Editorial credit: Johnwes / Shutterstock.com
Het is weer die tijd van het jaar, alsof het geprogrammeerd staat in een onzichtbare Thaise agenda: oktober, november, tijd voor overstromingen. De lucht betrekt, de regen stort neer, en zoals altijd komt het water onverbiddelijk omhoog, gestaag en genadeloos, alsof het zich niets aantrekt van de scheidingslijnen die het land doorkruisen.
De bewoners van de lager gelegen gebieden halen al hun gebruikelijke voorbereidingen uit de kast. Oude matrassen worden als vlotten gebruikt, potten en pannen veranderen in afvoerputjes, en de kinderen leren van jongs af aan dat het beste vermaak in de regentijd gratis is: zwemmen in het rioolwater dat door de straten stroomt.
En de Thaise regering? Ah, die kijkt met de welbekende uitdrukking van verrassing en onschuld naar de nieuwsbeelden. Dat er weer overstromingen zijn? Verbazingwekkend. Een mysterie, een verschijnsel waar werkelijk niets tegen te doen valt. De ambtenaren mompelen wat over noodhulp en tijdelijke opvangcentra, en er wordt een commissie opgericht om ‘naar de oorzaken te kijken’. Alsof de oorzaken een complex natuurwetenschappelijk fenomeen zijn en niet, zoals iedereen weet, een combinatie van lakse infrastructuur, ontbossing, en een vleugje nonchalance over alles wat zich onder de hoger gelegen wijken afspeelt.
Want terwijl de armen hun meubels naar de zolder of het dak slepen, en kinderen in geïmproviseerde bootjes door de straten peddelen, zitten de rijkeren hoog en droog in hun luxe appartementen in Bangkok, ver boven het niveau waar het modderige water zich een weg door de wijken baant. Vanachter hun glazen wanden, met een kopje dure koffie in de hand, kijken ze neer op de straten beneden. Het water, dat ooit hun vijand was, is nu slechts onderdeel van het uitzicht, een natuurlijke bufferzone die de grenzen van hun bevoorrechte wereld markeert.
De arme Thai echter, die ondergaan het allemaal gelaten. Ze mopperen even, knikken bedroefd naar elkaar, en gaan verder met het redden van hun bezittingen. Een tv, hoog opgestapeld op een plastic tafel, lijkt de enige herinnering aan wat eens normaal was. De mensen praten over karma en lot, over de eeuwige cyclus van regen en overstroming, alsof de natuur een goddelijk orkest is waar zij slechts de toeschouwers van zijn.
Elk jaar opnieuw dezelfde lege beloftes. Elk jaar opnieuw dezelfde wanhopige voorbereidingen. Elk jaar opnieuw dezelfde levens die in de modderstromen worden meegevoerd, om vervolgens onderaan de ladder weer op te krabbelen. En de regering? Die wuift het weg met de kalme minachting van een elite die weet dat het water hun eigen deuren nooit zal bereiken. Terwijl de armen verdrinken, blijft de regering hoog en droog toekijken.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column21 december 2024Column – Decibel Dystopie: De Bars van Pattaya
De Expat19 december 2024Column – TikTok als valstrik om kwetsbare meisjes de prostitutie in te lokken
Column17 december 2024Column – Farang, een wandelende zak geld op slippers
Column15 december 2024Column – Over Thaise tienermeisjes die moeder worden
Overal ter wereld is het paradijs van de rijken gebouwd op de hel van de armen.
Ik vind dat een erg overdreven generalisatie. Er zijn nu eenmaal mensen die geld hebben (verdiend) en anderen niet. Wat wil je dan? Moeten de rijken dan ook maar langs de rivieren gaan wonen?
Niet alles gaat ten koste van de armen. Zij zijn niet altijd slachtoffers.
Misschien moeten ze rivieren als de Ping eens uitbaggeren en advies vragen aan Nederlanders die al eeuwen onder de zeespiegel wonen. Maar inderdaad het zal de Thaise elite worst zijn net als de jaarlijks terugkerende rook en lucht vervuiling.
Ongeveer 20 jaar geleden is er een voorstel geweest van Nederlandse ingenieurs met de welbekende know how om dit probleem aan te pakken. Het was een degelijk plan dat uitgevoerd kon worden over een periode van 10 jaar. De Thaise regering heeft dit geweigerd; ze zouden het zelf oplossen…niet dus, zoals met de meeste gekende problemen.
Dat. Zou al een goed begin zijn en niet weer wachten tot de mensen weer in dezelfde situatie terecht komen
Yan, het is een van de vele Thaise problematische aangelegenheden dat ze buitenlandse expertise weigeren.
Stel je voor, Thailand, het superiore centerpoint van de wereld aan buitenlanden om hulp vragen en er iets van kunnen leren.
Dat is in het rare thaise denken op voorhand al gezichtsverlies. Dat is 1.
Verder zou er dan inkijk gegeven worden in de Thaise keuken met het corrupte thaise systeem van budgetteren.
Ergo, de buitenlandse bedrijven zouden dan de gebruikelijke onder de tafel bruine enveloppen cultuur moeten omarmen als ze een projectopdracht gegund krijgen. Dat is 2.
Thai zijn gewoon te bang dat hun wijze van onderling corrupt financieel handelen misschien teveel Internationaal publiek wordt.
En zo moddert een insular ge-ent 3e wereldland in het donker maar wat aan.
Als ik zo vrij mag zijn te speculeren dan denk ik eerder dat er met de buitenlandse water expertise is gedaan omdat:
– Thaise bedrijven hier niet genoeg aan konden verdienen. De grote Thaise vissen willen ook een graantje mee prikken. Projecten zijn dan bijvoorbeeld deels Thai, deels Chinees. Of deels Thai, deels Italiaans (Italian-Thai dev. heeft heel wat spoorinfrastructuur in aanleg).. Als het project grotendeels door bijvoorbeeld een Boskalis moet worden uitgevoerd is dat minder aantrekkelijk.
– De experts geven aan dat overstromingen niet echt voorkomen kunnen worden, maar vooral dat de mate van overstroming en de duur er van wel flink beperkt kunnen worden. Mogelijk geeft dat daarmee minder prioriteit dan iets concreets zoals de aanleg van een nieuwe weg of spoorweg. Iets wat je meer kunt zien heeft politiek toch vaak de voorkeur want daar score je mee. Onderhoud, renovatie, verbeteringen en andere mindere zichtbare zaken scoren minder.
– Het budget is maar zo groot, en defensie is héééél belangrijk met al die ‘onbetrouwbare’ buren. Duikboten in een zee van gemiddeld 45 meter diep (max 85 meter) is uitermate noodzakelijk…
Dus het op gezichtsverlies gooien vind ik te gemakkelijk en stereotype. Hadden ze nooit de moeite hoeven doen buitenlanders metingen en plannen te laten maken en hadden ze vroeger ook niet expertise van Europeanen voor de bouw van wegen, sporen, waterwegen, grote gebouwen enzovoort gedaan. Swampie is ook ontworpen door Herr Helmut, en dat is volgens mij geen Thai…
Ik gooi het dus op financiële belangen als ik een gok mag wagen. Heb me er nooit in verdiept dus ruil mijn mening graag in voor iemand die goed in deze materie zit.
Overigens is Thailand geen derde wereldland maar al heel wat jaartjes (2009? 2010?) een hogere middeninkomen land.
De Nederlandse waterdeskundigen hebben in 2011 aangegeven dat het vrijwel onmogelijk is altijd en overal in Thailand overstromingen geheel te voorkomen gezien de klimatologische omstandigheden. ‘Live with it, don’t fight it’, zeiden ze. Maar er zijn natuurlijk wel maatregelen mogelijk die de impact van de overstromingen verminderen. Daar is best al veel aan gedaan in Thailand.