Column – Luxe blinkt, armoede zinkt
Het is een surrealistisch tafereel. Daar sta je dan. In een warenhuis dat meer glinstert dan een Kardashian op een galadiner. Alles schreeuwt luxe: gouden leuningen, marmeren vloeren en glazen liften die zo soepel bewegen dat je bijna vergeet dat je eigen fiets thuis nog altijd een irritant tikje heeft. Dit is Thailand, land van de glimlach, maar ook van de ongemakkelijke grimas als je beseft dat het contrast tussen rijkdom en armoede hier groter is dan de afstand tussen de begane grond en de rooftopbar met champagne van 50 euro per glas.
Het is fascinerend hoe de ene helft van de bevolking zich in Hermès wikkelt, terwijl de andere helft zich afvraagt hoe ze de rijst van morgen gaan betalen. Maar laten we eerlijk zijn, die Chanel-tas draagt vast heel comfortabel wanneer je hem op de vuilnisbelt naast een sloppenwijk laat vallen. Dat is tenslotte hoe het hier gaat. We bouwen paleizen voor toeristen en plebejers met te dikke portemonnees, terwijl de rest zich verstopt in hutjes waar de airco altijd ‘kapot’ is, omdat die überhaupt nooit geïnstalleerd werd.
En het zijn niet alleen de rijke buitenlanders die dit circus in stand houden. Nee, de Thaise elite doet vrolijk mee. Want wat is het leven zonder een Gucci-pak? De ironie is bijna poëtisch: hoe groter de winkel, hoe minder je van het land buiten ziet. Ze creëren hun eigen universum met filters die alle armoede eruit snijden. Alsof je armoede kunt weg photoshoppen als een puist op je Instagram-foto.
En dan heb je nog die luxe foodcourts in een warenhuis. Daar koop je een bordje pad thai voor de prijs waarvoor je in een straatkraam een heel dorp zou kunnen voeden. Maar hé, het smaakt wel beter tussen de watervallen van Swarovski-kristallen en muziek van een live harpist. Toch voelt het allemaal leeg. Net als het gevoel in je maag na die magere portie waarvoor je net een half dagloon van een gemiddelde straatverkoper hebt neergelegd.
Wat nog het meest wringt, is dat iedereen doet alsof dit normaal is. Een beetje alsof je een flamingo ziet fietsen en gewoon denkt: “Ja, natuurlijk, waarom ook niet.” Maar hier is het anders. Hier applaudisseren ze nog voor die flamingo ook. En ondertussen veegt de man met de bezem buiten de trappen van het warenhuis alsof zijn leven ervan afhangt. Waarschijnlijk doet het dat ook.
Maar laten we niet vergeten dat we allemaal schuldig zijn. Jij, ik, iedereen die ooit een ‘lekker luxe’ vakantie heeft geboekt. We willen de pracht en praal zien zonder de troep en de tranen die erachter schuilgaan. Het is makkelijker om een tas van Louis Vuitton te bewonderen dan de ogen van een kind dat ’s avonds in een bouwput slaapt.
Dus ja, geniet vooral van die decadente warenhuizen. Neem nog een slok van die overpriced latte terwijl jij je verdiept in de nieuwste trends. Maar probeer in de spiegel van die glanzende liften ook even te kijken. Je ziet daar niet alleen jezelf. Je ziet ook het spiegelbeeld van een systeem dat niet kapot is, maar perfect werkt. Precies zoals het bedoeld is. Voor sommigen dan.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column26 november 2024Column – Luxe blinkt, armoede zinkt
Column25 november 2024Column – De 7-Eleven in Thailand: een cultuurshock verpakt in TL-licht
Column24 november 2024Column – De Shinawatra clan en de politieke familie-show die nooit stopt
Column23 november 2024Column – de Mia noi: statussymbool, luxeartikel en troostprijs in één
Een heel goed geschreven maatschappij kritisch artikel waarvan we alleen maar kunnen hopen dat het in de nabije toekomst wat beter wordt voor de mensen aan de onderkant van de samenleving.