Column – De Thaise touwtrekwedstrijd: Democratie aan het elastiekje
Ah, Thailand, het land van glimlachende gezichten, paradijselijke stranden en een politieke cultuur die voelt als een soapserie geschreven door een dronken scenarioschrijver met een zwak voor plotwendingen. Democratie? Natuurlijk, we hebben het geprobeerd. Maar zoals met een Thais straatkraampje, krijg je nooit precies wat op het menu stond.
Neem de laatste verkiezingen, een spektakel dat voelde als een loterij met maar één prijs: je betaalt toch altijd meer dan je verwacht. De nieuwe generatie dromers stemde massaal op progressieve partijen die beloven corruptie, de nek om te draaien, de macht van de militairen in te perken, ongelijkheid te bestrijden en – Boeddha verhoede – fatsoenlijke arbeidsomstandigheden te introduceren. Maar de oude garde? Die speelt de democratie als een spelletje Muay Thai: geen regels, alleen ellebogenwerk.
Want wat gebeurde er na die grote overwinning van de hervormingsgezinde partij? Precies, het machtige establishment greep in. Progressieve idealen werden weggemasseerd als knopen in een slechte rug. “Democratie is een proces,” zeggen ze. Een proces dat vooral inhoudt dat je herhaaldelijk tegen een muur aanloopt.
Het leger, dat zichzelf ziet als de grote beschermheer van orde en traditie, blijft stevig aan de touwtjes trekken. Dat het volk voor verandering heeft gestemd? Dat is hooguit een suggestie, een vriendelijke hint die je met een Thaise glimlach naast je neerlegt. Ze zeggen dat de premier gekozen wordt door een parlement, maar wat ze niet zeggen is dat de helft van dat parlement bestaat uit generaals met meer medailles dan hersencellen. Democratie in Thailand is als karaoke: iedereen mag meedoen, maar de microfoon blijft in handen van dezelfde slechte zanger.
Toch is er iets bijna bewonderenswaardig aan de onwrikbare vasthoudendheid van de gevestigde orde. Ze spelen politiek als een olympische sport. Elke zet is berekend, elke alliantie wordt gesmeed met de soepelheid van een voetmassage. Alleen voelt de democratie voor de gewone Thai als een massage waar vooral de knieën van profiteren. Geen verlichting, maar druk.
De absurditeit reikt verder dan alleen machtsmisbruik. Kijk bijvoorbeeld naar de snelheid waarmee protesten worden neergeslagen. Studenten die vragen om hervormingen worden behandeld alsof ze een staatsgreep plannen. Ironisch, want staatsgrepen zijn hier de nationale sport. Het enige verschil? Als het leger het doet, krijg je tenminste een vrije dag.
Ondertussen blijven de gewone mensen ploeteren. Rijstboeren, straatverkopers, fabrieksarbeiders: zij betalen de prijs voor een systeem dat ontworpen lijkt om zichzelf in stand te houden. En wij? Wij kijken toe, klagen misschien een beetje, maar gaan toch gewoon op vakantie naar Koh Samui. Want wat is er nu mooier dan zon, zee en een land waar je politieke chaos kunt zien zonder er zelf last van te hebben?
Dus hier zitten we, met een democratie die voelt als een elastiekje. Het rekt, het spant, het breekt bijna, maar nooit helemaal. Toch blijft er hoop. Want Thailand mag dan een land van touwtrekken en zandkastelen zijn, het volk blijft bouwen. Aan dromen, aan ideeën, aan een betere toekomst. Misschien, heel misschien, komt die democratische zonsopgang ooit. Tot die tijd? Genieten we van de chaos. Want eerlijk, het blijft fascinerend theater.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column30 november 2024Column – De Thaise touwtrekwedstrijd: Democratie aan het elastiekje
Column29 november 2024Column – Jaloezie als levenswijze
Column28 november 2024Column – Wanneer monniken meer houden van geld dan van karma
Column27 november 2024Column – Hoe vervelen tot kunst is gemaakt