Laten we even de sluiers van de tropische romantiek optillen. Thailand, het land van glimlachen, groene curry en… mia noi’s.
Voor wie nu denkt dat dit een soort pittige noedelsoep is: nee. De mia noi is een instituut. Letterlijk vertaald: ‘kleine vrouw’. Figuurlijk vertaald: een soort bonuspartner voor de Thaise man die vindt dat monogamie overschat wordt. Of, zoals men het daar liever noemt: een culturele traditie. Tradities moet je respecteren, zeggen ze dan, vooral als het jouw traditie is om respectloos met je huwelijk om te gaan.
De mia noi is niet zomaar een minnares. Nee, dat zou te goedkoop klinken. Dit is een geüpgradede versie, een soort premium-abonnement op genegenheid, minus de wederzijdse verplichtingen. Denk Netflix, maar dan met minder series en meer drama. Voor de Thaise man is zij een statussymbool. Net zoals een dikke pick-up truck of een gouden ketting die zo zwaar is dat je nekklachten erbij cadeau krijgt. Alleen beweegt de mia noi nog een beetje en praat ze terug als ze daar zin in heeft.
De vrouw thuis, de ‘mia luang’ (grote vrouw, oftewel: de officiële echtgenote) kent dit spel. Ze weet dondersgoed dat haar man af en toe verdwijnt, zogenaamd om met vrienden whisky te drinken. Maar ja, wat doe je eraan? Thailand is tenslotte het land waar confrontatie net zo ongewenst is als een levende sprinkhaan in je bord pad thai. Dus ze glimlacht maar, terwijl ze ondertussen stilletjes fantasieën koestert waarin die mia noi een ongelukje krijgt met een tuktuk.
En de mia noi zelf? Ach, die speelt het spel slim. Ze weet dat ze slechts een tijdelijke investering is, een accessoire die op den duur vervangen wordt door een jonger model. Maar zolang de gouden sieraden blijven komen en de rekeningen betaald worden, glimlacht ze net zo hard. Misschien zelfs harder, want laten we eerlijk zijn: de winnaars in dit spel zijn meestal degenen met de minste illusies. De mia noi weet waar ze staat. Of beter: ligt. En zolang haar positie horizontaal blijft, kan ze nergens uitglijden.
Voor de westerse toerist is dit alles natuurlijk een cultureel raadsel. “Hoe kan een vrouw dit accepteren?” vraagt hij zich af terwijl hij zijn derde Chang-biertje opent en ondertussen discreet probeert te onderhandelen met een barmeisje dat jong genoeg is om zijn dochter te zijn. De ironie blijft hem bespaard. Misschien maar beter ook, want zelfreflectie smaakt niet zo goed als saté.
Laten we eerlijk zijn: de mia noi is niet het probleem. Ze is slechts een symptoom van een samenleving die drijft op harmonie, hypocrisie en een goed gevulde portemonnee. Het probleem zit in ons allemaal, in onze eindeloze pogingen om het leven te verzachten met leugens, afleidingen en goedkope excuses. Of je nu een Thaise man bent met een mia noi of een Nederlandse expat met een voorliefde voor massages zonder happy ending: uiteindelijk draait het allemaal om hetzelfde. We willen allemaal wat meer dan wat ons toekomt. En soms is dat meer een ‘kleine vrouw’.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column23 november 2024Column – de Mia noi: statussymbool, luxeartikel en troostprijs in één
Column22 november 2024Column – Hans en de Thaise liefdesdeal: romantiek per uur
Column21 november 2024Column – Mai pen rai en de kunst van loslaten in een chaotische wereld
Column19 november 2024Column – Thailand: Het land waar de glimlach een uniform draagt