Column – Sleur in het paradijs
“Man, jij leeft echt de droom!” roept mijn broer steevast als hij me belt vanuit zijn doorweekte vinexwoning in Nederland. Terwijl hij dat zegt, hoor ik op de achtergrond zijn vrouw vloeken omdat de zoveelste regenbui het voetbalveldje van de kinderen heeft veranderd in een modderpoel. Ik hoor het gespetter van schoenen die door plassen soppen en denk: ja, het is hier misschien zonniger, maar ook in Thailand regent het. Soms letterlijk, vaak figuurlijk.
Begrijp me niet verkeerd, Thailand is fantastisch. Maar mensen in Nederland lijken te denken dat ik hier in een permanente ansichtkaart woon. Ze zien me in gedachten cocktails drinken op een strand, terwijl een palmboom zachtjes wuift en het enige geluid het gekabbel van de golven is.
De realiteit? Het geluid dat ik hoor, is een brommer met een kapotte uitlaat, blaffende straathonden en een onduidelijk dier die aan mijn tuinhek staat te knagen. En cocktails? Laat me eerst mijn ochtendritueel afmaken: een half uur zwetend naar mijn kapotte airco staren en mezelf eraan herinneren dat er in elk paradijs een slang onder het gras zit. Letterlijk. Ik vond er vorige week eentje op mijn terras.
Mijn vrienden en familie in Nederland begrijpen dat niet. “Je hebt daar toch altijd zon?” zegt mijn moeder terwijl ze haar zoveelste paraplu droog schudt en naar de verwarming loopt om haar doorweekte sokken op te hangen. Ja, mam, de zon schijnt hier vaker, maar als ze eenmaal weg is, krijg je de moesson als bonus. Die romantische regenbui waar toeristen bij wegzwijmelen? Dat is in werkelijkheid een watermuur die mijn scooter veranderde in een varende badkuip. Ook kan het hier soms zo verstikkend heet zijn dat ik na een douchebeurt zo zweet dat ik het idee heb dat ik vergeten ben me af te drogen. En laten we het niet hebben over het elektriciteitsnetwerk dat al na één bliksemflits besluit een paar uur vrij te nemen.
En toch. Toch leef ik hier liever in deze sleur dan in Nederland, waar je na drie dagen regen en kou het voelt tot in je botten en je humeur zich aanpast aan het grauwe wolkendek. Hier wordt diezelfde sleur opgelicht door dingen die je in Nederland niet vindt. Een verse mango die smaakt alsof hij door een engel is geplukt. Een ritje op mijn scooter waarbij ik, ondanks het chaotische verkeer, tóch het gevoel krijg dat ik vrijer ademhaal.
Bovendien kan ik ’s ochtends mijn slippers aantrekken, zonder drie minuten te hoeven vechten met een sok. Dat is wat Thailand doet: het geeft je het gevoel dat de sleur minder zwaar weegt. Want laten we eerlijk zijn, sleur is overal. Ook in een paradijs. Alleen wordt de was hier droger aan de lijn en smaakt het biertje beter na een dag vol bureaucratische ellende.
Dus ja, ik leef mijn ‘droom’, zoals mijn broer zegt. Maar het is geen Netflix-droom vol tropische clichés. Het is eerder een soort realitysoap: soms hilarisch, vaak rommelig, maar altijd de moeite waard. En als ik weer eens moet wachten in een onmogelijk lange wachtrij voor mijn visumverlenging, herinner ik mezelf eraan: liever deze sleur, dan rillen in de regen en wind in Nederland.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column21 januari 2025Column – ‘De reden waarom ik Thailand ga verlaten’
Column19 januari 2025Column – Gezichtsverlies in Thailand is een cultureel mijnenveld
Column17 januari 2025Column – Hiso en Loso meer dan alleen je sociale status
Column15 januari 2025Column – De zelfverklaarde Thailand-experts op hun digitale troon
Kan mijzelf 100% vinden in jouw beschrijving van ’t leven in thailand. Zonder roze of zwarte bril, het is zoals ’t is. Ook voor mij slaat de balans positief uit , alles in overweging genomen. Neem nog steeds de mindere zaken voor lief. De leuke dingen hebben nog steeds ruimschoots de overhand. Bedankt voor je verhaal.
“U klaagt met gezonde benen”, kent u die uitdrukking? Dominee Gremdaat zou ‘m zo kunnen gebruiken in zijn peptalks voor zijn volgelingen. Zijn uit-het-leven-gegrepen-anekdotes eindigen altijd met een positiieve noot (en spekjes!), en dat doet deze column van de expat weliswaar ook, maar toch blijft dat gevoel van klagen met gezonde benen bij me hangen.
Want, heel simpel: iedere expat, pensionado in de vreemde, of hoe de Hollander, Belg en andere “”falang” die naar Thailand geemigreerd is zichzelf ook noemt, is gezegend dat hij of zij hier mag zijn.
Als voorbeeld noem ik nog een aspect dat in deze column niet voorkomt en essentieel is voor mijn welzijn, als ruim voor de Hollandse pensioendatum gestopte: niet meer meedoen aan de verstikkende Nederlandse werkcultuur vol verborgen agenda’s en regeltjes die gewoon goed werken alleen maar in de weg staan (en de absurd hoge belastigen natuurlijk, haha).
Tel daarbij op dat wij, de Non Emigrant en vergelijkbare visahouders, er zelf voor kiezen om ons leven in Thailand verder te vieren (en er vaak ook hard voor gewerkt hebben om dat te realiseren), dat de Thai ons door de band genomen gastvrij ontvangen en de soms schaamteloze uitspattingen van landgenoten tolereren die wij zelf “thuis” zondermeer zouden afkeuren, en vraag je dan af of je wel echt reden tot klagen hebt.
Natuurlijk zijn er Thaise minpuntjes, en die heb ik – in extremis – ook meegemaakt, maar er zijn wegen om dat inderdaad bloedirritante Immigrationcircus heen, en regenbuien bij 25 graden zijn eigenlijk best verfrissend, toch?!
Kortom, pluk de dag, laat het Hollandsche zelfbeklag, ook met een ironisch bedoelde ondertoon, achterwege en tel uw Thaise zegeningen!