Column – Over Thaise tienermeisjes die moeder worden
Het Thaise platteland, een ansichtkaart van smaragdgroene rijstvelden, wuivende palmbomen en eindeloze rust. Maar achter die schilderachtige façade schuilt een rauwe realiteit waar geen Instagram-filter tegenop kan. Tienermoeders, overal waar je kijkt. Jong, onervaren en al versleten. Meisjes van veertien met baby’s op hun heup, alsof ze uit de fabriek worden gerold. Dit is geen uitzondering, geen ongeluk, dit is het script van een samenleving die allang heeft opgegeven om zichzelf te verbeteren.
Op de markt, waar het ruikt naar gefermenteerde vis, schuifelen ze langs: meisjes met gezichten die te jong zijn voor rimpels, maar ze toch al hebben. Ze kopen rijst met een baby op hun heup en een blik in hun ogen die fluistert: dit was niet mijn keuze. Hun “vriendjes,” die brommerjongen met de glimmende motor en gladde praatjes, zijn meestal al weg. Geen afscheid, geen verantwoording. Hij is misschien naar de stad, misschien naar een andere vrouw, of gewoon ergens waar hij zijn verantwoordelijkheid niet hoeft te dragen. Het lot van de jonge moeders is dat van eenzaam ploeteren, terwijl de wereld om hen heen doet alsof dit allemaal de normale gang van zaken is.
De familie? Oh, die mompelt wat over karma. “Je hebt iets fout gedaan in een vorig leven,” zeggen ze, terwijl ze een betelnoot fijnkauwen en de baby met een zucht op hun schoot trekken. Want ja, het meisje moet blijven, maar ook blijven werken. Op het land, in de keuken, in het huis. Ondertussen groeit haar kind op in een eindeloze kringloop van armoede, waarin het niet uitmaakt hoeveel je zwoegt, je komt nergens.
Onderwijs? Daar wordt nauwelijks over gepraat. Wie tijd heeft voor school als je een baby hebt die drie keer per nacht huilt en een moeder die op je wacht om de was te doen? Seksuele voorlichting is zo afwezig als regen in het droge seizoen. Als er al iets wordt uitgelegd, gaat het vaak niet verder dan “doe het niet,” alsof dat ooit gewerkt heeft. Meisjes leren niets over hun eigen lichaam, behalve dat het blijkbaar gebruikt kan worden zonder hun toestemming. En wanneer de gevolgen zichtbaar worden, wijzen dezelfde mensen die hen niets leerden met een beschuldigende vinger.
Wat de samenleving betreft, zijn deze meisjes niets meer dan een noodzakelijk kwaad. Ze vullen het tekort aan arbeidskrachten op het land of in de fabrieken, waar ze voor een hongerloon werken terwijl hun baby wordt opgevoed door een overwerkte oma of helemaal niemand. De toekomst? Die is net zo stoffig en troosteloos als de wegen die door hun dorp lopen.
Af en toe komt er een NGO langs, met condooms en preken over familieplanning. Maar de boodschap blijft hangen in een zee van misverstanden, schaamte en een cultuur die liever de schijn ophoudt dan problemen oplost. De meisjes knikken beleefd, nemen een folder aan en gooien die weg zodra de witte SUV van de vrijwilligers de horizon verdwijnt. Ze weten allang dat niemand écht luistert, behalve misschien een oude vriendin die zelf ook een baby op haar heup heeft.
En toch gaan ze door. Niet omdat ze willen, maar omdat ze moeten. Met elke stap op de modderige paden, met elke dag dat ze een andere mond voeden dan die van henzelf, houden ze een systeem overeind dat ze nooit de kans gaf om te ontsnappen. Want als zij het niet doen, wie dan wel? Hun eigen moeder misschien, die ooit hetzelfde doormaakte? Hun dochter, die straks hetzelfde lot wacht?
Het Thaise platteland lijkt zo vredig, maar voor deze meisjes is het een gevangenis zonder muren. Ze werken, ze ploeteren, ze overleven. Maar leven? Dat is een luxe die al generaties geleden verloren ging. En de wereld? Die kijkt toe, glimlacht naar de ansichtkaart en vergeet dat de werkelijkheid nooit zo mooi is als het plaatje.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column17 december 2024Column – Farang, een wandelende zak geld op slippers
Column15 december 2024Column – Over Thaise tienermeisjes die moeder worden
Column14 december 2024Column – Over geluk gesproken: een nummertje trekken in Thailand
Column12 december 2024Column – De Nederlander met een Thaise partner: liefde of wandelend cliché?
Beste Expat, natuurlijk waardeer ik het dat je misstanden in Thailand aan de kaak stelt maar je maakt in mijn ogen een karikatuur van het huidige Thailand. Dat is weliswaar wat overdreven gesteld, maar toch. Je wekt namelijk de indruk dat je een algemeen beeld van Thailand schets maar je verzonnen verhalen geven lang niet altijd de (huidige) werkelijkheid weer. Om wat voorbeelden te geven:
Volgens een nationale enquête is het aantal tienerzwangerschappen tussen 2015 en 2019 met meer dan de helft gedaald, van 51 naar 23 per 1.000 tienermeisjes. Ook de veronderstelling dat de vaders vrijwel nooit hun verantwoordelijkheid nemen klopt mogelijk niet. Zelf ken ik twee gevallen – beide trouwens van ruim 10 jaar geleden – waarbij die vaders dat wel deden:
Een meisje van 16 trouwde voor de bevalling nog met de vader en het gezin telt nu twee kinderen. Het gaat goed met ze.
En een meisje van 13 waarbij de vader zo’n 6 jaar ouder was. Ook hij wilde voor zijn gezin zorgen en ging in Bangkok werken. Helaas liep dat na een paar jaar toch mis.
Het bewijs natuurlijk niets maar jouw suggestie dat de vaders verdwijnen is ook niet onderbouwd.
Op de lagere school wordt dat soort zaken tegenwoordig al aan de orde gesteld en ook de alom vertegenwoordigde “village health volunteers” doen tegenwoordig aan voorlichting. Artificial Intelligence zegt daarover: “Ze werken nauw samen met lokale gezondheidsautoriteiten en gemeenschappen om tienermeisjes te informeren en te ondersteunen met betrekking tot seksuele gezondheid en voorbehoedsmiddelen”.
Ook je verhaal over de werkomstandigheden klopte gelukkig niet. De vluchtige organische oplosmiddelen in lijm kunnen inderdaad gezondheidsproblemen opleveren (schildersziekte) maar bloed opgeven zit daar niet bij. Nu zijn de werkomstandigheden in Thailand inderdaad niet op hetzelfde niveau als in Nederland maar om het overdreven voor te stellen is natuurlijk ook niet goed. Bovendien lees ik vaak dat de mensen in Thailand tegenwoordig veelal niet meer bereid zijn om zulke onaantrekkelijke baantjes aan te nemen.
Verder gaf je in je verhaal over de strandverkopers de werkelijkheid niet goed weer.
Wel zie ik graag verhalen over persoonlijke ervaringen of over met cijfers onderbouwde misstanden. Want er is inderdaad nog veel te verbeteren in Thailand.
Ik reageer normaliter niet omdat ik geen zin heb om mezelf te verdedigen, je leest mijn columns als je ze leuk vindt en als je ze niet leuk vindt dan gewoon overslaan. Er staan genoeg andere mooie verhalen op Thailandblog zoals van Khun Rick of Farang Kee Nok, maar bij uitzondering toch maar eens toelichten omdat velen, en ook Hans, helaas niet begrijpen wat een column is. Dus ga ik dat maar eens uitleggen.
Een column is de speeltuin van de pen of in dit geval het toetsenbord. Hier mag je schommelen tussen waarheid en overdrijving, salto’s maken met ironie en af en toe een cynische blik werpen vanuit de hoogte. Waar een journalist zich vastklampt aan feiten als een schipper aan zijn kompas, heeft de columnist de luxe van een kapotte gps: afwijken van de route is niet alleen toegestaan, maar soms zelfs verplicht.
Die vrijheid brengt natuurlijk een verantwoordelijkheid met zich mee. Een column die als een slap blaadje meewaait op de wind van de actualiteit, mist de kracht van een stevig standpunt. Kritisch zijn is geen optie, het is een must. Maar kritiek zonder stijl is als zouteloze soep: misschien voedzaam, maar verder inspiratieloos. Daarom floreren columns bij scherp geformuleerde observaties en bijtende humor. Het is als een gerecht dat je serveert met net genoeg Thaise peper om de lezer te laten proeven, maar niet te laten stikken.
De balans tussen feit en fictie is een andere kunst. Een columnist mag overdrijven, in de stijl van een verhalenverteller die een gewone vis vangt, maar thuiskomt met een verhaal over een walvis. Dat is geen misleiding, dat is literair flair. Feiten vormen het startpunt, de trampoline waarmee je de lucht van interpretatie en mening inspringt.
Het allerbelangrijkste? Een column moet een reactie oproepen. Of dat nu een lach, een traan, een frons of woede is, maakt niet uit. Een column die niemand raakt, raakt de kern van het genre kwijt. Want een column is geen beleefd babbeltje, het is een discussie bij het koffieapparaat met dat tikkeltje extra scherpte. Een mening die uitdaagt, amuseert of, als je het goed doet, allebei tegelijk. Dat is de magie.
Dus beste Hans, neem het bovenstaande in je achterhoofd als je mijn columns leest. Toch ben ik blij met opmerking omdat ik nu wat recht kan zetten, je zou er zo maar een column over kunnen schrijven.
Hans, je schrijft dat De Expat een karikatuur maakt van Thailand. Laat dat nu net het doel zijn van een columnist, daarin is hij dus geslaagd. Maar als je aan een columnist cijfers en feiten gaat vragen dan snap je er echt helemaal niets van. Een columnist is een nar, iemand die vuurtjes opstookt, die een spiegel voorhoudt, maatschappijkritisch is en dan met cynische en zwarte humor.
Type in Google: Wat is een column en je kunt het lezen, dat kan toch niet moeilijk zijn? En dan lees je o.a. Wat is een column eigenlijk? In het boek Professioneel Communiceren (2004) omschrijven Jansen en Steehouder deze tekstsoort als volgt: ‘Een column is een regelmatig verschijnende, ondertekende persoonlijke rubriek op een vaste plaats in een tijdschrift, krant of vakblad. In een column geeft een columnist een recalcitrante, eigenzinnige, eventueel ietwat badinerende visie op een bepaald onderwerp.’
Ik lees graag de columns van Youp van het Hek in NRC, maar ik heb echt nooit het idee dat hij alles zelf heeft meegemaakt en alles gebaseerd is op feiten. Hij ouwehoert maar wat en heeft toch een boodschap.
Even voor de zekerheid Hans, als je een illusionist op tv of op het toneel een dame ziet doorzagen, dat is niet echt hoor.
Ik denk dat sommige lezers zaken als ironie, sarcasme en donkere humor niet begrijpen. Dan lees je een totaal ander artikel en ja je moet wel je roze bril afzettern.
Ik vrees dat je wat zaken door elkaar haalt Hans. Het verhaal over werkomstandigheden was niet van de Expat, maar van Farang Kee Nok. Ook het verhaal over de strandverkopers is niet van de Expat, maar van Farang Kee Nok.
De Expat krijgt nu overal de schuld van, lijkt mij niet terecht…
Beste Hans,
Ik heb daarnet ook de reactie van William-Korat gelezen. Zijn link naar een artikel in Bangkok Post van april 2023 is heel verhelderend.
Een kleine passage uit dat artikel geef ik hier graag weer:
https://www.bangkokpost.com/opinion/opinion/2538451/breaking-the-cycle-of-teen-pregnancy
“Despite Thailand’s adolescent birth rate having dropped to 24.4 per 1,000 pregnancies, which is half of what it was a decade ago, the number of teenage mothers has risen by roughly 139 per day, bringing the total to 47,378 in 2021. This is still high compared to other Asian countries such as China, Japan, and South Korea. In Singapore, the rate of teenage pregnancies is just 2.6 per 1,000.”
Cijfers om toch even bij stil te staan.
Op een van mijn bergwandelingen in de buurt van Chiang Kham (Phayao) kwam ik eens een tienermeisje tegen met een baby op haar rug. Ze vroeg om wat geld. Ik informeerde naar de achtergrond. Ze was 16 jaar, en haar kind 8 maanden. De vader zat in de gevangenis, veroordeeld wegens seks met een minderjarige. Ze waren van de etnische groep genaamd Mian (wat ‘volk’ betekend, ook wel aangeduid met de Chinese naam Yao, wat ‘barbaars volk betekend). Ik gaf haar wat geld.
En op de middelbare school waar ik Engelse les gaf moesten zwangere meisjes de school verlaten om nooit weer terug te keren. Iedereen kende de vader, die mocht gewoon blijven.
Klopt Tino vroeger was dat zo.
Mijn dochter heeft in de klas nu 2 klasgenoten met een kind.
De school gaat tegenwoordig in gesprek met de ouders en kinderen.
Alle twee haar klasgenoten zijn terug gekomen en maken de school af.
Wat dat betreft word er wel vooruitgang geboekt.
Hoeft niet altijd. De 15-jarige dochter van een onzer kennissen bleef thuis vanaf de 6e maand, en ging na de 3e maand van de bevalling weer terug naar school. Haar moeder mocht de baby hebben. De vader (16) ontkende. Een ingeschakelde pro deo jurist dreigde met een gang naar de rechtbank als niet mee betaald zou gaan worden aan de kosten van opvang, opvoeding, opleiding en verder onderhoud. Met zijn ouders werd nadien een schikking getroffen, een som geld in termijnen.
Beste Marnix en Koos,
Ik ben blij te horen dat het nu anders gaat met tienermeisjes die bevallen. Dat zijn signalen die ik nog niet heb opgevallen. Misschien is het op iedere school anders?
Hier een verslag van Chakorn Loetni onderzoeker bij het TDRI.
https://ap.lc/lEvtl
Wat feiten en realiteit.
Er is wel degelijk goede vooruitgang maar zoals met vele zaken in Thailand te langzaam.
En dat brengt veel ellende met zich mee en ik kan je uit ervaring meedelen dat, dat verder gaat als bij de te jonge moeder.
Meestal zuigt het halve families zo niet hele mee aan beide kanten, zowel financieel als sociaal.
De zwarte humor in dit columnpje wat de expat deze keer maar niet vermeldt, is dat vele buitenlanders zich de gelukkige opvoeder van een kind mogen noemen waarvan de biologische vader maar uit de geschiedenis boeken is verwijderd of gewoon helemaal niet bekend is bij de te jonge moeders.
Love you to much, darling.
Trouwens, het eerste blokje in ‘De Expat’ zijn reactie is wat mij betreft vanuit de kansel.de rest nogal betuttelend, jammer.