Column – De obsessie met wit in het land van de eeuwige zon

Als je voor het eerst in Thailand arriveert, is er één ding dat moeilijk te missen valt: Thaise vrouwen. Ze zijn beeldschoon, slank als bamboestengels, met donkere haren die glanzen als de nachthemel en ogen waarin je zo zou verdrinken. Ze lachen, beleefd, elegant en ja, zelfs enigszins mystiek. Kortom, een beetje een ansichtkaart. Maar het echte mysterie van de Thaise vrouw is niet haar glimlach of haar charme, maar een bijna obsessieve fascinatie met… wit zijn. Ja, blank zijn. In een tropisch land waar de zon minstens twaalf uur per dag genadeloos brandt, is “blank zijn” namelijk de heilige graal.

En zo struikel je in Bangkok niet alleen over tempels en toeristen, maar vooral over een heuse industrie van ‘witmakers’. Denk aan alles wat je ooit in een drogisterij zag, maar dan in bleekvariant. De deodorant heeft ‘whitening’ ingrediënten, de handcrème belooft wonderbaarlijke lichtheid, en zelfs het gezichtsmasker lijkt op een pot kalk. Alsof je je gezicht in een potje muurverf dompelt en, met een beetje geluk, als een reïncarnatie van Sneeuwwitje weer opduikt.

Maar wat maakt die obsessie voor blank zo hardnekkig? Het antwoord is net zo complex als de gemiddelde aflevering van een Koreaanse soap, waar de Thai overigens ook dol op zijn. Dat komt doordat blank zijn in Thailand niet zomaar een schoonheidsideaal is. Nee, het is een symbool van status. Het zegt niet alleen: “Kijk, ik ben mooi!” maar vooral: “Kijk, ik ben belangrijk!” Een lichte huid betekent namelijk dat je geen enkele associatie hebt met het zware buitenwerk van boeren of straatverkopers. Dat je het binnen lekker koel hebt in een kantoor, of beter nog, dat je helemaal niet hoeft te werken omdat je, nou ja, rijk bent. Thaise high society, of HiSo zoals ze hier zeggen, is het epische doel van elke vrouw met ambitie en een flinke voorraad bleekcrème.

Het doet een beetje denken aan die rijke dame in de soaps: zij die eindeloos in haar luxe airconditioned woning hangt, af en toe in een geblindeerde auto stapt, en verder vooral de dagen vult met roddelen en het bekijken van nog meer soaps. Het ideaalbeeld? Natuurlijk. Realistisch? Nog minder dan de gemiddelde belofte van een ‘whitening’ deodorant.

En het is niet alleen de statusdrang die deze bleekscheet-manie in stand houdt. Er is ook nog de niet te onderschatten invloed van Japan en Korea. Beide landen hebben een fascinerende aantrekkingskracht op de Thai. Waar wij misschien licht besmuikt grinniken bij het zien van een animeheld met felroze haar, zien Thaise vrouwen een esthetisch voorbeeld om na te jagen. Voeg daar nog de schijnbaar perfecte, egaal witte huid van elke Koreaanse soapster aan toe en voilà: een heel schoonheidsideaal is geboren. Werd vroeger in Europa zwart nog als chic en elegant gezien, hier is het wit dat het symbool van het goede leven draagt.

En zo blijft de Thaise vrouw zichzelf vrolijk insmeren, scrubben en schrobben, alsof ze elke dag met haar handen in een wasbeurt voor het achttiende-eeuwse tafellaken zit. En wij, westerlingen, kunnen ernaar kijken, grinniken of misschien stiekem onze eigen neuroses herkennen. Want zeg eens eerlijk: hoeveel van ons hebben niet het gevoel dat we nét iets minder zijn zonder een vleugje zelfbruinende crème, of zonder dat perfecte ‘zomerkleurtje’ na de vakantie?

Maar uiteindelijk draait het natuurlijk om één ding. De kern van het menselijk tekort, om het maar even dramatisch te formuleren. Die allesverslindende drang om iets te willen zijn wat je niet bent. Een boer wil stads worden, een rijke wil nóg rijker worden, en de donkere Thaise vrouw wil zo wit mogelijk worden, misschien zelfs als een spook in het maanlicht.

Dus de volgende keer dat je in Thailand bent en je een stralende glimlach begroet vanaf een perfect gepoederd wit gezicht, denk dan aan het gevecht dat hier gevoerd wordt. Een strijd die niets te maken heeft met wit of zwart, maar alles met de menselijke worsteling met… zichzelf.

Over deze blogger

De Expat

De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Column30 december 2024Column – Wil je een koekje of een Cobra 6 bij de thee?
• Column28 december 2024Een column over een column: Waarheid in de jungle van Thailandblog
• Column27 december 2024Column – De stroopwafel droom van naïeve Nederlanders
• Column25 december 2024Column – Het land waar niemand faalt, niemand bekritiseert en iedereen glimlacht