De drie wonderen van Thailand

Aan de overkant van het glazen salontafeltje in de voorname sofa van kostbaar wit leder zit een monnik. We zitten in het Samitivej-ziekenhuis, Srinakarin Road, Bangkok, in de buurt van het internationale vliegveld Suvarnabhumi. Hij heeft een onverschillige blik, aardse dingen gaan hem waarschijnlijk weinig aan. Hij zit er net als ik te wachten op de dokter.

Hij is echt heel dik, zo dik heb ik nog geen monniken gezien. Ze krijgen eten van de Thaise mensen, gratis, om voor de ziel van de Thai te zorgen. Het zijn een soort voedselpaketten die Thaise volgelingen voor honderd baht aanschaffen, op maat samengesteld zelfs met waspoeder erbij, en bij de monniken in de tempel droppen. Met zijn heupomtrek vult hij de hele dubbele sofa op, de oranje monnik. Ik zou er niet meer naast kunnen.

Toch begint het vrij smal met hem. Bovenaan heeft hij een punthoofd en is kaal, maar zijn kaken zijn al dubbel zo breed, net als zijn kin, drie dikke vlezige kwabben. Ik zie zijn oren niet meer, helemaal in vet en vlees ingebed. Zijn schouders zijn zesdubbel zo breed en zijn heupen nog eens drie keer de omvang van zijn schouders. Een bovenmaatse prop meat.

Een Thaise beweegt

Ik word door een sprietje van een Thaise nurse in een zachtgroen uniform gehaald. Hoe slagen ze er hier in zo slank en toch nog volledig vrouw te zijn. Niks geen uitgemergeld Milaans model aan de cocaïne, vel over been en knokig. Een Thaise vrouw heeft stevig vlees, maar vooral: ze beweegt! Wij, in Europa, wij lopen, stappen, rennen, sloffen, slenteren, sleuren… Een Thaise beweegt, ze is helemaal los en toch onder controle.

‘Good morning, mister Alpon, how are you today?’ Mij op een operatietafel liggend, geeft de dokter de hand. Hij heet Narong van zijn voornaam. ‘Sawadee Krap, doctor. My superdoctor! Me fine, I think I feel better.’ Hij weet nog alles, roltrap, Suvarnabhumi, twee scheuren tot op het bot, eerste dag, te hoge bloeddruk, Belgium, single, zonen…

Hij vraagt of mijn zonen nog ongerust zijn. Ik ben geen watje, zeg ik. En hij begint eraan, want de zachtgroene gordijnen zijn reeds dichtgeschoven en ik ben al geprepareerd door de slanke nurse, flesjes, schaartjes, mesjes, pincetten, propjes watten, verbandgaas. Ik ben volkomen steriel.

Knip, knip, daar gaan de draadjes, knip, knip, knip, met Isobetadine betten – die hier Betaden heet. Knip, knip, want het zijn er veel. Ik voel niets, behalve een meesterhand.

Als vlekkeloze, zwemmende zwanen

Het is een na te volgen chirurg. Zijn staf verpleegsters verafgoden en volgen hem met hun uniformen en kapjes als een troep vlekkeloze, zwemmende zwanen, want hij is echt een knappe Thaise man, groot, mooi, zwart geknipt haar, zijn gelaat en zijn figuur in de juiste verhoudingen. Hij heeft twintig jaar in de Verenigde Staten gewerkt en is een man van de wereld. Hij is heel betrouwbaar.

‘Zo, nu ben je eindelijk klaar voor Thailand!’ zegt hij. En opnieuw geeft hij me levenslessen, als een vader voor zijn zoon.

‘Now, after bad accident you enjoy three things: nice Thai weather, nice Thai food, nice Thai women, not forget!’ zegt hij, en hij lacht gul en open. Zijn staf nurse-zwanen lacht even gul en echt mee, ze hebben er geen moeite mee. In het zure Vlaamse land zou je al lang een knal voor je kop gekregen hebben.

Na de pijn komt het plezier. Dat zegt iedereen hier. Genieten dus maar van de drie wonderlijke dingen in Thailand: het weer, het eten en de Thaise vrouwen vooral niet te vergeten. Deze dokter, hij wijst mij op de basics van het leven, hier in dit land. Ik voel me vereerd. Als ik deze drie dingen kan vervullen, ben ik een happy man, zegt hij.

‘You happpieej?’ Vrouwen vragen je er altijd naar op straat en ze lachen breed en ondeugend, als ik teruglach. Ogenwerk, onnavolgbaar ogenwerk.

Een echte shopping mall

Ik kom weer op het gelijkvloers terecht. Dit ziekenhuis is een echte shopping mall.

Grote bistro die Sabai heet, Thanks for coming staat er op de deur, een Coffee World, in het geel-rood van enkele Vlaamse voetbalclubs, verder Au bon pain, een frisse coffeeshop, Squeeze, de smoothies bar, een muffintoog van Dunkin’s, een droge-koekenshop, bookshop, kledingzaak, juwelenzaak, kapsalon, twee salons met schoonheidsproducten, een Babyshopper en een Baby Connection, allebei met kinderklederen in zoete kleuren, en duur waarschijnlijk. Voor de Children’s corner moet je de roltrap nemen, zelfs kinderopvang is hier te vinden.

‘Don’t forget to go to our restaurant for a good meal,’ zegt de hoofdverpleegster als ik weer naar huis mag. ‘You need food for healing.’ Waarom moet dat nou, vraag ik me verwonderd af. Ik rij wel eerst terug naar Bangkok.

.. en een hap tekst hoe goed ze zijn

Als ik naar de uitgang loop, zie ik pas het hele plaatje. Mijn ziekenhuis is gewoon een commercieel systeem. Alles hangt met alles samen: dit ziekenhuis maakt publiciteit voor zichzelf als de allergrootste firma’s, Sony, ING, Mercedes, Nissan…

Levensgrote borden met levensgrote foto’s van de dokters en een hap tekst over hoe goed ze zijn en een muur vol met certificaten met al de studies die de dokters hebben gedaan, voor het grote deel in de States. En certificaten voor de prijzen die het ziekenhuis zelf kreeg, kwaliteitslabels voor hygiëne, vlugge genezing…

Betwijfel het maar niet: Samitivej: Our pride for your health – 9 years for health. Ik wrijf even over mijn gescheurde elleboog. Alles in orde, de wonden blijven dicht.

Als ik omhoog kijk naar het metershoge plafond, hangt er een speelgoed tweedekker boven mijn hoofd te zweven. Met zijn spanwijdte van wel zeven meter duikt hij naar beneden, rode vleugels, witte flank, gele schroef. Ik ben in een Kuifjesverhaal terechtgekomen. Hergé draait zich in zijn graf om, als hij weet dat zijn nakomelingen hem wereldwijd aan de commercie zitten te prostitueren, zelfs in het ruchtbare voorname Samitivej.