Column – Farang, een wandelende zak geld op slippers
Ah, het eeuwenoude misverstand dat elke farang op een bodemloze zak met geld zit. Een mythe zo stevig geworteld in de Thaise samenleving dat het bijna een religie is. Geen wonder, want Thaise soaps schilderen de farang af als een wandelende ATM, gehuld in designerbadkleding en drijvend op cocktails. Een beeld zo hardnekkig dat het nog lastiger te verwijderen is dan de geur van durian in je koelkast.
Stel je voor: een witte toerist, vers uit het vliegtuig, schuifelt met een mengeling van verwondering en lichte paniek door de straten van Bangkok. Zijn huidskleur verraadt hem. Zijn paspoort verraadt hem. En vooral zijn rolkoffer, die al meer kost dan het gemiddelde Thaise maandsalaris, maakt hem tot wandelend kapitaal. De taxichauffeur verhoogt de ritprijs met 300%. De mango op de markt verandert in een gouden vrucht. En in dat afgelegen Isaans dorpje, waar farangs zeldzamer zijn dan sneeuw op Koh Samui, fluistert men al: “Hij koopt hier vast een huis. Voor zijn nieuwe vriendin.”
Maar veel van die westerse bezoekers zijn eerder budgetnomaden dan oliemagnaten. De backpacker die in een hostel slaapt waar het matras dunner is dan rijstpapier. De Engelse leraar die nét genoeg verdient voor huur en een paar Singha-biertjes. De gepensioneerde die met zijn laatste pensioencentjes in Thailand de eurocrisis probeert te ontlopen. Kapitaalkrachtig? Nauwelijks. Slim shoppen? Absoluut.
Toch, vanuit het Thaise perspectief, lijkt die farang op een goudklomp op slippers. Want status draait in Thailand om zichtbaarheid. Draag wat goud om je nek, zwaai met je nieuwste iPhone en je hebt de jackpot gewonnen. Maar de farang leeft vaak goedkoper in Thailand om dezelfde reden dat een discount-shopper naar de Aldi gaat: daar krijg je meer voor minder. Dat is geen rijkdom, dat is zuinigheid met flair.
En probeer je dan eens als farang uit te leggen dat je krap bij kas zit. Een “no money, no honey”-moment volgt al snel, vergezeld door blikken van ongeloof en medelijden. Alsof je net hebt bekend dat je olifantenmelk verkoopt om rond te komen. “Onmogelijk,” mompelen ze, terwijl de motortaxichauffeur je alsnog het dubbele rekent, omdat jij dat ‘toch wel kan missen’.
Het blijft een tragikomisch toneelstuk. Thaise prijzen versus farang-prijzen zijn zo ingeburgerd dat ze bijna onderdeel van de cultuur zijn, ga maar eens naar een Nationaal Park of een andere attractie en geniet van de dubbele prijzen voor de bleekscheten. Maar sta je ergens te onderhandelen over twintig baht? Dan ben je plots de “gierige westerling” die zijn cappuccino thuis vijf keer duurder betaalt zonder met zijn ogen te knipperen. Ironisch, niet?
Toch schuilt er een optimisme in dit stereotype. Voor velen belichaamt de farang een kans. Een mogelijke reddingsboei, een onbekende horizon. Soms leidt dat tot opportunisme, maar vaak is het een stil geloof in vooruitgang. Wie kan het hen kwalijk nemen in een wereld waar de zon altijd schijnt en dromen worden verkocht aan de hoogst biedende?
En wat doet de farang met dit alles? Sommigen omarmen de rol van rijke weldoener met fooien die drie keer de rekening zijn. Anderen onderhandelen met de felheid van een straatvechter, tot ze met zweetdruppels op hun voorhoofd twintig baht besparen. Maar uiteindelijk blijft de mythe overeind.
Want de rijke farang is als de gouden Boeddha in Bangkok: van een afstandje schitterend en onbereikbaar, maar van dichtbij blijkt het vooral bladgoud en iedereen wil er stiekem een stukje vanaf pulken.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column17 december 2024Column – Farang, een wandelende zak geld op slippers
Column15 december 2024Column – Over Thaise tienermeisjes die moeder worden
Column14 december 2024Column – Over geluk gesproken: een nummertje trekken in Thailand
Column12 december 2024Column – De Nederlander met een Thaise partner: liefde of wandelend cliché?
Dat ze een jaar lang sparen en samen met hun vakantiegeld in 2/3 weken uitgeven aan……
Daardoor lijkt het alsof ze een thuis een boom waar de briefjes van 50 euro aan groeien
Ze geven in 2 weken een ( Thais ) jaarsalaris uit. Waarddor lijkt alsof iedere tourist een koning is in eigen land
Toen mijn vrouw vvor het eerst naar Europa was het voor haar een eye opener dat
Ze zag dat er ook arme falang/Paksida bestonden,die op straat leefden en verslaafden die om geld bedelden.
Later zei zij dat wij eigenlijk “arme” mensen waren zonder de familie omons heen Eten alleen uit de supermarktwat doen wij als de supermarkten niets meer kunnen leveren
Of hoe zelfredzaam zijn wij dan? Gelukkig heb ik een Thaise vrouw die nog eten (planten) die naar spinazie smaken langs de kant van de weg.
P.s. ik heb nooit geweten dat er nog zoveel te eten is in het wild
een geweldig eerlijk verhaal , en dat klopt wel want de familie weet wel weer een smoes te verzinnen , en eigenlijk is dat verschrikkelijk , dat men elke keer gaat liegen om weer wat geld te vergaren , terwijl de zuster, alleen staand bakken met geld verdient , en ik moet het doen met een aowtje voor 2 mensen maar dat zien ze niet ….want dat is familie, en ik ben de eeuwige aan getrouwde dus altijd de buitenstaander, en dat is verschrikkelijk als je al voor 22 jaar support , en een miljoen “sin sot” hebt betaald en zo kan ik nog wel even doorgaan , en wanneer je bijna alle geld hebt verbruikt , en er weinig over is gebleven besef je wel dat de rode lijn is overschreden meerdere malen ! en besef nu terug is bijna onmogelijk!
Dit zg misverstand is door de farang op vakantie zelf in het leven geroepen door te smijten met geld.
De taxi chauffeur rekent niet meer! Meter aan laten zetten en anders gewoon weer uitstappen. Ook hier is het probleem weer de farang zelf die van toeten nog blazen weet.
In alle Isaan fruitstalletjes staan de prijzen van fruit keurig aangegeven.
Wat betreft nationale parken heb ik er alle begrip voor dat de farang meer betaald dan n Thai. Ik heb n roze ID kaart en betaal zelfs minder dan n Thai omdat ik ouder ben dan 70.
En ja er zijn fatang die op een shirt van 60 thb durven af te bieden! Schandalig! Als ik het zie geef ik de verkoper een seintje dat hij gewoon nee moet zeggen. Meestal is deze zelfde faranf om 17.00 al smoor bezopen.
Wat fooien betreft, hier in Isaan buigt men nog als n knipmes voor n fooi van 20 thb.
Laat mij maar lekker rustig in Isaan wonen waar het leven nog simpel en rustig voorbij kabbelt.
Jazeker,
Ook ík vind het ‘n sport én spannend om te pingelen, af te dingen!
Het lukt me meestal, maar moet je dat verbaasde gezicht zien van het “slachtoffer” wanneer ik dan toch het aanvankelijke bedrag betaal. En daarna die lach.