Column – De illusie van vrijheid op de Full Moon Party in Thailand
Golffy / Shutterstock.com
Ah, de Full Moon Party. Of beter gezegd: het moderne heidense ritueel waar verloren zielen samenkomen onder een zweterige tropenzon om met veel glitter, maar weinig schaamte, in een golf van algehele waanzin te verzuipen.
Hier, op de stranden van Koh Phangan, waar de maan vol is en het gezond verstand halfleeg, ontmoeten mensen elkaar in een soort massale afspraak met de kater van morgen. Het is een magische plek, zo lijkt het. Tenminste, totdat je je realiseert dat je het strand deelt met een paar duizend anderen, die allemaal dezelfde dwaasheid hebben, namelijk de illusie dat dit een ‘once-in-a-lifetime’ ervaring is. Een ‘reiservaring’, zoals dat heet. Ach ja, wie ben ik om hun dromen te verpulveren?
Om het even in perspectief te zetten: dit is een feest waar neonverf en glowsticks de officiële dresscode zijn, waar mannen met knotjes en meiden met gebleekte haren zich verheven voelen en waar shots van een goedkope Thaise rum (waarbij je met een aansteker kunt zien hoe hij bijna ontploft) de sfeer bepalen. Een soort carnaval, maar dan zonder de traditie en met een extra scheut wansmaak. Het enige wat ontbreekt zijn de clowns, maar geen zorgen, die komen vanzelf als de tequila een beetje inslaat.
En oh, de dansvloer! Wat een prachtige chaos. De muziek is een verzameling van beats die zich voordoen als exotisch, maar waarvan iedereen weet dat ze gewoon uit een BPM-app komen. Dit is geen plek voor subtiele moves of verfijnde salsa-stappen. Hier wordt het lijf de nacht in gezwaaid als een vis op het droge, spartelend en struikelend, zonder ritme maar met een overvloed aan enthousiasme. En dat alles onder het strenge toeziend oog van de volle maan, die lijkt te knikken in een stille berusting: “Ach, mensenkinderen… jullie hebben er weer een puinhoop van gemaakt.”
Als je daar eenmaal doorheen kijkt, besef je dat er eigenlijk een soort onderverdeling is in de menselijke fauna die de Full Moon Party bevolkt. Eerst heb je de “Zielzoekers” ja, die mensen die denken dat een nacht in de modder, omringd door vreemden met hun laatste restje waardigheid in een plastic bekertje, hen zal helpen zichzelf te vinden. Ze zitten op de grond met een dampende joint, fluisterend over hoe “echt” deze ervaring wel niet is. Hoe fantastisch de connectie is met al die “vreemden” die plots hun “zielenfamilie” zijn, al zullen ze elkaar de volgende ochtend met een verwarde blik passeren bij het ontbijt, alsof ze net een nachtelijk avontuur in de jungle hebben gedroomd.
En laten we de “Party-veteranen” niet vergeten. Ze waren al in Thailand toen jij nog dacht dat een vakantie naar Ibiza het summum van avontuur was. Deze mensen zijn het bewijs dat je best oud kunt worden zonder ook maar een greintje wijsheid op te doen. Ze wijzen graag op hun medailles, littekens van opgedane wijsheid in het leven en elke tattoo die hen eraan herinnert hoeveel ze al ‘geleefd’ hebben. En natuurlijk, ze willen je dolgraag vertellen dat de Full Moon Party vroeger écht iets bijzonders was, voordat alle ‘toeristen’ kwamen. Ach, natuurlijk. Want zoals het gaat in elk paradijs, verdwijnt de magie zodra jij het ontdekt, toch?
En dan is er nog de “Ach ja, het moet toch maar” groep. Die staat een beetje ongemakkelijk om zich heen te kijken, alsof ze per ongeluk op de verkeerde verjaardag zijn beland, maar te beleefd zijn om te vertrekken. Ze willen dolgraag het avontuur van hun Instagram-feed beleven, maar tegelijkertijd hopen ze dat het allemaal snel voorbij is. Ze heffen een shot in de lucht, kijken elkaar vertwijfeld aan en vragen zich af waarom in hemelsnaam dit deel van hun “avontuurlijke reis” op hun bucketlist stond.
Wat er daarna gebeurt, is als een slechte film. De ochtend komt, het strand is bezaaid met de restanten van de nacht ervoor: kapotte slippers, kapot ego’s en kapotte dromen. De geur van verbrand plastic en goedkope alcohol hangt in de lucht, als een geurige herinnering aan de glorieuze waanzin. De zon komt op en onthult de werkelijkheid: de helden van gisteren zien eruit als geslagen honden, met hoofden zo zwaar dat zelfs de hemel meedogenloos lijkt.
Maar hé, dit is de Full Moon Party. Een ervaring. Een ritueel. Een collectieve verdwazing onder het voorwendsel van vrijheid en avontuur. De dag erna nemen ze het vliegtuig terug, verbrande schouders en een lege portemonnee rijker, vol met verhalen die ze later aan vrienden zullen vertellen, opgesmukt en opgepoetst. En dan kunnen ze eindelijk zeggen: “Oh, die Full Moon Party, wat een ervaring!” En ze zullen gniffelen, hun vrienden zullen knikken, iedereen zal denken dat het inderdaad iets bijzonders is, totdat ze zelf op dat strand staan. Want de magie ligt niet in de ervaring zelf, maar in de mythe die we ervan maken. En dat, lieve lezers, is misschien wel de grootste grap van allemaal.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column15 november 2024Column – De illusie van vrijheid op de Full Moon Party in Thailand
Column14 november 2024Column – De valstrikken van het paradijselijke Thailand
Column13 november 2024Column – In Thailand mag je alles zijn maar niet te ver buiten de lijntjes kleuren
Column12 november 2024Column – Ponzidromen en lege beloftes in Thailand’s nieuwste zwendelverhaal
Ik weet al lang van die Full Moon Party, maar ik ben er nog nooit naartoe gegaan. Ik houd niet van alcohol en zeker niet van dronken zijn. Ik wil ook niet door drugs een andere wereld verkennen. Ik blijf liever nuchter en weet wat ik doe. Zo’n Full Moon Party is dus helemaal niets voor mij. Ik vind het persoonlijk ook afstotend dat mensen zich zo moeten gedragen. Ik zal er geen traan om laten als het ooit verboden wordt.