De schattigheidscultuur van Thailand

Enige jaren geleden promoveerde iemand op een wel zeer bijzonder onderzoek. De man was na een uitgebreide bestudering van vele geluidsopnamen tot de conclusie gekomen dat de vogeltjes in de stad anders fluiten dan op het platteland. Het lijken wel mensen want de inwoners van Friesland, Limburg, Overijssel of welke andere provincie spreken ook anders. En in Antwerpen eveneens anders dan in Brugge om voor de vuist weg maar twee mooie Belgische steden te benoemen. En wat dacht je van de verschillen tussen Amsterdammers en Rotterdammers?

Of dat bij de stadsmussen ook het geval is en of het getjilp in Limburg anders is dan in Friesland daar laat de onderzoeker zich niet over uit. Toch een grote tekortkoming en grove nalatigheid van de promovendus zou ik denken.

In niet de minste krant van Nederland -de NRC- en in het bezit van het Belgische krantenconcern Mediahuis staat een verhaal over Irene Stengs. Zij is bijzonder hoogleraar Antropologie voor ritueel en populaire cultuur aan de Vrije Universiteit te Amsterdam en als onderzoeker verbonden aan het Meertens Instituut.

Een van haar onderzoeken betreft André Hazes en alles wat hem omringde, was en is een van haar onderzoeksobjecten. Hoewel ze zelf niet rookt koestert mevrouw Stengs de Hazes aansteker die ze in het DeLaMar Theater na afloop van de musical ‘Hij gelooft in Mij’ kocht.

Thailand

Irene is 59 jaar en verricht ook onderzoek in Thailand en met name:  de schattigheidscultuur van Thailand. Wellicht is dit stuk cultuur u, als expat, vakantieganger of lezer van Thailandblog, nog niet bekend. Naar de schattige Thaise dames kijken jullie mannen beslist, maar kijk ook eens met een ietwat culturele blik naar de haarvlechtjes. Nooit iets opgevallen? Zeker meer naar andere in het oog springende lichaamsdelen gekeken en de vlechtjes de vlechtjes gelaten. Foei; jullie schenken totaal geen aandacht aan de hele mooie elastiekjes rond die vlechtjes. “Ze zijn breed en de binnenkant heeft een andere kleur dan de buitenkant.” Zo vervolgt de antropoloog haar verhaal om er aan toe te voegen dat ze altijd een zakje van deze schattige elastiekjes mee naar huis neemt. En dan die doorzichtige dopjes tussen de I Read Banned Books-button en die aansteker? “Die zijn voor de bijzondere vulpotloden die ze in Thailand verkopen. Heel handig systeem, ik koop er altijd een paar.”

Met spanning wacht ik het proefschrift van de promovendus af.

Moet bekennen dat ik nu op latere leeftijd intens veel spijt heb dat ik in mijn jonge jaren na het verzamelen van sigarenbandjes, gevolgd door een opleiding tot het rubriceren van luciferdoosjes en merken met als afsluiting de studie postzegels Nederland en Koloniën, niet verder heb gestudeerd voor antropoloog.

Dr. Joseph had dan heel wat buitenlandse reizen kunnen maken op kosten van de Staat der Nederlanden en mijn belastingbetalende landgenoten ter compensatie met veel kennis geestelijk kunnen verrijken.

Kan het nog gekker?

Dacht het niet, totdat ik vandaag in een weekblad een artikel las omtrent Gastvrijheid. “De Brabantse gastvrijheid is een begrip. Dat is geen verzinsel, het is gewoon zo! Het zit stevig verankerd in de Brabantse cultuur. Wat maakt Noord-Brabant tot een plek waar iedereen zich altijd welkom voelt? Waar iemand als vreemde binnenkomt maar als vriend vertrekt. De gastvrije inslag en gemeenschapszin die de Brabanders van nature hebben laat bij de bezoekers een onuitwisbare indruk achter. Brabant als dé Bourgondische provincie waar het goed toeven is.”

Tot zover een uitsnede uit het verhaal. Ongetwijfeld zijn er nog wel enkele andere provincies die Brabant naar de kroon willen steken.

Let nu maar eens goed op:

Breda University of Applied Sciences, zo heet de voormalige NHVT sinds 1 januari 2018, doet op dit moment uitgebreid onderzoek naar de geroemde Brabantse gastvrijheid. En … dit kan leiden tot het instellen van een Leerstoel Brabantse gastvrijheid.

Fantastisch die leerstoel want nu de Nationale Hogeschool Voor Toerisme en verkeer is omgedoopt tot Breda University of Applied Sciences gaan ook de mussen in Brabant vrolijker en zelfs met een Engels accent sjilpen.