Een fotogenieke vriendin

Voor welgeteld 14 baht maak ik als Senior voor de helft van de prijs weer eens de trip per ‘ondergrondse’ van Sukhumvit naar het eindpunt van de lijn; het spoorwegstation Hua Lampong.

Ga voor de moeder van een vriendin naar de Chinese apotheek om een wondersmeermiddel voor strammer wordende ledematen aan te schaffen. De sfeer en geur doet me terugdenken aan een ouderwetse sigarenzaak. Sta daar oog in oog met heel wat laatjes, potjes en flesjes die het eeuwige leven nastreven. De eigenaren zijn een ouder stel waarvan mevrouw overduidelijk de broek aan heeft. Sta in het onderhandelen best mijn mannetje maar bij dit vrouwtje heb ik nog nimmer eerder een bahtje van de prijs kunnen afdingen.

Nu ik weer 4 verpakkingen afneem a raison van 320 baht per stuk, gezamenlijk dus 1280 baht, ga ik de verkoper maar eens te lijf. Discount? Daar moet de bazin zelf voor ten tonele verschijnen. Weer ziet het er naar uit dat ik bot vang. “Profit very low” is haar antwoord. Maak een theatraal gebaar alsof mijn hart het gaat begeven. Ze wil toch niet dat ik als vaste buitenlandse klant naar een concurrent overstap? En warempel ze gaat overstag en maakt een gebaar. De eindprijs van 1280 gaat naar schrik nu maar niet: 1250 waarbij ze nogmaals het “Profit very low” benadrukt.

Blijf het afdingen in Thailand een fantastische sport vinden waarbij je de verkopende partij wel aan haar trekken moet laten komen. En eerlijk gezegd neem ik ook de positie van de verkoper in aanmerking.

Treinstation

Wandel na de succesvolle onderhandeling waarbij ik maar liefst 30 baht uit het vuur heb gesleept terug naar Hua Lampong. Raak daar in gesprek met een Amerikaans donker echtpaar en maak de dame een compliment omtrent haar blonde haardos. Huichelaar die ik ben. Deze oude vos weet inmiddels hoe gevoelig met name dames zijn voor complimenten betreffende uiterlijk, kleding en niet te vergeten leeftijd. Haar man Larry, vertelt mij dat ze samen al ruim een jaar in Thailand werken.

Werken in Thailand?

Wat doe je dan en heb je daar een vergunning voor vraag ik hem. Hooguit tien meter verder toont hij mij een standaard met brochures met een stichtelijke achtergrond. Het echtpaar tracht de wereld te verbeteren en behoren tot de Jehovah’s Getuigen zo blijkt. Heb een alleraardigst gesprek met hen en stel dat in hun eigen land, waar meer dan de helft van de kiesgerechtigden Trump als president heeft gekozen, nog genoeg werk aan de winkel is. Bij het afscheid krijg ik een brochure overhandigd omtrent onze planeet, de evolutie en uiteraard niet te vergeten de bijbel. Beloof Larry dat ik het aandachtig zal gaan lezen. Blijkbaar ben ik nogal een dankbare prooi voor de verkondigers van het geloof.

Mijn vriendin

Heb ternauwernood afscheid genomen als iemand wenkt en mij opmerkzaam maakt op een vrouw die blijkbaar al een poosje mijn aandacht tracht te trekken. Vanuit het ‘Bijbelse leven’ sta ik opeens weer met twee voeten op aarde. Aan het eind van de stationshal vraagt een met haar arm zwaaiende vrouw om mijn aandacht. Herken haar onmiddellijk want ik heb al ruim twee jaar een relatie met haar.

Ze poseert maar wat graag voor de lens van mijn camera en volgt gedwee de opmerkingen betreffende de pose die ze moet innemen. Ze zit weer op haar vaste stek tussen twee pilaren en rookt onophoudelijk. Niet van die gewone dunne sigaretjes maar flinke kanjers. Eigen fabricaat van madam. De tabaksdoos komt te voorschijn en een flinke pluk tabak vult een stuk papier. Tussen de grote wolk rook is haar gezicht nauwelijks zichtbaar en verzoek haar de damp te matigen. Zo te zien geniet ze volop, maar wellicht denkt ze al meer aan de tip die ze gewend is te ontvangen. Na enkele foto’s neem ik afscheid en wellicht zie ik haar over een half jaartje weer.

Hoop dat de nicotine haar longen nog een tijdje vrijwaren van alle ellende, want zelfs Larry en zijn vrouw kunnen met al hun gebeden daar niets aan verhelpen.