Column – ‘De reden waarom ik Thailand ga verlaten’
Ja, beste lezers, deze kop is een soort clickbait want ik heb bewust het woordje ‘misschien’ weggelaten. Ik overweeg om Thailand te verlaten, maar heb dat besluit nog niet genomen.
Mijn Pattaya is veranderd in een stad waar de lucht je omarmt als een verstikkende oude jas die nooit gewassen is. Hier woon ik, in mijn vrijstaande huis met tuin, een plek die ooit als een oase voelde, maar nu steeds meer op een afgesloten Koude Oorlog bunker lijkt. Elke ochtend als ik naar buiten stap, adem ik niet de geur van bloemen of een frisse zeebries in, maar een giftige cocktail van PM 2.5 fijnstof en verbrande resten waarvan ik liever niet weet wat het is.
Hier, in het ooit zo zonnige paradijs, word je longinhoud langzaam vervangen door statistieken die de overheid obsessief bijhoudt.
De overheid. Die almachtige bron van stilzwijgende wanhoop. Ze hebben het probleem keurig geparkeerd in rapporten en apps. “Kijk hoe goed we meten!”, lijken ze te willen zeggen. Maar waarom de lucht zuiveren als je de cijfers kunt polijsten? Boeren steken hun velden in brand, fabrieken spuwen giftige dampen uit, oude vrachtwagens en bussen laten een zwarte wolk van vergif achter zich, de wind draagt alles naar de straten waar kinderen spelen en oude mensen langzaam aan hun einde komen. En wat doet de overheid? In Bangkok een paar watertrucks rondsturen om de stoep nat te sproeien. Alsof je een bosbrand probeert te blussen met een plantenspuit. Je ademt hier langzaam je eigen graf in met een overheid die toekijkt, terwijl de bevolking langzaam wordt vergiftigd. Niets doen is hier verheven tot een kunstvorm.
“Het is het seizoen,” zeggen ze. Ja, en als een orkaan een stad verwoest, noemen we het gewoon “wind met ambitie”. De smog wordt jaarlijks dikker, de ademhalingen zwaarder, maar het blijft “seizoensgebonden”. Ondertussen kijken de elite vanaf hun airconditioned penthouses neer op de mistige chaos. Zolang het geld blijft rollen, kan de lucht nog wel een graadje grijzer.
Je zou denken dat Pattaya, het kroonjuweel van de Thaise toeristenindustrie, wel wat extra aandacht zou krijgen. Maar nee. Pattaya is een goudmijn die uitgewrongen wordt, totdat er niets meer over is. Waarom zou de overheid investeren in maatregelen om de lucht schoner te maken als de toeristen toch blijven komen? Die denken toch alleen aan goedkope drank, seks en massages, niet aan hoeveel schade hun longen oplopen tijdens een avond op Walking Street.
Mijn huis is nu een fort. De ramen blijven dicht, luchtreinigers draaien dag en nacht op volle toeren, ik check de luchtkwaliteit-app vaker dan mijn bankrekening. Wel beide even tranentrekkend trouwens. Het ironische is dat ik juist naar Thailand kwam om vrij te ademen. Om te ontsnappen aan de drukte van Europa. Maar hier, in Pattaya, is elke ademhaling een Russische roulette met mijn gezondheid. En ik ben niet de enige. Mensen sjokken door de straten met stoffen mondmaskers die meer een illusie van veiligheid bieden dan echte bescherming. Een stad vol wandelende slachtoffers die nog niet beseffen dat ze langzaam sterven.
Wat mij misschien nog wel het meest raakt, is hoe vanzelfsprekend het allemaal lijkt. De Thais halen hun schouders op en gaan door met hun leven. Niemand protesteert, niemand eist verandering. Het is alsof het lot al is geaccepteerd: langzaam vergiftigd worden door de lucht die je elke dag nodig hebt. En ik? Ik ben de westerling die dacht hier een beter leven te vinden, maar nu vooral mijn eigen naïviteit vervloek.
Ik ben er nog niet weg. Nog niet. Misschien blijf ik uit koppigheid. Misschien uit hoop dat het ooit beter wordt. Of misschien blijf ik omdat ik mezelf voorhoud dat liefde voor een plek genoeg is om de verstikking te negeren. Maar hoe lang houd ik dat vol? Hoelang kan ik blijven in een stad waar de luchtkwaliteit mijn doodsoorzaak wordt? Elke ochtend vraag ik me dat af terwijl ik naar buiten kijk en de horizon zie verdwijnen in een waas van ongezonde lucht.
Misschien blijf ik. Misschien niet. Maar de smog heeft al iets van me afgenomen dat geen luchtreiniger ooit kan herstellen: het gevoel dat ik hier werkelijk vrij kan ademen. Elke ademhaling herinnert me eraan dat dit huis, deze stad, misschien niet langer mijn thuis kan zijn. Ik blijf nog even, maar elke ademhaling voelt als een aflopend contract. En misschien is dat precies wat het is.
N.B. Ik begrijp dat de kop en onderstaande verhaal een teleurstelling is voor de Expat-haters. Dus helaas kunnen jullie de vlag nog niet uithangen en ga ik nog een tijdje stug door met mijn fijnzinnige, genuanceerde en objectieve beschrijvingen van de Thaise maatschappij.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column21 januari 2025Column – ‘De reden waarom ik Thailand ga verlaten’
Column19 januari 2025Column – Gezichtsverlies in Thailand is een cultureel mijnenveld
Column17 januari 2025Column – Hiso en Loso meer dan alleen je sociale status
Column15 januari 2025Column – De zelfverklaarde Thailand-experts op hun digitale troon
Even vergelijken, de europese grenswaarde voor pm 2.5 bedraagt 25 anno 2024, voor Thailand is dit actueel 35…. (wat het aantal officiele overschrijdingen in Thailand bewust beperkt).
En om het helemaal te kaderen, het WHO raadt een drempel van 9 aan.
Om eigen gezichtsverlies (waar heb ik dat nog gelezen) te vermijden, verklaren de Thai, dat de bron van de voornaamste oorzaak van luchtvervuiling (afbranden) niet in Thailand ligt, maar wel in de buurlanden en dus zeker niet eigen schuld, dikke bult.
Wat ik hier in mijn eigen buurt Chiangrai zie, zal dan wel enkel gezichtsbedrog zijn….
We moeten niet zo veel klagen. Ten tijde van het bewind van Prayuth en co. werd een niveau van 50 PM2.5 aangehouden. Na studie en discussie en verworven wijsheid kwam niveau 35 in zwang, waarbij Singapore als voorbeeld diende. Kijk, wat willen we nog meer?
https://www.nationthailand.com/in-focus/30363590 (februari 2019)
https://www.bangkokpost.com/opinion/opinion/1841569/bungling-govt-is-losing-the-pm2-5-war (januari 2020)
Veel toeristen zijn jong en gezond en merken niet veel van de smog. De oudere en kwetsbaren die hier overwinteren daarentegen merken het wel en zullen op de korte of misschien iets langere termijn overwegen om Thailand te verlaten zo rond medio januari. Zij die hier huizen bezitten zullen deze beslissing niet zo snel nemen. Vermogende residents gaan februari-april tijdelijk uit de ernstigste smog regio’s weg of zelfs tijdelijk uit Thailand. Mijn echtgenote heeft heel veel last van de smog. Wij staan nu ook voor het dilemma, de overwintering in Thailand, in te korten of er helemaal van af te zien. Het land biedt zoveel moois, zon, heerlijk eten, betaalbaarheid vergeleken met bijvoorbeeld De Cariben, maar eens wordt het kantelpunt bereikt. Ik zie niet snel een verbetering ontstaan in de luchtkwaliteit, daarvoor is niet alleen een cultuurverandering nodig maar ook een enorme investering. Wij bekijken de situatie van jaar tot jaar. Zonder bezit in Thailand zijn we gelukkig flexibel in onze keuze waar te overwinteren. Thailand de rug toe keren zal pijn doen.
Een Column naar mijn hart!
Terwijl 15 jaar geleden als er luchtverontreinigingberichten waren we zeiden: “Oh, dat is in BKK en het hoge noorden, Als je aan zee woont heb je schone lucht”.
Nou, dat denken is al even verleden tijd, blijkt wel.
Ook op Phuket, toch ‘heerlijk’ door zee omgeven, is de luchtverontreiniging en millieuvervuiling, door Phuket dagelijks zelf veroorzaakt(!) , een iets in overdrive toenemende mate.
Daar kan de ‘schone’ zeelucht er omheen niets meer in neutralizeren.
Phuket, de Pearl van de Andaman is geen Pearl meer, want alles wat het ‘Pearl’ moest houden wordt al vele jaren door Overheid en toeristenindustrie genegeerd voor de sake van geld verdienend environmental ‘leegzuigen’/ vernietigen van het millieu.
De 2de incinerator, die er al 10 jaar geleden had moeten staan is tot vandaag nog steeds in ‘praat/kwek- fase’ aan lange tafels met 40+ functionarissen.
En dat terwijl het vandaag al bekend is dat als dat ding er over een paar jaar staat het capaciteitsvolume van de dan 2 incinerators niet genoeg is!
Sterker, als dat 2e incinerator volume vandaag beschikbaar zou zijn is dat reeds onvoldoende om alles te verwerken.
Op Phuket overal langszaam file rijdend en stilstaand verkeer, waarvan ik me afvraag hoeveel van al die voertuigen toch die jaarlijkse uitlaattest kunnen passeren, gezien de vuiligheid die uitgespuwd wordt. Een raadsel.
Je kunt in Phuket met auto alleen nog op de weg zijn met ventilatie in ‘recirculatie’.
Mijn vorige reactie was uiteraard ironisch bedoeld. Dat snapt iedereen. Denk ik. Het is in heel Thailand kommer en kwel. Eergisteren met mijn vrouw een wandeling gemaakt door Chiangmai. Eenzelfde beeld. Grijs en grauw. Doi Suthep bedekt. En het stinkt. Ik weet niet wat ze verbranden maar het zijn restanten van mais- of rijstvelden. Het was overigens overal in de stad zeer matig. Geen drukte, weinig farang, enkele gezinnen, een paar backpackers, wat groepen en plukjes Chinezen. Bij de Wat Phra Singh tempel iets meer reuring. Maar dat zal wel zijn omdat alle toeristen er naar toe hoppen, en omdat een paar weken geleden de tempel zeer hoog bezoek ontving, ten gevolge waarvan de boel netjes was opgeknapt: nieuw asfalt, ommuringen nieuw geschilderd, wandelpaden aangeveegd.