Column – Jaloezie als levenwijze

Laten we eerlijk zijn, Hans heeft het er vaak zelf naar gemaakt. Hij loopt daar in Bangkok met z’n afritsbroek, sandalen en een buik die eerder aan bier dan aan boeddhisme doet denken. Zijn Thaise vriendin – laten we haar Dao noemen, want dat klinkt poëtisch – ziet hoe zijn ogen net iets te lang blijven hangen bij de serveerster. En serveersters in Thailand zijn niet zomaar serveersters, het zijn wandelende bedreigingen, gezegend met wespentailles en een glimlach die diamant kan splijten.

Dao hoeft niets te zeggen. Ze kijkt. Een blik die in Westerse literatuur alleen voorkomt bij tragische heldinnen, ergens tussen Shakespeare en Kafka. Hans voelt zich schuldig, maar weet niet precies waarom. Hij probeerde alleen maar de kaart te lezen. Maar kaarten lezen is gevaarlijk werk als Dao erbij zit. Elke beweging van je hoofd kan verkeerd worden geïnterpreteerd: kijk je te lang, dan ben je een smeerlap. Kijk je te kort, dan verberg je iets.

Het echte vuurwerk begint als Hans een avondje ‘met vrienden’ plant. Dat klinkt onschuldig, maar niet voor Dao. Nee, voor Dao is “met vrienden” een eufemisme voor een harem van twintigjarige vrouwen die Hans aan de lopende band rode wijn voeren en zwoel in z’n oor fluisteren.

Hans, de naïeve romanticus, heeft nog niet door dat Dao al die tijd haar eigen netwerk heeft ingezet. Ze weet wie zijn vrienden zijn, waar ze wonen, hoe laat ze de bar binnenkwamen en met hoeveel promille ze eruit strompelden. Hans denkt dat hij een vrije vogel is, maar Dao heeft de vogelkooi al besteld bij Lazada.

Wat Dao niet beseft, is dat Hans net zo bang is voor haar als zij voor zijn vermeende avontuurtjes. Hans leeft in constante stress. Eén verkeerd woord en hij kan zijn koffer pakken. Hij durft niet meer te glimlachen naar een vrouwelijke medewerker in 7-Eleven. Zelfs het woord “vriendin” uitspreken is een mijnenveld. En die bloemen die hij kocht om de situatie te sussen? Verkeerde kleur. Die geven alleen monniken aan doden.

Maar laten we Dao niet afschilderen als de schurk. Nee, Dao speelt gewoon het spel zoals het gespeeld moet worden. Ze weet dat mannen zoals Hans een korte aandachtsspanne hebben en denkt: als hij het niet begrijpt met woorden, begrijpt hij het misschien met angst. En ergens heeft ze gelijk. Als Hans ooit de moed zou verzamelen om haar te verlaten, zou hij merken dat zijn paspoort is verdwenen. Want laten we eerlijk zijn, Dao houdt van Hans. Niet per se van zijn karakter, maar zeker van zijn portemonnee.

En zo blijven ze samen, Hans en Dao. Twee mensen die elkaar niet helemaal begrijpen, maar elkaar toch niet loslaten. Liefde, zeggen ze, is een mysterie. Maar in dit geval voelt het meer als een thriller. En Dao? Zij blijft waken. Niet als een vriendin, maar als een bewaker van haar territorium. Tijgerinnen hebben namelijk geen mededogen. En Hans? Hij drinkt nog een Chang-biertje en bidt dat hij vannacht de juiste kant van het bed kiest.