Column – Decibel Dystopie: De Bars van Pattaya
Je kent het wel. Je loopt een bar in Pattaya binnen, op zoek naar een koud drankje en een gesprek dat niet meteen hoeft te eindigen in een medische rekening. Maar zodra je een voet over de drempel zet, word je begroet door een geluidsgolf die voelt alsof iemand een cirkelzaag door je schedel jaagt. Welkom in de muziekhel, waar volumeknoppen permanent op standje tinnitus staan en subtiliteit een vies woord is.
De eerste seconden zijn overweldigend. Je hersenen doen een wanhopige poging om de kakofonie van stuiterende bassen en overslaande beats te verwerken. Het lukt niet. Je voelt de muziek in je ribbenkast, alsof je midden in een aardbeving bent beland. Zelfs je lever – die arme, overwerkte organist – lijkt te trillen. Subwoofer? Nee, dit is een submarteling. En de Thai? Die vinden het prachtig, want harde muziek, dat is pas sanuk!
Praten? Vergeet het maar. Zelfs met schreeuwen kom je nergens. Je stemgeluid wordt genadeloos vermorzeld door een onophoudelijke aanval van elektronische pulsen en kreten van een DJ die waarschijnlijk niet weet dat volume en kwaliteit niet hetzelfde zijn. Stel je voor: je probeert “Twee bier!” te roepen naar de barman, maar het enige wat eruit komt, is een wanhopige beweging met je hand en een gezicht dat eruitziet alsof je net een citroen hebt gegeten.
Dan zijn er nog de teksten. Of wat er voor doorgaat. Onverstaanbare Engelse kreten die klinken alsof iemand een woordenboek in een blender heeft gegooid. “Put your hands up! Drop it low! Shake that booty!” Goh, inspirerend. Het lijkt wel alsof de tekstschrijvers een weddenschap hebben lopen: hoeveel clichés kun je in drie minuten proppen? Hint: teveel.
Ondertussen proberen de andere barbezoekers met een soort gebarentaal te communiceren. Een wirwar van geforceerde glimlachjes, overdreven bewegingen en hoofdknikjes die zowel ‘ja’, ‘nee’ als ‘waarom ben ik hier?’ kunnen betekenen. Stel je een conversatie voor tussen twee goudvissen in een kom, maar dan met meer alcohol en minder logica.
En dan is er nog de doelgroep. De mannen met te veel zilver in hun haar en te weinig smaak in hun kleding. Die met een cocktail in de hand en een plastic glimlach op hun gezicht aan de bar hangen, alsof ze verwachten dat de vrouw van hun dromen hen tussen de beats door komt redden. Ondertussen dansen ze op een manier die pijn doet aan je ziel. Het is niet verleidelijk, het is een waarschuwing.
Laten we het realistisch bekijken: dit hele spektakel is geen mislukking. Het werkt. De bars zijn vol. Mensen komen, blijven, drinken. Misschien is dat de geniale eenvoud. Zet de muziek zo hard dat niemand meer nadenkt. Als je brein eenmaal is uitgeschakeld door decibels, ben je een makkelijker doelwit voor een derde mojito.
En jij? Jij staat daar met je oren suizend, je hersenen leeg en je hart vol spijt dat je ooit dacht dat dit een goed idee was. Je neemt een slok van je te dure drankje en vraagt je af hoe je ooit weer normaal kunt horen. Het antwoord? Dat kun je niet. Maar maak je geen zorgen, de herinnering aan de avond zal je nooit verlaten. Niet omdat het zo leuk was, maar omdat je permanente gehoorschade nu een souvenir is. Pattaya: de stad die letterlijk in je hoofd blijft hangen.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column21 januari 2025Column – ‘De reden waarom ik Thailand ga verlaten’
Column19 januari 2025Column – Gezichtsverlies in Thailand is een cultureel mijnenveld
Column17 januari 2025Column – Hiso en Loso meer dan alleen je sociale status
Column15 januari 2025Column – De zelfverklaarde Thailand-experts op hun digitale troon
Beste Expat, wederom een voltreffer. Ben er ook eenmaal binnen geweest, en met hetzelfde gevoel als hier beschreven weer erg snel weer terug naar buiten gegaan. Wat een ongelooflijke pestherrie die idd door je gehele lichaam gevoeld wordt. Niet echt gezond, lijkt me.
als oud flower power rocker en blues liefhebben in de wilde 60-er en 70-er jaren diverse concerten en festivals bezocht waarbij de installaties een fracte waren van de huidige ben ik nu al jaren “gezegend” met doofheid en tinnitus
toen had een bandje wel 1000 watt om een zaal te bespelen nu heeft iedere ordinaire kroeg al en paar duizend en de bands treden op met megawatts.
ik mijd daarom deze gelegenheden al de pest maar daardoor kun je tegenwoordig al bijna geen gewone kroeg meer bezoeken
mijn lief heb ik dan ook gewoon op een terras zonder muziek ontmoet
hans
Gelukkig zijn niet alle bars hetzelfde, niet ivm geluid en ook niet ivm de drankprijs.
Mijn vrouw danst elke dag met andere vrouwen op een platform langs de kant van weg, die muziek staat zo hard, dat ik het tijdens mijn dagelijkse wandeling een kilometer verder kan horen.
Als ik dan vraag of ze doof zijn, kijken ze je aan en denken, die farang snapt er niks van.
Luide muziek helpt om de leegte van de hersenen te vullen
Herkenbaar, loop door Khao San Road na 8 uur s’avonds en halverwege kom je in een enorme ‘geluidsbrei’, restaurants aan beide kanten hebben namelijk hun ‘soundsystems’ vol open staan, verschrikkelijk…
Maar ook hier dezelfde conclusie, het werkt, aan voornamelijk jonge gasten (Thai, farang, Chinees, etc.) geen gebrek!
Zal ook met leeftijd hebben te maken vermoedelijk 😉
We hebben hier in Ubon ‘n superrestaurant genaamd Ricco Caf.
Er treden live artiesten op met het doel om “achtergrondmuziek” te maken.
Maar ze produceren zoveel decibels dat er geen conversatie mogelijk is aan tafel. Ik heb het al paar keer voorzichtig aangekaart , maar de manager zegt: “people like”
Dus met de stilte tijdens de wisseling van artiest is het mogelijk even bij te praten.
En dan bovendien op de meeste plaatsen nog van die kinderachtige, ik noem het maar “Afrika music”.
Heb al meerdere keren aan een barmedewerkster gevraagd of zij denken hiermee veel klanten, (meeste van ouderdom 50+) gelukkig te maken.
Met wat geluk mag je dan zelf eens een liedje kiezen, waarna de gangbare herrie gewoon wordt hervat.
Gelukkig is er hier en daar nog wel een bar, meestal waar de (farang) eigenaar zelf veel van de tijd aanwezig is en de boel goed opvolgt, waar het wél rustig vertoeven is, met de mogelijkheid een gesprek te voeren.
Ik begrijp het niet maar dat zal dan wel aan mij liggen.
Waarom gaan mensen naar een RockandRoll tent met keiharde muziek en bestellen een drankje waarvan ze weten dat het te duur is en terwijl ze daar zijn er eigenlijk niet willen zijn?
Is dat dan om later te kunnen zeggen dat ze zich doodgeërgerd hebben aan de harde muziek en de te hoge consumptieprijzen?
Is dat net zoiets als elke dag naar een dagelijkse show op televisie kijken om je lekker te ergeren en de volgende dag op Twitter(X) te schrijven dat je je wederom enorm boos hebt zitten maken over de inhoud van het programma?
Wat bezielt mensen toch om iets te gaan doen of ergens naartoe te gaan terwijl je weet dat je het er niet naar je zin gaat krijgen en dan achteraf zeuren en anderen lastig te vallen door je misnoegen met hen te delen?
Ik houd niet van vissen aan de waterkant. Dan ga ik toch niet vissen?
Ik ben geen liefhebber van voetballen, dan ga ik toch niet naar een voetbalwedstrijd zitten kijken?
Ik ben geen liefhebber van grote mensenmassa’s, dan zoek ik dat toch ook niet op om later te kunnen vertellen aan anderen hoe erg het was?
Dus…als je op zoek bent naar een “koud drankje en een gesprek dat niet meteen hoeft te eindigen in een medische rekening” dan kun je beter een daarvoor geschikte plaats uit zoeken en dus niet naar een discotheek of rockcafé gaan.
En de mensen die wel van harde muziek houden….lekker laten gaan…..zo, en nou niet meer zeuren!