Column – Opa’s tweede jeugd in Pattaya
Ah, daar zijn ze weer, de midlife cowboys van de tropen. Westerse mannen boven de vijftig die, met een uitgelubberd ego en een bankrekening vol goede bedoelingen, hun tweede jeugd achterna jagen in Thailand. Of ja, tweede jeugd… een soort budgetversie van hun eerste, met een extra scheut zelfbedrog. Zonder helm, lekker met de dunne grijze haren in de wind, met een foute tatoeage en een nog foutere bardame achterop hun scooter rijden ze door het leven alsof het ze nog iets verschuldigd is.
Die tatoeages verdienen een eigen biografie. Dikke draken die ooit woest vuur moesten spuwen, maar nu als zielige, uitgezakte hagedissen over hun oude slappe huid kronkelen. Of Thaise karakters waarvan ze denken dat er “kracht” of “vrijheid” staat, maar eigenlijk vertaalt staat er “vegetarische Pad Thai”. Dit alles met een trots die je normaal alleen ziet bij kinderen die voor het eerst zonder zijwieltjes fietsen.
En natuurlijk is daar de grote liefde. Of, nou ja, liefde. Bardames die met een geoefende glimlach zeggen dat hij speciaal is. Sexy. Anders dan al die andere farangs. Ja hoor, opa en olifanten vliegen ook op dinsdag. Maar hij gelooft het. Sterker nog, hij stort zich er met de naïviteit van een puber in, gooit zijn creditcard op tafel en belooft huizen, scooters en waarschijnlijk ook een jaargang aan Louis Vuitton-tassen. Wat zij noemt “liefde”, noemen wij een bedrijfsstrategie.
De modekeuzes zijn een verhaal apart. Het is alsof iemand een bingo-kaart heeft gemaakt met clichés: Hawaïhemd? Check. Beige shorts? Check. Sandalen met sokken? Dubbele check. Of ze gaan voor de avontuurlijke look: een tanktop met teksten als No wife, no problems. Ironisch genoeg komt die tanktop vaak met een midlife-buik die meer op een biodynamische worst lijkt dan op iets avontuurlijks.
Ze denken dat ze Brad Pitt zijn in The Beach, maar de werkelijkheid is dichter bij een verlopen versie van Ernest Hemingway op happy hour. Met een cocktail in een plastic glas en hun nieuwste “liefde” op schoot dromen ze weg in een parallel universum waarin ze opnieuw twintig zijn. Ondertussen speelt de karaokebar op de achtergrond een rampzalige versie van Hotel California. Of misschien is het geen achtergrond, maar de soundtrack van hun leven: “You can check out any time you like, but you can never leave.”
Helaas, een tweede jeugd bestaat niet. Er is maar één jeugd en die was voor de meesten al gênant genoeg. Wat zij hier doen, is geen avontuur, het is een slapstick, een enigszins triest toneelstuk waarin zij de enige zijn die het script serieus nemen.
Dus proost op hen, deze tropische Don Quichots. Ze vechten tegen windmolens, rijden brommers hier in Pattaya zonder helm en geloven in een droom die net zo broos is als hun pensioenspaarpot. En wij? Wij kijken toe, lachen en weten helaas diep van binnen dat we er meer op lijken dan ons lief is.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column28 januari 2025Column – Opa’s tweede jeugd in Pattaya
Column26 januari 2025Column – Boeddhisme op z’n Thais: Verlichting in een whiskyglas
Column23 januari 2025Column – Thailand: het land van de glimlach… en moord en doodslag
Column21 januari 2025Column – ‘De reden waarom ik Thailand ga verlaten’
Ja het is een net slapstick maar zowel de lady als de ouwe l#l hebben het naar hun zin en dat is het belangrijkste!
Als ik daarentegen onder de expat farangs eens rondkijk hoeveel er alcoholist zijn en zich in het paradijs van hun tweede jeugd er zich dagelijks door ‘ het leven’ slepen kan dat misschien toch enigszins genuanceerd worden.
Zit wel wat waarheid in maar veel Farangs en alzeker diegenen die hier iets langer wonen weten wel hoe de vork in de steel zit.
Dat weten de barmeiden ook wel. Wie vertelt hij hier woont is een pak minder interessant voor hun dan diegenen hier op vakantie komen. Na enige tijd komt men er wel snel achter het allemaal fake is en dat beseffen de barmeisjes maar al te goed.
Anderzijds zijn er wel meer treurige manieren om zijn oude dag te slijten. De meeste farangs zitten hier in de herfst van hun leven hebben niet zelden een mooi jonger vriendinnetje….genieten van het lekkere weer de gemoedelijkheid het lekkere betaalbare eten en hebben niet zelden een pak meer sociale contacten dan in hun thuisland waar je gedurende maanden geen kat op straat tegenkomt. Als ik even voor mezelf mag praten heb ik toch beetje de indruk veel oude knarren vrienden wat jaloers zijn op die dikke buiken in het verre Thailand.
Alweer ‘boenk erop’ Expat. Zalig ‘spiegeltje aan de wand-column’ alweer. Maar dan niet in de zin van het sprookje want de kans op mooiste van het land is klein. Toch 1 ‘foutje’ opgemerkt: niet Brad Pitt maar Leonardo DiCaprio had een (hoofd) rol in ‘The Beach’. Ik weet wel niet wie van beiden de Thaise bargirls of -boys (bestaan ook) zouden prefereren boven een farang in zijn/haar (vaak herkenbaar in camo broek ) tweede jeugd.
Toch prachtig om als 50+er je nog even 20 te voelen. Al is dit voor de meesten slechts heel even. Genieten terwijl je kunt.
Wat houd ik van de schrijfstijl van die man
Een reactie op het bovenstaande,
Wij gepensioneerden genieten nu al 5 jaar 3 maanden in Thailand op een eiland.
En hebben ondertussen sinds 12 jaar al veel van dit prachtige land gezien.
Ook Pattaya en ik Maria zeg altijd die pensionadas hebben groot gelijk!
Waarom zou je je leven slijten in de EU achter de geraniums je kunt beter de laatste adem uit blazen in de armen van een mooie Thaise dan in een kamertje alleen.En het geld is dan hopelijk ook op!
Sawadee Ka Maria
Ik zat me zoals gewoonlijk weer flink te ergeren aan het dedain waarmee deze Expat over anderen spreekt. Tot de laatste zin waarmee de Expat toch blijk gaf van kritisch zelfinzicht en mijn ergernis op slag verdween.
Die laatste zin was misschien nu net de meest confronterende met onszelf: de ‘kijk-eens- in-de-spiegel-zin (en zie dan wat je wil zien of ja niet meer ziet’. Zalig toch.