Dat pensionado’s in den vreemde vaker depressief zijn, kan natuurlijk ook komen doordat ze dat in Nederland al waren en mede daarom naar het buitenland zijn vertrokken, in de ijdele hoop er dan voor eens en voor altijd vanaf te zijn.
Praatgrage mensen die het liefst in het middelpunt van de belangstelling staan zullen het in Thailand door de taal extra moeilijk hebben.
Als ik na een vakantie terug ben in Nederland vind ik het wel heerlijk weer de nodige kwinkslagen en woordgrapjes te kunnen maken, dat is hier vrijwel uitgesloten.
Eenzaamheid is niet te genezen, want het is geen ziekte, maar er is vrij eenvoudig wat aan te doen, zoals Gringo zelf al aangeeft. Als je lijdt onder je neerslachtigheid ben je wel ‘ziek’ en vereist dat veelal een langdurige behandeling, met wisselend succes.
Zelf ben ik nogal een einzelganger, dus ik voel me maar zelden eenzaam, terwijl je dan toch depressief kunt raken.
Ik denk dat ik Nederland telkens te kort verlaat om in Thailand behoefte te hebben om Nederlanders op te gaan zoeken. Maar ik ben natuurlijk best bereid weer eens een biertje te drinken met Gringo, als hij erover wil praten. (smiley-lol
Ja heel eerlijk gezegd heb ik die gevoelens ook wel eens ….omringd door Thaise vrienden en Thaise mensen mis ik NL soms heel erg …niet zo erg om definitief terug te gaan maar erg genoeg om minimaal 2 maal per jaar een paar weken terug te keren naar m’n oude home stekkie waar iedereen bekend is, iedereen Nederlands spreekt, even weg van het koeterwaals..
Ik ben altijd aangetrokken door hoogtes maar tegen de tijd dat in een warenhuis op de 6 de verdieping loop te denken hoe zou het zijn om hier naar beneden te springen dan weet ik dat het tijd is om weer even naar ‘huis’ te gaan….ik ben zelfs een keer verhuisd van de tiende verdieping van een appartementen gebouw omdat ik constant vreemde gevoelens had op het balkon…snel verhuisd naar de tweede …niet vanwege hoogtevrees maar omdat ik altijd aan springen dacht….zal het absoluut nooit doen daar is het leven me te lief voor maar wilde wel van die rare/nare gedachten af
Ik herken me hier helemaal niet in. Misschien komt het dat ik niet altijd opgegroeid ben in de zelfde stad in Nedrland. Op mij n2o ste ben gaan varen bij de KPM ( 2 jaar weg) Daarna tot mijn tot mijn 40 voornamelijk
in het vaar gebied van de KJCPL heb vertoeft. Ok mijn echgenote hoeld van reizen en heeft lange tijd me mij meegevaren. Heb van 1989 to 1990 aan de wal gewrekt maaar in de scheeepvaart als inspecteur.
Kantoor was in Groningen. In 1999 tot 2010 heb ik het kantoor in Italie beheerd. Welte in Bergeggi ( Savona) en woonde in Italie. In 2010 na overlijden van mijn echtgenote ben ik Pattays verhuisd.
Bevalt me prima. Maar misschien komt het door mijn levens loop dat ik geen heimwee heb
Een luxe probleem, je kunt altijd terug als je wilt, ik wil graag met je ruilen. Je gevoelens snap ik, maar die zijn op oude herinneringen gestoeld. Nederland, Europe is hard aan het veranderen en niet in positieve zin. Ik ben al sinds 1998 weg uit Nederland maar heb wel in diverse europese landen gewoond, nog steeds, om te werken en het nederlanderschap doet mij niet veel meer. Ik heb geprobeerd in NL tetug te keren maar kreeg geen steun, geen zorgtoeslag, of kinderbijslag, niets. NL kotst op zijn eigen landgenoten. Ik zou graag een vaste baan hebben in Thailand maar heb geen hoge opleiding, ben 53 en heb geen eigen woning. Nogmaals, geniet ervan. Je hebt een mooi leven, vermoedelijk, zoals menig expat, een huis en regelmatig goed (zeer goed voor Thaise begrippen) inkomen, in de toekomst gaar er veel veranderen voor expats en kunnen er alleen maar welgestelden in Thailand wonen. NL gaat bij het europese hof onderzoeken of het mogelijk is om nederlanders die 10 jaar of langer in het buitenland wonen, om die het nederlanderschap af te nemen. Geen nederlander meer, geen AOW dus? Ik hoop over 14-15 jaar in Thailand te kunnen wonen maar vrees het ergste.
Misschien zou u een bron van die ontneming van Nederlanderschap kunnen geven?
Volgens mij is dat niet meer dan een wild gerucht.
Als het Nederlanderschap aan een Nederlander (met 1 nationaliteit) zou worden ontnomen, zou hij statenloos worden
Er is geen gerechtshof in de beschaafde wereld, die dat zou toestaan.
Ik vind wel artikelen die een termijn van 10 jaar noemen bij immigratie, en ontneming van Nederlanderschap bij Jihadisten.
Overigens hoef je geen Nederlander te zijn, om AOW rechten op te bouwen en betaald te krijgen.
Je verkoopt volstrekte, paniekzaaiende onzin in de laaatste 2 zinnen van je reactie. Volgens de huidige Nederlandse wetgeving kun je het Nederlanderschap ‘van rechtswege’ verliezen als je langer dan 10 jaar buiten de EU woont – en dan alleen nog is als je ook een andere nationaliteit hebt en aan jou in deze periode geen Nederlands paspoort, Nederlandse identiteitskaart of verklaring over het Nederlanderschap is verstrekt.
De Raad van State, ons hoogste rechtsorgaan, heeft in het kader van voorliggende rechtszaken zgn. prejudiciële vragen gesteld aan het Europese Hof met betrekking tot de verhouding tussen deze wetgeving en de bepalingen uit het EU-verdrag die het burgerschap van de EU regelen. Het antwoord op de gestelde vragen wordt door de Raad van State in het uiteindelijke oordeel als juridische basis voor de interpretatie van de wetgeving gebruikt.
Zie het persbericht van de Raad van State: https://www.raadvanstate.nl/pers/persberichten/tekst-persbericht.html?id=1038
Beste Gringo, erg mooi dat je zo eerlijk bent,en toegeeft, dat er bij alle mooie dingen die te beleven zijn in Thailand,ook momenten zijn van eenzaamheid. Nu heb jij zoals ik begrepen heb omdat je in de buurt van Pattaya woont,eigenlijk nog de meeste mogelijkheden om af en toe een gesprek te voeren met een andere farang. De meeste expats die ergens op het land wonen, ver van alle cultuur genoten,en hoogstens over paar woorden thaikennis vervoegen,hebben haast nooit de gelegenheid om een gesprek te voeren,dat tenminste een beetje in de diepte gaat. Zelfs al praat iemand met zijn partner de Engelse taal,het gesprek verloopt meestal nooit zo,als onder twee mensen,die hun eigen moedertaal spreken. Er zullen zeker mensen zijn die hier genoeg aan hebben,alleen voor mij zou het op duur betekenen,dat ik levend begraven ben,en dat de deksel van de sarg hooguit nog een kier openstaat. Daarom moet volgens mij iemand die op het land woont,zijn best doen om tenminste de Thaitaal te leren,zodat hij/zij met met meer mensen praten kan,zodat hij het gevoel krijgt dat de deksel van de sarg zich steeds verder opent. Natuurlijk respecteer ik ook diegenen die zich genoegen met een veel mindere contact kwaliteit,en hun tijd vaak tussen de rijstvelden en het regelmatige verhaaltjes schrijven,zelf goed praten. Ik zelf zou nooit zo verliefd kunnen worden om voor mij een dergelijk offer te brengen,bovendien heb ik het gevoel,dat ik na mijn werkzame leven iets anders verdient heb. Zo gun ik een ieder het zijne,maar met aller respect Not for me!!
Het zal je niet verbazen wanneer ik zeg dat ik me aangesproken voel … . hahaha
Ik citeer :
“de meeste expats die ergens op het land wonen, ver van alle cultuurgenoten, en hoogstens over paar woorden thaikennis vervoegen hebben haast nooit de gelegenheid om een gesprek te voeren … ”
” … diegenen die zich genoegen met een veel mindere contact kwaliteit, en hun tijd vaak tussen de rijstvelden en het regelmatige verhaaltjes schrijven, zelf goed praten …”
Nogal kort door de bocht vind ik. En ik kan heel goed vergelijken, ik heb negen jaar in Pattaya gewoond en ben nu aan mijn vierde jaar Isaan bezig.
Laat me het volgende zeggen :
De gesprekken in Pattaya met taal- en cultuur genoten waren van een veel lager niveau dan hier in Isaan. De ontmoetingen hier zijn op een lage kwantiteit wegens de afstanden en kiest men dus vrienden waar men echt met kan praten, en meestal zijn dat interessante mensen die eerst in hun thuisland wat gepresteerd hebben en nadien nog steeds in Thailand ook heel wat ondernemen, heel wat anders dan een kamertje huren en gaan drinken in de bars … . In Pattaya en consorten waren de onderwerpen : vrouwen, seks, problemen met Thais en Thailand. Niets meer of niets minder.
Tijdsbesteding is hier heel wat anders dan in de toeristencentra. In Pattaya was er altijd een excuus : Schat, ik ga fitnessen. Jawel, een uurtje en nadien in de kroeg. Schat, ik ga vissen. Jawel, zuipen aan boord en na afloop in de kroeg. Schat, ik ga poolen (excuus Gringo), jawel, in de kroeg. Schat, we gaan een motortochtje maken. Jawel, en daarna in de kroeg. Schat, de vrijdagen zijn wel voor mij. Jawel, in de kroeg. Schat, we gaan lekker dineren samen. Jawel, en daarna wel een afzakkertje in de kroeg.
Nu ja, dan vertoef ik toch wat liever tussen de rijstvelden en de natuur.
Ik val je niet aan John, ik probeer te verklaren dat het afhangt van hoe je het leven bekijkt. Ik heb genoten in Pattaya maar vond het op den duur wel eentonig. Ik geniet nu in Isaan, doch dat kan altijd wel veranderen en dan bekijk ik het wel.
Maar denigrerend spreken over mensen die Isaan verkiezen boven het westers vertier vind ik nogal flauw. Ik heb respect voor iedereen, en hun keuzes.
O ja, en dat gevoel van eenzaamheid. Zullen we allemaal wel eens hebben, ook ik ben daar onderhevig aan. Per slot van rekening ben je opgevoed in je thuisland, heb je je jeugd er doorgebracht, en het grootste deel van je leven. Daar denkt iedereen wel eens aan. Meestal wanneer er wat problemen opduiken in je nieuwe thuisland. Persoonlijk probeer ik dat te plaatsen onder de noemer ‘nostalgie’. En ga ik muziek spelen, uit mijn gouden jaren.
Tot m’n partner ingrijpt en me opvrolijkt met moderne muziek, een biertje, een knuffel en jawel, een leuk gesprek.
Groeten John, wanneer ik ooit nog eens een trip richting Chang Rai plan neem ik contact op om een pintje te drinken, want ook ik wil naar de kroeg eens in een toeristenstad !
Beste Inquisiteur,ik kan mij voorstellen dat jij je aangesproken voelt,hoewel ik jou persoonlijk niet bedoeld heb. Sterker nog,in vindt jou verhalen omtrent de Isaan erg realistisch geschreven,en ook vaak voorzien van nuttige informate. De verhalen schrijvers die ik bedoel,bestaan meer uit de reactie schrijvers op deze site,waarin ze voortdurend anderen proberen te overtuigen,van hun eens genomen stap om zich in Thailand te vestigen. In werkelijkheid zijn velen die op het land wonen,en over weinig Thaitaal kennis vervoegen,hooguit aangewezen op de vaak spaarzame informatie die ze krijgen van hun Thai partner. Vaak is deze spaarzame informatie,aangevuld door vermoeden en fantasie, de enigste voedingsboden waaruit ze hun cultuur kennis putten. Vaak is de enigste mogelijkheid van meer contact,het bezoeken van een ver weg wonende Farang, of de mogelijkheid van de verschillende sociale media’s die het Internet te bieden heeft. En deze mogelijkheden waren mij op den duur te gering,om mijn gelukkig te voelen,vandaar dat ik het vergeleken heb met levend begraven. Ben het volkomen met je eens, dat als je in Pattaya tussen het party volk zit,dat je ook problemen hebt, om een juiste gesprekspartner te vinden. Veel contacten zullen hier ook vaak erg oppervlakkig aflopen,maar de kans toch iemand te vinden,die jou Interessen deelt,lijkt mij vele malen groter als op het land. Zelf woon ik alleen gedurende de wintertijd in Chiangrai,en hoewel ik mij tamelijk goed verstaanbaar kan maken bij de dorpse bevolking,voel ik naar hoogstens 4 maanden dat ik iets vermis. Als ik dan reacties lees van expats, die ergens op het land wonen,en haast geen Thai spreken,die zeggen dat ze zo enorm gelukkig zijn,dan heb ik hierbij grote vraagtekens. Zou het niet zo kunnen zijn,dat velen zich op die manier zelf moed in praten, en ook om anderen te overtuigen,dat ze geen fout gemaakt hebben bij het verlaten van hun thuisland. Ik ken namelijk veel Farangs die vroeger met hun thaipartner in Europa gewoont hebben,waarbij de thaipartner weinig contact mogelijkheden had met landgenoten,zodat ze voor een groot deel afhankelijk was van haar farang partner,en daardoor ook veel gemeenschappelijk ondernomen hebben. Eenmaal in Thailand aangekomen keert zich de Medaille,de thaipartner,die vaak een huisje eenzaam op een klein dorpje heeft, zit nu vaak bij haar vriendinnen,of haar familie,praten de hele dag Thai,en het gemeenschapsleven wat de Farang zo mooi kende uit Europa wordt steeds minder. Iedereen zal daar een eigen mening over hebben,en ik zeg ook niet dat het overal zo is,maar ik ben overtuigd,dat velen het wel ongeveer zo ondervinden,en er liever niet over schrijven. Vandaar lees je meestal reactie’s dat ze het allemaal geweldig doen,en dat ze voor geen goud terug willen naar hun thuisland. Ik zeg dus niet Inquisiteur dat dit jou ook betreffen moet,alleen ik denk dat je precies weet wat ik bedoel. Trouwens mocht je in de winter in de buurt van Chiangrai komen,ga ik graag op jou voorstel in om samen een pintje te drinken. Ik verheug mij in het dorp waar wij wonen,op iedere afwisseling en goede gesprekspartner. Gr.John.
Dag John Chiang rai,
Zoveel tekst en woorden om over mensen, die hier gevestigd zijn, uw beoordeling, lees veroordeling, neer te schrijven.
Wat zit er je nu zo dwars beste man? Slaat die verbittering steeds toe als je 4 maanden “gevangen” leeft in Chiang Rai?
Soms moet je tevreden zijn met wie je bent en ook met hoe je bent.
Ik zou je adviseren om aan een klein zelfonderzoek te doen voor je je “waarheden” opdringt aan al die het maar horen wil.
Ik ben het echt wel beu om iedere keer opnieuw een tirade te moeten horen over wie in Pattaya mag of niet mag gelukkig zijn en wie in de Isaan niet mag gelukkig zijn!
Wat weet jij nu van mij en van zovele anderen om alleen jou visie als heiligmakend te verklaren.
Ik verklaar bij deze, dat mijn vrouw en ik in de Isaan gelukkig zijn, hier goede vrienden met inhoud hebben en dat dit u niet machtigt om daar jouw misprijzen over uit te spreken.
Uw eigengereidheid om dat voortdurend te doen mag eens stoppen.
Mag ik jouw en al diegenen die je dierbaar zijn een lang en gelukkig leven toe wensen, waar u zich ook mag bevinden.
Van harte,
Jan
Sawang Daen Din
Sakon Nakhon.
Beste Jan VC,ik wilde met mijn beoordeling over mensen die er voor gekozen hebben om ergens op het land te wonen in Thailand, helemaal niet generaliseren,nog minder staat het mij toe deze mensen te veroordelelen zo jij dit noemt. Wat ik betwijfeld heb,en daarmee zal ik denk ik niet alleen zijn,of iedereen werkelijk zo gelukkig is,zoals ik dit vaak in de verschillende reactie’s lezen kan. Mocht jij niet tot deze groep mensen horen die ik bedoeld heb,dan kun jij je gelukkig prijzen,en jou verdere leven zo genieten,wat jij onder genot verstaat. Ik hoef ook geen zelfonderzoek zo jij mij dit adviseerd,omdat ik precies weet dat ik een andere voorstelling van geluk heb. Bovendien als je mijn reactie goed leest,heb ik helemaal geen aanwijzingen gegeven over het feit of iemand wel,of niet gelukkig mag zijn in Pattaya. Ik heb die mensen bedoeld,waaronder ik zelf ook zou vallen,die graag af en toe een gesprek willen hebben met cultuur genoten, en die vindt je zelfs,bij veel oppervlakkigheid onder het Party Volk in o.a Pattaya, of zelfs Patpong meer als waar ook op het platteland. Mocht jij hier andere mening hebben,dan ben ik toch erg nieuwsgierig waar jij precies op het land woont. Zelfs een Thai,die geboren en getogen is op het platteland, zou graag bij voldoende financiële middelen, af en toe graag zijn streek verlaten om iets meer afwisseling te brengen in zijn leven. Mag ik daarom niet de vrijheid hebben om te twijfelen aan de beslissing van een Farang,die zegt dat hij vrijwillig zich daar vestigd,waarvan hij zegt dat hij niets vermist,en nooit meer terug wil. Mocht het jou niet betreffen,dan wens ik je alle geluk op deze wereld,maar vraag tevens beleefd of je de mening ook kunt accepteren van diegenen, die hier anders over denken,en deze mening ook graag verkonden willen op Thailandblog.nl. Een site waar iedereen de zelfde mening heeft,en verder ook geen kritische navraag, of andere mening mogelijk is,geeft op den duur een erg vertekent beeld,en zou op den duur voor velen erg eentonig worden. Ook ik wens jou een lang en gelukkig leven,geduld en geestelijk vermogen, te accepteren dat anderen ook een afwijkende mening kunnen hebben. Van harte John.
Beste John, nu voel ik aangesproken…. Mijzelf moed inpratend….
Nee, ik denk dat je toch relatief weinig afweet van het leven op het platteland. Je idee dat mijn vrouw hele dagen zit te praten met vriendinnen of haar familie ligt wel erg ver bezijden de waarheid. Overdag is ze druk bezig en in de weekenden komen Thaise echtparen op bezoek of gaan wij bij ze op bezoek. Dan gaan de mannen bijvoorbeeld naar Engels voetbal kijken. Mijn vrouw en ik kijken eigenlijk al jaren niet naar de tv maar voor het kijken samen met andere mannen naar voetbalwedstrijden maak ik graag een uitzondering.
Verder moet je als farang levend in de Isaan zelf natuurlijk ook actie ondernemen. Zo speel ik in een Thais voetbalteam.
Maar wees gerust, ik neem geen aanstoot aan je reactie.
Hans Pronk,zij geprezen met jou geluk,jij hoort dus duidelijk niet tot diegenen die ik bedoeld heb,maar er zeker zullen zijn. Daarom begrijp ik helemaal niet,dat jij je zo aangesproken voelt, en je zo verdedigen wilt. Mocht jij een andere mening hebben,dan is dat jou goede recht, zolang je niet zo doet als of iedereen het zelfde grote geluk geniet zo jij dit beschrijft. Je zou dan erg generaliseren,en dat wilde ik in mijn reactie voorkomen.Leef je geluk,kijk en geniet verder van het Engelse voetbal,en je Thaise vrienden,maar accepteer alsjeblieft dat er ook mensen zijn,waaronder ik zelf,die op den duur helemaal niet zo gelukkig zijn, op het platteland, hoewel ze dit graag anders verkonden. Heb ik nu een Therapie nodig,of zouden er meer mensen zijn die een andere smaak van levensgeluk hebben? Leef jou eigen geluk, ik zou je geen moment daar vanaf houden willen. Gr. John.
John Chiang rai, dat jij een persoonlijke mening heb is je goed recht! Maar het is eerlijker omdat niet te refelcteren op (alle) andere Farangs die wel of niet gelukkig zijn met hun leven ergens in de Isaan. Natuurlijk ken jij, al dan niet persoonlijk, Farangs die er ongelukkig zijn maar het is aan een ieder om daar te blijven of te vertrekken (misschien het vertrekken voor een aantal financieel niet mogelijk). Van de Farangs die ik persoonlijk ken zou er 1 wel terug willen naar Australie, maar is dat financieel en kind technisch niet mogelijk. Voor de overige Farangs die ik persoonlijk ken geld het motto “gelukkig in de Isaan” voornamelijk vanwege de rust en de ruimte en natuurlijk als hoofdzaak het hebben van een liefdevolle echtgenote. Ik zelf zou niet eens in Udon Thani willen wonen want iedere keer wanneer ik er kom ben ik weer blij dat ik weer snel weg uit de drukte ben, terwijl ik sommige “Farang dingen” daar wel waardeer !!!
Om op de vraag van Gringo te reageren, natuurlijk mijmer ik ook wel terug naar mijn vorige leven in Nederland, maar ook Nederland is in de 2 jaar dat ik nu in de Isaan woon erg veranderd. Daarom o.a. sta ik nog niet te springen om daar naar terug te gaan en als het al zo ver zou komen is het voor maximaal 2 weken om mijn vrouw voor te stellen en dan weer snel terug naar de Isaan.
Beste Timker,ook voor jou als ik (alle) bedoelen zou,zo jij dit schrijft, dan ben ik inderdaad behoorlijk aan het generaliseren. Als je echter al mijn reactie’s goed zou lezen,dan zou je duidelijk kunnen lezen,dat ik extra betoon,dat ik niet generaliseren wil,en dat mijn twijfels zeker niet voor iedereen gelden. De meeste mensen op Thailandblog nl,lezen meestal alleen reacties van expats,die erg gelukkig zijn,en meestal voor geen goud terug willen naar hun thuisland. Sommigen gaan zelfs zover dat ze het thuisland verduvelen,omdat o.a. het aantal buitenlanders heeft toegenomen en ze reeds jaren ontevreden waren met de Nederlandse politiek . Het paradox bij deze reacties is,dat ze ze nu eigenlijk zelf buitenlander zijn,en plotseling over de Thaise politiek niets verkeerds meer horen willen. Ik heb verder in geen van mijn reactie’s uitgesloten, dat er geen gelukkige mensen op het platteland wonen, die niet alles betreffende Thailand in de hemel prijzen,alleen de haast voortdurende medelingen van het grote geluk,en haast geen reactie lezen van diegenen die het kritischer zien, en eigenlijk niet zo gelukkig zijn ,geven mij af en toe te denken. Gr. John
Ik herken hier eigenlijk helemaal niets in. Moet toegeven dat ik pas zo’ n 2 jaar in Thailand woon, maar tot op heden herken ik die emoties totaal niet. Ik heb besloten mijn leven voort te zetten in Thailand, misschien af en toe nog even terug te vliegen naar Nederland om mijn zuster te bezoeken (liever niet dan wel, niet vanwege mijn zuster, maar vanwege de reistijd. Je bent zomaar een dag op reis, en dat zowel heen als terug).
Ik heb het hier in Thailand goed naar mijn zin. Bemoei me niet met de politiek en dat moet ik maar zo houden. Heb inmiddels redelijk wat Thaise vrienden / kennissen en kan daar goed mee overweg. Het Thaise eten ga ik niet uit de weg, maar regelmatig eet ik toch meer Europees.
De taal probeer ik me zo goed en kwaad als dat kan, eigen te maken. Heb een dikke cursus van NHA. Als ik me daar helemaal doorheen geworsteld heb, denk ik dat mijn Bangkokian Thai voldoende is. Echter niet voldoende voor de Isaan.
Ik ben dan ook iemand die altijd vooruit kijkt en eigenlijk bijna nooit terug kijkt. Af en toe wel natuurlijk, maar dat maakt bij mij geen emoties los.
Gringo je hebt het perfect verwoord. Denk er net zo over. Verblijf inmiddels acht jaar in Thailand(Naklua). Woon in een prachtig huis met een lieve vriendin en haar dochter. Heb het er ook vaak naar mijn zin.
Maar kan en wil Holland niet missen. Zoon, kleinkinderen, vrienden en met name het sociale leven. Dit laatste punt gaat voor mij steeds zwaarder wegen. Daar geniet ik in Nederland veel meer van.
Ik heb er vanaf het begin voor gekozen om regelmatig naar Nederland te gaan.
De eerste zeven jaar om de drie maanden. Nu blijf ik in principe alleen ergens tussen november en april nog drie maanden. Dit zijn dan ook de maanden waarin er vrienden en bekenden naar Thailand komen. Houdt ik zo.
De tweede periode van drie maanden vind ik te lang worden. Niet of nauwelijks aanloop.
Ik ga dan ook vanaf nu ongeveer om de twee maanden en eens kijken hoe dit bevalt.
Groet,
Ed
Heel herkenbaar,hoewel ik maar 3 maanden per jaar in de isan woon merk ik ook dat ik alles heb behalve een maatje.
Ik heb wel Thaise vrienden,maar lekker ouwehoeren over vroeger of over voetbal blijf je volgens mij altijd missen.
Geert ben het roerend met je eens,er is ook een enorm verschil of je in Pattaya of een andere toeristenstreek woont,of zoals jij in de Isaan,waar ik op den duur precies datgene zou voelen als jij. Zo heb ik het ook in mijn bovenstaande reactie bedoeld.
Wat een eerlijk verhaal Gringo !
Respect….!!
Je bent niet de enige die dat gevoel heeft, ieder mens heeft van tijd tot tijd dat onrustige gevoel over de vraag, die vroeger of later komt, ‘waar-hoor-ik-eigenlijk-thuis’ ?
Volgens de door mij bewonderde schrijver/dichter Slauerhoff vindt men die rust: “Pas aan die laatste smalle ree, van hout in zand.”
Het is één van mijn lievelingsgedichten en ontroert me nog elke keer als ik het lees.
——-
Het einde
Vroeger toen ‘k woonde diep in ’t land,
Vrat mij onstilbaar wee;
Zooals een gier de lever, want
Ik wist: geen streek geeft mij bestand,
En ‘k zocht het ver op zee.
Maar nu ik ver gevaren heb
En lag op den oceaan alleen,
Waar zelfs Da Cunha en Sint-Heleen
Niet boren door de kimmen heen,
Voel ik het trekken als een eb
Naar ’t verre, vaste, bruine land…
Nu weet ik: nergens vind ik vree,
Op aarde niet, en niet op zee,
Pas aan die laatste smalle ree
Van hout in zand.
Ik woon hier nu 8 jaar in Bangkok Metropolis een 100% Thaise omgeving, waar westerlingen een grote uitzondering zijn, en ik heb nog geen seconde een gevoel van eenzaamheid of heimwee gehad. Dit ondanks mijn Thaise echtgenote 3 maanden na onze aankomst plotseling overleed. Thailand is mijn thuisland geworden, en Vlaanderen meer en meer en meer een verre herinnering en een ver van mijn bed show geworden. Ik lees geen Vlaamse online kranten meer, kijk ook niet naar BVN of Vlaamse series. Heb enkele Vlaamse vrienden, maar die wonen allen op meer dan 600 km. En wij hebben soms 3 a 4 maanden geen contact. Ik lees wel de engelstalige Thaise pers, en volg de Thaise aktualiteit op de voet. Ben ondertussen herhuwt, met weer een prachtige vrouw. Waarom zou ik mij soms eenzaam of ontheemd voelen.
Dit is wel een onderwerp dat mij aanspreekt en ja ook ik heb weleens het verlangen om voor een tijdje naar Nederland te gaan, vanwege de familie en het weer. Ook ik heb geen spijt dat ik vervroegd met pensioen ging , met inlevering van veel geld, want zoals u weet, weet onze regering er met belastingmaatregelen wel raad mee als je niet tot aan je dood doorwerkt. Mijn motivatie om naar Thailand te gaan was om mij bij mijn vrouw te vervoegen. Zij was al een aantal jaren voor mij vertrokken uit Nederland in goed overleg en het gemis werd mij te veel. Nu is Thailand voor mij een ideaal vakantieland, maar blijvend vestigen ja dat is van een andere orde. Er is nogal wat waaraan ik mij erger in dit land en zeker de mentaliteit van een aanzienlijk aantal Thaise mensen. Het liefst zou ik 8 maanden Thailand en 4 maanden Nederland doen. Tot op heden niet toe besloten en zie het nog aan.
Groot nadeel is de ziektekosten verzekering die hier niet de lading dekt en al bestaande kwalen uitsluit. Goed dat ze nu in Amerika met de Trompcare gelijke tret houden. Ironisch bedoelt natuurlijk maar een hoop Amerikanen zijn hier wel kien op kennelijke. Dit even ter zijde. Nu ben ik nog redelijk gezond, maar wat de toekomst brengt is natuurlijk onzeker.
Mijn gemis aan Nederland is met name ook op sportief gebied te vinden. Ik ben van oudsher een karateka en ooit in 1977 was ik een van de Nederlanders die deel uit maakte van het Nederlandse team dat in Los Angeles (usa) wereldkampioen werd. Dit nivo haal ik nu nog in mijn dromen en de aftakeling valt mij zwaar.
Anderzijds train ik nog met de regelmaat om mijn conditie op leeftijd pijl te houden en daar heb ik moeite mee door de hoge temperaturen. Ook ben ik een lange afstandloper en u raadt het al dit land is niet gemaakt voor hardlopers, want het is afzien geblazen. Ook ben ik inmiddels al een aardig eindje ik in de zestig en het beste is er wel vanaf natuurlijk. Maar ik blijf toch mijn rondjes lopen voor de hart en bloedvaatjes, want die moeten nog even mee gaan. Maar ik zou er bijna een moord voor doen om weer eens langs de Hollandse poldervaarten te rennen met mijn neus in de wind en blik op oneindig. Het geklemd zitten tussen twee liefdes heeft zo zijn nadelen.
Als laatste merk ik op dat ik vrijwel nooit alleen ben, dus daar heb ik niet over te klagen. Echter mijn kennissenkring bestaat grotendeels uit mensen uit de kring van mijn vrouw en die kan ik niet altijd waarderen. Met de meesten is een gesprek niet mogelijk vanwege de taal. Maar er zijn er bij die wel het Engels redelijk machtig zijn. Ik spreek en begrijp en versta wel wat van het Thais maar, de onderwerpen van het gesprek zijn beperkt en de interesse over het gebeuren in de wereld, bij de Thai in mijn omgeving, is erg beperkt. Ik loop nog net niet in mijzelf te praten, maar misschien komt dit nog eens zover, wat ik niet hoop. Ik heb geleerd dat achter de horizon de zon wel schijnt, maar voor mij iets te veel van het goeden.
Mooi herkenbare ervaring, Jaques.
Deze maand hoop ik 70 te worden en moet toegeven dat ik wel in mezelf begint te praten…zou het leeftijd zijn?
Ook deel ik dezelfde mening betreft omgang met de Thaise mensen, andere interesses, andere cultuur, het is en blijft altijd oppervlakkig, het delen van meningen.
Hoewel ik inmiddels 20 jaar in Thailand woon, waarvan 11 jaar op Phuket, en nu 9 jaar op het platteland in de omgeving van Chaam, heb ook ik v.t.t.t. gevoelens van eenzaamheid, die naar mijn mening ook veroorzaakt worden door herinneringen, zoals Gringo vermeldde.
Vanwege m’n hobby aan huis, elektronica, kom ik om die reden weinig in contact met anderen.
En ondanks dat ik een lieve en goede Thaise partner heb, nu voor 10 jaar, ben ik toch van mening dat je langs elkaar heen leeft. Je leeft allebei in je eigen wereld.
Natuurlijk is dat voor haar makkelijker, immers ze heeft haar familie direct in de buurt.
Toch moet ik toegeven, aan het einde van de maand ga ik voor een maand naar Nederland, ik daar niet meer dood wil gaan. En dat naar aanleiding waar anderen al over schreven, het veranderen van Nederland in negatieve zin.
Dus het blijft leven in 2 werelden, een in herinnering, en de ander in realiteit.
Ik vraag me weleens af of vele Nederlandse/Belgische farang niet beter af zouden zijn in landen als Spanje, Portugal, Griekenland, Bulgarije etc.
Ik kom sinds 96, was toen 30 jaar, in Thailand en had altijd het gevoel hier wil ik wel wonen.
Nu 21 jaar en meer dan 40 reizen verder ben ik er nog niet aan uit wat ik ga doen wanneer ik op pensioen ben(2026). Heb nog wel wat tijd om er over na te denken maar toch. De laatste jaren ga ik alleen nog naar Pattaya, 2 keer per jaar telkens voor een 22 dagen. Ik heb veel tussen de dames gezeten en veel fun gehad maar ook dit slijt. Er waren zelfs momenten dat ik naar de tv keek in plaats van naar de paaldansende babes. Tijdens daytime heb ik kilometers en kilometers rondgewandeld in Pattaya. Je kunt tenslotte niet continue in de bars zitten. Wordt snel boring, duur en slecht voor de lever. Bovendien raak je de klassieke vragen wel kostbeu. “Where u come from?” “What’s your name?”. Enzovoort…
Dat wandelen zorgde er wel voor dat je Pattaya goed leert kennen en dat er meer is dan beachroad en walkingstreet. Zo ontdekte ik een badmintonzaal (diamond) waar een uitnodiging uithing om aan te sluiten bij een groepje expats die op geregelde tijdstippen samenkomen om te spelen. Cool! Als recreatief speler leek me dit wel iets. Met een klein hartje nam ik contact. Ik werd er direct heel welkom geheten en ondertussen speel ik er al 4 jaar. Zowel de groepssamenstelling als de locatie is ondertussen veranderd maar het blijft fun. Er zijn wat Thai bij gekomen wat het nog leuker maakt. Dit was iets wat ik nu echt nodig had. Ik sport heel graag en het is een heel zinvolle tijdsinvulling. Want dat is nu juist mijn grootste vrees indien ik mij permanent zou vestigen in Pattaya. Wat moet ik hier in godsnaam alle dagen doen.
De groep houdt contact via Line en spreekt soms eens af in een resto of club. Daar heb ik me nog niet aan gewaagd. Mssn in de toekomst eens proberen.
Corretje: waarom zouden we de farangs en de bars moeten ontlopen? Ik zoek ze niet op maar vind het fijn om soms eens een babbel te doen met een farang. En voel ik dat de persoon mij niet ligt dan zoek ik geen contact of breek het gesprek snel af.
Ik bevraag soms wel eens mijn badmintongenoten over wat ze doen en hoe ze hun vrije tijd invullen.
De antwoorden zijn divers en soms vaag. Sommige hebben een partner en wonen er permanent anderen zijn happy single en reizen op en af. Er zijn er met een business anderen doen dan weer niks. ’t Is vooral wanneer ik wat dieper probeer in te gaan op de business dat het wat vaag wordt. Ik ga er meestal niet verder op in omdat ik het gevoel heb dat ze niet het achterste van hun tong willen laten zien.
Soms ga ik naar het strand om “mensen te kijken” en mijmer wel eens over the good old days. Pattaya is tenslotte toch al een pak veranderd in de loop der jaren maar het blijft wel een aantrekkingspool bij mij.
Voel ik me wat minder dan zeg ik wel eens tegen mezelf: “komaan jongen kijk eens rond je. Tropisch klimaat, fris pintje, enorm veel (knappe) girls waar je ook wandelt. Wat wil je nog meer? Ga eens op café in je woonplaats! Fucking Hell: 3 dames en er hangen 10 mannen rond. Vaak een strontklimaat en veel zuurpruimen op straat. Sta ik aan te schuiven aan de supermarkt dan hoor de ouderlingen alleen maar praten over die of die ziekte. Dat ze morgen bij die of die dokter moeten zijn.
Oké, dan weet ik het weet!
Pattaya is the max!
Schitterend gewoon. Blijf genieten. Carpe diem.
Eenzaamheid daar heb ik nooit last van.misschien komt het omdat ik graag alleen ben.
Begrijp niet dat men zich eenzaam kan voelen in een land met meer dan 62 miljoen inwoners.
zal waarschijnlijk liggen aan het gebrek van communicatie en interresse in het leven.
Al 10 jaar in Pattaya en voel me hier prima. Mocht ik ooit heimwee krijgen naar NL dan hang ik mijn winterjas een minuutje aan de muur, kijk ernaar…dan is die heimwee zeer zeker snel weer over.
Ik begrijp heel goed wat je bedoeld Gringo. Thailand heeft heel veel te bieden, maar niet alles. Ik zie in Thailand ook vaak ‘gedwongen’ vriendschappen. Deze ontstaan door een gebrek aan een groot sociaal netwerk die je meestal wel in Nederland hebt. Je kan in je thuisland gemakkelijker je vrienden kiezen. In Nederland heb ik kameraden waar ik al meer dan 40 jaar bevriend mee ben. Dat gaat mij in Thailand nooit lukken en dat is onvervangbaar. Ik zou ze te veel missen (net zoals mijn kinderen).
Ik ervaar het als heel waardevol om gevoelens te delen Gringo, want in ons leven hebben wij heel veel oude en nieuwe belevingen en het is goed daar in liefde en begrip bij stil te staan in zuiver gewaar zijn. Wie weet stroomt er dan iets door en het is goed te realiseren dat je daar niet alleen in bent. In een dialoog zonder enig oordeel kun je zelfs een enorme verlichting ervaren van down voelen of depressief zijn in zijn vele variaties.
Fijn om je te ontmoeten op gevoelsvlak, Evert
Ik woon hier 10 jaar en heb geen last van heimwee of eenzaamheid. Maar ik wel misschen wel makkelijk praten. Ik werk hier op een universiteit, heb collega’s en studenten die allemaal Engels spreken en daarnaast contacten met andere docenten en wetenschappers in andere landen.
Ik denk zelf dat gevoelens van eenzaamheid voortkomen uit het feit dat men zich niet langer gewaardeerd voelt en dat men zijn talenten niet meer gebruikt of kan gebruiken. Ik ga dan ook niet met pensioen met de gedachte dat ik lekker niks ga doen (sigaartje, biertje, tv kijken, winkelen) omdat ik ‘dat nu eenmaal heb verdiend na zoveel jaar werken’. Ik blijf gewoon doorwerken, niet 40 uur per wek, niet 12 maanden per jaar, niet alle projecten. Ik wil ook geen retirement visum omdat me dat de mogelijkheid ontneemt om te werken. Ik ben er zeker van dat blijven doen wat je leukt vindt (en wat anderen in je waarderen) je actief en gezond houdt en voorkomt dat je je eenzaam gaat voelen. En misschien ga ik wel iets nieuws doen. Met 65 of 66 ben je natuurlijk absoluut niet te oud om wat nuttigs te doen. En daarvoor hoef je niet per se de taal van de Thais te spreken.
Steeds welkom voor een praatje Gringo.
Groetjes.
Nooit geen last van gehad, waar ik ook ter wereld verbleef. Vertrok al in 1967 en nooit geen verlangen gehad om mij weer voorgoed in NL te vestigen.
Als ik Nederlanders hoor loop ik meestal een soi om.
In negen van de tien gevallen vermijd ik zo hun domme rechtse PVV en VVD gebabbel. Voor de Vlamingen geldt hetzelfde, alleen is (extreem) rechts anders genaamd nl. N-VA en Vlaams Belang.
En ik hoef dan evenmin hun geldzorgen en klachten over prijs- en kostenverhogingen en hun laatste ervaringen met de diverse Thaise vrouwen te aanhoren. Bua makmaak.
Thailandblog voldoet ruimschoots in de info en communicatie, waar ik wat aan heb.
Verder amuseer ik me prima alleen en verveel me zelden en als ik me verveel noem ik het meditatie.
Ik geniet van het klimaat, de vriendelijke mensen, een comfortabel leven , enkele vriendinnen, pc -tablet- boek en uiteraard de cuisine. Ik ben stadsmens en houd van Bangkok en Chiangmai.
Twee keer per jaar ga ik voor een ruim een maand terug naar België (Gent) om wat Europees bij te tanken.
Niek,
Mooi verwoord.
Ik kan je gelukkig gerust stellen door mij niet tot de negen van de tien genoemde haatzaaiers behoor.
De kleine vriendenkring waartoe ik behoor bezondigd zich daar gelukkig niet aan. Zelfs een onbewuste opwerping die nog maar even neigt in die richting wordt niet geapprecieerd door mij. Ik laat dat ook duidelijk merken en de meerderheid van onze kring denkt zowat hetzelfde hierover.
Ik heb contacten zoveel ik wil en met wie ik wil als ik voel dat dit wederzijds is.
Mijn behoefte eraan is eigenlijk matig.
Terwijl alle contacten tot hiertoe me erg hebben deugd geplezierd.
Ik hou van de natuur, mijn vrouw, haar familie, die ik slecht sporadisch zie en van mijn honden.
Ik voel me vrij en adem dit alle dagen in! Ik lees, volg de actualiteit en doe echt maar alleen waar ik zin in heb. Ik heb echt niet meer nodig. In mijn actief leven was ik slaaf van mijn zelfopgelegd tijdsgebruik. Nu betaald die tijd van toen me dat terug.
Ik ben blij dat je het goed hebt.
Vriendelijke groet,
Jan
Wij wonen al 7 j aar in Thailand. Hoofdzakelijk in Pattaya met als reden dat je hier alles kan vinden 24 op 24 en 7 dagen op 7. Alles kan er….sporten…lekker werelds eten…verzorging…goed internet….tot zelfs sauna en alles betaalbaar. Af en toe nemen we de auto en trekken er eens een tiental dagen tussen uit. Naar ons huis in de Isaan….genieten we weer wat van het rustige boerenleven…..of we verkennen een andere streek of stad.
Toch wordt het me soms ook allemaal wat te veel zonder een echt aanwijsbare reden. Meestal is dat na 4/5 maanden. Dan wordt het tijd om weer even richting Europa te vliegen.
Af en toe terug naar die harde samenleving….dat grijze intrieste druilweertje….die ijskoude wind….de duurte van alles ….die arrogante blaaskaken…en dito manwijven…die doodse kille avonden..die onmogelijkheid om nog ergens je auto kwijt te geraken …..wel dat is voor mij altijd de beste remedie om er terug aan herinnerd te worden hoe leuk en plezierig toeven het is in Thailand waar men alle moeite doet om het je naar je zin te maken en dit in tegenstelling tot Vlaanderen waar men blijkbaar nooit moeilijk genoeg kan doen.
Eindelijk wat eerlijkheid in dit fantastische blog.
Ja dat overkomt me ook. Ik ben om gezondheidsredenen in Chiang Mai, ik verdraag geen temperaturen lager dan 15°.
Ik heb enorm veel keren over superlatieven gelezen op dit blog. Er zijn ook veel nadelen. Maar die kennen alle farangs wel.
Dit jaar heb ik gekozen om een lang verblijf te hebben in Belgie, ( en de temperaturen zijn extra laag ) . Nu maar zien hoe dat uitdraait na enige maanden.
We hebben een klein huisje gehuurd op jaarbasis, en mijn kindereren en mijn vriend hebben dat bemeubeld en gedecoreerd, Fantastisch.!
We zijn bijna op de terugweg , en wat gaat de tijd hier snel.
Jan
Negen jaar geleden hebben we het besluit genomen om permanent naar Thailand te gaan en op het platteland te gaan wonen. Ruim 5 jaar geleden heb ik dat inderdaad gedaan (mijn vrouw was al eerder vertrokken). Geen moment is het bij mij opgekomen om terug te komen op die beslissing. Ik geniet van wat ik heb en treur niet om wat ik mis. Last van eenzaamheid heb ik ook totaal niet. Wat mogelijk wel een rol speelt is dat mijn vrouw Nederlands spreekt en dat er af en toe (klein)kinderen en vrienden uit Nederland overkomen.
Over een paar maanden ga ik na 3 jaar voor twee weken weer eens naar Nederland. Ook dat zal wel bevallen, daar twijfel ik niet aan.
Op zich geen enkele moeite een landgenoot tegen te komen om daar een praatje mee te maken maar wil het dus dan verder ook niet opzoeken.
Kwam ooit in Pattaya een vriendelijke landgenoot toevalligerwijze tegen die mij uitnodigde om eens naar een horecagelegenheid te komen waar het reuze gezellig zou zijn, het was dus eens maar dan ook nooit weer!
Mopperen, klagen en zeuren, niet alleen op Nederland maar ook niet minder op Thailand, bovendien allerlei ziektes en kwaaltjes komen voorbij, de een mankeert dit de ander weer dat en dan heb ik het nog niet eens over die dure vermaledijde zorgverzekering die opgehoest moet worden, de lage euro en de alimentatie waar men aan vast zit.
Roddelen over Pietje wiens Isaanse vrouw er vandoor is gegaan met een Thaise man, over Henkie die gesignaleerd zou zijn in een homobar en Jantje die een alcoholprobleem heeft.
Nogmaals eens maar dan ook nooit weer!
Op individueel niveau heb je groot gelijk, Chris, maar niet waar het grote groepen, landen of continenten betreft. Als iedereen in Thailand in een lekkend hutje zou wonen zou het gemiddelde geluksgevoel van de Thais dramatisch afnemen maar er blijven natuurlijk toch sterke individuele verschillen.
De volgende link gaat naar het World Happiness Report waar je duidelijk kunt zien dat arme landen gemiddeld een veel lagere happiness index hebben dan rijkere landen. Afrika staat heel laag en Europa hoog, Thailand staat op nr. 32, gelijk met bv Frankrijk.
https://en.wikipedia.org/wiki/World_Happiness_Report
Gaat meer over heimwee dan echte eenzaamheid in artikel en reacties
Wat je beschrijft Gringo klinkt meer als heimwee. Als migrant of permanente visum lang verblijver (o.a. de pensionado) blijf je toch een band behouden met het thuisland. Je kunt van alles missen: bepaalde vrienden of familie in het geboorteland, een bepaalde ervaring zoals het eten van een favoriete maaltijd op een bekent stekkie wat nostalgie oproept, bepaalde sferen, gebruiken, geuren of wat dan ook.
De expat zie ik nog niet zo snel depressief raken of heimwee krijgen. De expat werkt toch maar tijdelijk in een ander land dus die weet nog veel meer banden met het thuisland. Komt er mogelijk nog regelmatig, kan wel familie missen als de rest van het gezin niet meeverhuisd is. Die zie ik eerder of spijt krijgen als blijkt dat het werken in het buitenland ook niet is wat men er van had verwacht of overspannen raken als de werkdruk hoog is.
Eenzaamheid treed op bij gemis van bepaalde goede vrienden of levenspartner. Je bent mensen, contactmomenten, kwijtgeraakt. Ik voel me ook eenzaam zo zonder mijn lief. Depressief? Nee dat zou ik me niet noemen en van een balkon zou ik ooit nooit springen. Maar je mist wel dingen die zo heel gewoon waren om te doen en delen met de persoon die je het meest lief had.
Nee, ik herken dat helemaal niet. Mijn leven in Nederland tot mijn 40ste was volgens de omgeving perfect en er waren er dan ook veel jaloers op mij. Voor mezelf liep ik te veel in een keurslijf en had meer vrijheid en vooral minder sociale en ambtelijke controle nodig. Ik kon mijn creativiteit niet kwijt. Thailand bied mij wel meer vrijheid en ik ben dan ook altijd bezig. Ik zoek geen farang op en bezoek de laatste 20 jaren geen bars of clubs meer. Ik drink en rook niet. Ik ben 20 jaar geleden in Thailand gescheiden en heb er 3 kinderen aan overgehouden die ik gedurende 15 jaar in m’n eentje heb opgevoed. Daar zijn 4 kleinkinderen van gekomen. We zijn ’n paar jaren uit elkaar geweest, iedereen was bezig met z’n eigen ding. Ik heb toevallig net een stuk land met een verlopen klein resort gekocht en op naam van mijn kinderen gezet. Daar gaan we met z’n allen wonen en het achterstallig onderhoud en tuinieren zal me lekker gaan bezig houden. Ik heb een fijne vriendin waarmee het leeftijdsverschil 10 jaar is, ze heeft altijd op ’n bank gewerkt en is financieel onafhankelijk. Ze heeft geen verplichtingen naar haar familie, ook financieel niet. We brengen samen regelmatig leuke tijden met elkaar door. Ik kom tijd te kort. Als je geen hobbie’s hebt die je thuis kunt uitoefenen en leuke bezigheden dan kan ik me het bovenstaand bericht wel voorstellen. Trouwens….mijn kinderen spreken ook Nederlands dus aan gesprekspartners geen gebrek.
Wellicht is het goed om werkelijk thuis te komen in jezelf en dan voel jij je thuis waar je ook bent. Een gevoel van alleen voelen kan in een bepaalde situatie boven komen en dat is normaal. Op het moment dat je het met iemand deelt en die persoon kan dat invoelen, op dat moment voel jij je niet alleen meer.
Evert
Als je ouder wordt ga je vaak meer het eigen land meer missen .
Zeker als je ook nog een buitenlandse partner hebt .
Ik had het al heel snel .
Na enige tijd voel je jezelf toch verloren.
Beste Jozef,
ik begrijp uw reactie totaal niet: je gaat dus, ‘bij ouder worden, je eigen land meer missen, zeker als je ook nog een buitenlandse partner hebt’. Bedoel je hiermee dan nog een partner hebben in je ’thuisland’ of in je ‘verblijfland’? Indien het in je thuisland is dan vraag ik me af waarom je die niet meeneemt naar je verblijfland, dan is dat probleem opgelost. Indien het in je verblijfland is dat je een partner hebt dan vraag ik me af waarom je het thuisland, vanwege je partner, in dat geval mist.
Wie emigreert naar het buitenland zal voor altijd op twee plaatsen blijven wonen. Ik ken ook dat gevoel. Net daarom blijf ik ieder jaar voor een drietal maanden naar België gaan. Die drie maanden volstaan me iedere keer om weer te laten beseffen hoe leuk en plezierig het leven in Thailand wel is. U kan niet geloven hoe blij ik iedere keer ik dan ben om het Westen weer achter me te laten.
Ik heb dat gevoel niet Fred. Ik heb elke dag het gevoel op vacantie te zijn en geniet van het toeren door de natuurrijke omgeving.