In de buurt…

Ik keek zojuist naar een stokoude video clip van Tom Waits. Het nummer heette “In The Neighbourhood”, en het viel me op hoezeer de beelden aan mijn eigen buurt doen denken.

Tom Waits leidt hier een muzikale parade die, begeleid door het nummer, door een stoffige straat paradeert. Hij leidt het gezelschap, gekleed in een korporaalsuniform, met een hoge zijden hoed en heeft een stok in zijn hand die hij te pas en te onpas in de lucht steekt om de mars kracht bij te zetten en hij neemt op onvoorspelbare momenten zijn hoed af, steekt die in de lucht en zet hem weer op, al zingend. Het is een wonderlijk tafereel.

Een wonderlijk tafereel, temeer omdat het gezelschap, zijn gevolg. bestaat uit een liliputter, een zeer dikke man, een man met een lange baard gekleed in een soort koningsmantel en nog een aantal andere opvallende figuren en het geheel is gefilmd in een stemmig, korrelig, zwart-wit.

[youtube]http://youtu.be/fmTcSGukO4o[/youtube]

Er zijn korte shots van toeschouwers die zich bevinden langs de kant van de straat, of achter de ramen van hun huisjes, en het geheel oogt uiterst naturel. Niemand lijkt op te kijken van deze wonderlijke stoet. Alsof ze elke dag voorbij komen.

Onwillekeurig moest ik denken aan mijn buurt, mijn eigen dorp in de miljoenenstad Bangkok. Niet dat er bij mij nu wel eens een stoet van dergelijke muzikanten voorbij komt zetten, maar vanwege de types die je ziet in de video, die een zekere gelijkenis vertonen met mensen bij mij in de buurt.

Zo hebben we hier een broer en een zus, die de hele dag doelloos rondlopen in de buurt. Ze zijn allebei ergens in de vijftig, en de zus wordt altijd gevolgd door een poedel die ooit wit was en een bruine kont heeft, en de broer wordt door helemaal niemand gevolgd, maar heeft de passie opgevat om stenen die hij tegenkomst op zijn weg, naar de kant van de straat te schoppen.

Dan is er de dame van in de twintig die, nadat ze uiterst behoedzaam haar hagelwitte Toyota Camri geparkeerd heeft op de parkeerplaats, vijf rondjes rond haar auto maakt, en tijdens elk rondje weer checkt of elk van de vier portieren wel daadwekelijk op slot zit. Nadat ze na de vijfde ronde er van overtuigd is dat haar auto goed op slot zit, wandelt ze langzaam naar de voordeur van het appartement, halverwege nog een keer omkijkend naar haar hagelwitte Toyota Camristrandstoel.

Dan komen de kinderen. Rennend, spelend en ijsjes delend, in verfomfaaide, met vlekken versierde uniformen. Zorgeloosheid op twee knokige benen en roestige fietsen. Allemaal in de buurt…Mijn buurt..