Column – Thailand: Waar het gaspedaal heerst en de praktijktoets nooit heeft bestaan
Ah, Thailand. Het land van glimlachende gezichten, weelderige stranden en… chauffeurs die je met een knipoog naar het hiernamaals sturen. Stel je voor, een plek waar je een rijbewijs kunt krijgen zonder ooit een stuur te hebben aangeraakt. Geen zweterige instructeurs die je aanmoedigen om zachtjes te remmen, geen bochten oefenen op verlaten industrieterreinen, geen vernederende praktijkexamens met zenuwslopende stiltes. Nee, gewoon even wat theorie en aantonen dat je het verschil ziet tussen rood en groen en voilà. Gefeliciteerd, je bent nu een officieel verkeersgevaar.
Natuurlijk is er wel een soort praktijkexamen in Thailand, want waarom zou je iemand zomaar loslaten in een auto? Nee, veiligheid eerst! Op een afgesloten terrein, ver weg van het echte verkeer, wordt nauwgezet getest of je de absolute basis van autorijden beheerst. De lat ligt hoog: stoppen langs een stoeprand zonder het gevoel te krijgen dat je in een botsauto zit, vooruitrijden zonder muren te raken en achteruitrijden in een smalle corridor die alleen lijkt ontworpen om je zelfvertrouwen te breken.
Misschien dachten de Thai: waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Waarom een lastig rijexamen als je ook gewoon op hoop van zegen de weg op kan? Wat zou er nu echt mis kunnen gaan? Nou, alles. Maar dat lijkt niemand daar echt te deren. Sterker nog, de chaos op de weg heeft een soort serene logica gekregen. Je moet de schoonheid erin zien, net als bij een schilderij van Pollock. Verwarrend en destructief, maar toch… kunst.
Het verkeer in Thailand is een mix van Mario Kart en een aflevering van Survivor. Je ziet brommers die met gemak zes gezinsleden en een hond vervoeren. Auto’s die denken dat richtingaanwijzers een optionele extra zijn, zoals mistlichten. En vrachtwagens? Die gaan gewoon rechtdoor, altijd. Je kunt beter bidden dat de Boeddha je beschermt, want een gordel is daar een fashion statement, geen veiligheidsmaatregel.
Het meest indrukwekkende is nog wel de totaal onverschrokken houding van de gemiddelde chauffeur. Een kruispunt is geen plek waar je stopt, het is een arena waar de dapperste wint. Je hebt geen verkeersregels nodig als je beschikt over pure, onversneden bravoure. Of een flinke dosis levensmoeheid, dat kan ook.
Maar laten we eerlijk zijn, wij zijn ook niet heilig. Wie heeft hier in Nederland niet ooit gedacht dat de rijexaminator een sadist is met een godcomplex? Maar bij ons is het systeem nog een soortgelijke Darwinistische selectie: de besten overleven. In Thailand mag iedereen meedoen. Geen ervaring, geen probleem. Heb je al drie auto’s total loss gereden? Top, wat let je om de volgende op te halen.
Het is bijna bewonderenswaardig hoe Thailand het heeft weten te rationaliseren. Misschien zien ze het als een groot sociaal experiment. Hoeveel chaos kan een samenleving aan voordat het misgaat? De resultaten zijn: heel veel. En het bizarre is dat het op de een of andere manier werkt. Als een orkest zonder dirigent. Weliswaar een orkest waar de violen in de fik staan en de trompetten ontploffen, maar toch.
Misschien moeten we er iets van leren. Niet qua rijvaardigheid natuurlijk, maar qua levenshouding. Laat los, accepteer het onvermijdelijke. Als iemand je inhaalt terwijl je rechtsaf slaat, knik dan vriendelijk. Als een brommer volgeladen met gasflessen je net mist, glimlach. Want uiteindelijk is het leven één grote verkeerssituatie: onvoorspelbaar, chaotisch en, als je geluk hebt, nog best vermakelijk.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column2 december 2024Column – Thailand: Waar het gaspedaal heerst en de praktijktoets nooit heeft bestaan
Column30 november 2024Column – De Thaise touwtrekwedstrijd: Democratie aan het elastiekje
Column29 november 2024Column – Jaloezie als levenswijze
Column28 november 2024Column – Wanneer monniken meer houden van geld dan van karma
Ik maak me als ik weer even in BE zijn helemaal niet druk meer voor het meestal meest banale foutje in het verkeer daar.
Als je de Thaise toestanden gewend bent lijkt het verkeer bij ons super georganiseerd. Je wordt met regelmaat terechtgewezen door middel van toeters of opgestoken vingers zelfs voor het kleinste en meest banale foutje je maakt. Ik zeg dan bij mezelf maar mens toch als jij ooit in TH gaat rijden zal je je toeters niet meer moeten loslaten en je vinger levenslang staande houden.
Nu blijft het een feit dat TH een zeer onveilig verkeersland is.
Ik denk niet dat er in Pattaya 1 week voorbijgaat of er valt hier een dode.
Eigenlijk bijna dagelijks als ik de plaatselijke krant doorneem is het prijs geweest. Meestal gaat het wel om ongelukken met scooters.
Pattaya waar niet alleen Thais zich schuldig maken aan allerhand verkeersovertredingen maar waar ook farang met de nodige alcohol op gewoon achter het stuur kruipen.
Maar ver weg van Pattaya waar nog tuimte is om goed door te rijden stappen mensen zonder rijbewijs of verzekering achter het stuur van uiteenlopende voertuigen.
Dit alles resulteerd in de trieste balans van circa 26.000 verkeers doden per jaar.
Niet alleen het ontbreken van gedegen rijopleiding of roekeloos gedrag ligt hieraan ten gronde. Ook de politie laat hier gevoelige steken vallen. Geen helm op 200 tot 400 thb boete en je mag weer doorrijden. Geen verzekering, geen rijbewijs, geen probleem. Na het betalen van n bescheiden boete kun je je weg weer vervolgen. met n bekeuring op zak. De rest van de dag hoef je je geen zorgen te maken, je hebt al n bekeuring gehad!
Zolang deze “cultuur” blijft bestaan zal er niet veel veranderen.
Ik ben niet zeker dat een ernstige proeftijd voor het rijbewijs iets zal veranderen aan de mentaliteit van vele Thai chauffuers.
Het verplichte rijbewijs werd in BE ingevoerd in 1967 en degenen, zoals ik, die reeds een auto bestuurden kregen die op erewoord dat men kon rijden. Voor en na 1967 is hierdoor geen jungle ontstaan in het verkeer.
Geen idee of dat nog steeds zo is. Maar de dochter van mijn vrouw tufte al een kleine twee jaar in een dikke Toyota in de rondte in de stad en vlak erbij.
Tot ze eens een keer opmerkte dat het misschien tijd was om haar rijbewijs te halen, u zegt, want ik zat er naast vaak omdat ik in die dagen het verkeer nogal chaotisch vond in de stad.
Uitleg, geen probleem inplaatst van een rijschool mag je hier een jaartje proefrijden ervaring opdoen et cetera. Theorie mag je in die tussentijd doen, en dat had ze gedaan, ik heb dat wel eens bekeken, die is echt pittig, denk dat vele buitenlanders op hun gezicht gaan met invullen.
Tot zover geen probleem, dacht zelfs dat het vroeger in Nederland voor 1970 ook zo was.
Of het de betere oplossing is, …………..ach TIT
Was blij dat het een kwestie van overschrijven was bij mij.
Mijn mening over vandaag de dag ‘de Thai’ kan en weet heel erg goed hoe het is om correct te rijden alleen………………………men verrot het, mentaliteitskwestie, egocentrisch in het verkeer en niet alleen daar.
Het heeft dus helemaal niets met rijopleidingen, rijbewijzen, boetes of wat dan ook te maken.
De wil is er niet, thats it.
En een kleine aanvulling, het geldt natuurlijk niet voor iedere Thai, maar toch op zijn minst voor meer als de helft met een rijbewijs.
Motoren of, zoals wij ze noemen brommers, de meeste dodelijke ongelukken hebben dat, maar aan een persoon te danken, zichzelf. Je recht krijg je dat neem je niet.
Diep droevig voor vele [jonge levens] uiteraard.
“De wil is er niet”
Die wil moet afgedwongen worden met “pak-kans”. Die is laag door niet gemotiveerde politieagenten die op verkeerspunten staan met enkel een fluitje en hun eigen scooter.
Laat ons eerlijk zijn, in Europa wordt er ook gretig overtredingen begaan zodra men weet dat er geen politie en geen camera’s in de buurt zijn.
Er zijn nochtans mogelijkheden om snelheden omlaag te halen zonder boetegelden. Auto’s met satellietverbinding. Zodra je een bepaalde zone binnenkomt kan je niet sneller dan toegelaten. Ook heel handig bij evenementen, onvoorzien weder, ongevallen, wegenwerken, gevaarlijke verkeerspunten, enz. Het rijplezier zal afnemen, maar veel families zullen onbewust blij zijn dat er geen familielid werd weggerukt.
In Phuket door de politie van het zebrapad afgereden.
Dan had je nog mazzel Peter Crama.
https://www.nationthailand.com/thailand/general/40034770
Het verkeer in Thailand heeft wel wat weg van Russische roulette.
Vooral veel van die motorcy bestuurders schijnen een enorme doodswens te hebben.
Verkeersregels zijn er voor een ander!!
In het donker rijden en verlichting aan????? wat is dat? de verlichting schijnt voor de sier te zijn.
Gelukkig heeft men op de snelweg 22 naar Udon Thani op een aantal kruisingen verkeerslichten geplaatst.
En zowaar er hangen vele camera’s dus de meeste stoppen voor rood licht.
Maar ook hier creatief, er zijn twee rijstroken voor rechtdoor, maar drie of vier breed gaan staan voor het rode licht is geen probleem.
En bij groen licht maar zien hoe men invoegt van vier terug naar twee breed
Motorcy is een ander verhaal, die schijnen kleurenblind te zijn en rijden nog al eens door rood.
Vele jaren geleden keek ik verbluft naar brommers met zijspan welke over de vluchtstrook tegen het verkeer in aan kwamen rijden, nu verwonder ik me amper meer.
Ieder zijn ervaring, persoonlijk rij ik liever in Bangkok als in Pattaya.
Als voetganger voel ik met het onveiligst in het verkeer wanneer ik moet oversteken.
Lokatie Udon noord, ondanks dat het voetgangers verkeerslicht groen licht uitstraalde , we eerst terdege gekeken hadden of het verkeer stopte , mijn vrouw en ik op een zebra pad liepen vond een automobilist het toch nodig om buitenom de rij stilstaande auto’s heen te scheuren en ons zowat uit onze sandalen te rijden.
Het ging nog net goed, maar hoe dan ook, zeker in drukke steden heb je geen twee maar acht ogen nodig!
Gr. Arno
Zag vanmorgen op zender drie tv toevallig weer een reportage over ongelukken tussen voetgangers en auto/motoren.
Stadje X zebrapad, camera borden verminder snelheid, dame steek over taxi komt aanrijden toetert drie keer, dame duik net op tijd weg met een schampschot nog steeds.
Bestuurder stapt in eerste instantie niet eens uit, even later wel, slepen die vrouw naar de kant van de weg, praatje blabla [dom meisje wat doe je nu toch] stappen in de auto en rijden weg.
Voorbeeld twee, stoplichten, cctv, borden verminder snelheid, iedereen stopt netjes, dame steekt over, motorrijder plankgas over de dame heen.
Voormij is dat in beide situaties poging tot doodslag, in beslag nemen van voertuig, rijbewijs en strafblad plus ruime schade vergoeding zou het zijn, Amerikaanse stijl, maar ja, TIT, praatje, blabla en hoppa, Next.
Expat en anderen.
Het is buiten kijf dat het verkeer in Thailand chaotisch is en het rijbewijs over het algemeen alleen een papiertje is. Maar zoals Fred zegt in BE en NL was het 60 jaar geleden niet erg anders en uiteindelijk is Thailand een ontwikkelingsland waar ze op veel gebieden in vergelijking met onze overgereguleerde landen nog zo’n 50 jaar hebben te gaan, zoals ook vrijwel alle andere ASEAN landen, of Afrika, India, Z-Amerika..
Toen ik in 1959 moest afrijden zoals dat bij ons heet, had ik al een aantal jaren rij-ervaring. In reed af in Vlissingen waar ik toen studeerde, kwam in de winkelstraat achter een vuilniswagen waardoor ca. 20 minuten van de beschikbare tijd voetstaps werd afgelegd. en zonder probleem slaagde. Mijn vader was wat makkelijk in die dingen. Ik begon al achter het stuur toen ik 8 was op zijn schoot op de boulevrd van Scheveningen en grote parkeer terreinen. Met 10 jaar reed ik in mijn eentje op en neer in een straat waar bouwwerk aan de gang was en mijn vader, CV installaties aanlegde.
Hij gaf mij de sleutel en zo leerde ik een auto beheersen. Op mijn 16e, als pa een borrel(of 3-6) op had reed ik de familie naar huis. Ik denk dat MAX, onze 4-voudige F1 wereldkampioen door Jos ook wel wat vroeger is losgelaten. Ik heb vrijwel overal in de wereld gereden en me aangepast, reed voor de lol rondjes om de de Arc de Triomf of in Athene in de jaren 70 toen het verkeer daar levensgevaarlijk was, en heb 1 x een ongeval veroorzaakt, de andere deuken werden me door anderen aangedaan, niet zo gek voor ca. 2 millioen kms.
Ik rijd nu 15 jaar in Thailand, maar niet in de nacht, en er is alleen een keer iemand achterop me ingereden die een diabetische coma had. Ik ben wel zeer alert wat er om me heen gebeurt en heb heel wat dodelijke ongelukken voorkomen, van plots overstekende koeien waarvan de boer dacht dat ze allemaal over de weg waren en er een paar achteraan hobbelden, tot kamikaze rijders in de bergen in N-Thailand.
Voor wat betreft het halen van een rijbewjs voor Thai, bij mijn weten is het in Chiang Mai verplicht rijles te nemen, dat stelt net zo veel voor als BE en NL in de 60-er jaren. Ik heb mijn 16 jarige Thai stiefzoon geleerd te rijden op Europese wijze vooral op het gebied van vooruitzien, anticiperen, daarvan had en heeft een Thai geen kaas van gegeten, ze worden gek als je ze in een kleine Honda Jazz elke keer weer voorbij gaat als ze bleven steken achter een vrachtauto en dan volgas weer je aan alle kanten inhalen. Toen hij het papiertje had na een paar maal de theorie-test te hebben gedaan, die echt niet makkelijk is, ben ik de grote weg opgegaan met hem, de bergen in etc. totdat ik vond dat hij het wel kon. Als ik naast hen zit help ik hem nog wel eens herinneren aan wat ik hem heb geleerd. Vaders kunnen dat toch niet laten. Maar zijn neefje in de Isaan heeft natuurlijk een wat andere opleiding en reed zonder rijbewijs in een grote pick-up van Isaan naar Chiang Mai in de nacht, in 1 ruk met alleen sanitaire stops. Ik heb toen verboden dat mijn Thai gezin bij hem in de auto ging. Nu hij 27 is en vele 10 duizenden kilometers heeft gedraaid zonder 1 ongeval denk ik dat hij wel goed rijdt of hij heeft een speciale band met de Buddha.
Vergeten we dat in de 60-80 jaren bromfietsen vele doden opleverden en allerlei strenge wetten werden gemaakt, zodat de bromfiets zo goed als verdween? En dat was natuurlijk niet door de Solex of het Berini-eitje, of Mobylette, maar de Zundapps, Puchs (ik had er een) tot lichte Gilera’s toe de gemakkelijk te tunen waren tot ze bjna 100 reden met hun 50 cc en lichte trommelremmen.
Het grote verschil is handhaving, dat is er natuurlijk niet in Thailand, de politie moet het lage salaris en de omkoopsom om het baantje te krijgen natuurlijk compenseren door check-points, maar gaan echt niet auto’s en motocycs aanhouden voor verkeersfouten, of door rood rijden, uiteindelijk zijn die rood, oranje en groene lichten er voor de decoratie en zebra-paden versieren ook het straatbeeld.
Dus geniet van de lekkere chaos, vergeet de vestikkende regeltjes in Europa en “get a life”.
Anno, ik zeg altijd maar;… Thai en veel buitenlandse toeristen ontberen ‘verkeers-respect’.