Column – De strijd om de blote borsten in Thailand: zonde bij daglicht maar heilig in het duister
Thailand. Het land van de glimlach, tempels en een diepe, respectvolle schaamte voor een blote borst. Een paradijs waar een topless vrouw op het strand de grootste nationale crisis veroorzaakt sinds, nou ja, sinds gisteren. Want niets, maar dan ook niets, gaat deze wereld schokker dan een paar vrije borsten in het openbaar. De politie krijgt het meteen druk: belletjes rinkelen, telefoons worden roodgloeiend en er moet uiteraard een waarschuwing op sociale media de wereld in “Farang zonder top op het strand gespot!” Alsof het wereldnieuws is. Alsof er een apocalyptisch teken aan de hemel hangt.
En dan, terwijl de laatste zonnestralen over die verdoemde schouders glijden, vragen we ons af waar al deze verontwaardiging vandaan komt. Misschien is het dezelfde verontwaardiging die ‘s avonds verdampt zodra dezelfde verontwaardigde blikken zich verzamelen in de schemerige steegjes van de uitgaansbuurten. Want zie je, in het magische neonlicht van de nacht, is er een totaal andere, geruststellende norm. Daar, op een paar meter afstand van de boeddhistische tempel, die herinnert aan rust, kuisheid en sereniteit, staan de dochters, nichtjes en buurmeisjes van dezelfde keurige heren in glitterbikini’s te draaien rond een metalen paal. Of zonder bikini, wat maakt het uit? Het enige wat blinkt, is de baht die met een overtuigende grijns op de bar wordt gelegd.
Maar natuurlijk, bloot is een cultureel fenomeen, nietwaar? Het draait om de plek, de context, de omstandigheden. Want zoals iedereen weet: borsten in de zon? Ongepast. Borsten in het donker, met een beat op de achtergrond en een schimmige blik van meneer de geile toerist? Helemaal goedgekeurd. Een topless farang vrouw bij het water schendt elke morele grens, maar een dochter in een kroeg met niet meer dan een nummer om haar middel? Tja, dat is werk, toch? Dat is traditie. Dat is… acceptabel. Een vorm van respect zelfs, want als zij niet op het podium staat, waar moet meneer de hijgerige toerist dan zijn avonden slijten?
Dus, laten we even stilstaan bij deze meesterlijke balans, deze nauwkeurig georkestreerde hypocrisie. Waar bloot niet bloot is, zolang niemand het ziet. Waar kuisheid een jasje is dat men bij zonsopgang weer aantrekt, en schijnheiligheid glanst in elke glimlach. Het is een land waar bloot enkel een probleem is als de zon erop schijnt en waar moraliteit stopt bij de drempel van de bar.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column5 november 2024Column – De strijd om de blote borsten in Thailand: zonde bij daglicht maar heilig in het duister
Column4 november 2024Column – Zwerfhonden de stille getuigen die Thailand bevolken
Column3 november 2024Column – In Pattaya ben je de ster in een fantasiewereld zonder enig zelfrespect
Column2 november 2024Column – Liefde in Thailand is een sprookje met een handleiding
Voor geld danst de beer. In Thailand zeer toepasselijk.