‘De Biecht’

De afspraak was maanden geleden al gemaakt. De Pastoor uit mijn dorp wist van mijn vakantie in Thailand. Daar had ik voor mijn vertrek met hem er over gehad. Hij vindt het namelijk belangrijk dat hij weet heeft waar zijn parochianen zoal uithangen en ook wat ze uitspoken. En daar wil de pastoor altijd het fijne van weten.

Pattaya

Ik had hem natuurlijk niet verteld dat ik naar Pattaya zou gaan, dat zou hij niet zo verstandig hebben gevonden. Pattaya vindt hij nog steeds het “vleesgeworden” plek des verderf op deze aardbol en daar moet je liever niet naar toe gaan. De verleiding om daar in zonde te vervallen is namelijk groot, heel erg groot.

Ik kreeg tijdens mijn vakantie in Thailand – lees Pattaya – dan ook een mail van hem – in de kerk gaan ze ook met de tijd mee – dat hij de hele ochtend van de eerste maandag na mijn aankomst in Nederland voor mij had gereserveerd. Voor de biecht wel te verstaan. Kijk, mijn pastoor die houdt van aanpakken en die wil met dit soort zaken niet te lang wachten, ongeduldig als die is. Het zou ook goed zijn voor mijn ziele rust. Ik heb zo het vermoeden dat hij de kat in het donker knijpt, al mag ik dat uiteraard niet hardop zeggen. Ik sta er dan ook op dit u dit niet verder door vertelt, want stel je eens voor dat hij er achter komt dat ik achter zijn rug heb zitten roddelen. Ik heb een goed contact met hem en dat wil ik ook zo houden. De pastoor mag hiervan dus absoluut geen weet hebben.

Parochianen

Ik stuurde hem gelijk een mailtje terug met daarin de mededeling dat hij ook de middag sessie maar er bij kan doen. Ik heb namelijk nogal veel te vertellen en op te biechten. En daar is mijn pastoor altijd heel blij mee. Hij hangt dan voor in de kerk een bordje op met daarop de mededeling dat hij op die maandag niet beschikbaar is voor de biecht, bruiloften en partijen, sterfgevallen en gevallen van schijndood. Hij heeft mij wel eens toevertrouwd dat de mensen hem voor allerlei klusjes laten opdraven, terwijl veelal de nood niet zo aan de man is. Maar goed, hij is er voor zijn parochianen en daar is hij dan weer trots op. Het dorp kan op zijn pastoor rekenen.

Het is mij opgevallen dat hij opvallend veel tijd aan de vrouwelijke parochianen besteedt, terwijl bij de mannen de biecht zo om is. En veelal moeten de mannen na de biecht veel meer wees gegroetjes opzeggen dan de vrouwen. Ik heb dit nooit zo goed begrepen. Het zal wel goed zijn, hij heeft er namelijk voor doorgeleerd. Dus toen ik terug was in Nederland belde ik hem op om hem gedag te zeggen. ‘Komende maandag zie ik je in de kerk, of wil je eerder komen’, vroeg hij heel nieuwsgierig. ‘Neen antwoordde ik, ik wil uw programma niet in de war schoppen en daarnaast wil ik nog een beetje uitrusten’. Ik moet alles goed op een rijtje zetten alvorens bij hem langs te gaan.

Zondig

Ik heb tijdens mijn vakantie wat spectaculaire momenten in een soort van dagboek opgeschreven. Nu zit ik er mee wat ik wel en wat ik niet kan vertellen. Hij is natuurlijk niet geïnteresseerd in mijn bezoekjes aan de dierentuin, de diverse tempels en de vele shopping malls, maar meer in de voor de biecht relevante onderwerpen. Het moet anders gezegd gaan over mijn contacten tijdens de vakantie die als zondig zijn aan te merken, althans zondig in de visie van de pastoor. Het kan dus betrekking hebben op mijn eventuele jatgedrag, of ik wel eens zonder te betalen in een restaurant heb gegeten en of ik vreemd ben gegaan, om maar een paar te noemen. Ik ben echter niet getrouwd en kan dus niet vreemd gaan, dat is althans mijn gedachte.

De pastoor denkt daar heel anders over en is overtuigd de mening toegedaan dat dit wel een vorm van vreemd gaan is. Weliswaar een gradatie lager dan in een huwelijk, maar het blijft zondig. Zo zegt hij steevast dat zonder de spijs eerst te zegenen je daarvan niet mag eten en ook niet mag proeven. Ik vind het maar lariekoek. Ik heb al eerder hierover met hem een discussie gehad en ken zo zijn standpunten over dit onderwerp. ‘ En als ik nou voor het nuttigen van de spijs een Onze Vader en een Weesgegroet opzeg, zou dat dan de zonde doen wegnemen’, vroeg ik hem een keertje? ‘Maakt dat de zonde dan wat minder’? ‘Neen’, zei de pastoor, ‘het zegenen moet je aan een deskundige overlaten’. Als een ieder zich daarmee gaat inlaten wordt het een zooitje en zit ik binnen de kortste keren ook nog eens zonder werk’. En daar heeft hij dan weer gelijk in.

Dames uit de schiettent

Nu heb ik tijdens de vakantie wat dames ontmoet en bij sommigen was de ontmoeting meer dan een vluchtige gedag of een babbel. Ik heb namelijk een paar dames uit zo’n schiettent naar mijn kamer meegenomen en als ik heel eerlijk mag zijn, waren die ontmoetingen zondermeer zaligmakend. Ik denk dat de pastoor daar echt niet blij mee zal zijn, maar goed ik ben maar een mens, en een zondig leven legitimeert mijn leven als mens. En laten we eerlijk zijn, daar ontleent de pastoor dan weer zijn bestaansrecht aan. Wat zou er anders van de pastoor of diens kerk zijn geworden indien wij met zijn allen zonder zonde door het leven zouden gaan?

Het was inmiddels maandagmorgen geworden. Ik had voordien al een selectie gemaakt van de onderwerpen die ik hem zou opbiechten. En dat was niet mals. Bij het opschrijven van de momenten dacht ik automatisch terug aan de dames van plezier. En geloof me maar, plezier heb ik echt wel gehad. En waarom moet dit nou zondig zijn? Wat een zonde. Maar goed, ik loop die tent binnen en geef de pastoor een hand. ‘Blij je te zien’ zei hij, ik niet dacht ik bij mijzelf. ‘We zullen maar gelijk beginnen’. We liepen zwijgend naast elkaar naar de biechthut. ‘Je weet mijn zoon, we kennen zoiets als het biechtgeheim. Dit betekent dat ik niets maar dan ook niets mag vertellen over onze gesprekken. Dit geldt natuurlijk ook voor jou. Je mag absoluut met niemand hierover praten. Dus beste mensen, ik had jullie graag deelgenoot willen maken van mijn sappige momenten in Pattaya, de pastoor heeft daar evenwel zijn veto over uitgesproken. En je weet het, de pastoor heeft altijd gelijk.