“No money, no honey” is een gevleugelde uitspraak in het bijzondere nachtleven van de toeristische hotspots in Thailand. Er zijn zelfs T-shirts te koop met deze tekst, waar rondbuikige farang trots mee lopen te paraderen alsof het een olympische medaille is.
“No money, no honey” – een Thaise volkswijsheid die klinkt als een zoete melodie, maar de bittere nasmaak heeft van een goedkope cocktail in een neonverlichte bar. Het is een uitdrukking die zich als een overjarige toerist in een te strakke korte broek vastbijt in de ziel van de uitgaansscène van Bangkok, Pattaya en Phuket. Een slogan die even direct is als de marketing van een fastfoodketen: je betaalt en dan pas mag je proeven. Romantiek, maar dan met een bonnetje.
Laten we eens confronterend wezen: deze zin is geen poëtische liefdesverklaring, maar een handelsmerk van kapitalistische genegenheid. Een kortstondige ontmoeting tussen vraag en aanbod, met de belofte van een glimlach zolang de portemonnee niet leeg is. Het is economie in z’n puurste vorm: zonder munten geen magie, zonder euro’s geen eros.
De toerist, vaak een man met een roodverbrande nek en een knisperende stapel bahtbriefjes in de binnenzak, waant zich een Casanova in de tropen. Hij denkt dat hij charmeert, maar in werkelijkheid betaalt hij een abonnement op aandacht. Zijn schuchtere avances worden beantwoord met professionele precisie: een knipoog, een glas tequila en misschien een kus die smaakt naar commercieel succes. Maar laten we het hem niet kwalijk nemen, hij weet niet beter. Hij is slechts een pion in een spel dat al gespeeld werd toen Adam en Eva nog onroerend goed zochten in Eden.
De vrouwen, vaak betiteld als “bargirls” of “freelancers,” zijn minstens zo pragmatisch. Ze hebben geen tijd voor sentimenteel geneuzel; elke glimlach is een investering, elke aanraking een transactie. Wie betaalt, bepaalt. Ze hanteren hun charme als een wapen, hun glimlach als een verkooptruc. Het is geen sprookje, maar wel een script dat werkt. Niemand zegt het hardop, maar “no money, no honey” is de handleiding bij dit theater van wederzijdse misleiding.
Laten we trouwens niet doen alsof dit fenomeen uitsluitend in Thailand voorkomt. Nee, het is universeel. In het Westen heet het gewoon “sugar dating” of een luxe vakantie op kosten van die ene “gulzige vriend”. De valuta verschilt, de dynamiek blijft hetzelfde. De mensheid heeft nu eenmaal een talent om liefde en geld te vermengen tot een cocktail waar je een kater van krijgt.
En toch, te midden van al dit cynisme, is het moeilijk om niet een sprankje medelijden te voelen. Niet voor de toerist met zijn lege portemonnee, maar voor de wereld waarin genegenheid zo’n hoge prijs heeft gekregen. Waar liefde een product is geworden, verpakt in glimmend papier met een strik erop. Maar ach, wie heeft dat tegenwoordig niet? Zelfs het algoritme op je telefoon heeft een prijskaartje. Geen geld, geen likes.
Dus, volgende keer als je die zin hoort, in een bar waar het bier lauw is en de glimlach kunstmatig, denk dan even na. Niet over de vrouwen, niet over de mannen, maar over een wereld waarin zelfs de honing nep lijkt te zijn. Want zeg nu zelf, zonder honing blijft alleen de angel over.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column10 december 2024Column – Langnek leed en kortzichtige toeristen
Column8 december 2024Column – “No money, no honey”: de absurde grens tussen liefde en handel
Column6 december 2024Column – Hypocrisie onder de tropenzon is het nieuwe normaal
Column4 december 2024Column – Koh Phi Phi knettergek: Een toeristendrama op wieltjes
Een waar woord al past in de tekst best ook wel een m/v, uit te breiden naar wens met meer letters zoals de t. Het is niet typisch ‘wanhopig mannetje zoekt lief vrouwtje om nog wat van het leven te maken…’. Vergeet de casanova niet, zelfs niet in Thailand waar meerdere ‘verschijningsvormen’ rondhangen aan de toog of op internetmedia en waar teleurstelling en verlies van vermogen op de loer liggen…
Thailandblog en helaas ook de Expat zijn tevens doordrenkt van hun beperkte visie op ‘oude dikke mannelijke farang met Singha singlet’ zoekt jonge, mooie bargirl die minstens 3 keer jonger is (wat uiteraard in de meeste gevallen wel zo is). Weinigen hebben een idee hoeveel Thaise schoonheden (naar onze normen) en andere (ook farang) dames hun gerief komen zoeken in gay bars gekend om hun eveneens niet gay freelancers. Er is ook het vrij recente
bij dames razend populaire fenomeen van de karaoke bars met enkel jongens of mannen op het podium bijvoorbeeld. (Kost zowat 300 bath of de prijs van 1 drink om er een uurtje mee mogen te praten).En dan komen we meteen ook terecht
bij de doorgeslagen heteronormativiteit die zowat alle auteurs van TB in hun beperkte kijk op Thailand hanteren. Moest ik de tienduizenden en nog meer teksten op TB kunnen scannen op bijvoorbeeld het woord ‘barboys’ wel de zoekresultaten zouden wellicht 0 (nul) zijn. De Expat nodigt ons uit om in de spiegel te kijken (broodnodig) maar zijn eigen horizon en wereldje lijkt ook op dat vlak zo groot als een klein make-up spiegeltje.
Wat een zure reaktie Rudy. De Expat en veel andere bloglezers/schrijvers,schrijven een verhaal over hun persoonlijke impressies. Dat jij vindt dat homo’s,lesbo’s, en overige lbtg groepen niet voldoende aandacht krijgen op dit blog volgens jou, mag toch geen reden zijn dan maar iedereen te beledigen dat zij bekrompen zijn en een beperkte visie hebben over de maatschappij? Niets belet je toch om zelf artikelen/verhalen in te sturen op dit blog over de diverse lbtg groepen. Dat de meeste verhalen over hetero’s gaan zal zal zijn omdat de meerderheid nu eenmaal hetero is. Doet niets af aan ’t feit dat er genoeg andere seksuele geaardheden zijn, maar die vormen nu eenmaal toch een minderheid. Niets ten nadelen van deze groepen, maar zo ie het nu eenmaal. Dus ook geen heteronormaviteit maar gewoon een afspiegeling de realiteit. Dus nogmaals, stuur zelf dan artikelen in die jou meer aanspreken want niemand die je tegenhoudt om dit te doen. Lijkt mij een betere oplossing dan iedereen hier maar over een kam te scheren en dan maar te betichten van een bekrompen kijk op de wereld.
Bedankt voor je uitgebreide mening, maar het valt op dat je nogal kritisch bent over wat je ‘heteronormativiteit’ noemt. Het lijkt erop dat hoe langer hoe meer onderwerpen en perspectieven in de wereld door een woke-lens bekeken moeten worden. Terwijl diversiteit en inclusie belangrijke thema’s zijn, lijkt het soms alsof de focus doorslaat en andere visies en keuzes systematisch onder vuur genomen worden. Niet iedereen hoeft elk aspect van de samenleving door dezelfde bril te bekijken. Balans en wederzijds respect zijn uiteindelijk waar het om draait.
Als NL toerist kom je met geld in de pocket op vakantie, en ga je ook weer terug naar BE/NL.
De Thaise entertainment dames/heren, en alles wat er tussen zit, weten dat ook.
Zij zijn stand by om je te bedienen en je wensen te vervullen.
Met je rond te reizen als dat je wens is. Zeg het maar. Dat is simpelweg hun job.
Niet meer en niet minder.
Voor jou was er een ander, en na jou komt de volgende ‘ander’. Of een repeater.
Soms voor hen 1 airportbezoek. Voor jou uitzwaaien, en gelijk weer verwelkomen van ‘repeater’.
Het ultimate mooie ‘inpassen’ van de thaise warme vriendelijkheids business.
Niets verkeerd mee.