Column: De stagiaire

Daar stond ze, zomaar ineens. In de deuropening van de lerarenkamer…de stagiaire. Ze stond met een kop als een boei naar zuurstof te happen. Mijn timmermansoog schatte 140 kilo, inclusief badslippers. Dat gewicht had ze zojuist zes trappen opgehesen en het leek me dan ook niet gepast om meteen op haar af te lopen, mijn hand uit te steken en mij voor te stellen.

Ze kwam uit Tasmanië, een eiland dat bungelt aan de kont van Australië. Ze zou de komende drie maanden Engelse les geven en ‘observeren’.

Haar buitenproportionele gewicht op haar jonge leeftijd moest te maken hebben met een stofwisselingstoornis, meende ik. Tijdens het aanschouwen van haar solo-bachanalen tijdens de lunchpauzes in de lerarenkamer, begon ik daar al vrij snel anders over te denken. Ze was op vijf diëten tegelijk.

Op haar eerste dag plantte ze meteen een Australisch vlaggetje op haar bureau en de volgende dag kwam ze briesend binnen:

‘Condo got no friggin’ cable, so I’m gonna miss out on the friggin’ Ashes!’

‘Hasjiesj?’, probeerde ik.

‘Ashes! Cricket!!’, blies ze.

Wat bleek, haar appartement moest het stellen zonder kabel en ze was daardoor veroordeeld tot het aanschouwen van Thaise lakorns, Thaise soaps waar meer bloed vloeit dan in een gemiddelde Amerikaanse oorlog in een islamitisch stofnest. Dat betekende dat ze zich niet al chips malend, op de sofa kon doen vleien, om gedurende zes weken het belangrijkste crickettoernooi van het Gemenebest te volgen.

Cricket is een curieuze sport. Wedstrijden kunnen weken duren. Het is de enige sport ter wereld waar op de tribunes baby’s verwekt en geboren worden. Het wordt voornamelijk in Gemenebestlanden beoefend.

Puntentelling kan soms tot verontrustende tussenstanden leiden: Tonga 312-Fiji 0. Wanneer Fiji net na de rust 312-1 maakt, dan vliegen de Fijianen op de tribunes elkaar in de armen, worden er spontaan, uit pure vreugde, baby’s gemaakt en de algemene stemming is van: de wedstrijd is weer helemaal open. Het kan weer alle kanten op.

Er waren dagen dat de stagiaire een tas met golfclubs mee naar boven sjouwde. Paars aangelopen zette ze dan haar golftas in een hoek en spoedde zich richting kantine voor haar dieet; golf is bij uitstek een sport voor mensen zonder conditie.

Een golfer wel eens zien zweten? Hijgen? Soms lopen ze. Als er geen karretjes zijn. Prachtig zijn de momenten wanneer het golfballetje twaalf centimeter van de hole ligt. De golfer komt dan aanlopen (of aanrijden), loopt op het balletje af, vraagt aan zijn stokslaaf welke stok hij moet gebruiken, neemt de stok ter hand, maakt eerst een paar schijnzwiepen met de stok. Gaat dan op zijn knieën zitten en loert over het balletje heen, gaat weer staan, overlegt met de stokslaaf, draait zich om en tikt dan heel voorzichtig het balletje in de hole.

De ontlading bij een golfer is dan immens, en kan leiden tot blessures. Tiger Woods heeft een heel seizoen niet kunnen golfen door een golf-elleboog, opgedaan tijdens zo’n ontlading. Zo’n golf-elleboog valt in dezelfde categorie als een tennis-arm en een voetbal-knie.

Of ik zelf wel eens sport? Ik lig er helaas alweer een paar weken uit door een ontstoken schaakfrons.