Oy, mijn Thaise echtgenote, heeft vele talenten.
Één daarvan is het vermogen om tussen de schappen van de supermarkt te kunnen verdwijnen. Wat het samen winkelen vaak een zenuwslopend iets maakt.
Voor mij, welteverstaan.
Het gebeurt altijd als ik even niet oplet. Nietsvermoedend tussen de koffiebonen graaiend naar mijn favoriete blend, weet ik niet beter of ze staat exact anderhalve meter bij me vandaan. Tussen de theezakjes wroetend naar haar eigen geliefde melange.
Mijn boontjes hebben de bodem van het winkelkarretje nog niet bereikt, of wég is ze.
Nog geen nano-seconde geleden stond ze bij de geurige Ceylon, en plotsklaps is het hele gangpad verlaten op mijzelf na.
Geen idee hoe ze het doet, maar het is bijna griezelig, deze gave om geruisloos op te lossen in het niets.
Waarna de ongewilde zoektocht door het grote schappen-doolhof een aanvang kan nemen.
Eerst licht geërgerd, omdat ik haar in de twee naastgelegen gangen niet zie, keer ik op mijn schreden terug. Tegen beter weten in hopend haar weer voor de theezakjes aan te treffen, alsof ze nooit is weggeweest.
Wat ooit al eens gebeurde, en mij het sterke vermoeden gaf dat ze het er om doet. Of zichzelf simpelweg kan teleporteren naar elk door haar gewenst supermarktschap.
Maar ze staat niet bij de thee.
Ook niet in de zevenentwintig andere gangpaden die ik bekijk. Niet bij de kassa, niet bij de drank en ook al niet in de koffie-corner, hete Arabica slurpend.
Al wat gefrustreerder, en inwendig stuiterend over haar zoveelste verwijntruc, begin ik nu als een soort dolende in de woestijn door de winkelgangen te struinen. In de hoop haar meteen weer tegen het lijf te lopen.
Wat tot op de dag van vandaag altijd ijdele hoop is gebleken.
Twintig jaar huwelijk ten spijt heb ik namelijk nog steeds geen flauw benul van eega’s gedachtenkronkels, en er is dan ook geen enkel peil te trekken op haar route langs hagelslag en hopjesvla.
Waarbij haar lengte ook al niet meewerkt. Want ze meet van tenen tot kruin nog geen anderhalve meter en kan in rook opgaan achter een paar gestapelde fruitkistjes of een beetje opgeschoten vakkenvuller.
Ooit vond ik haar terug achter een uitstalling van Milka-chocolade, enkel en alleen omdat ik haar zwarte paardestaartje boven de repen uit zag zweven. Over griezelig gesproken.
Waarbij ze van huis uit ook nog eens graag gehurkt zit om de onderste schappen te plunderen, wat het natuurlijk helemáál kansloos maakt ooit nog een glimp van haar op te vangen.
Licht zwetend, en binnensmonds foeterend op vrouwen die niet even kunnen wachten tot hun echtgenoten klaar zijn met uitzoeken van wat koffiebonen, leg ik vervolgens te voet meer meters af dan hiervoor in de auto op weg naar deze grootgrutter.
Daarbij heerlijk tegengewerkt door mijn eigen winkelkar, die over het bekende blokkeerwieltje beschikt. Ook iets waar ik, na onvindbare Thaise vrouwen, in buurtsupers eeuwig patent op schijn te hebben.
Net als ik overweeg mijn hopeloze queeste naar het filiaalfantoom maar op te geven, is daar toch het moment.
Na flink slalommen tussen in de weg staande koopjesjagers, schappenkijkers, en talmende treuzeltantes passeer ik de Unox-blikken.
En daar staat ze.
Het hoofd vol stoom, en de armen vol prei, komkommers en kroppen sla. De blik in haar ogen spreekt boekdelen en anders de gefronste wenkbrauwen wel.
Hoofdschuddend over zoveel stupiditeit van mijn kant mikt ze het groenvoer in het karretje, om dan vervolgens resoluut koers te zetten naar de wachtende kassa.
Eenmaal daar, in de rug gekeken door veertien andere volgeladen winkelkarretjes, kan ze het vaak niet laten om voor een tweede keer te verdwijnen. Omdat haar ter plekke nog te binnen schiet dat de avocado’s vandaag in de aanbieding zijn. Waarbij ik alleen maar vurig hoop dat ze terug is met de buit, vóór de morrende rij achter me de fakkels en hooivorken tevoorschijn haalt, of me de strot afsnijdt met een op de tegelvloer geslepen bonuskaart.
Gelukkig heeft deze winkelwaanzin ook zijn leerzame kanten.
Want op de terugweg, in de afgeladen auto, brengen we elkaar heel wat nieuwe en interessante woordjes bij.
Zoals ‘dagblinde’ en ‘spook’.
Het lucht op, en geeft weer moed voor het volgende rondje.
Wat nodig is, aangezien er nooit iets zal veranderen.
Ze zal namelijk blijven verdwijnen op ieder door haar gewenst, en door mij ongewenst winkelmoment.
Niet dat ik me wil beklagen.
Want geluk zit, zoals u allen weet, in kleine dingen.
En het zien van mijn kleine roerganger, zelfs na de zoveelste zoektocht, maakt me nog iedere keer blij van binnen.
Maar misschien moet ik haar toch eens voorzichtig vertellen dat er ook ándere manieren zijn om me gelukkig te maken.
Over deze blogger
-
Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.
Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.
Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur14 november 2024‘Drie dagen van bezoeking’
Cultuur1 november 2024‘Kansloos koloniaal in Pattaya’
Leven in Thailand26 oktober 2024‘Thaise verleidingen’
Leven in Thailand17 oktober 2024‘Dromen van Lumpini’
Heel herkenbaar.
Geweldig. Ik heb GEEN Thaise vrouw maar mij overkomt hetzelfde. En iedere keer weer de verwondering: was je mij kwijt ??? Hoe kan dat nou want………. HG.
Inderdaad zeer herkenbaar
Weer een geweldig verhaal, Lieven! En ik herken het fenomeen óók!
Slimme hondenliefhebbers weten het; je moet nooit je hond roepen, maar de hond moet op jou letten. Zonder je vrouw met een hond te vergelijken; laat je vrouw jou opzoeken. Wacht bij de kassa of koffie apparaat en wacht geduldig af… Na een paar keer zijn de rollen omgedraaid.
Mooi verwoord dit fenomeen. Misschien schuilt er een goochelaar in deze dame met de verdwijntruc. Persoonlijk vind ik dit minder irritant dan dames die tijdenlang staan te studeren op producten in de schappen en te twijfelen of ze koffie van Van Nelle of Douwe Egberts moeten aanschaffen, alsof het verdere verloop van hun bestaan er vanaf hangt.
Herkenbaar voor vele denk ik.
Niet enkel in winkelcentra maar ook op markten gebeurt dit steeds weer.
Blijkbaar hebben we andere interesse in wat we willen zien of zoeken. Wat normaal is denk ik.
Ik ben dan ook al lang gestopt met haar te zoeken als ze weer eens plotseling verdwenen is, want het gebeurt inderdaad plotseling. Je kijkt even de andere kant op en plotseling zijn ze weg.
Eigenlijk nog nooit zulke goede verdwijnt acts in goochelaar shows gezien als die van hun.
Maar uiteindelijk komen we elkaar wel ergens terug tegen, of is er nog altijd de GSM.
En dat er moet meestal ook nog betaald moet worden helpt meestal ook wel 😉
Mooi verhaal weer en bij mij ook zeer herkenbaar, de mijn meet ook 1,49 en in de supermarkt is ze zo weg. Meestal inderdaad bij de groente. Ik wacht meestal maar bij de kassa.
Zeer herkenbaar
Mij overkomt het ook zeer regelmatig dat ik mijn vrouw kwijt ben
Mijn Thaise vrouw en ik gingen n keer naar de supermarkt ,
kar vol geladen en ik vraag mijn vrouw : heb je alles wat je nodig hebt
Jaja ik denk t wel , okee we zijn dus klaar en gaan we nu naar de kassa dan vraag ik
Is goed , we hebben alles , zegt ze
Ik leg alles op de band en de cassiere begint te scannen ,
het is bij ons ook gebruikelijk dat ik daarna de grote shopper tas inpak ,
en mijn vrouw de boodschappen afrekend ,
anders liggen de koekjes en broodjes onderin en de pakken melk en sap daar bovenop
Ik sta dus druk in te pakken en de cassiere zegt : dat is dan 63 euro 40 meneer
Euh , ja , mijn vrouw betaald ………..euh waar is mijn vrouw ??
Nergens te bekennen……….klanten achter mij begonnen heen en weer te huppelen
Ik de winkel in en zoeken , ook mijn vrouw is klein en ik kon haar tussen de rijen door dus niet zien
Eindelijk trof ik haar aan bij groenten en fruit met wat citroenen in de hand
Ja , ik bedacht me dat er geen citroenen meer zijn , die heb ik ook nodig…….zegt ze……
Ik zeg kom nou , je moet afrekenen , cassiere en andere klanten wachten op ons…….
Terug bij de kassa was men niet blij zo te zien
Goed , ze betaald , en ik vraag : waar zijn die citroenen nou ?
Die had ze onder haar arm geklemd om te kunnen betalen ………………
Alsnog die ook afgerekend , het duurde dus nog langer
Als blikken konden doden………..
Nooit geen last van dit fenomeen gehad, maar ken het fenomeen van anderen. Ik liep/loop (soms) ook weleens weg van de winkelwagen om een dingetje verderop te zoeken. De wagen onbeheerd of in handen van je partner laten is wel zo makkelijk. Samen inkopen doen is samen de kar duwen (hoeft niet klef tegelijkertijd tenzij dat je ding is…) en even verderop spullen zoeken is wel zo praktisch zolang anderen hun nek niet breken over het wagentje. Ben je klaar, richting kassa, je wederheeft zal je vast wel weten te vinden als je begint te missen. 😉 Makkelijker kan niet.
Een alternatief: zo’n oranje fietsvlag aan je partner binden… nee? Een puntmuts misschien of zo’n knipperend haarband met een tekst “ben hier!” , tis maar een suggestie…
Ik heb hetzelfde alleen dan andersom. Mijn man is altijd plotseling verdwenen terwijl ik met mijn armen vol boodschappen sta.
ik ben ook vaak mijn vrouw kwijt in de supermarkt en inderdaad sta je bij de kassa , is ze nog bezig met het zoeken van dingetjes die ze vergeten is.
ik kijk dan in alle rijen en onvindbaar.
Er zijn sleutelhangers te koop die een geluid maken wanneer je je sleutels niet kunt vinden.
mischien is dat een oplossing.
Ik pas me gewoon aan, neem de tijd om haar te vinden.
De laatste keer was ze in de auto op de parkeerplaats gaan zitten zonder iets te kopen in de supermarkt..
Zelfs na 43 jaar huwelijk elke dag weer een verrassing.
Taal problemen zijn vaak de oorzaak.
Mijn vrouw spreekt zo slecht nederlands dat bijna niemand , zelfs ik , haar gebrabbel niet kan volgen.
Nou dan heb je toch geen enkel probleem?
Je schrijft “dat bijna niemand, zelfs ik, haar gebrabbel NIET kan volgen”
Ik neem aan dat je na 43 jaar toch wel enige ervaring zal hebben om iemands gedachtenkronkels te begrijpen en te volgen.
Als je in iemand geïnteresseerd bent uiteraard.
Eli,
Helaas na 43 jaar niet gelukt.
Verder geen probleem.
Meestal valt het muntje na een tijdje
Maar beter iemands gedachten kronkels niet kunnen volgen en je hier op instellen , dan denken dat je iemand wel begrijpt en er jaren later achterkomen dat je het helemaal mis gehad hebt.
Overigens is het niet eenvoudig om iemand te begrijpen die bijna geen engels spreekt , isaans en Thais door elkaar gooit afwisseld met nederlandse woordjes en de inburgerings cursus nooit gevolgd heeft.
je vreemde opmerking : Als je in iemand geïnteresseerd bent zal ik meegeven aan de huisarts en oogarts die geen idee hebben wat ze bedoeld.
Beste Khun moo,
ik voel met je mee, want ook mijn vrouw Oy spreekt nauwelijks Nederlands en heeft de inburgeringscursus niet gehaald.
Wat me toentertijd niet verwonderde want ze mocht als kind niet eens de lagere school afmaken, omdat ze in Bangkok aan het werk moest als onderbetaald sloofje in de huishouding van rijke Thai. Dus zelfs het Thaise schrift beheerst ze nauwelijks.
Wij gebruiken een mengelmoes van Nederlands, Engels en Thais in het dagelijks leven, wat altijd redelijk goed gaat, totdat je een keer bij tandarts, opticien of huisarts terechtkomt. Want dan word ik meer tolk dan echtgenoot, en probeer zo goed mogelijk door te geven wat ze bedoelt.
Wat bij bijvoorbeeld een oogmeting wel eens voor verrassingen kan zorgen, als ze de opticien in drie verschillende talen laat weten dat de gebruikte lens ietsje slechter is dan de vorige, maar bij nader inzien misschien toch ook ietsje beter!
De supermarkt-ervaringen zijn echter wat haar betreft volledig míjn schuld, want ik was plotseling verdwenen en zij moest op zoek naar mij, de warhoofdige echtgenoot zonder richtingsgevoel, die had kunnen weten dat ze naar de groenteafdeling was.
Lieven,
Mijn vrouw heeft 2 jaar lagere school gehad.
Volledig opgegroeid in de Thaise wildernis.
Geen zeep en geen medicijnen.
Daar werden planten en bladeren voor gebruikt.
Thaise mensen staan nog steeds verbaasd over haar kennis van planten.
Heeft schrijven geleerd op een geleende lei.
Rekenen kan ze niet.
Behalve dagelijkse taal problemen en misverstanden maken we het samen al 40 jaar prima.
Wanneer ik weg zou vallen kan ze zich helemaal niet redden in Nederland.
Vandaar alvast een huis gebouwd in Thailand. Natuurlijk testament gemaakt en en / of bankrekeningen Lijfrente polissen op beide namen.
Ik geniet altijd van je zeer herkenbare verhalen.
Mijn vrouw is erg reislustig en hebben de meest afgelegen plekken in Thailand de afgelopen 40 jaar bezocht. Daarnaast ook vietnam, Cambodja.
, Laos.
Humorvol verhaal en gebaseerd op realiteit.
Heb er geen last meer van want 90 % van de boodschappen is voor mij en de vele winkels zijn hier ‘om de hoek’ doe het dus wel zelf.
Vrouw lief heeft zelf een winkeltje en is zoals zovele gek op Greb.
Zie ze dus met regelmaat lopen de vaak overwinteraars waar het stoom uit de oren komt of de verslagenheid van het gezicht is af te lezen.
Zeer herkenbaar verhaal, als ze meegaat boodschappen doen ben ik ze altijd kwijt, zoals wij laantje voor laantje doorgaan, gaan zij als een ongeleid projectiel door de winkel en als het zover is om af te rekenen komt ze altijd nog even aanrennen met nog wat dingen. Na 27 jaar wen je er wel aan , maar in het begin werd je er knettergek van, Ik noem het maar Thaise logica.
Het is niet nationaliteitsgebonden, alle vrouwen vertonen dit fenomeen. Of je ze terug vind heeft ook met haar lengte te maken. Mijn (Hollandse) vrouw is 1.60 m. dus ook snel verdwenen tussen de schappen, wat ze dus ook regelmatig doet. Heb geduld, wacht rustig bij de kassa, waar ze weer op zal duiken.
Gelukkig, ben ik toch niet de enige.
Regelmatig de blaren op de voeten om haar weer te vinden.
Winkel of markt op en neer: van voor naar achter, van links naar rechts.
Wellicht toch maar een keer aanlijnen?(grapje hoor).
Leuk geschreven en weer genoten, ik zou gewoon de kar laten staan en een kroeg in de buurt opzoeken totdat ze belt.