Een lesje liftetiquette

Kaewta Mungkung / Shutterstock.com

Vanaf het terras van het restaurant heb je uitzicht op een Tattoo- en Piercingshop, een multinationaal restaurant, een Damen und Herren Friseur, een reflexologisch massage-instituut, een steakhouse, een pub, een Indiase kleermaker, een massage en spagelegenheid, een dames en heren kledingwinkel, een Coyotebar, een Thais grillhouse, een Italiaanse pizzeria, een hotel-restaurant, een supermarktje, een Indiase bistro tandoor, en een beerbar-complex.

Nu weet u nog niks, dat kan werkelijk overal in Pattaya zijn. Maar het heet My Way en dat is het Nederlandse restaurant in de passage parallel aan Soi Diana. Gebakken tong besteld zoals ik mij gisteren al had voorgenomen. Je krijgt er twee. Met gebakken aardappeltjes met uitjes en spekjes, een flinke bak sla en – zonder erom te hoeven vragen – mayonaise.
De vissen waren hartstikke dood, maar dat was geen probleem. De aardappeltjes waren wat donkerbruin, maar niet te hard. De salade was gedressed, alweer zonder erg.

Het enige puntje waar ik over zou kunnen gaan mekkeren is dat er geen visbestek bijgeleverd werd, maar daar heb ik helemaal geen zin in. Heerlijk gegeten. De schade bedroeg 7.20 euro (prijspeil/wisselkoers september 2014). Da’s weer vrolijk vertrekken.

Ik lag wat uit te buiken van de dooie vissen en dommelde af en toe een beetje weg bij het ‘nieuws’ op BVN dat altijd minstens een dag oud is. Alsof ze de videobanden haasje-repje naar Schiphol hebben gebracht om ze te laten invliegen alvorens het mogelijk zou zijn de stem van de Nederlandse staatsomroep de ether in te slingeren. Van de meer ontwikkelde landen is het nieuws gelukkig te volgen ‘as it happens’.

Het nieuwsbulletin werd afgesloten door de weerman, die de verwachting voor het weer van gisteren op de Bovenwindse eilanden uitsprak. Reuze boeiend. Daarna werd een band ingestart van een programma dat aan Koffietijd deed denken. Alleen de uitgestreken kop van Hans van Willigenburg ontbrak. Gelukkig.

Eén van de items ging over een Groot Maatschappelijk, hevig onderschat, Probleem, dat nu eindelijk eens uitvoerig was onderzocht: de liftetiquette.

Honderdduizenden Nederlanders gaan dagelijks gebukt onder de zware psychische belasting van het min of meer gedwongen samenzijn met anderen in een lift. Dat komt doordat het onnatuurlijk is om in zo’n kleine ruimte te verkeren, zo hadden de deskundigen vastgesteld, en doordat de mensen niet goed weten hoe ze zich in zo’n situatie moeten gedragen. Zo zijn er mensen die zwijgend de lift binnengaan. Helemaal fout! Een groet maakt het al een stuk minder traumatisch. En je zou, als je deze fase eenmaal onder de knie had, nog verder kunnen gaan en ook nog iets anders kunnen zeggen.

Voorbeelden hiervan werden jammer genoeg niet gegeven, maar het was in ieder geval duidelijk dat er legio mogelijkheden waren om het verblijf te veraangenamen. Een aparte categorie waren liften in kantoorgebouwen, waar de relatie met de klant op het spel kon staan. Het zou al helpen om iets in de lift op te hangen waarover een gesprek kon worden aangeknoopt. Het ging te ver om dit tot in detail uit te diepen, er werd hiervoor verwezen naar speciaal ontwikkelde bedrijfslift etiquette trainingen op locatie. Einde onderwerp.

Ik hield het programma verder maar voor gezien en maakte aanstalten om me in het nachtleven te gaan storten. Ik sloot de deur van mijn kamer en liep naar de lift. Die was al vanaf de zevende verdieping onderweg naar beneden, ik hoefde slechts op het knopje te drukken en vrijwel onmiddellijk schoven de deuren open. Ik schoot meteen zwaar in de stress, want er stond al iemand in de lift. Zou ik net doen alsof ik me vergist had en op de volgende lift wachten? Of zou ik de stap wagen en mijn zojuist vergaarde kennis in de praktijk brengen? Ach, wie niet waagt wie niet wint, ik stapte de lift in. Toen de deuren zich gesloten hadden en het zweet me bijna aan alle kanten uitbrak, wist ik het weer: een groet. Ik haalde een paar keer diep adem en toen kwam het eruit: ‘Sawadee krab.’

Dat luchtte enorm op en ik durfde het meisje nu ook aan te kijken. Het was een mooi meisje, lang zwart haar tot over haar schouders, een kort rokje, kleine borstjes, hoge hakjes, een elegante verschijning. ‘Sawadee ka’, zei ze, met een lieve glimlach.

Verdomd, het werkte! De hele eerste fase was in één keer goed gegaan en ik voelde me beter dan ik me ooit in een lift gevoeld had! Nu moest ik natuurlijk niet stoppen, maar gelijk doorgaan met de volgende fase, ik moest nòg wat zeggen. Lang hoefde ik niet na te denken, mijn zelfverzekerdheid had ongekende proporties aangenomen, dus ik zei gewoon wat er als eerste in me op kwam. ‘En schoonheid, nog geneukt vandaag?’ Wat er toen gebeurde weet ik niet precies meer, maar nu lig ik weer in bed, met een paar pijnlijk blauwe ballen.

Misschien toch eerst de cursus maar volgen?

Herplaatst artikel ter nagedachtenis aan Frans Amsterdam (54) die in april 2018 is overleden.