Column – Zwerfhonden de stille getuigen die Thailand bevolken
Stel je voor: een land waar de straten meer honden tellen dan verkeersborden en waar elke straathoek zijn eigen zwerfhondenterritorium kent. Welkom in Thailand, het paradijs voor viervoeters zonder huis, waar de straten bevolkt worden door een kleurrijke wirwar aan honden in alle vormen, maten en vooral… karakters.
De Thaise straathond, beter bekend als soi dog, is niet zomaar een zwerver. Nee, deze viervoeter is eigenlijk een wandelend symbool van overlevingsdrang, stoerheid en vooral een flinke portie straatwijsheid. Elke soi dog is een doorgewinterde strateeg, zijn hele leven doorgebracht op de stoepen en markten, en inmiddels de koning van improvisatie. Hij kan feilloos inschatten bij welke toerist hij om eten kan bedelen, welke marktkraam hij beter met rust kan laten, en zelfs welke monnik hem weleens wil voorzien van een restje rijst.
Deze straathonden zijn geen huisdieren, maar geen zwerfhonden in de Westerse zin van het woord. Ze lijken soms haast ‘beschermd’ door de Thaise samenleving, als levende mascottes die bij elke tempel een hoekje vinden en bij elke eetstalletje hun kans grijpen. Ze komen en gaan, slapen waar het hen uitkomt en voegen zich soepel in het ritme van het straatleven. Sommigen vinden tijdelijk onderdak bij dierenliefhebbers of kleine opvanginitiatieven, maar het gros leeft als een soort nomaden, zonder echt vast adres.
Thailand, dat zichzelf graag profileert als vriendelijk en gastvrij, lijkt met deze straathonden een beetje zijn eigen spiegelbeeld te zijn: warm en tolerant aan de oppervlakte, maar tegelijk de chaos in alle rust omarmend. Want een probleem aanpakken? Dat is toch niet nodig zolang iedereen vriendelijk blijft knikken en glimlachen. De straathonden zijn een beetje zoals de chaos op de weg, iedereen weet dat het een beetje rommelig is, maar zolang het werkt, laat men het graag zoals het is. De overheid kondigt om de zoveel tijd campagnes aan om de populatie te verminderen, maar ja, zeg dat maar tegen een straat vol honden met schijnbaar een eigen agenda en een bizar hoog aanpassingsvermogen.
En als je denkt dat dit het beeld schetst van een verloren generatie honden, dan vergis je je. Straathonden in Thailand ontwikkelen niet alleen hun eigen manieren van overleven, ze vormen heuse mini-gemeenschappen. Elke straat heeft zijn eigen kleine ‘roedel’, compleet met leiders, uitvallers en trouwe volgers. Ze verdedigen hun hoek, volgen stiekem toeristen in de hoop op een snack, en beschermen soms zelfs de tempels waar ze slapen alsof ze zelf monnik zijn geworden. En misschien zijn ze dat wel – geduld en gelatenheid in overvloed.
Toch is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Het leven van een soi dog is hard, en de vraag blijft hoe lang een land als Thailand kan blijven wegkijken. De realiteit is dat de straathonden, net als de meeste problemen in de samenleving, ongemakkelijk aanwezig blijven, als een ongevraagde reminder van de prijs van nonchalance. Want op een dag, als de straathonden van vandaag oude veteranen zijn geworden, zullen de straten gevuld zijn met hun nageslacht, die misschien wel nog slimmer, nog taaier, maar ook net zo ongezien door het leven gaan.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column4 november 2024Column – Zwerfhonden de stille getuigen die Thailand bevolken
Column3 november 2024Column – In Pattaya ben je de ster in een fantasiewereld zonder enig zelfrespect
Column2 november 2024Column – Liefde in Thailand is een sprookje met een handleiding
Column1 november 2024Column – De obsessie met wit in het land van de eeuwige zon
Leuk stukje over de realiteit van soi dogs en toch eigenlijk de mentaliteit van veel maar niet alle dierenliefhebbers in Thailand, helaas. Er is ook een grote variatie bij vanaf huisdier tot soi dog tot zwerver buiten de stadsgrenzen De laatste categorie is in mijn ogen uiterst onbetrouwbaar, maar misschien wel gewoon de rambo in overleven.
Hier in onze rustige Moo Baan ook wel eens een paar jaar een half dozijn soi dogs gehad waar het moederdier en dus de eigenaar gewoon bekend was. Hondenliefhebster die gewoon het nest met jonge voor haar huurhuis deponeerde en liet opgroeien met de restanten rijst en ander voedsel.
Toen die redelijk volwassen waren was de straat te klein en werden er andere territoriums opgericht in de Moo Baan.
De vuilnisbakken waren toen zo hier en daar de voedselvoorziening plus de vele donaties van buurtbewoners met rijst en vlees [kunnen die beesten toch niets aan doen]
Na vele klachten en nachten wakker liggen bij diverse huizen en eigenlijk de eerste echte generatie in het wild begon het besef te komen dat er iets moest gebeuren. De officiële vangst door instantie X halveerde de roedel en de rest ja, de rest verdween per week maand per hond. Tot op de dag van vandaag haalt eenieder zijn schouders op waar de laatste ‘slimme’ honden gebleven zijn, ze zijn weg net als de dame die met haar lieve hondje het probleem heeft veroorzaakt.
Gelukkig begint het besef er te komen dat huisdieren welkom zijn maar beesten zonder baasje eigenlijk niet moet kunnen, sterilisatie, castratie begint steeds meer in zwang te raken.
Er gaat nog eens een dag komen………… nou ja, niet te veel vooruit lopen.
Als mensen zich dierenvrienden noemen gaat het meestal over onze poezewoefkes. Nu al bij al en dan zeker in de Isaan vind ik niet dat deze straathonden het zo slecht hebben. De meesten vinden en of krijgen altijd wel iets te eten maar vooral ze zijn zo vrij als een vis in het water. Ik zie hier eigenlijk nergens honden die opgesloten zitten in een hok zelfs niet aan de ketting liggen. Zelden hoor ik iets over mishandeling.
Als we het dan even hebben over alle andere dieren wordt het een gans ander verhaal. Als ik zo een truck zie voorbijrijden waar varkens letterlijk op elkaar liggen gestapeld of een vrachtwagen met duizenden kippen in kleine kooitjes gepropt voel ik veel meer medelijden. Die dieren voelen ook pijn en hebben ook gevoelens. Varkens zijn trouwens heel intelligente dieren.
Maar blijkbaar steken we daar liever onze kop voor in het zand want ons koteletje kippeboutje of onze steak ola die gaan ze ons niet afpakken.
Ik noem dat selectieve verontwaardiging.
Er is een niet zo’n prettige ontwikkeling gaande,pitbull achtige honden worden steeds populairder en niet iedereen is een goede baas voor deze honden.
Bij agressie van deze honden worden ze buiten de deur gezet en inmiddels hebben ze zich vermengd met de soi dogs,er zijn nu roedels honden net buiten ons dorp die een wandelaar,fietser of bromfietser die in de avonduren in de buurt komt aanvallen.