De Boezewoesj

Het echte Vlaams is een bloemrijke taal met voor Nederlanders erg vreemde woorden. Zoals “boezewoesj”. Daar wordt een vreemde, verre en onherbergzame streek of plaats mee bedoeld. Vraag De Inquisiteur niet waar het woord vandaan komt, waarschijnlijk ergens uit een ver koloniaal geheugen toen België nog de trotse eigenaar van de Congo was.

Zowat drie jaar geleden trok De Inquisiteur de Thaise boezewoesj in, zijnde Isaan. Wijs als hij is, ging hij poolshoogte nemen of hij wel geschikt was voor weer eens een herlocatie na negen jaar Pattaya, de ‘farang-enclave’ bij uitstek. Per slot van rekening komt iedereen wel eens de liefde van zijn leven tegen.

In de loop der jaren was De Inquisiteur er al geweest, had er zelfs geslapen. Buriram en Nakhom Panom. Mee op stap met de Pattayaanse buren die familie gingen bezoeken. Maar dusdanig in de watten gelegd dat hij eigenlijk geen idee had over het echte Isaanse leven. Hij kreeg er kip-met-friet te eten.

Kreeg een eigen slaapkamer met airco. Mocht niet op slippers lopen vanwege de beestjes. Deed er eigenlijk niets anders dan feesten. Nu zou het menens worden

Tot pakweg Udon Thani was het allemaal wel nog herkenbaar, nadien werd het anders. De regelmatige bebouwing maakte plaats voor veel meer open ruimte, nog steeds wel veel gecultiveerd land maar dat wordt ook stilaan minder, het landschap wordt wat woester. De vervoersmiddelen beginnen er een beetje versleten uit te zien, gammele dingen zonder merknaam. En ze rijden hier een stuk trager.

Hoe dichter in de buurt van het dorp, hoe slechter de wegen. Eerst nog asfalt maar stilaan komen daar veel kuilen in. Vervolgens een soort betonwegen waarbij men vergeten is om uitzettingsvoegen te plaatsen, de betonplaten lijken onafhankelijk van elkaar te zweven. En dan gewoonweg simpele aardewegen, die bij regen in avontuurlijke savannewegen veranderen.

Bovendien worden niet alle richtingsaanwijzers in het Engels meer vertaald, wat de boel nog verwarrender maakt. Trouwe lezers weten nu al dat De Inquisiteur een afkeer van moderne middelen zoals routeplanners heeft. En was hij, ondanks zijn gade’s aanwijzingen, al een paar maal verloren gereden.

Na zowat elf uur rijden met enkel de noodzakelijke korte tussenstops verschijnt er een zalig makende glimlach op De Inquisiteur zijn vriendin haar gelaat: nog een paar kilometer en we komen in mijn dorp. Op die laatste savanneweg, met kuilen die het wagentje van De Inquisiteur laten kreunen, bollen we die laatste kilometers doorheen een woud dat overgaat in eindeloze rijstvelden. En ondergaat De Inquisiteur een nieuwe cultuurschok.

Het dorp begint plots, voorheen was er geen gebouw te zien. Merendeels gammele, houten huizen met op het gelijkvloers aangestampte aarde, sommigen houden daar hun varkens of laten hun buffels hier overnachten. Of het staat vol rommel met hier en daar een hangmat.

Geen lintbebouwing, van zodra het dorp eindigt heb je terug velden en bossen zodat je nauwelijks herkenningspunten hebt. Kippen, honden en buffels lopen kris kras over de weg.

We stoppen bij haar moeders woning en weinig tijd om even te bekomen van de rit. Buren en familie zijn gewaarschuwd, vandaar al dat getelefoneer in de auto. En eerst nog een inkoopstop bij wat De Inquisiteur nauwelijks een winkeltje leek – een huiskamer waar koopwaar in staat maar het bier is goedkoop en de Lao Kao nog goedkoper. De mensen zijn nieuwsgierig en vrolijk beleefd. Maar het moeizaam aangeleerde Thais is hier van weinig nut voor De Inquisiteur: men verstaat hem wel maar hij begrijpt niemand. Tsjonge.

Pas wanneer de aangekochte drank volledig opgedronken is en De Inquisiteur nog snel de resterende 7/11 eetwaren van onderweg verorbert kunnen we gaan slapen in moeders huis. Op een bamboo matje. Geen ramen, wel kromgetrokken houten luiken waar muggen en ander ongedierte vrolijk komt binnengevlogen of gekropen. En warm, geen airco, enkel een ventilator die luidruchtig laat horen dat zijn einde nabij is. De Inquisiteur hoort ook voortdurend andere vreemde geluiden, de volgende dag meldt men dat er ratten tussen de houten dakspanten zitten. O ja, en de douche ? Een stenen vat met ijskoud water dat de vriendin met plezier over De Inquisiteur zijn lijf gooit. En ’s ochtends – veel te vroeg, nog voor zonsopgang, herhaling van dat ritueel. Mmm, leuk maar samen douchen in Pattaya is wel een stuk leuker.

De volgende dagen doolt De Inquisiteur vaak doorheen de omgeving. Hij kent niemand maar iedereen kent hem. Velen willen een praatje maken wat tot hilarische toestanden leidt. Wat eerst gammele huizen leken, blijken toch wel pittoreske en zelfs redelijk onderhouden woningen te zijn. Dat de beesten er dikwijls onder vertoeven is zowel handig als economisch – hoeven ze geen extra stal te bouwen en hebben ze de dieren direct bij de hand om ze naar graasweides te brengen. De bouwgrond wordt bekeken, een matras aangekocht – de rug van een farang houdt dat bamboo-matje niet, de moeder begint kennis te krijgen van De Inquisiteur zijn vreemde brein en nog vreemdere humor.

Zijn vriendin wil hem zo snel mogelijk omtoveren naar een Isaan-farang en is onverbiddelijk over de omgang met de mensen, aangaande taal en cultuur. Geen verwennerij, geen extra voorzichtigheid. Mee de rijstvelden in op slippers. In de bossen, na een regenbui, kikkers gaan vangen maar die trekken ook slangen aan, een close-encounter maakt dat de slippers toch maar weer vervangen worden door ‘bottinekes’ – Vlaams voor laarzen.

De Inquisiteur begint kennis te krijgen van de grove Isaanse keuken, heeft er zelfs lol in dat ontbijteieren verzamelen wel op een dagelijks Pasen lijkt : de kippen lopen vrij rond, dus leggen ze waar ze willen en moet je ze gaan zoeken. Dat de vis eerst even gevangen moet worden.

Dat er morgen biefstuk kan gegeten worden want een boer slacht die ochtend een koe, kan je lekker gaan kijken hoe ze dat doen ti-rak.

Dat er zo dadelijk kip gegeten wordt, maar eerst even eentje vangen. Dat er in de kleine aanwezige koelkast enkel drank zit maar dat ze binnen de tien minuten toch met groenten in hun handen rondlopen. Paddestoelen uit het bos. Farang-onbekende groenten van diverse planten en struiken.
En dan voor aanvullende smaken en vitaminen: rode mieren met hun eitjes. Kikkers. Kleine vogeltjes. Slang – niet lekker. Hond, maar dat komt De Inquisiteur pas later te weten. Had hij maar niet moeten verkondigen dat hij dat best eens wilde proberen.

Na een week zijn De Inquisiteur zijn vooroordelen verdwenen. Dit zijn natuurmensen, die leven vandaag. Die willen vrolijk zijn. Die hun cultuur koesteren.

Die alles zonder uitzondering delen met elkaar, en dat ook wel min of meer van jou verlangen. Maar wij hebben van alles dusdanig veel meer dat wij denken dat ze ons leegzuigen. En zelfs al deel je niet zullen ze je blijven respecteren, je bent per slot van rekening de buitenlander. Ze zullen begrip hebben voor mijn gevoel van privacy, zolang ik maar niet overdrijf. Ze zullen willen proeven van mijn kookkunsten maar het gelukkig niet graag lusten. En de dochter van de vriendin is toch o zo gelukkig dat haar moeder na tien jaar mogelijk terug in het dorp komt wonen. De Inquisiteur is er vriendjes mee vanaf de eerste dag, ze heeft hetzelfde soort humor als ondergetekende.

De Inquisiteur beslist om te versassen. Hij tevreden, de vriendin in de wolken, haar moeder beetje ongerust. De terugrit gaat als een fluitje van een cent. Eens in Pattaya verlangt De Inquisiteur reeds naar de stilte van Isaan. Maar besluit om nog even te genieten van het warme water in de douche. De horren in de ramen. Ratloze dakspanten. En de talloze restaurants en bars – hij heeft er ginds geen enkele ontdekt. En begint de bouwplannen te tekenen.

– Herplaatst bericht –