Column – Zwerfhonden de stille getuigen die Thailand bevolken
Stel je voor: een land waar de straten meer honden tellen dan verkeersborden en waar elke straathoek zijn eigen zwerfhondenterritorium kent. Welkom in Thailand, het paradijs voor viervoeters zonder huis, waar de straten bevolkt worden door een kleurrijke wirwar aan honden in alle vormen, maten en vooral… karakters.
De Thaise straathond, beter bekend als soi dog, is niet zomaar een zwerver. Nee, deze viervoeter is eigenlijk een wandelend symbool van overlevingsdrang, stoerheid en vooral een flinke portie straatwijsheid. Elke soi dog is een doorgewinterde strateeg, zijn hele leven doorgebracht op de stoepen en markten, en inmiddels de koning van improvisatie. Hij kan feilloos inschatten bij welke toerist hij om eten kan bedelen, welke marktkraam hij beter met rust kan laten, en zelfs welke monnik hem weleens wil voorzien van een restje rijst.
Deze straathonden zijn geen huisdieren, maar geen zwerfhonden in de Westerse zin van het woord. Ze lijken soms haast ‘beschermd’ door de Thaise samenleving, als levende mascottes die bij elke tempel een hoekje vinden en bij elke eetstalletje hun kans grijpen. Ze komen en gaan, slapen waar het hen uitkomt en voegen zich soepel in het ritme van het straatleven. Sommigen vinden tijdelijk onderdak bij dierenliefhebbers of kleine opvanginitiatieven, maar het gros leeft als een soort nomaden, zonder echt vast adres.
Thailand, dat zichzelf graag profileert als vriendelijk en gastvrij, lijkt met deze straathonden een beetje zijn eigen spiegelbeeld te zijn: warm en tolerant aan de oppervlakte, maar tegelijk de chaos in alle rust omarmend. Want een probleem aanpakken? Dat is toch niet nodig zolang iedereen vriendelijk blijft knikken en glimlachen. De straathonden zijn een beetje zoals de chaos op de weg, iedereen weet dat het een beetje rommelig is, maar zolang het werkt, laat men het graag zoals het is. De overheid kondigt om de zoveel tijd campagnes aan om de populatie te verminderen, maar ja, zeg dat maar tegen een straat vol honden met schijnbaar een eigen agenda en een bizar hoog aanpassingsvermogen.
En als je denkt dat dit het beeld schetst van een verloren generatie honden, dan vergis je je. Straathonden in Thailand ontwikkelen niet alleen hun eigen manieren van overleven, ze vormen heuse mini-gemeenschappen. Elke straat heeft zijn eigen kleine ‘roedel’, compleet met leiders, uitvallers en trouwe volgers. Ze verdedigen hun hoek, volgen stiekem toeristen in de hoop op een snack, en beschermen soms zelfs de tempels waar ze slapen alsof ze zelf monnik zijn geworden. En misschien zijn ze dat wel – geduld en gelatenheid in overvloed.
Toch is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Het leven van een soi dog is hard, en de vraag blijft hoe lang een land als Thailand kan blijven wegkijken. De realiteit is dat de straathonden, net als de meeste problemen in de samenleving, ongemakkelijk aanwezig blijven, als een ongevraagde reminder van de prijs van nonchalance. Want op een dag, als de straathonden van vandaag oude veteranen zijn geworden, zullen de straten gevuld zijn met hun nageslacht, die misschien wel nog slimmer, nog taaier, maar ook net zo ongezien door het leven gaan.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column30 december 2024Column – Wil je een koekje of een Cobra 6 bij de thee?
Column28 december 2024Een column over een column: Waarheid in de jungle van Thailandblog
Column27 december 2024Column – De stroopwafel droom van naïeve Nederlanders
Column25 december 2024Column – Het land waar niemand faalt, niemand bekritiseert en iedereen glimlacht
Leuk stukje over de realiteit van soi dogs en toch eigenlijk de mentaliteit van veel maar niet alle dierenliefhebbers in Thailand, helaas. Er is ook een grote variatie bij vanaf huisdier tot soi dog tot zwerver buiten de stadsgrenzen De laatste categorie is in mijn ogen uiterst onbetrouwbaar, maar misschien wel gewoon de rambo in overleven.
Hier in onze rustige Moo Baan ook wel eens een paar jaar een half dozijn soi dogs gehad waar het moederdier en dus de eigenaar gewoon bekend was. Hondenliefhebster die gewoon het nest met jonge voor haar huurhuis deponeerde en liet opgroeien met de restanten rijst en ander voedsel.
Toen die redelijk volwassen waren was de straat te klein en werden er andere territoriums opgericht in de Moo Baan.
De vuilnisbakken waren toen zo hier en daar de voedselvoorziening plus de vele donaties van buurtbewoners met rijst en vlees [kunnen die beesten toch niets aan doen]
Na vele klachten en nachten wakker liggen bij diverse huizen en eigenlijk de eerste echte generatie in het wild begon het besef te komen dat er iets moest gebeuren. De officiële vangst door instantie X halveerde de roedel en de rest ja, de rest verdween per week maand per hond. Tot op de dag van vandaag haalt eenieder zijn schouders op waar de laatste ‘slimme’ honden gebleven zijn, ze zijn weg net als de dame die met haar lieve hondje het probleem heeft veroorzaakt.
Gelukkig begint het besef er te komen dat huisdieren welkom zijn maar beesten zonder baasje eigenlijk niet moet kunnen, sterilisatie, castratie begint steeds meer in zwang te raken.
Er gaat nog eens een dag komen………… nou ja, niet te veel vooruit lopen.
Als mensen zich dierenvrienden noemen gaat het meestal over onze poezewoefkes. Nu al bij al en dan zeker in de Isaan vind ik niet dat deze straathonden het zo slecht hebben. De meesten vinden en of krijgen altijd wel iets te eten maar vooral ze zijn zo vrij als een vis in het water. Ik zie hier eigenlijk nergens honden die opgesloten zitten in een hok zelfs niet aan de ketting liggen. Zelden hoor ik iets over mishandeling.
Als we het dan even hebben over alle andere dieren wordt het een gans ander verhaal. Als ik zo een truck zie voorbijrijden waar varkens letterlijk op elkaar liggen gestapeld of een vrachtwagen met duizenden kippen in kleine kooitjes gepropt voel ik veel meer medelijden. Die dieren voelen ook pijn en hebben ook gevoelens. Varkens zijn trouwens heel intelligente dieren.
Maar blijkbaar steken we daar liever onze kop voor in het zand want ons koteletje kippeboutje of onze steak ola die gaan ze ons niet afpakken.
Ik noem dat selectieve verontwaardiging.
Er is een niet zo’n prettige ontwikkeling gaande,pitbull achtige honden worden steeds populairder en niet iedereen is een goede baas voor deze honden.
Bij agressie van deze honden worden ze buiten de deur gezet en inmiddels hebben ze zich vermengd met de soi dogs,er zijn nu roedels honden net buiten ons dorp die een wandelaar,fietser of bromfietser die in de avonduren in de buurt komt aanvallen.
Ik ben momenteel in Bang Sai/Mai Tra omgeving, omringd door rijstvelden en kleine dorpjes, onder de rook van Pathum Thani en Ayuttaya.
In het voorjaar was ik hier voor het eerst, en moest/wilde veel van de omgeving ontdekken. Bij gebrek aan parken en bossen in de buurt (ik ben in NL ‘natuur leerkracht’) is een wandeling niet echt een optie. En aangezien ik een Nederlander ben, denk ik aan de fiets.
Mijn vriendin werkt als leerkracht op een school, waar ik dan ook regelmatig even heenga. Op de fiets (het is maar zo’n 6 km). Dit wekte hilariteit op bij de plaatselijke bevolking. “Wat doet die crazy Farang nou?!”.
Ik was al gewaarschuwd: het zou gevaarlijk zijn. Ik veronderstelde de hectiek van het verkeer (waardoor 70 mensen per dag sterven in Thailand).
Maar, ik heb een veel engere dreiging gevonden: honden… En dan niet eens zozeer de zwerfhonden, maar ook boerderijhonden.
Een zaterdagochtend besloot ik vanuit de school niet rechtstreeks te fietsen, maar een rondje te maken, de omgeving verkennen… Ik stuitte daarbij al op het eerste probleem. Waar je in NL in Google Maps prachtig kunt kiezen voor het fietsicoontje, hier in Thailand wordt ie niet eens getoond. Gelukkig kan ik goed kaartlezen, als oud-taxichauffeur uit de tijd dat digitale navigatie nog niet bestond 🙂
Nietsvermoedend begon ik te peddelen in een willekeurig gekozen richting. Vanuit Mai Tra in noordelijke richting, via Noord-West, oostwaarts richting Bang Sai en terug naar de homestay. Ik had er zin in. Helaas had ik mijn verrekijker niet mee, want het was immers een spontane actie.
Eerst leek het goed te gaan, en ik genoot van de vele steltkluten, reigers, bijeneters en ijsvogels. Totdat de eerste belagers zich meldden…
In een rijstveld stonden 3 honden fier mij op te nemen. En alsof afgesproken zetten zij de pas erin, richting mij… Blaffende en happend kwamen zij steeds dichterbij…
Gelukkig kan ik als Nederlander hard fietsen
Al gauw gaven ze het op…
Ik vervolgde mijn weg in het open terrein. De boerenlandweggetjes slingeren tussen de rijstvelden.
Nietsvermoedend peddelde ik rond, zo nu en dan in buurtschappen met meerdere boerderijtjes. En daar begon de ellende. Elke boerderij heeft wel een of meedere honden. En die honden, kan ik je vertellen, hebben een ‘attitude’…
Waar ik me van geen kwaad bewust was, zagen zij in mij een grote bedreiging. Hard fietsen dan maar weer… En erg gelukkig was ik niet, angstig zelfs. Wél gelukkig met het feit dat deze honden lui bleken te zijn, en het al gauw opgaven.
Bij elke boerderij begon mijn hart sneller te kloppen. Wat kon ik nu weer verwachten? terugkeren was ook geen optie (meer). Ik was al op de helft.
Verder dan maar, op hoop van zegen…
Na vele malen ‘in de peddels’ kwam ik in de buurt van Bang Sai. Door rijstvelden en langs de snelweg, want tja, van fietspaden hebben ze hier niet gehoord…
Ik eindigde mijn tocht met een dubbel gevoel. Ik genoot van de omgeving. Volgende keer met verrekijker. Maar, of die volgende keer er nog komt…
(Ik las later in een blog dat je een stok mee moet nemen, als is ie maar een meter lang. De honden associëren dat met discipline. Maar of ik het ga uitproberen…)
Woon ook op het platteland hier in de buurt van Korat
Ga elke dag ook een rondje fietsen
Maar er komt nooit meer een hond naar me toe
Je moet gewoon stoppen en dan stoppen die blaffen honden
Ook gelijk lopen daarna gauw weer terug naar hun erf
Spannend wat je daar allemaal mee hebt gemaakt, het lijkt wel een horror film.
Ik woon in CM, niet op het platteland, net even buiten de stad, maar ook hier veel loslopende honden.
Zelf ga ik er regelmatig op uit voor een rit op mijn mountainbike, vaak kom ik honden tegen, honden die totaal niet in mij geinteresseerd zijn, op een enkeling na die na mijn mijn sremverheffing met veel air wegloopt.
Een wandeling langs het meer, al gauw 15 honden, soms alleen maar ook als een klein groepje, soms komen ze luidblaffend op mij af en moet ik mijn partner toespreken want zij is doodsbang, als zij rustig blijft en ik gewoon kalm praat regen de honden, dan is er niets aan de hand en tot ergenis van mijn partner haal ik ze aan.
We waren er een weekje tussen uit, Koh Payam ons favourite eiland, daar hadden we iedere dag 4 loslopende honden die bij ons kwamen bivakeren en 1 grote zwarte hond bleef s’nachts buiten onze hut (het heet officieel een bungalow maar die naam geef ik er niet aan), een gratis waakhond, menig avond heeft hij mensen weggejaagd die te dicht bij kwamen en overdag ging ik met deze hond zwemmen in de zee.
Als we gingen wandelen dan was hij bij ons en iedere hond die te dicht bij ons kwam werd door hem weggejaagd, we hadeen een privé bodyguard.
Ik ben honden gewend, 25 jaar Duitse Herders gehad en weet een beetje hoe een hond in en elkaar zit, niet iedere hond is te vertrouwen, maar wat ik allemaal lees in Thailandblog, dat heb ik nooit meegemaakt en ik verbaas mij vaak over wat er wordt aangeraden als en indien nodig wat je moet doen.
Blijf allert is mijn advies, niet iedere hond is te vertrouwen maar dat geldt ook voor onze medemens, het maakt niet uit waar onze medemensen wonen of gewoond hebben, nogmaals atijd rustig en allert blijven.
Groet en veel sterkte,
MeeYak
Ik heb bijna altijd mijn electronische hondenverschrikker mee, de heel hoge voor ons nauwelijks hoorbare toon schrikt ze behoorlijk af. Jammer dat je er met fietsen niet veel aan hebt want om dat ding steeds in je hand te houden is ook geen doen.
Ik fiets bijna dagelijks 1 a 2 uurtjes en heb het een paar keer meegemaakt dat een hond me agressief blaffend achtervolgde, deze ervaringen en de paar familieleden die hondenbeten hebben opgelopen maken me toch wel wantrouwend naar die loslopende mormels.
Thaise honden zijn overwegend bang voor een farang, en een fiets daar schrikken ze vaak van, met wat geblaf, omdat ze je pas op het allerlaatste moment opmerken, omdat ze je niet gehoord hebben.
In plaats van een stok, zou je beter wat hondenvoer mee kunnen nemen, wie weet maak je nieuwe vrienden.
Zelf rijd ik op de fiets enkele malen een rondje rond het Red Lotus meer. Onderweg kom ik tientallen hongerige honden tegen, maar geen van allen durft bij me te komen. Behalve op een rustplaats, waar ook wat bootjes aanmeren, daar leeft een roedel verschillende honden met enkele puppy’s. Altijd als ik daar stop, zijn ze binnen enkele seconden bij me, zelfs als ik ze vooraf niet zag. en enkele honden komen we echt begroeten, als mijn eigen honden. Ik neem tegenwoordig dan ook maar voer voor ze mee. Het is triest te zien hoe onverzorgd ze er soms uitzien, momenteel heeft de oudste Reu een geheel gescheurd oor en loopt mank. Ik denk wel eens ik neem ze allemaal mee naar huis, maar waar is dan het eind. Zelf hebben we twee honden, die niet van het erf komen en als we weg gaan aangelijnd mee mogen, geloof me die zijn veel gelukkiger, zonder de boven omschreven vrijheid.
Moraal: jij bepaald of deze honden je vrienden of je vijand zijn, belonen of stok.
Veel plezier op de fiets Ruud
Waarschijnlijk hebben ze door dat ik een kattenmens ben.
Ik vind honden alleen leuk bij anderen.. maar niet in Bang Sai. Zelfs mijn vriendin wil niet wandelen of fietsen in deze omgeving vanwege de honden. Haar kat laat ze niet naar buiten…
Blijven voederen en verder puppies op de wereld zetten. Een straatje zonder einde. Het is erg dat je bij valavond amper buiten durft te komen.
Ik ben ooit onverwachts gebeten door zo’n kreng. Het heeft me een pak geld gekost. En de slapeloze uurtjes elke nacht weer, dat nemen we er graag bij.
Ik weet ook niet hoe het komt, maar ik zit zo ongeveer om de andere dag 3 – 5 uur op de fiets hier in Thailand en heb maar hoogst zelden honden achter me aan.
Fietsen doe ik in Thailand niet, we verblijven vaak in een dorpje in de buurt van Prajak Silpakom , als de zon aan het einde van de middag in kracht afneemt gaan we graag een stukje wandelen.
Nadeel is dat rond die tijd de honden actief worden.
Menig keer is zo een keffer van zijn/haar woonerf af komen stormen naar ons toe.
Uit voorzorg nemen we altijd een flinke stok mee.
Hoe zeer het ook tegen mijn vrouw haar bhudistise instelling is om een dier pijn te doen.
Heb ik haar toch bij gebracht om wanneer een hond te gevaarlijk word om letterlijk met de stok de hond te slaan.
Beter de hond een klap met de stok dan gebeten te worden.
Het zal niet de eerste keer wezen dat we met iemand die gebeten was door een hond naar het ziekenhuis konden om injecties tegen infecties etc te halen.
Gr. Arno