Column – Farang, een wandelende zak geld op slippers
Ah, het eeuwenoude misverstand dat elke farang op een bodemloze zak met geld zit. Een mythe zo stevig geworteld in de Thaise samenleving dat het bijna een religie is. Geen wonder, want Thaise soaps schilderen de farang af als een wandelende ATM, gehuld in designerbadkleding en drijvend op cocktails. Een beeld zo hardnekkig dat het nog lastiger te verwijderen is dan de geur van durian in je koelkast.
Stel je voor: een witte toerist, vers uit het vliegtuig, schuifelt met een mengeling van verwondering en lichte paniek door de straten van Bangkok. Zijn huidskleur verraadt hem. Zijn paspoort verraadt hem. En vooral zijn rolkoffer, die al meer kost dan het gemiddelde Thaise maandsalaris, maakt hem tot wandelend kapitaal. De taxichauffeur verhoogt de ritprijs met 300%. De mango op de markt verandert in een gouden vrucht. En in dat afgelegen Isaans dorpje, waar farangs zeldzamer zijn dan sneeuw op Koh Samui, fluistert men al: “Hij koopt hier vast een huis. Voor zijn nieuwe vriendin.”
Maar veel van die westerse bezoekers zijn eerder budgetnomaden dan oliemagnaten. De backpacker die in een hostel slaapt waar het matras dunner is dan rijstpapier. De Engelse leraar die nét genoeg verdient voor huur en een paar Singha-biertjes. De gepensioneerde die met zijn laatste pensioencentjes in Thailand de eurocrisis probeert te ontlopen. Kapitaalkrachtig? Nauwelijks. Slim shoppen? Absoluut.
Toch, vanuit het Thaise perspectief, lijkt die farang op een goudklomp op slippers. Want status draait in Thailand om zichtbaarheid. Draag wat goud om je nek, zwaai met je nieuwste iPhone en je hebt de jackpot gewonnen. Maar de farang leeft vaak goedkoper in Thailand om dezelfde reden dat een discount-shopper naar de Aldi gaat: daar krijg je meer voor minder. Dat is geen rijkdom, dat is zuinigheid met flair.
En probeer je dan eens als farang uit te leggen dat je krap bij kas zit. Een “no money, no honey”-moment volgt al snel, vergezeld door blikken van ongeloof en medelijden. Alsof je net hebt bekend dat je olifantenmelk verkoopt om rond te komen. “Onmogelijk,” mompelen ze, terwijl de motortaxichauffeur je alsnog het dubbele rekent, omdat jij dat ‘toch wel kan missen’.
Het blijft een tragikomisch toneelstuk. Thaise prijzen versus farang-prijzen zijn zo ingeburgerd dat ze bijna onderdeel van de cultuur zijn, ga maar eens naar een Nationaal Park of een andere attractie en geniet van de dubbele prijzen voor de bleekscheten. Maar sta je ergens te onderhandelen over twintig baht? Dan ben je plots de “gierige westerling” die zijn cappuccino thuis vijf keer duurder betaalt zonder met zijn ogen te knipperen. Ironisch, niet?
Toch schuilt er een optimisme in dit stereotype. Voor velen belichaamt de farang een kans. Een mogelijke reddingsboei, een onbekende horizon. Soms leidt dat tot opportunisme, maar vaak is het een stil geloof in vooruitgang. Wie kan het hen kwalijk nemen in een wereld waar de zon altijd schijnt en dromen worden verkocht aan de hoogst biedende?
En wat doet de farang met dit alles? Sommigen omarmen de rol van rijke weldoener met fooien die drie keer de rekening zijn. Anderen onderhandelen met de felheid van een straatvechter, tot ze met zweetdruppels op hun voorhoofd twintig baht besparen. Maar uiteindelijk blijft de mythe overeind.
Want de rijke farang is als de gouden Boeddha in Bangkok: van een afstandje schitterend en onbereikbaar, maar van dichtbij blijkt het vooral bladgoud en iedereen wil er stiekem een stukje vanaf pulken.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column17 januari 2025Column – Hiso en Loso meer dan alleen je sociale status
Column15 januari 2025Column – De zelfverklaarde Thailand-experts op hun digitale troon
Column13 januari 2025Column – Glimlachend stelen in Thailand met callcenterfraude
Column11 januari 2025Column – Thailand: Waar niets is wat het lijkt
Dat ze een jaar lang sparen en samen met hun vakantiegeld in 2/3 weken uitgeven aan……
Daardoor lijkt het alsof ze een thuis een boom waar de briefjes van 50 euro aan groeien
Ze geven in 2 weken een ( Thais ) jaarsalaris uit. Waarddor lijkt alsof iedere tourist een koning is in eigen land
Toen mijn vrouw vvor het eerst naar Europa was het voor haar een eye opener dat
Ze zag dat er ook arme falang/Paksida bestonden,die op straat leefden en verslaafden die om geld bedelden.
Later zei zij dat wij eigenlijk “arme” mensen waren zonder de familie omons heen Eten alleen uit de supermarktwat doen wij als de supermarkten niets meer kunnen leveren
Of hoe zelfredzaam zijn wij dan? Gelukkig heb ik een Thaise vrouw die nog eten (planten) die naar spinazie smaken langs de kant van de weg.
P.s. ik heb nooit geweten dat er nog zoveel te eten is in het wild
Pas daar maar voor op. Uiteindelijk daalt al de uitstoot van de pickups en brommers op dat spinazie-achtig groen. En zoals je weet is de lucht niet al te schoon daar in Thailand, dus met al die regens komt er heel wat bij van bovenaf. Denk nou niet dat water die bermplanten schoon spoelt, want via hun wortelsystemen zit in in de vezels van die plant. Nou ja, kijk maar. Smakelijk eten!
een geweldig eerlijk verhaal , en dat klopt wel want de familie weet wel weer een smoes te verzinnen , en eigenlijk is dat verschrikkelijk , dat men elke keer gaat liegen om weer wat geld te vergaren , terwijl de zuster, alleen staand bakken met geld verdient , en ik moet het doen met een aowtje voor 2 mensen maar dat zien ze niet ….want dat is familie, en ik ben de eeuwige aan getrouwde dus altijd de buitenstaander, en dat is verschrikkelijk als je al voor 22 jaar support , en een miljoen “sin sot” hebt betaald en zo kan ik nog wel even doorgaan , en wanneer je bijna alle geld hebt verbruikt , en er weinig over is gebleven besef je wel dat de rode lijn is overschreden meerdere malen ! en besef nu terug is bijna onmogelijk!
Sinds 2003 kom ik al in Thailand, en sinds 2012 woon ik er permanent. En al die jaren lees ik Thailandblog. De farang als wandelende ATM, of de geldzak op slippers: talrijke artikelen en inzendingen zijn er aan dat fenomeen al besteed, honderdtallen reacties op gegeven. Maar als je nu tot ontdekking komt dat een rode lijn is overschreden, heb je te beseffen dat je dat zelf hebt gedaan. Zij vragen, jij geeft!! En waarom? Ik ben er door de jaren van overtuigd geraakt dat de ‘farang’ maar al te graag de sinterklaas uithangt. Als dekmantel omdat hij geen ‘neen’ durft te zeggen. Onvoldoende assertief, altijd maar toegeven aan de druk, bang om niet sympathiek te worden gevonden. Terwijl je zelf zegt dat je ondanks alle ‘support’ toch gewoon de buitenstaander blijft. De zwakheid van alle verhalen, ook die van De Expat, zit ‘m in het feit dat de verantwoordelijkheid/de schuld bij de Thai wordt gelegd. Maar niemand van jouw familie heeft jou uit willen kleden. Dat jij uiteindelijk er slechts bij komt te zitten met niet meer dan je AOW’tje komt omdat je jouw deel van de mythe overeind hebt gehouden. Daar heeft De Expat dan weer helemaal gelijk in.
Dit zg misverstand is door de farang op vakantie zelf in het leven geroepen door te smijten met geld.
De taxi chauffeur rekent niet meer! Meter aan laten zetten en anders gewoon weer uitstappen. Ook hier is het probleem weer de farang zelf die van toeten nog blazen weet.
In alle Isaan fruitstalletjes staan de prijzen van fruit keurig aangegeven.
Wat betreft nationale parken heb ik er alle begrip voor dat de farang meer betaald dan n Thai. Ik heb n roze ID kaart en betaal zelfs minder dan n Thai omdat ik ouder ben dan 70.
En ja er zijn fatang die op een shirt van 60 thb durven af te bieden! Schandalig! Als ik het zie geef ik de verkoper een seintje dat hij gewoon nee moet zeggen. Meestal is deze zelfde faranf om 17.00 al smoor bezopen.
Wat fooien betreft, hier in Isaan buigt men nog als n knipmes voor n fooi van 20 thb.
Laat mij maar lekker rustig in Isaan wonen waar het leven nog simpel en rustig voorbij kabbelt.
Ik heb nog nooit een Farang weten afbieden op een T-shirt van 60 THB, erger nog, ik heb zelfs nog nooit een T-shirt met dergelijke prijs gezien. En ik woon hier al 12 jaar.
Misschien moeten we maar eens naar onszelf kijken i.p.v. steeds weer kommentaar te spuwen op anderen. Ik heb er geen zaken mee als een landgenoot in de vroege namiddag straalbezopen rondloopt.
Leef jij maar rustig in je bubbel in de Issaan, absoluut geen probleem. Maar laat anderen dan ook met rust. Altijd maar met dat vingertje wijzen heeft niets met het topic te maken.
Och Geert, moet ik je nu feliciteren omdat je er trots op bent zelfs nóg minder te betalen dan de gemiddelde Thai? Echt iets om fier op te zijn, hoor.
Tegelijk sta je hier te verkondigen dat het volkomen normaal is dat een Farang 400THB toegangsgeld moet betalen terwijl een Thai er met 40THB vanaf komt. En volgens jou is dat geen discriminatie?
Als je zo overtuigd bent van je gelijk, wees dan consequent en maak geen gebruik meer van je roze ID-kaart om extra voordelen te krijgen. Blijf je dat wél doen, dan ben je gewoon uit je nek aan het kletsen en bewijs je alleen maar je eigen dubbele standaard.
Jazeker,
Ook ík vind het ‘n sport én spannend om te pingelen, af te dingen!
Het lukt me meestal, maar moet je dat verbaasde gezicht zien van het “slachtoffer” wanneer ik dan toch het aanvankelijke bedrag betaal. En daarna die lach.
Kom al ruim 35 jaar in Thailand en sinds 1993 dezelfde vrouw.
Sinds 1998 samen in NL gewoond en vanaf 2012 8/4 in TH.
Wij geven ook geld aan de familie, zeker toen wij nog in NL woonden en allebei werkten.
Nu we niet meer werken en veel minder inkomsten hebben geven we niet meer, maar verstrekken we renteloze leningen. Thb 1000 per maand terug betalen. Werkt perfect, en zo lang de oude niet is afbetaald geen nieuwe lening.
Anders was het toen schoonmoeder nog leefde, die had na het overlijden van schoonpa geen inkomsten op de thb 600 per maand na.
Hier kan en mag iedereen overdenken wat ie wil, maar mijn mening is dat je het als falang gewoon verplicht bent bent om indien nodig je schoonouders van genoeg geld te voorzien om te kunnen leven.
Je hoeft echt geen huis en auto voor hen te kopen, maar genoeg geld om iedere dag goed te kunnen eten en nog af en toe wat leuk doen is echt geen vermogen. € 100-150/maand kunnen ze goed van rondkomen wat betreft eten e.d.
Dit is gewoon de cultuur van het land en bovendien zou ik mijn eigen ouders ook ondersteunen indien dat nodig was geweest.
Dat je je schoonouder(s) onderhoudt is van een heel andere orde dan bedoeld in de column waar het gaat om wandelende zakken geld. Eigenlijk hoef je het ook niet melden. Dat je dat doet, moet je zelf weten. Je bent het niet verplicht. Als je het financieel kunt dragen, dan is dat toch prima. Er zijn er die met minder moeten rondkomen, en dan lukt het niet. Daarbij- had jouw vrouw een rijke Thai getrouwd met nog meer, had haar moeder er ook netjes bijgezeten. Wat je doet heeft eerder met fatsoen te maken, dan met verplichting. En verder niets met ‘cultuur’. In die ‘cultuur’ gebeuren ook heel gekke zaken. Doe je die ook?
Schoonouders onderhouden is normaal en dat deden wij ook voor invoering van de AOW.
Net zo als studiegeld voor de (klein)kinderen, is logisch op voorwaarde dat ze hun best doen.
Verder geven mijn vrouw en ik alleen iets op basis van quid pro quo, of noem het Tham Die Dai Die: nooit zomaar gratis geven maar altijd een tegenprestatie, al is het maar een kleinigheidje.
En vanzelfsprekend nooit laten blijken dat je veel geld hebt.
De column gaat over het gegeven dat de Thai de farang ziet als wandelende geldzak. Anderzijds dat de farang zich ernaar gedraagt. Dat is heel wat anders dan je armlastige ouders maandelijks geld doneren opdat zij rond kunnen komen. Maar om dit laatste normaal te noemen gaat mij te ver. Het is wel weer fatsoenlijk. Als je ziet dat die mensen te kort komen, dan spring je bij. Maar moet dat maandelijks en in de vorm van een voortdurende toelage? Het is bekend dat ouders uit bv de Isaan hun dochters op pad sturen om een dergelijke farang aan de haak te slaan. Die haak wordt ruggelings uitgevoerd. Is dat dan normaal?
Ieder moet voor zichzelf uitmaken in hoeverre hij zich verplicht voelt om de familie al dan niet te steunen. Ik baal ervan dat anderen voor mij hier op het blog die beslissing nemen.
Heel wat Thaise families denken nog altijd dat ze de Lotto gewonnen hebben als dochterlief huwt met een Farang. Ik doe niet mee aan die spelletjes. Schoonvader is te lui om een poot uit te steken. Ze kiezen er zelf voor om armtierig te leven. Maar geld voor de dagelijkse alcohol en sigaretten is er dan weer wel. Dat is hun keuze en daar moet ik niet voor opdraaien.
Bert,
Wie denk jij dat je bent om ons te vertellen dat een Farang per definitie verplicht is om de Thaise familie financieel te ondersteunen? Als jij jezelf geroepen voelt om dat te doen, ga gerust je gang, maar leg die verplichting niet op aan anderen.
Het valt me op dat veel witneuzen blijkbaar maar al te graag geld geven, misschien enkel om te laten zien dat ze financieel superieur zijn aan de vaak luie schoonfamilie. Maar wees gewaarschuwd: eenmaal je begint met geld geven, is het einde zoek. Ze zullen altijd nieuwe excuses verzinnen om te blijven vragen, vaak gebaseerd op leugens enkel om hun zakken te vullen.
Ik heb vanaf het allereerste moment duidelijk gemaakt dat ik trouw ben aan mijn Thaise vrouw, niet aan haar familie. Dit was geen eenzijdige beslissing. Mijn echtgenote staat volledig achter mijn standpunt. Zij begrijpt heel goed hoe dit soort situaties uit de hand kan lopen. Sterker nog, zij vindt het net zo belangrijk als ik om grenzen te stellen. Ze heeft geen enkele behoefte om haar familie te onderhouden, zeker niet als dat gebaseerd is op manipulatie of valse verwachtingen.
Samen zijn we overeengekomen dat we niemand financieel gaan pamperen. Mijn vrouw en ik bouwen aan ons eigen leven, niet aan het leven van familieleden die vaak te lui zijn om zelf hun verantwoordelijkheid te nemen. Eenmaal je met geld strooit, houden ze nooit meer op met schooien. En laat dat nu net iets zijn waar wij niet in meegaan.
Goed lezen aub, ik schrijf duidelijk dat een ieder er over mag denkrn wat ie wil maar mijn persoonlijke mening ben je gewoon verplicht om te helpen.
In NL vragen/eisen we ook dat buitenlanders zich aan onze waarden en normen aanpassen. Zelf doen is moeilijker.
Enerzijds zeg je dat iedereen zelf moet weten of er wordt gesponsord of niet, anderzijds zeg je dat het dan wel jouw persoonlijke mening is dat je “gewoon verplicht bent”. Die beide uitspraken zijn met elkaar in tegenstelling. Het een sluit het ander uit. Verder ben ik zeer benieuwd waar die verplichting dan vandaan komt. Hoezo verplichting? Naar jouw redenering uit een Thai waarden en normenstelsel. Maar is dat wel zo? Vanuit welke waarde wordt door Thai verwacht dat farang hen sponsoren? En welke norm legt de Thai dan de farang op? Kortom: verklaar je nader.
Wat een onzinnige reactie. Ben je nu verplicht om financieel bij te dragen of niet? Ik weet het nog steeds niet.
Er wordt altijd gezegd dat je je moet aanpassen aan de Thaise cultuur als je hier komt wonen. Blijkbaar betekent dat vooral dat je zonder nadenken je geld moet weggeven, iets wat de Thai natuurlijk graag hoort.
Ik ben Belg en blijf dat ook. Ik heb mijn eigen waarden, en die gooi ik niet zomaar overboord omdat mijn echtgenote Thaise is. Mijn hele leven heb ik hard gewerkt, geleerd om te sparen en niet boven mijn stand te leven. Misschien zou de Thai daar eens een voorbeeld aan moeten nemen, in plaats van te teren op het zuurverdiende geld van de Farang.
Thai mensen kennen niet de uitspraak: ‘de tering naar de nering zetten”. Nering hebben Thai gemiddeld genomen weinig. Hun minimumloon is minder dan 400 baht per dag. De meesten aan de onderkant van de samenleving halen de 500 baht daags wel. Voor werkenden en laag tot midden geschoolden is er een gemiddeld maandloon dat ligt tussen de 20 en 25K baht. De tering is des te groter. Gemiddeld kent Thailand een schuldencrisis van meer dan 225K baht (!) per persoon (!): 16,3 triljoen baht schulden gedeeld door 70 miljoen mensen. Baby’s en bejaarden meegeteld. Dat geld zit in hypotheken, financieringen, leningen. Thai weten dat buitenlanders maandelijks geld ontvangen. Thai geven dat geld graag uit. Dus vinden zij manieren om bij dat geld te komen. Meestal loopt dat via de vrouwelijke lijn. Buitenlandse mannen hebben nou eenmaal een zwak voor hen. Dus rationaliseren zij hun afgifte van grote sommen geld door onder andere te zeggen dat dit bij de Thai culttur hoort, dat het normaal is om geld in te leveren en dat het hoort om de armen bij te staan. Ik zeg altijd maar zo: ik doe in Thailand niets wat ik in Nederland ook niet doe.
Iedereen beslist uiteindelijk zelf of samen met je partner of je je schoonouders financieel ondersteund,daar heeft niemand wat mee te maken.
Bedenk wel dat de AOW hier THB 600,- per maand is voor een 60 jarige (hoe lang doe jij met dat bedrag?).
Dan lees ik hier dat ze te lui zij zijn, dan heb je dus duidelijk geen enkele notie hoe de mensen aan de onderkant van de samenleving leven en overleven, al werk je hier 20 uur per dag dan nog kan je niet opklimmen van de onderkant van de samenleving naar de middeninkomens.
Hier in het dorp waar ik woon werkt vrijwel elke gepensioneerde er wat bij.
Ik hoor natuurlijk ook wel van die verhalen van buitenlanders en als je dan doorvraagt dan hebben ze niet eens een idee over de lengte van een werkweek hier,of er is in het dorp waar ze wonen en de weide omtrek gewoon geen werkgelegenheid, het is allemaal niet zo zwart wit,zelfs voor de zuigers kan ik nog wel enig begrip opbrengen,als je na jaren van hard werken geen steek verder komt dan kan alcohol je even je zorgen laten vergeten.
Geert,
Jij doet alsof je de waarheid in pacht hebt, een beetje zielig eigenlijk.
Ik spreek uit ervaring. Mijn schoonvader leeft als een regelrechte luiaard, iets wat mijn echtgenote meerdere keren heeft bevestigd. Dit gedrag lijkt overigens in de hele familie te zitten. Verschillende neven, ondanks hun jonge leeftijd, brengen hun dagen liever door met niksen en drinken. Show verkopen kunnen ze goed, maar werken staat duidelijk niet in hun agenda.
Ik geloof niet dat dit toeval is. Er is wel degelijk een uitweg uit de armoede, maar vaak ontbreekt simpelweg de wil. Opvallend genoeg komt het weinige geld dat deze familie verdient bijna uitsluitend via de vrouwen binnen.
Ik wil niet generaliseren, maar luiheid en het verkopen van een mooie show lijkt toch een veelvoorkomend fenomeen in de Thaise samenleving. En dat er verhaaltjes worden verzonnen om de Farang zijn geldbeugel te openen, hebben we hier allemaal al meermaals mogen lezen.
Nou, vandaag toevallig met mijn vrouw naar Khao Yai geweest met mijn thaise id, mijn vrouw moest 40 bath betalen en ik als farang maar liefst 10x zoveel dus 400 bath. Nou kan mij dat geld eigenlijk niets schelen maar dat ik gediscrimineerd word daar word ik toch wel pissig van. Zouden ze in ieder willekeurig westers land moeten doen dan breekt de hel los.
Dat heeft dus helemaal niets.met discriminatie te maken en is hier al meer dan eens uitgelegd op het blog.
Is dus wel degelijk discriminatie. Dit hebben heel wat van onze leden hier op het blog bevestigd. Misschien moet je maar eens wat opzoekwerk verrichten.
Een zeer gangbare definitie van discriminatie is het onderscheid maken op basis van persoon. Als je een farang meer laat betalen dan een Thai dan ben je aan het discrimineren. Dat meer betalen gaat niet op basis van financiële draagkracht. Ook een Thai miljonair betaalt als Thai de prijs van een Thai toegangskaartje. De farang betaalt een hogere entree omdat hij farang is. Voor meer uitleg over wat nu eigenlijk discriminatie is, https://ap.lc/TWdPJ van het College van Mensenrechten.
Let wel: Thailand heeft zich afgelopen jaar internationaal sterk gemaakt om per 1 januari as zitting te krijgen in de Council Human Rights van de Verenigde Naties. Ik bedoel maar! https://www.bangkokpost.com/thailand/general/2881418/thailand-elected-to-un-human-rights-council
Geert,
Een beetje serieus blijven hoor, nu vertel je toch echt wel onzin.
Nu vind je dit opeens geen discriminatie maar je loopt hier wel te pochen dat je maar al te graag als 70-jarige staat te zwaaien met je roze-ID kaart om je korting af te dwingen.
En als je ziet dat een andere Farang bij een marktkraam om korting vraagt, maak je achter zijn rug gebaren naar de verkoper om het te weigeren. Zo leer ik je toch wel écht kennen.
Ook meegemaakt met mijn Thaise ID, mijn vrouw zei bekijk het maar, en we zijn weer weggegaan.
Ik heb nog iets veel straffers meegemaakt.
Een aantal jaren geleden, aan de achteringang van de floating market in Pattaya. Dat moment vergeet ik nooit meer.
Er stond daar gewoon iemand de Farang tegen te houden en die eiste doodleuk 200 baht om binnen te mogen. Thai mochten gratis naar binnen. Toen ik vroeg om een betalingsbewijs, kreeg ik het antwoord dat ze dat niet konden geven. Het was overduidelijk dat die gast daar alleen maar stond om geld af te troggelen. De toegang was waarschijnlijk gewoon gratis, iets waar mijn echtgenote het trouwens volledig mee eens was. We zijn meteen terug naar huis gegaan.
Dit soort situaties bewijst maar weer hoe diep de Thaise trukendoos kan zijn als ze een Farang willen uitmelken. Maar nee hoor, volgens sommigen is dit geen discriminatie! Lachwekkend gewoon.
Weer mooi geschreven en gelachen, expat 😉
Inderdaad veel Farang worden van erg veel Thai nog steeds bekeken ,als een wandelende zak met geld op slippers.
Natuurlijk is dit in de ogen van de meeste Farang niet zo, en geven velen alleen eens per jaar hun hard verdiende loon en vakantiegeld uit.
In hun thuisland keert de normaliteit weer terug, en deze heeft meestal te maken met hardwerken, hoge huren,of andere hoge kosten.
Maar ondanks dit alles , blijft het voor de meesten nog altijd een stuk aantrekkelijker , dan het leven van erg veel Thai.
Zelfs met een werkdag van 10 uur en een 6 daagse werkweek, blijven de meesten hooguit bij een sociaal minimum, en kunnen de meesten van hun het leven alleen bestrijden in een familie verband.
Een familie verband waar velen, geheel anders als bij ons in de westerse wereld, veel meer delen.
Een eigen leven, met eigen auto, woning, dure vakantie etc.etc, is in Thailand, in vergelijk tot velen van ons, alleen voor een kleine groep weggelegd.
Velen van ons komen vaak ieder jaar tenminste eenmaal naar Thailand, en dat is voor de meeste Thai zelfs met hardwerken een utopie.
Als ik dan zie hoe velen van ons Farang de grote King/ big spender spelen in het uitgaansleven, zij het om een meestal groot levensverschil bij een veel jongere Thaidame aantrekkelijker te maken, verbaas ik mij helemaal niet dat erg velen ons over 1 kam scheren.
Ik ben er zeker van dat er onder de Thai heel wat meer ‘big-spenders’ rondlopen dan onder de Farang.
De verhalen over de ‘arme Thaise schoonfamilie’ en de ‘rijke Farang’ komen me echt de strot uit. Het meest lachwekkende is nog dat sommigen dit gebruiken als excuus om zich verplicht te voelen om de familie financieel te ondersteunen.
In plaats van domweg geld in die bodemloze put te blijven gooien, zou je beter de Thaise familie leren hoe ze verstandig met geld om moeten gaan. Leer ze dat ze niet meer moeten uitgeven dan ze zich kunnen veroorloven.
Maar nee, liever blijven ze afhankelijk en verwachten ze dat anderen hen blijven onderhouden. Als ze ooit vooruit willen komen, is een serieuze mentaliteitswijziging de enige oplossing. Geld strooien helpt niemand, behalve hun luiheid.