Column – Luxe blinkt, armoede zinkt
Het is een surrealistisch tafereel. Daar sta je dan. In een warenhuis dat meer glinstert dan een Kardashian op een galadiner. Alles schreeuwt luxe: gouden leuningen, marmeren vloeren en glazen liften die zo soepel bewegen dat je bijna vergeet dat je eigen fiets thuis nog altijd een irritant tikje heeft. Dit is Thailand, land van de glimlach, maar ook van de ongemakkelijke grimas als je beseft dat het contrast tussen rijkdom en armoede hier groter is dan de afstand tussen de begane grond en de rooftopbar met champagne van 50 euro per glas.
Het is fascinerend hoe de ene helft van de bevolking zich in Hermès wikkelt, terwijl de andere helft zich afvraagt hoe ze de rijst van morgen gaan betalen. Maar laten we eerlijk zijn, die Chanel-tas draagt vast heel comfortabel wanneer je hem op de vuilnisbelt naast een sloppenwijk laat vallen. Dat is tenslotte hoe het hier gaat. We bouwen paleizen voor toeristen en plebejers met te dikke portemonnees, terwijl de rest zich verstopt in hutjes waar de airco altijd ‘kapot’ is, omdat die überhaupt nooit geïnstalleerd werd.
En het zijn niet alleen de rijke buitenlanders die dit circus in stand houden. Nee, de Thaise elite doet vrolijk mee. Want wat is het leven zonder een Gucci-pak? De ironie is bijna poëtisch: hoe groter de winkel, hoe minder je van het land buiten ziet. Ze creëren hun eigen universum met filters die alle armoede eruit snijden. Alsof je armoede kunt weg photoshoppen als een puist op je Instagram-foto.
En dan heb je nog die luxe foodcourts in een warenhuis. Daar koop je een bordje pad thai voor de prijs waarvoor je in een straatkraam een heel dorp zou kunnen voeden. Maar hé, het smaakt wel beter tussen de watervallen van Swarovski-kristallen en muziek van een live harpist. Toch voelt het allemaal leeg. Net als het gevoel in je maag na die magere portie waarvoor je net een half dagloon van een gemiddelde straatverkoper hebt neergelegd.
Wat nog het meest wringt, is dat iedereen doet alsof dit normaal is. Een beetje alsof je een flamingo ziet fietsen en gewoon denkt: “Ja, natuurlijk, waarom ook niet.” Maar hier is het anders. Hier applaudisseren ze nog voor die flamingo ook. En ondertussen veegt de man met de bezem buiten de trappen van het warenhuis alsof zijn leven ervan afhangt. Waarschijnlijk doet het dat ook.
Maar laten we niet vergeten dat we allemaal schuldig zijn. Jij, ik, iedereen die ooit een ‘lekker luxe’ vakantie heeft geboekt. We willen de pracht en praal zien zonder de troep en de tranen die erachter schuilgaan. Het is makkelijker om een tas van Louis Vuitton te bewonderen dan de ogen van een kind dat ’s avonds in een bouwput slaapt.
Dus ja, geniet vooral van die decadente warenhuizen. Neem nog een slok van die overpriced latte terwijl jij je verdiept in de nieuwste trends. Maar probeer in de spiegel van die glanzende liften ook even te kijken. Je ziet daar niet alleen jezelf. Je ziet ook het spiegelbeeld van een systeem dat niet kapot is, maar perfect werkt. Precies zoals het bedoeld is. Voor sommigen dan.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column28 december 2024Een column over een column: Waarheid in de jungle van Thailandblog
Column27 december 2024Column – De stroopwafel droom van naïeve Nederlanders
Column25 december 2024Column – Het land waar niemand faalt, niemand bekritiseert en iedereen glimlacht
Column23 december 2024Column – Kerst in Thailand: Boeddha op een slee
Een heel goed geschreven maatschappij kritisch artikel waarvan we alleen maar kunnen hopen dat het in de nabije toekomst wat beter wordt voor de mensen aan de onderkant van de samenleving.
Ach ja, die chique warenhuizen en koffie met gouden vlokken – iets totaal unieks! Eerlijk gezegd heb ik ook het gevoel dat het allemaal nergens op slaat, maar toch geef ik toe aan de verleiding om een beetje deel uit te maken van deze schoonheid.
Ach, allemaal leuk en aardig maar er is toch ook niemand die aan de schrijver vraagt hoe deze het voor elkaar heeft gekregen om op 49 jarige leeftijd zich in Thailand te settelen.
Als iemand het voor elkaar heeft gun zo’n persoon dat dan ook i.p.v. te veroordelen zonder de achtergrond te kennen. Mijn geld en ik bepaal zelf wel waaraan het op gaat en dat kan een ieder perfect in de spiegel voor zichzelf verklaren.
Irrelevant commentaar, Eric; wat heeft de persoonlijke situatie van de schrijver hier mee te maken?
Ik vind dit mooi geschreven. Het is geen oordeel, dus niemand hoeft zich aangesproken te voelen.
Het is een stukje dat kan bijdragen aan bewustzijn van deze maatschappij en dat is denk ik ok. Ik ben mij niet bewust van deze cultuur, maar vraag mij wel even af, of ik hier aan bijdraagt of niet en of ik dat wel wil.
Even in de spiegel kijken is niets mis mee en het is mooi dat dit geschreven en besproken wordt.
Dank aan iedereen die hier zijn nek voor uitsteekt.
Ik sluit mij vol overtuiging bij de vorige schrijver aan. Wij wonen in de meegaan en genieten van de mensen om ons heen, zien hun geploeter elke dag om de familie te onderhouden. In de beschreven warenhuizen ben ik nog nooit geweest en dat blijft zo. De boodschappen in de kleine winkeltjes en eten in de piepkleine eethuisjes waar ook de buurt gaat eten. Een eerste ondersteuning van de werkende klasse.
Met groet Arie
Dat is een keuze. Dat is aan ieder die dat wilt. Ik vind het niet zo fijn om geploeter van armlastige mensen te aanschouwen, wetende dat zij en hun nazaten het nooit zo zullen treffen als wij die het geluk hadden in andere omstandigheden en op andere plekken in een wiegje gelegd te zijn. Ik zie daar niets romantisch aan. Thailand. Volgens het 2020 Global Wealth Report and Databook van Credit Suisse heeft Thailand nu immers de grootste welvaartskloof ter wereld. De armste 50 procent van de Thais bezit nu slechts 1,7 procent van de rijkdom van het land, terwijl de rijkste 10 procent nu een enorme 85,7 procent bezit ( https://www.credit-suisse.com/about-us/en/reports-research/global-wealth-report.html ).
De huidige regering heeft geprobeerd de bevindingen van het Credit Suisse-rapport in diskrediet te brengen. De National Economic and Social Development Board (NESDB), een denktank van de regering, heeft ze betwist en erop gewezen dat de gegevens van Credit Suisse niet overeenkomen met die van de Wereldbank. Feit is nochtans dat zelfs de Wereldbank niet ontkend dat rijkdomongelijkheid een steeds groter wordend probleem is in Thailand en niet adequaat wordt aangepakt.
Ja, het is schrijnend.
Maar ook bij ons (NL/B/D/F) is voor een hele klasse armoe troef achter die bakstenen sociale bunkertjes. Het valt niet eens op.. Er is wel sociale ondersteuning, maar mentaal is het zwaar.
En de écht rijken bij ons schuilen zich ook. Low Profile.
Ik wil jou bedanken voor jouw vlot geschreven columns met een door mij hoog gewaardeerd literair gehalte. Meestal zit er een mooi strikje rond maar wie de verpakking durft openen vindt een spiegel. Erin kijken alleen volstaat helaas niet altijd om zichzelf
te zien en (opnieuw) te leren kennen. Een spiegelbeeld kan confrontrerend zijn maar vaak alleen omdat we zien dat we er niet jonger of laat staan mooier op worden. Toch geloof en waardeer ik dat je erin slaagt om mensen aan het denken te zetten. Al was het maar door een reactie. Je lokt het meeste ‘negatieve’ reacties uit en dat betekent alleszins dat men zich aangesproken voelt. Zoals ik eergisteren op jouw column over Seven Eleven reageerde door proberen duidelijk te maken dat een uurloon verdiend in bijvoorbeeld de kokende hitte op een rijstvelden aan een koffietje of een extreem chemisch bewerkt stuk voedsel niet evident is voor iedere Thai en enkel weggelegd is voor bijvoorbeeld hen die we in meer of mindere mate ”sponsoren’ en onszelf natuurlijk. Ik kreeg ook felle reacties. Of men daarmee ook eens bespiegelend de andere kant van een door zichzelf gekoesterde eigen ‘waarheid’ of illusie wil (her) bekijken is nog zeer de vraag. Maar u bent er gelukkig om ons steeds die spiegel voor te houden. Zelfs al kijkt men maar ziet men niets. Bedankt!