Ah, de farang in Thailand. Zodra zijn voeten het warme zand raken en zijn ogen zich aan de zon gewend hebben, breekt het besef door: ik moet hier trouwen. Maar niet zomaar, nee, het liefst gisteren al.
Misschien is het de romantiek die hij zichzelf aanpraat, terwijl hij op het strand zit en zijn vijfde Chang van de middag achterover slaat. Of is het toch dat marriage visa, die magische pas waarmee hij het grijze Nederland voor goed kan inruilen voor een land vol palmbomen en dagelijkse zonnestralen? Hoe dan ook, het is een wedloop waarin vooral haast heilig lijkt.
Laten we eerlijk zijn, zou je in Nederland met dezelfde snelheid het huwelijksbootje instappen? Nee toch? Daar is het normaal om jaren samen te wonen, elkaar met al je gebreken te leren kennen, misschien wat ruzies te hebben over wie de vaatwasser moet uitruimen, voor je serieus nadenkt over een ring. Maar hier? Hier verandert de farang in een soort wanhopige romanticus met haast. Zelden de stabielste combinatie.
Waarom niet gewoon eerst even samenwonen, denk je dan? Ach, in de westerse wereld is dat heel normaal, maar dat concept lijkt verloren te gaan in de tropische warmte. Misschien ligt het aan het idee dat alles hier ‘anders’ is, exotisch zelfs, dat ‘ik hou van jou’ hier een diepere, haast spirituele betekenis heeft. Maar laat ik je een geheim vertellen: de liefde, zelfs in Thailand, kent dezelfde strubbelingen. Koude voeten in het bed, meningsverschillen over wat er op tv moet, schoonfamilies die ineens overal opduiken, het hele pakket.
Het zijn trouwens diezelfde schoonfamilies die, terwijl je nog vol van je ‘nieuwe start’ geniet, een lijst van hun financiële noden klaar hebben liggen. Plots ontdek je dat liefde een prijs heeft. Want hier krijg je de complete ervaring: huwelijk met een cultuur, een taalbarrière en een extended family-pakket met eeuwigdurende onderhoudskosten.
En wat als je er dan toch weer uit wilt stappen? Scheiden in Thailand is een stuk minder romantisch dan trouwen. Opeens blijken die diepe, donkere ogen van je aanstaande een rekenmachine te bevatten die jou stap voor stap zal afrekenen. Ontsnappen? Natuurlijk, maar niet voordat je haar half dorp hebt onderhouden.
Dus farang, neem even adem. Geniet van die strandwandelingen, die cocktails en die glimlach die naar je lonkt. Overhaast niets. Want dat visum loopt niet weg en je kunt altijd nog trouwen als je, zeg, vijf jaar later er nog steeds zeker van bent. Wat is het alternatief? Een mooi fotoalbum van dat ene exotische avontuur, maar dan zonder een schuldbekentenis voor het leven.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column21 december 2024Column – Decibel Dystopie: De Bars van Pattaya
De Expat19 december 2024Column – TikTok als valstrik om kwetsbare meisjes de prostitutie in te lokken
Column17 december 2024Column – Farang, een wandelende zak geld op slippers
Column15 december 2024Column – Over Thaise tienermeisjes die moeder worden
Ja …
Dit verhaal is zo sprekend ,dat eigenlijk de hele waarheid naar voren komt , hoe dan ook in zekere zin klopt het in zijn geheel betreft , in het begin is alles goed, maar als je te maken hebt met een narcist wat uit de schuilplaats naar voren komt is het al te laat en dan moet van goede huize komen om dat probleem op te lossen…… helpe mijn god
Ik heb altijd begrepen dat er 2 verschillende wijzen van trouwen zijn in Thailand.
1: De wetmatige officiële, met registratie bij Overheidsinstanties.
2: De Buddhistisch symbolische, met monks, ‘witte draden’ ceremonies en zo.
Nr 2 is dus vrijblijvend. Iets wat jaarlijks door veel Thaise vrouwen wordt ervaren als hun Thaise echtgenoot ineens simpel wegloopt en, naar een ander deel van Thailand gaat, en van naam verandert. Foetsie!
De Thaise vrouw alleen achterlatend met kinderen om voor te zorgen.
Een van de redenen dat zoveel jonge thaise vrouwen niet willen trouwen komt vaak voort uit als kind de traumatische ervaring te hebben gehad dat de vader met de noorderzon vertrok, moeder met alle zorg en ellende achterlatend.
Wel, denk dat optie 2 de beste huwelijksstart is voor een buitenlander met Thaise.
Als dat ‘symbolsche huwelijk’ goed gaat, vertaald –> zonder dat er een hele Thaise familie aanschuift in farang’s Bijstand, kun je na een jaar of 5 ‘echt’ voor de wet trouwen.
Fantastische optie, toch?
Gewoon ook tijdens symbolische huwelijk verblijfhoudend blijven met een Retirement visa.
Gaat het niet goed, ga je aan de financiële familie drain, wordt dat teveel met al die thaise rupsen ‘nooit genoeg’, dan kun je er eenvoudiger een punt achter zetten, en vertrekken.
In Thailand moet farang veel meer door thaise ogen zien, en minder naar de homeland huisnormen.
Huwelijk nummer 2, beste William, heeft niets met het boeddhisme te maken. Het is een traditioneel huwelijk en kan ook zonder monniken worden gevierd.
Correct, behalve wat die koude voeten betreft.
Goed geschreven dat wel, maar laat ons dit niet veralgemenen en allen over dezelfde kam scheren. Ja ik ben ook snel getrouwd in Thailand, maar dat is dan zowat de enige overeenkomst met dit verhaal. Er zullen zeker verhalen zoals beschreven voorvallen, maar heb je dat niet overal ter wereld ? Is dat een louter Thais fenomeen ? Misschien heb ik het voordeel om geen schoonfamilie te hebben daar, mijn vrouw heeft enkel wat verre familie diep in het zuiden. En de mentaliteit is er echt niet zoals de horrorverhalen die je hoort en leest … de mensen willen er zelfs niks van de “farang”, laat staan dat ze gaan lastigvallen met vragen om steun. Heb ik het gewoon goed getroffen ? Allicht wel maar ik zal wel niet de enige zijn zeker.
Ik ken ze niet, farang die menen dat ze er goed aan doen snel te trouwen. Wel genoeg verhalen van hen die geld als water uit geven om redenen dat “alles hier zo anders is” , “zo goedkoop” en dat soort bekende uitspraken. Zonder formeel trouwen samenwonen is echt niet exclusief iets westers, al lijkt een informeel huwelijk in Thailand nog wel de norm (ben niet in de cijfers gedoken maar dat is mijn indruk). Dus wie zijn die witneuzen die heel rap in een formeel huwelijk stappen?
Beste Rob V. Is het nu nodig om elke keer het woordje “witneuzen” te gebruiken? Waarschijnlijk vind je het zelf erg grappig want je doet het steeds. Ik vind het discriminerend en stigmatiserend, je zet een groep weg als anders vanwege hun uiterlijk. Ik noem de mensen uit de Isaan toch ook geen “mopsneuzen” of de Thai “bruinneuzen”. Hou er eens een keer mee op, of moderator grijp in. Ik vind het beledigend en niet passend in een reactie.
Beste Piet, ik gebruik die term omdat ik niet constant farang farang farang wil lezen/gebruiken en Europeanen/blanken/ westerlingen in Thailand bekend staan om hun lichte huidskleur én grote neus. Ja, een groot cliché, niet voor niets dat een farang in cartoons vaak een grote neus heeft en veel lichter dan de Thai. Ik kan daar wel om lachen en zie dat als zelfspot. Het is niet als belediging bedoeld, het is een beeldende overdrijving. Maar ik begrijp dat karikaturen niet politiek correct (of woke, same thing) zijn… Dus ik zal nadenken over wat meer (leukere?) alternatieven woorden zodat ik niet alleen maar in farang en witneus blijf hangen.
Beste Rob V., ik ben niet van de woke. Dit is de definitie van discriminatie: Discriminatie is het maken van onderscheid van mensen of groepen op basis van kenmerken die niet relevant zijn in een gegeven situatie.
Iemand een “witneus” noemen is een stereotypering en dus discriminatie en niets anders, het maakt niet uit of je zelf deel uitmaakt van die groep.
Beste Rob, ik ben 1 van die “witneuzen” en heb een heel erg goed formeel huwelijk. Ik merk vooral veel verzuring en negativiteit bij je. Heb je zelf een slechte ervaring ?
Beste Koen, als jij een van hen bent die wel snel in het huwelijk getreden is en gelukkig bent, prima toch? Ikzelf heb een paar jaar gewacht voordat mijn zeer goede en gelukkige relatie/samenwonen een formeel huwelijk zag. Ik herken mijzelf simpelweg niet in wat de Expat schreef: mannen die zeer rap in het huwelijksbootje stappen (ik vat dat op als binnen enkele maanden, ruim onder een jaar een relatie, en/of als zodanig samen gewoond te hebben). Ik ken eigenlijk ook niemand die al kort na een nieuwe relatie besloot te trouwen. Maar dat mijn beeld niet overeenstemt met wat de Expat schreef, maakt mij dat zuur of negatief? Of is het mijn humor die zuur is?
Wie wel snel wil trouwen moet dat vooral doen, hopelijk niet alleen op basis van gevoel maar ook bewust van juridische gevolgen, om zo later niet voor verrassingen komen te staan. Maar ook daar: ieder doet zijn ding maar, als je maar gelukkig bent. Dit stukje van de Expat was voor mij gewoon niet herkenbaar en niets meer dan dat.
Ik denk dat je als Nederlander helemaal niet in Thailand moet trouwen. Ook is het beter om niet aan te geven dat je samenwoont, want dat brengt alleen maar financiële nadelen met zich mee, vooral als je financieel afhankelijk bent van Nederland.
Gelukkig ontvang ik mijn AOW uit Duitsland, en daar is het (nog) niet zo dat je minder krijgt als je je huis deelt met een partner. Het maakt dus niets uit. Maar… als ik kom te overlijden, kan mijn vrouw weduwepensioen aanvragen. Dat is ongeveer 65% van wat ik nu ontvang, wat niet gering is. Wel moet je een bepaald aantal jaren getrouwd zijn geweest.
Voor haar maakte het dus zeker uit om met mij te trouwen. Het duurde trouwens twee jaar voordat ze me haar jawoord gaf. Het was mijn derde huwelijk en het minst spectaculaire (niet dat de andere huwelijken zo geweldig waren, maar ze waren apart: eentje in Londen en een ander in de L’amour Wedding Chapel in Las Vegas).
Dit huwelijk vond plaats in het gemeentehuis van Pranburi. Ik zat op een bankje te praten met een andere buitenlander toen mijn vrouw me riep om ergens ‘hier’ te ondertekenen. Toen was ik getrouwd… hahaha. Dat is nu al negen jaar geleden.