Ton beschrijft het verhaal van Eva. Haar man is er met een Thaise collega vandoor is gegaan, ze woonde al ruim vier jaar met hem en haar kids in Chiang Mai. Haar huwelijk is, na twintig jaar, in Thailand als een zeepbel uit elkaar is gespat. Lees hier deel 1.: www.thailandblog.nl/column/vrouw-mijn-vent-genaaid-deel-1/
Ton: Mijn verhaal over Frans en Eva heeft veel stof doen opwaaien op dit blog. De fraaiste reactie was “Ook al heb je een kop als een varken en ben je zo oud als Methusalem, dat interesseert de Thaise dames niet”. Geld gaat altijd voor liefde aldus de schrijver.
Hier recht tegenover staat juist wél een pleidooi voor de Thaise vrouw. Frans gaat vreemd, Frans bedriegt Eva, dus de Thaise waar hij het mee doet, speelt een ondergeschikte rol. Beebee is slechts de aanleiding, het huwelijk tussen Frans en Eva was vermoedelijk “toch al slecht, anders hang je hem niet uit je broek, toch?”
Dit verhaal had overal ter wereld kunnen gebeuren, ook in ons eigen land, was weer een andere reactie. Werkgever gaat vreemd met ondergeschikte. Noem maar eens een voorbeeld. Zal ik voordat ik verder ga dan maar de conclusie trekken: vreemdgaan is van alle tijden en van alle culturen. Met één kanttekening, gebaseerd op eigen ervaringen in Chiang Mai. Zelfs zonder een varkenskop heb ik mijn hele leven nog nooit zoveel aandacht gekregen van (Thaise) vrouwen als in die stad, vol met adrenaline.
Frans draagt geen cent bij
Voor Eva was de kous af. Toen duidelijk werd dat Beebee geen one-nightstand was voor Frans, vroeg ze hem vriendelijk doch dringend om op zeer korte termijn het huis te verlaten. Het echtpaar woonde riant, dus Eva moest noodgedwongen met haar zonen intrek nemen in een piepkleine woning. Door een arbeidsconflict, mede veroorzaakt door zijn affaire op het werk, raakte Frans van de ene op de andere dag zijn baan kwijt. Eva verrichte allerlei hand- en spandiensten voor verschillende opdrachtgevers en rommelde er wat bij om haar hoofd boven water te houden. Terwijl Frans noodgedwongen naar Nederland terugkeerde met zijn nieuwe Thaise aanwinst, liet hij Eva en zijn jongens achter zonder ook maar een cent bij te dragen aan zijn gezin. Dus geen alimentatie, geen bijdrage in de kosten zoals het peperdure schoolgeld, geen rooie cent.
Een Nederlandse alleenstaande vrouw, verlaten door haar man, die weliswaar al langer in Thailand verblijft, loopt tegen totaal andere en extra obstakels aan dan in eigen land. In Thailand geen uitkering, toelage, sociale dienst of bijstand voor een bedrogen Farang. Sterker nog, de Thai zelf hebben geen poot om op te staan als ze in financiële nood verkeren. In Thailand is het een kwestie van overleven.
Vriendinnen betalen schoolgeld voor Eva
Ver van huis, verstoken van vrienden en familie, kan Eva gelukkig een beroep doen op de mensen die ze inmiddels heeft leren kennen in de afgelopen vierenhalf jaar. Vooral westerse vrouwen, die het wel ruim hebben omdat hun man een dikke baan heeft, zijn bereid om het schoolgeld voor Eva’s kinderen te betalen. Ook haar ouders dragen bij, al beschikken zij ook maar over een karig pensioen.
De vlucht van Frans met Beebee, zonder een cent vindt hij voorlopig onderdak bij een oude schoolvriend in Nederland, is natuurlijk geen lang leven beschoren. Zet een Thaise vrouw in onze Hollandse koude winter en je vraagt automatisch om problemen. Na een dagje Amsterdam, het eten van een harinkje en een bezoek aan Madurodam is de rek er wel uit bij Beebee.
Ze barst van de heimwee, mist vooral haar familie en kan niet wennen aan ons klimaat. Om nog maar te zwijgen over de bekrompenheid van het milieu waar Frans uitkomt. Met de dag wordt ze ongelukkiger en na een paar weken eist ze van Frans dat ze terugkeren naar Thailand. Frans heeft geen keus. Of hij verliest zijn liefje of hij past zich aan en volgt haar.
Ieder voor zich, God voor ons allen
Een paar weken na de kerst vertrekken Beebee en Frans naar het noorden van Thailand, want daar is de familie van Beebee bereid om het prille stel op te nemen. Want zo gaat dat in Thailand, in tegenstelling tot de mores in ons eigen land. Als een Thai in de shit zit, zal de deur van zijn familie altijd open staan. Kom daar maar eens om in onze eigen cultuur, waar een dergelijk sociaal gedrag al lang is verdampt. “Ieder voor zich en God voor ons allen” is in Nederland al langer meer het parool.
Terwijl de toekomst van Frans aan een zijden draad hangt, zijn gezin kwijt en Beebee als onzekere factor, klimt Eva uit het dal. Ze ontmoet nieuwe vrienden, krijgt veel aandacht van mannen en ook heeft ze meer dan ooit werk. Na al die emotie komt ze in rustiger vaarwater en maakt ze een begin met de echtscheidingsprocedure. Omdat Frans zich niets aantrekt van mails over de kinderen, hij negeert zelfs berichten van zijn eigen zonen, neemt Eva een advocaat in de arm. Frans zal hetzelfde moeten doen, maar blijft de zaak traineren.
Geld gaat altijd voor liefde
De moraal van dit verhaal? Liefde kan overgaan, een ander kan in het spel komen, allemaal waar. De één doet dat chique, een ander naait of laat zich naaien. Het is maar net op welke manier je tegen Frans en Eva aankijkt.
Mijn respect gaat vooral uit naar Eva, die in een ver land, verstoken van familie en vrienden, de draad weer moet oppakken.
Frans daarentegen betaalt een zeer hoge prijs voor zijn keuze en laat het volkomen afweten als het om de zorg van vooral zijn zonen gaat. Tot op de dag van vandaag werkt hij nergens aan mee. Noch een omgangsregeling, noch een financiële bijdrage voor zijn jongens.
Nu Frans volkomen afhankelijk is van Beebee en haar familie, dus eigenlijk de omgekeerde situatie voor een Farang in Thailand, weet hij nu al dat er aan die relatie snel een einde komt. Noch Beebee, noch haar familie accepteert een Westerse man zonder inkomen als een potentiële echtgenoot of schoonzoon. Wie geld meeneemt, mag blijven. Wie niks heeft, is in Thailand geen serieuze partij. Dus inderdaad… geld gaat altijd voor liefde.
Nawoord: mijn tweeluik over Frank, die zelfmoord pleegt omdat hij zijn dochter Julia (2) niet meer mocht zien, valt binnen dezelfde thematiek als het verhaal van Frans en Eva. Beide verhalen gaan over de uitwas van een echtscheiding. Voor meer informatie zie ook “Van Oogappel tot Twistappel”.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Column7 oktober 2018Straathond in Thailand: verderfelijk ongedierte of zorgzame drinkebroeder?
Leven in Thailand28 november 2015Tick: Hardwerkende moeder van drie kinderen- Column19 mei 2015‘Die vrouw heeft mijn vent genaaid, en mij erbij’ (deel 2)
- Column7 mei 2015‘Die vrouw heeft mijn vent genaaid, en mij erbij’ (deel 1)
Ik las in deel 1 dat in de eerste reactie gezegd wordt dat we de Thaise vrouw generaliseren en mannen de jagers zijn..Klopt voor een deel maar de Thaise vrouw heeft een aangeboren dan wel vrij jong aangeleerd jachtvermogen om datgene te krijgen waar ze voor wil gaan.Hart en verstand werken op een ander niveau en is niet te vergelijken met de Nederlandse vrouw (of man).
Ik heb diverse Thaise vrouwen in mijn omgeving en daar is er maar 1 van al 20 jaar lang al bij dezelfde (Ned.) man en de rest is ondertussen al aan nummer 3 bezig. Daarbij zegt nummer 1: als hij er een financiële puinhoop van maakt, ben ik weg want dat heb ik niet verdient. Op mijn vraag of ze er niet mee zitten dat wellicht andere relaties of huwelijken kapot kunnen gaan als ze een ander gaan overmeesteren zeggen ze: up to you! (de man kiest ook, niet zij alleen)
Ze heeft mij geleerd dat Thai heel anders met liefde, geluk, geld en houden van-omgaan en liefde en sex horen bij hun ook niet per definitie bij elkaar daarom zullen ze overspel makkelijker verwerken dan wij Nederlanders.
nb; tussen Thaise stellen is overspel ook meestal geen reden om uit elkaar te gaan. Het is ook zo dat de Thaise man zo gauw er kinderen komen nog maar weinig verantwoordelijkheidsgevoel heeft (als hij dat al had). Hierdoor ontstaan de vele alleenstaande moedergezinnetjes in die op hun beurt op zoek gaan naar een farang. Redenen van Thaise vrouwen die IK vaak hoor zijn: Europese mannen zijn veel hechtere gezinsmannen, ze zorgen beter voor hun gezin, ze lopen niet zo snel weg naar het café als de Thaise man als er problemen zijn maar praten meer en lossen meer op. Vooral de man vanaf middelbare leeftijd ligt dan goed in de markt en ja het zal natuurlijk ook zijn omdat deze vaak al iets meer financiële bodem opgebouwd heeft dan een man van in de twintig, geef ze eens ongelijk. Ik vond dat dit ook nog wel even gezegd mocht worden over de Nederlandse man.(uitzonderingen ook in ons eigen land niet mee geteld want hier zitten ook genoeg alleenstaande (bijstands-)moeders zonder alimentatie)
Wat ik niet begrijp is, waarom zoveel kritiek op een Thaise vrouw en niet op een (getrouwde) man, die zich zo makkelijk laat verleiden. Hij is ten slotte diegene die daarmee zijn gezin kapot maakt.
Dus wie naait wie?
In dit tweeluik zie ik weer de kinderen als slachtoffers. Heel graag zou ik over zo een tien jaar hun verhaal willen horen.
Dat de relatie voorbij is en alle drie daar alle waarschijnlijkheid alle drie deels schuld aan hebben (hij en zij niet genoeg meer geïnvesteerd in elkaar, een derde die met hem er vandoor ging) is iets wat nog begrijp. Maar dat hij dan zo zijn gezin en kinderen laat vallen is laf. Als je uit elkaar gaat moet je dat gewoon op een fatsoenlijke manier regelen, al helemaal richting de kinderen die er al totaal niets aan kunnen doen.
Zou ik wellicht mogen vragen waarom Eva niet is teruggekeerd naar Nederland, met medeneming van zonen?
Had ze gewoon in kunnen treden in de orde van de bijstandsmoeders.
Klinkt wellicht hard, waarom heeft ze geen baan gezocht?
In Nederland of Thailand.
Doen Thaise vrouwen ook, die gaan niet bij de pakken neerzitten maar gaan over tot de orde van de dag, en pakken alles aan waar geld mee te verdienen is.
Dat Frans geen alimentatie wil betalen kan ik mij helemaal voorstellen.
Immers, het huwelijk is voorbij.
Dat hij niet voor de opvoeding van zijn kinderen wil betalen is gewoon een schoftenstreek.
Let wel, ik ben ervaringsdeskundige.
De ex verliet het pand, zal ik maar zeggen, mij achterlatend met twee kinderen van 9 jaar, en bestond het alimentatie te eisen, wat ook nog door een idiote rechter werd toegekend.
Tien jaar lang heb ik betaald.
Dat gebeurt me dus nooit meer.
Alimentatie (partner) moet afgeschaft werden.
Onderhoudsplicht voor kinderen moet blijven bestaan, mits papa de kinderen regelmatig mag zien.
En daar schort het nog al eens aan.
Wat Eva heeft gedaan vind ik fantastisch… ze is niet bij de pakken gaan neerzitten, nee, ze heeft toch weer de draad opgepakt en heeft meer werk dan tevoren. Respect!
Dat Frans geen alimentatie betaalt is een ander aspect. Hoe dan??? Als je nauwelijks of geen inkomen hebt, kun je moeilijk wat betalen. Er bestaat in Nederland ook nog iets van minimum bestaansloon.
Ook ik ben het ermee eens dat partneralimentatie in de huidige tijd in Nederland niet juist is. Na jarenlang bedrogen te zijn geweest door mijn ex en doordat ik bijna een zenuwinzinking had en in staat was geweest een moord te plegen, ben ik uit mijn huwelijk weggerend. De prijs van dit alles is dat ik nu nog steeds met die gek “verbonden” ben – 12 jaar lang – door de “partneralimentatie”. Het doet me pijn en verdriet, dat ik boeten moet voor iemand die te lui en vadsig is om te gaan werken (ze zou bij werken evenveel inkomen hebben, en veel ondersteuningen zouden wegvallen – dus waarom werken?). Maar ik mag kijken en proberen mijn Thaise partner uit te leggen, waarom mijn ex meer van mij krijgt dan zijzelf?
Desalniettemin vind ik het gedrag van Frans onverantwoord. Hoe kan hij een baan verliezen door huwelijkse problemen en ook nog zo leven zoals hij doet. Die man heeft totaal geen zelfrespect, laat staan dat hij aan zijn vriendin denkt. Hij moest eens flink wakker geschud worden. Het is een man in vrije val en sleurt iedereen in zijn omgeving mee naar beneden.
Het is voor mij soms onbegrijpelijk wat sommige vrouwen met zich laten doen. Ik ken al van twee Thaise vrouwen, die (in tegenstelling tot wat hier vaak op het blog wordt beklaagd), hun Farang-mannen de hele tijd financieel aan het steunen zijn, omdat de man zijn inkomen opzuipt of aan andere vrouwen uitgeeft.
Of het nou een man of vrouw is, niemand heeft het recht op steun, wanneer hij niks bijdraagt en alleen maar zijn handje open houdt.
Ik, Ned.man, en mijn Thaise vrouw zijn al zo’n 30 (dertig) jaar samen. Al de Thaise huishoudens zijn , waar ik woon, al heel lang samen. Geen ene Thai man is weg gelopen en werken en onderhouden hun gezinnen allemaal. Er is 1 Thaise waarvan de man met de Noorderzon vertrokken is en haar berooid achterliet en weet je wat? Dat was een Duitser dus een Farang!! Woont achter mij en wordt door haar Thaise familie het hoofd boven water gehouden.