Column – Thailand: Het land waar de glimlach een uniform draagt
Thailand wordt steevast geprezen als het land van de glimlach, maar wat niemand erbij vertelt, is dat die glimlach vaak wordt omlijst door een uniform dat strakker zit dan een korset op een Victoriaanse bruiloft. Hier heeft iedereen een uniform. Iedereen. Zelfs de zwerfhond op de hoek lijkt een badge te dragen en als je goed kijkt, staat er “chief sidewalk sniffer” op.
Het indoctrinatieproces begint al vroeg. Kleine kleuters in camouflageteksten marcheren naar school alsof ze op het punt staan de jaarlijkse slag om de zandbak te winnen. De ouders? Die kijken trots toe, alsof hun zesjarige net de Nobelprijs heeft gewonnen voor zijn perfecte saluut. De kinderdromen van astronaut of brandweerman worden al snel vervangen door de ambitie om ooit, ooit, een gouden epaulet te dragen die zo groot is dat hij dienst kan doen als bijzettafel.
En dat is nog maar het begin. Wie door de straten van Bangkok wandelt, krijgt een parade voorgeschoteld van uniformen in elke kleur, elk ontwerp, elk niveau van absurditeit. Van de politieagent die zich meer richt op het rechtop houden van zijn zonnebril dan op wetshandhaving, tot de security guard die je streng aankijkt, terwijl hij eigenlijk zit te Candy Crushen op zijn telefoon.
De Thaise security guard is een fenomeen op zich. Deze mannen (en laten we eerlijk zijn, vrouwen in deze rol zijn net zo zeldzaam als een niet-verpakte dropveter in Nederland) staan met een uitstraling van oppergezag bij elk gebouw. Hun belangrijkste taak? Auto’s wuivend naar binnen leiden. Niet dat het veel uitmaakt of die auto daar hoort te zijn; als je maar wuift met de juiste polsbeweging. Het uniform is daarbij belangrijker dan de daad. Die mannen zouden in hun eentje een staatsgreep kunnen plegen puur door gezag uit te stralen. En dat allemaal zonder ooit echt iets beveiligd te hebben.
Maar dan komen we bij de absolute top van het Thaise uniformuniversum: de ambtenaren. Vergeet de beige pakken van de Nederlandse gemeente, hier gaat men all out. Glimmende stoffen, gouden insignes, medailles waarvan niemand weet wat ze betekenen (misschien een deelname aan de jaarlijkse stempelkussencompetitie?). Het lijkt alsof elk overheidsgebouw een filmset is voor een historisch drama waarin iedereen een bijrol speelt.
Als je denkt dat het hier stopt bij mensen, dan ken je Thailand niet. Dieren worden zonder pardon in het uniformsysteem gesleurd. Honden met politiepetten, katten met mini-monnikengewaden,het is een ware modeparade. Misschien een manier om karma-punten te verdienen, wie zal het zeggen? Het is in elk geval zowel aandoenlijk als volstrekt bizar.
Het meest fascinerende is misschien wel hoe diep deze obsessie gaat. Zonder uniform ben je hier niemand. Uniformen zijn niet zomaar kleren; het zijn identiteiten, statussymbolen en in veel gevallen een vrijkaartje voor respect. Maar het probleem is: hoe meer mensen zich in eenzelfde uniform hijsen, hoe kleiner de ruimte voor individualiteit. Dan rest er alleen nog rebellie in de vorm van een subtiel scheef gedragen pet of een stiekem extra glanzende medaille.
Dus de volgende keer dat je een glimlach in Thailand ziet, kijk iets beter. Er zit vast een uniform achter en waarschijnlijk een heel verhaal dat je aan het denken zet over macht, traditie en de grote ironie van het leven. Maar glimlach vooral terug. Dat is het Thaise uniform van beleefdheid.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column19 november 2024Column – Thailand: Het land waar de glimlach een uniform draagt
Column18 november 2024Columm – Gouden Illusies in Thailand: Over gebakken lucht en glimmend geluk
Column17 november 2024Column – Welkom in Statusland: een glimlach met een bijsluiter
Column16 november 2024Column – Het verborgen probleem van het Thaise onderwijs
Jazeker, en hoe mooier (lees: duurder) het uniform is, des te hoger wordt je geacht in de hiërarchie terecht te komen.
Kijk ook maar es naar de schooluniformen; in Isaan zijn dat wél dezelfde blauwwitte pakjes, al dan niet verwassen.
En dan die deftige “private-school” kledij. Daar druipt de “hi society” vanaf. Maar die kindjes krijgen dan ook negens en tienen!
Zoniet dan krijgt de directie ‘n straf gesprek met de ouders.
Leuk artikel over de uniformen-manie+ het ‘optuigen als een kerstboom’.
Vraag me wel eens af hoeveel tijd het iedere ochtend kost om al die versierselen van een gedragen shirt over te spelden op een schoon shirt.
Inderdaad, zoals geschreven in artikel gaat de Thaise uniformen obsessie heel diep.
Maar waar komt die obsessie vandaan?
is het misschien deels om iets wat er niet is te verhullen? Een soort van substituut?
En dan hebben de meeste ook nog een para-wing op de borst, terwijl ze nog nooit een vliegtuig van dichtbij hebben gezien.
Wie houd wie nou voor de gek.
Zit waarschijnlijk standaard al op het uniform als ze die aanschaffen.
Hier een familielid van mijn vriendin, een onderwijzeres, met veel goud op het uniform en lintjes/onderscheidingen waar een westerse brigade generaal met diverse jaren oorlogs ervaringen jaloers op is.
Hier een PEA baasje ook veel goud incl para-wing.
Bewakers, verkeers regelaars, en alle ambtenaren hebben uniformen met de nodige opsmuk.
Op mij maakt een uniform geen indruk hier want er is zijn er te veel.
Alleen kan ik aan de veelheid van de uniformen niet uitmaken van wat de functie de drager bekleed, en dat zou je dus eigenlijk aan het uniform moeten kunnen zien.
Beste Expat,
Weer geweldig geschreven, ja die liefde voor uniformen komt op mij nogal eng over.
De Nederlandse bevelhebber der strijdkrachten steekt er nogal povertjes bij af, waarschijnlijk zouden ze hem hier voor de postjongen op het gemeentehuis aanzien.
groet Peter
Jan, ik heb me een keer door een ‘para-wing’ drager laten vertellen dat het niets van doen heeft met parachutespringen.
Het is een decoratie die bevestigd dat je een keer uit een hoge toren, met een harnas om, aan een kabel afgezeild bent naar de grond.