Column – Het verborgen probleem van het Thaise onderwijs
Schoolkinderen in de houding voor het volkslied
Het Thaise onderwijs: een systeem waar ambitieus ogende hervormingen en stugge tradities met elkaar botsen, waar kwaliteit vaak slechts een voetnoot is in de grote beleidsplannen. Terwijl studenten wereldwijd worden opgeleid om kritisch na te denken, creatief te zijn en samen te werken, lijken veel Thaise scholen vast te houden aan methodes die doen denken aan de jaren vijftig. Klaslokalen waar memoriseren het hoogst haalbare doel is, docenten die eerder drill-instructeurs dan inspirerende mentoren zijn en een curriculum dat heilig lijkt te zijn verklaard. Want, waarom iets aanpassen dat in de vorige eeuw nog werkte?
In Thailand draait het onderwijs nog vaak om discipline en gehoorzaamheid en wordt het stimuleren van eigen gedachten en creativiteit niet echt gewaardeerd. Als je als student het lef hebt om vragen te stellen of de leraar te bekritiseren, dan kom je al snel over als een onruststoker, iemand die de harmonie verstoort. Hierdoor ontstaan klassen vol knikkende hoofden, maar weinig actieve geesten. Studenten leren om netjes in de rij te staan, maar niet om kritisch na te denken of hun eigen mening te vormen.
Dan is er nog het probleem van de leraren. Het lerarentekort is schrijnend, vaak wordt het vak gezien als een carrière-optie voor mensen die het ergens anders niet hebben gered. Docenten verdienen weinig en werken onder moeilijke omstandigheden, waardoor talentvolle onderwijzers zelden worden aangetrokken. De weinige leraren die wel gepassioneerd zijn, moeten het opboksen tegen een bureaucratisch systeem waarin hun creativiteit en passie vaak worden platgeslagen.
En dan de leerstof. Het curriculum wordt voornamelijk bepaald door het ministerie en is opgebouwd rondom droge feiten en eindeloze repetitie. Onderwerpen als geschiedenis worden vaak gepresenteerd als heilige waarheden, zonder ruimte voor alternatieve interpretaties of kritische discussie. Wetenschap en techniek? Natuurlijk, maar dan zonder al te veel praktische toepassingen of experimenten. Alles blijft oppervlakkig, gericht op examens en testresultaten, zonder de studenten echt iets bij te brengen waar ze in het dagelijks leven iets aan hebben.
Terwijl Thaise studenten wereldwijd bekend staan om hun beleefdheid en vriendelijkheid, blijven ze in hun latere leven vaak achter op internationale collega’s als het gaat om analytisch vermogen en probleemoplossende vaardigheden. Dit alles leidt tot een situatie waarin goed opgeleide Thaise professionals een uitzondering zijn en waar de maatschappij uiteindelijk de prijs betaalt.
En ironisch genoeg is het onderwijs een van de weinige sectoren waar hervormingen regelmatig worden beloofd, maar waar de uitkomst vaak een variatie op het oude liedje blijkt te zijn. Misschien is het tijd voor Thailand om niet alleen te kijken naar testresultaten en discipline, maar om echte kwaliteit na te streven: een onderwijs waarin studenten worden aangemoedigd om te denken, te creëren en te groeien.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column17 december 2024Column – Farang, een wandelende zak geld op slippers
Column15 december 2024Column – Over Thaise tienermeisjes die moeder worden
Column14 december 2024Column – Over geluk gesproken: een nummertje trekken in Thailand
Column12 december 2024Column – De Nederlander met een Thaise partner: liefde of wandelend cliché?
Een aantal jaar geleden ben ik zelf werkzaam geweest als leraar Engels op en Thaise middelbare school in de Isaan.
Papierwinkel en secundaire arbeidsvoorwaarden (zoals airco in het lokaal) werden keurig geregeld door de directeur van de school zelf. Iemand met een visie, vooruitstrevend en die zelf kritisch durft na te denken.
De man had het beste voor mijn zijn leerlingen, echter liep zowel hij als ik, vast in het Thaise systeem.
Het gros van de kinderen kan inderdaad goed ja-knikken tijdens de lesuren, maar buiten die uren komt de ware aard naar boven. Verslaafd aan de smartphone en andere zaken die op jonge leeftijd nog helemaal niet in beeld horen te zijn, weinig motivatie van het thuisfront en uiteindelijk wacht een baantje op de boerderij, de autogarage of de plaatselijke shopping mall / Global House.
Of er wordt gekozen voor een sociaal laag gekwalificeerde baan in de grote steden.
En de leerlingen die wel serieus vooruit willen, wat slimmer zijn dan de mede leerlingen en zelf durven na te denken? Die worden genegeerd door de meeste leraren, niet begrepen, of gepest door klasgenoten.
Eindstand: Geen waardering of begrip voor de inzet, niet vanuit school en vaak ook niet vanuit thuis, waardoor op lange termijn een leven vol depressie of gebrek aan zelfvertrouwen op de loer ligt.
Wel erg geschreven vanuit de publieke scholen. Het private onderwijs zit op een heel ander niveau en presteert internationaal best aardig en laten we wel wezen maar in Nederland kan ruim 30% van de onderwijzers op de lagere school niet rekenen?
Twee universiteiten behoren tot de beste 60 van de wereld
Rake beschrijving van de Thaise onderwijssituatie! Ik begreep van een Australiër die lange tijd als leraar Engels op een grote – en dure – Thaise middelbare school werkte dat je je van testresultaten ook niet al te veel moest voorstellen. Hij stond telkens als hij resultaten als onvoldoende aanmerkte onder grote druk van de leiding om daar van af te zien. Iedereen moest slagen, ook zonder enige inspanning.
Bij veel Thaise jongeren zie ik dan ook een volledig gebrek aan ambitie; een simpel baantje zonder vooruitzichten dat niet al te veel geestelijke inspanning vraagt lijken ze voldoende te vinden.
Zelf ga ik geregeld naar de lokale school waar vroeger mijn vrouw haar woning was. Ons kleinkind volgt er nu al enkele jaren les. Al dikwijls heb ik het schoolgebeuren kritisch bekeken. Wat ik vaststel is dat er in een schooljaar nog geen 150 dagen school is. Als je ziet wat er in die enkele schooldagen gebeurt dan is het om bij te wenen. De dag begint met een soort vlaggegroet waarna ze ( misschien) de klas ingaan. (Als de leraren en leraressen hun koffie en eten ophebben). Tijdens de dag is er altijd wel een klas die gewoon buiten aan het spelen of wandelen is. Wekelijks worden er enkele uren besteed aan het schoonmaken van het schooldomein door de leerlingen. Op vrijdag is er geregeld een tweetal uren gezwets van een monnik. Elke maand is er een minstens één dag geen school omwille van de lerarenvergadering. Als de lerares ziek is blijft de klas gewoon thuis. Geregeld worden er “sportdagen” gehouden waarbij er dan enkele (3 of 4) dagen sportevenementen zijn. Deze dagen beginnen met een openingsstoet gevormd door de kinderen. Elke school heeft trouwens een fanfare waarin enkele kinderen instrumenten bespelen. Deze repetities worden tijdens de schooluren gehouden. Deze sportcompetities zijn voor de enkele schoolkinderen die een of andere sport beter beheren. De rest kijkt toe, slentert rond of blijft gewoon thuis. Soms moeten de uitverkorenen van de sport naar andere scholen voor de competitie met die andere scholen. Dan is er voor de rest geen school. Als een klas op schoolreis gaat dan moet de lerares van de klas van ons kleinkind mee met die andere klas die op schoolreis gaat…voor de begeleiding. Dan is er die dag geen les voor ons kleinkind en omgekeerd…als de klas van onze kleine op schooluitstap gaat moet de leraar of lerares van die andere klas mee, resultaat is dat die ander klas mag thuisblijven die dag. Dan zijn er nog de vele uren dat sommigen danslessen hebben, dansjes voor een of ander optreden door de school. Een oppensioenstelling is een schoolfeest. De grote zaal wordt opgemaakt voor het afscheidsfeest van de leerkracht…met medewerking van de kinderen. Zo zijn er tientallen dagen die verloren gaan in het schooljaar. Ze vieren Sokran en Loi Khratong mee, 2 maanden zomervakantie, van ongeveer 15 maart tot 15 mei. De maand oktober is er geen school. Sommige grote Buddahdagen is de school ook dicht. Leraar of lerares zijn heeft dus zo zijn voordelen. Ze hebben veel verlof, ze kunnen gratis genieten van medische zorgen en hospitalisatie en dit voor het hele gezin, en inwonende vader en moeder van de leerkracht.
Een schrijnend voorbeeldje. Op zekere dag wilde ik bij een speciale gelegenheid een kleine toespraak houden. Niet met moeilijke of grote woorden. De lerares Engels ging de toespraak regel per regel vertalen naar het Thais. Maar de arme lerares (die dus Engelse les geeft op die school) verstond geen 20% van wat ik vertelde. Mijn vrouw heeft dan maar de vertaling gedaan.
Over de inhoud van de lessen wil ik me niet uitlaten want zelf heb ik nog nooit één van die lessen bijgewoond vandaar… Maar als ik het huiswerk zie dat onze kleine soms meeheeft dan heb ik zo mijn twijfels.
Er dient nog heeeeeeel veel te veranderen maar wie ben ik? Ik zal zeker geen steen kunnen verleggen in de rivier van de schoolopvoeding.
U zou uw kleine natuurlijk ook zelf kunnen helpen onderwijzen.
Met rekenen bijvoorbeeld, en uw vrouw kan haar met Thais lezen en schrijven helpen.
Dat geeft uw kleine een grote voorsprong in haar leven.
jpHerman, ik denk dat wij elkaar kennen hier in Surin. Heb je het leerboek Engele les van de kleindochter al eens bekeken? Bijna niemand is in staat om zichzelf in simpele zinnen voor te stellen in het Engels. De manier waarop het leerboek is opgemaakt is totaal onbegrijpelijk voor doorsnee Thai. Misschien willen ze zelfs niet dat kinderen zich verstaanbaar kunnen maken in een andere taal. Ze moeten natuurlijk ook willen leren, de tafels van vermenigvuldigen staan op bijna alle schriften. Toch kunnen de meesten hier niet hoofdrekenen, ze hebben steeds een calculator nodig.
Dit zal ook niet snel gaan veranderen.
De heersende macht heeft totaal geen behoefte aan kritisch nadenkende burgers.
Hoe houd je een bevolking onder controle? Houd ze onwetend/dom.
Train ze tot gehoorzame robots vanaf een zo jong mogelijke leeftijd.
Geef ze genoeg brood en spelen en ze zullen nooit in opstand komen.
Brood en spelen in de huidige tijd zijn een oneindig aanbod van o.a.: televisie, smartphones met ontelbare apps, sociale media, Pornhub, alcohol, drugs, net genoeg vrije dagen, etc.
Dit is overigens, niet iets wat zich alleen tot Thailand beperkt…
‘Houd ze ontwetend en dom’. Inderdaad nog decennia lang heeft de overheid en de rijke elite er baat bij. Wat niet weet, niet deert en daar zal je de meeste Thai niet horen over klagen. Want van een beetje denken krijgen ze al hoofdpijn. Kan ook niet anders. Het onderwijs programmeert hen zo. Met groot succes trouwens.
Geweldige analyse. Maar het heeft niet alleen betrekking op wat er in de school gebeurt. Het heeft al invloed voordat de schoolse tijd begint.
In de familie van Nui zijn 4 zusters onderwijzer. Gemakkelijk te herkennen aan hun schorre stemgeluid, niet eentje maar allemaal. Na hun opleiding kregen ze geen enkele vorm van aanvullende kennis. Na hun pensionering vormden ze in de familie een groep die de normen bepaalt, het familie geweten. Wat kan wel, wat kan niet. Goed en kwaad. Het gevolg is dat alle borelingen direct worden gevuld met de opvattingen van 50 jaar geleden. Ook al omdat de moeder vaak door werkzaamheden de opvoeding overlaat aan mam, tante of grandma. Ook door gebrek aan goede kinderopvang in dergelijk situaties. Dus al voordat de schoolse periode begint start de “geestelijke drooglegging”, ondersteund door het verstrekken van een mobieltje om de kinderen rustig te houden.
Er is nog een zeer lange weg te gaan.
….’een leven vol depressie en gebrek aan zelfvertrouwen, met een sausje minderwaardigheidscomplex verborgen achter ..’this is de way we do it in Thailand… + plus pep talk dat Thailand centerpoint van de wereld is.
Hoe gaat Thailand zich ooit opstuwen in de echte wereld?
Voor ons die al vele jaren in Thailand wonen is het gebrekkige Thaise onderwijs geen verborgen probleem.
Misschien niet dagelijks, maar regelmatig word je er met de neus op gedrukt.
Rest je slechts medelijden te hebben met Thailand en ‘studenten’ die na schoolperioden werkzaam worden en niet eens enig idee hebben wat ze missen voor ’toekomst-functioneren’, wat meer dan momentele thaise ‘educatie’ zal vragen
Het is geen verborgen probleem. Thailand heeft structurele problemen in het onderwijssysteem, en deze worden vaak genoemd als belemmeringen voor het behalen van meer economische en sociale vooruitgang. Twee belangrijke kwesties zijn het gebrek aan innovatie in het onderwijs en de nadruk op volgzaamheid in plaats van kritisch denken.
Het onderwijs in Thailand kan dan niet helemaal top zijn maar een hoop wordt goedgemaakt door de internationale bedrijven die de talenten er wel uitpikken en hun de mogelijkheid geven zich verder te ontwikkelen door interne opleidingen.
Onze dochter is met haar middelbare schoolopleiding bij een bedrijf terechtgekomen die zaken doet met Japan en China, ze spreekt die talen nu vloeiend en is opgeklommen naar hoofd verkoop.
Dat daar een hoop mee wordt goedgemaakt is zwaar overdreven: slechts een enkeling van de vele honderdduizenden schoolverlaters krijgt die kans.
Precies dit inderdaad. Een zogenaamde 1% (one-procenter), die een of meerdere stapjes mag maken op de sociale en maatschappelijke ladder.
Het huidig schoolsysteem heeft ook zijn voordeel. Leraars raken niet gestresseerd en de studenten zijn relaxed maar gedisciplineerd. Niemand wordt uitgesloten, geen stress voor zittenblijvers. Er wordt tijd gemaakt voor mooie herinneringen. We zijn toch onder de indruk van het schijnbaar zorgeloze leven van de Thai ?
Dat de afgestudeerden niet opgewassen zijn tegen het merendeel van de rest van de wereld is in een groot land maar bijkomstig. De rijken krijgen weinig concurrentie, en hun kinderen kunnen internationaal studeren.
Let wel : ik zou het schoolsysteem ook opkrikken. Je wil tenslotte dat afgestuurden voldoende bagage meekrijgen.
De rijken krijgen niet alleen geen concurrentie maar veel belangrijker, ze krijgen arbeidskrachten voor een habbekrats.
Stefan
Dit is een erg rooskleurig verhaal, veel leraren zijn hier in Thailand gestressed, sommige mishandelen de kinderen omdat de leraar/es het op één of andere manier niet eens is met de leerling, hebben geen andere oplossing dan geweld , sexueel (aanranding en verkrachting) van de leraren is ook een dagelijks probleem, lees de kranten er op na.
Studenten zijn relaxed volgens jou, vele leerlingen plegen zelfmoord omdat zij het getreiter of de studie druk niet aankunnen, dus relaxed, nee dus.
Onze oudste dochter moest menigmaal een robbertje vechten op de middelbare school omdat de leerlingen haar vals beschuldigden, zij mag van ons niet vechten om het vechten, alleen om zichzelf te verdedigen, dat deed zij en de aanvallers waren te beklagen en gingen diep door het stof met excuses na de afranseling.
We zijn toch onder de indruk van het zorgeloze leven van de Thai, we daar hoor ik niet bij, dagelijks hebben wij (mijn vrouw en ik) met de zorgen van de Thai te maken, Thai die in de handel zitten maar niet aan hun financiele verplichtingen kunn voldoen, met trieste uitwassen van dien.
Ik ben geen pessimist, voor mij is een glas altijd half vol, maar dit schrijven van jou dat het hier allemaal relaxed verloopt dat steekt mij vandaar mijn schrijven.
MeeYak
Eind december vorig jaar verscheen in online edities van Thai media dat de
schoolresultaten van Thailand in PISA-metingen bedroevend bleken.
https://www.khaosodenglish.com/news/2023/12/09/thailand-sets-up-a-pisa-team-
to-address-educational-crisis/
Indien meer informatie gewenst aangaande de Thaise situatie:
https://research.eef.or.th/the-pisa-2022-findings-assess/
Ik heb zo mijn twijfels over het leraren tekort.
Mijn zoon heeft na de middelbare school zijn Bachelor en Master gehaald in Business English op een universiteit in Bangkok.
Daarna een leraren opleiding gevolgd aan een andere universiteit in Chaiyaphum.
Hij heeft een vergunning om als leraar te werken.
Maar hij wil op een overheidsschool in verband met pensioen en ziekte kosten.
Hij heeft drie keer examen gedaan waarbij honderden kandidaten getest werden.
Er werden er telkens maar enige tientallen uitgeloot.
In maart j.l. werd hij verkozen tot een groep van 100 kandidaten tot zijn teleurstelling was hij nummer 76.
Dit betekend ongeveer een jaar wachten tot hij aan de beurt is.
Er zijn dus afgestudeerde leraren genoeg.
Als je Thailand een beetje kent zou je toch moeten weten dat je die plaats 76 gemakkelijk kunt ‘afkopen’.
De meeste ambtenaren hier zijn niet diegene met de beste kwaliteiten. Een diploma volstaat, de rest bekom je door een pak geld onder de tafel te schuiven.
Klagen over het lage PISA-niveau van de leerlingen helpt nauwelijks. Het probleem zit niet in de kwaliteit van de kinderen: die zal globaal gelijk zijn, maar is wel onderhevig aan culturele factoren: het ambitieniveau van het land en zijn overheid.
Verbetering start met de kwaliteit van de opleiders van de onderwijsgevers. Zolang die niet zelf streven naar optimalisering van onderwijsresultaten (‘effectief onderwijs’, wat betekent inzicht in wat nodig is voor het bereiken van de beste leerresultaten op terreinen, nodig voor met succes functioneren in ‘het leven’) suddert alles gewoon door.
Daarbij moeten de ‘instrumentele vaardigheden’ prioriteit hebben: taal en rekenen geven toegang tot alle (kennis)gebieden. Wie niet kan lezen, mist noodzakelijke informatie, zal men tot zijn/haar scha(n)de merken. En dat stelt PISA vast.
Wel zie ik in mijn omgeving dat de Thaise overheid een ‘krent uit de pap’ vist. Een meisje met grote kwaliteiten gaat in de schoolvakantie naar een dependance van een Bangkok universiteit in dit deel van Thailand en kan cursussen volgen aan deze door de (vorige) koning opgezette leerwegen. Maar duidelijk is, dat zij niet te danken heeft aan de kwaliteit van de school – ze stond er onlangs op naar een andere school te gaan. Wel excelleerde ze tijdens de frequente tests waaraan ze (met haar klasgenoten) deelnam. En werd als de enige van de provincie daartoe uitgekozen. Maar moet wel de middelbare school gewoon doorlopen – zonde van haar tijd!
Het probleem met praten over onderwijs is dat men niet naar de essentie van onderwijs of de tekortkomingen ervan gaat, maar dat vooral onbevoegden hun mening over onderwijs ventileren.
Hoe komt dat? Simpel, Iedereen heeft 6 jaar lager en 6 jaar middelbaar gevolgd en waant zich daarna een pedagogische professor.
Wie in een koekjesfabriek werkt, zal nog niet na 25 jaar zeggen: ik ben koekjesspecialist, evenmin als een consument die 25 jaar koekjes heeft gegeten, zal uitroepen dat hij een specialist in deegwaren is.
Dat is er mis in onderwijs en scholen: de onbevoegde bemoeizucht met wat er in de klas gebeurt.
En aangezien scholen subsidies krijgen naargelang hun leerlingenaantallen, is de keuze vlug gemaakt voor de directies. Kop laten hangen naar bemoeizuchtige ouders met onopgevoede kinderen…
Iedereen ‘meent’ dat hij de materie tenvolle begrijpt. Helaas.
Al ooit over nagedacht dat een leerkracht ca. 24 hyperkinetische kinderen, opgefokt door de social media, onopgevoed door hun ouders een uur lang bezig moet houden, ze managen en bemeesteren om ze iets te laten leren? Dat is stress in het kwadraat.
En dan het hoofdstuk ‘mening hebben’. Dit groteske spook is in de jaren 80 in het onderwijs opgedoken. De leerlingen – onvolwassen 15-17 jaar oud moesten een mening hebben over de wereld, de maatschappij en het leven… Een ‘mening’ is bullshit, is lucht waar je niets mee kunt doen… Fijn dat jij groene energie toppie vindt, maar als groene energie slechts 10% van de behoeften kan vullen, wat draagt je mening ertoe bij om groene energie met 10% te laten stijgen? Niets, nada, nihil.
Het onderwijs kan zijn primaire doelstellingen niet verwezenlijken omdat het alle behoeften van onze moderne samenleving zou moeten oplossen. Waar blijft wiskunde ,biologie, talen als je moet afstemmen op seksuele voorlichting, drugspreventie, multiculturele gedragingen, rijschooldiploma, mediaopvoeding, pesten, gezondsheidsvoeding en zo meer.
In feite draait de problematiek van het onderwijs om één dictaat: opvoeden of opleiden!!!
De kinderen manieren leren of ze iets bijleren.
Bijleren pikken de ouders niet meer. Ze krijgen zelf hun kinderen niet meer opgevoed.