Welkom in Thailand, waar antibiotica worden uitgedeeld alsof het vitaminepillen zijn. Een kuchje? Antibiotica. Beetje keelpijn? Antibiotica. Last van de grootheidswaanzin dat je misschien zelf wel immuun bent voor bacteriën? Ach, neem maar een pil, je weet nooit wat het oplost.
Want waarom vertrouwen op je eigen immuunsysteem als je een hele apotheek aan antibiotica achter de hand hebt? Gewoon even de dichtstbijzijnde winkel in, zonder dat een arts zich ermee hoeft te bemoeien. Een pilletje voor elke kwaal, of die nu echt bacterieel is of niet, dat is de gouden regel. Verkouden? Ga gewoon de apotheek in, zet je ‘sneetje’ gezicht op en voilà, een volwaardige antibiotica-kuur is binnen handbereik.
In de rest van de wereld is antibioticaresistentie een groot, dringend probleem. Maar hier? Hier wordt het vooral gezien als een westers sprookje, iets waar je je als Thai weinig zorgen over hoeft te maken. Want wat zou resistentie ons nu kunnen schelen, toch? We hebben immers nog een voorraad van honderden verschillende soorten antibiotica, allemaal even gratis beschikbaar voor iedere onbenullige kwaal.
Dat ons microbioom (darmflora) ondertussen stilletjes de martelkamer wordt ingeduwd, ach, wie let daarop? Dat duizenden goede bacteriën in onze darmen worden uitgemoord? Kleinigheidjes. Een bijzaak. We hoeven die goede bacteriën toch niet, zolang we antibiotica hebben om alles op te lossen? Ons microbioom, dat essentiële ecosysteem dat ons immuunsysteem ondersteunt, onze spijsvertering reguleert, en zelfs een vinger in de pap heeft bij onze mentale gezondheid? Maak je geen zorgen, dat herstelt vast wel, misschien in je volgende leven.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over de rampzalige gevolgen van dit zorgeloze gesnoep van antibiotica. Antibioticaresistentie groeit hier als een onkruid dat niemand wiedt. We kweken superbugs die ons uitlachen terwijl we steeds krachtigere middelen slikken, alleen om te ontdekken dat die bacteriën al drie stappen voor ons zijn. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Het voorschrijven van antibiotica geeft tenminste het gevoel dat je iets doet, een soort placebo van medische autoriteit.
En de artsen? Die zijn natuurlijk bijzonder behulpzaam. Waarom een patiënt vertellen dat hij gewoon wat moet uitzieken als je ook een recept kunt uitschrijven waarmee hij direct uit je praktijk verdwijnt? Eenvoudig, efficiënt, iedereen blij. Dokters die ook maar iets zeggen over rust, water en de genezende kracht van tijd? Die zijn hier bijna een mythe, een uitstervend ras. Er is blijkbaar geen grijze zone meer tussen ‘gezond’ en ‘op een kuur’. Het is of antibiotica of niets en niets verkoopt nu eenmaal slecht.
Maar de echte held in dit verhaal? De Thaise overheid, die als een strenge doch rechtvaardige ouder natuurlijk strikte regulering heeft ingesteld, toch? Ah, nee. Sorry, dat was wishful thinking. De overheid, die kijkt net zo verbaasd naar het antibiotica-festival als de rest van ons. Regelgeving? Waarvoor? De winst van farmaceuten en het snelle gemak van apothekers lijken hoger op de prioriteitenlijst te staan dan een gezond en duurzaam microbioom.
Dus hier staan we dan, met een arsenaal aan antibiotica dat eigenlijk bedoeld was voor bacteriële oorlogvoering, en we gebruiken het als de EHBO-kit voor elke kwaal. En de bevolking? Die slikt zonder vragen te stellen. We vermoorden ons microbioom, creëren resistente superbugs en verwachten blijkbaar dat de oplossing vanzelf opduikt. Laten we hopen dat de toekomst vriendelijk is voor een land dat zijn eigen gezondheid keer op keer ondermijnt, één antibiotica-kuur tegelijk.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column7 november 2024Column – Antibiotica in Thailand: een medicijnfeest met een zwart randje
Column6 november 2024Column – Farang op de Thaise bruiloftsnelweg, een reis zonder terugweg
Column5 november 2024Column – De strijd om de blote borsten in Thailand: zonde bij daglicht maar heilig in het duister
Column4 november 2024Column – Zwerfhonden de stille getuigen die Thailand bevolken
Heerlijke eerlijke humor met een knipoog, TOP.
Gelukkig geniet ik een goede gezondheid en kom zelden bij de arts. De laatste 12 jaar dat ik hier woon slechts 1x voor een ontstoken spier/pees die niet beter wou worden.
Op aandringen van mijn vrouw toch maar naar het ziekenhuis alwaar een goed Engels sprekende arts concludeerde dat het een ontsteking was. Op zijn aandringen toch maar een spuit laten zetten en hij wist zelf al dat een Nederlander niet veel ophad met alle pillen die hij normaal meegaf.
De spuit.heeft goed geholpen trouwens.
Als mijn vrouw ziek is en van de arts een zak vol pillen meekrijgt gaat ook de 70% de vuilnisbak in. Na 20 jaar Nederland te hebben gewoond heeft ze ook geleerd dat veel pillen onzin is. Alleen durft ze geen nee te zeggen tegen een Thaise arts.
Het is als het snoepje van de week, die pillencultuur. De Gruyter bij de dokter. Drie zakjes pitamientjes, het eigenlijke medicijn, een of twee kuurtjes antibiotica want dat is goed voor alles net als Haarlemmer Olie (terpentijnolie, kruiden en zwavel…), en bijsluiters ho maar. Zelfs de aanbeveling ‘Kuurtje wel afmaken, hoor!’ ontbreekt maar al te vaak.
Wat je zegt, de bacterie wordt resistent. Ik zag het in de apotheek: mevrouw had maar geld voor 3 pilletjes dus ‘kuurtje afmaken’ ging de mist in. De apotheker gaf het zonder met de ogen te knipperen mee en men zegt dat de apothekers allemaal academisch zijn opgeleid… Maar ja, ook daar moet de kachel branden…
Wat doe je er aan? Het volksgeloof dat je een arts moet afmeten aan het aantal pillen dat ie meegeeft is moeilijk te doorbreken…
Zo af en toe nu het wat koeler wordt heb ik een kuchje.
Mijn vrouw zegt dan ga naar de dokter.
Ik zeg dan ik neem wel een dropje, gelukkig pas de voorraad weer aangevuld !
Dat klopt helemaal. In oktober werd ik in een ziekenhuis in Pattaya opgenomen, voor een niet zo onschuldige kwaal. Ik heb 4 dagen antibiotica via infuus en na ontslag nog voor een week pillen gekregen. Na thuiskomst nog een bezoek gebracht aan mijn huisarts in NL, welke mij zei, dat hij deze antibiotica nooit zou voorschrijven. Maakt alle bacteriën dood, de goede en slechte. Dat kon kloppen, want kort daarna een Covidbesmetting. Geen weerstand …. Achteraf toch wel blij, het had heel anders af kunnen lopen.
Misschien is wat meer informatie nuttig. Ook in Nederland worden veel te vaak antibiotica voorgeschreven door artsen.
Hier een onderzoek naar kennis over antibiotica bij apothekers in Thailand. Die is redelijk goed.
https://www.researchgate.net/publication/348922092_Antibiotics'_Use_in_Thailand_Community_Pharmacists'_Knowledge_Attitudes_and_Practices
Citaat: “Thai pharmacists have a good knowledge, attitude, and practice regarding antimicrobials’ use and resistance. They dispense anti-microbials in line with local guidelines,”
En hieronder een artikel over antibiotica gebruik wereldwijd. Die is tussen 2000 en 2018 met 50 procent toegenomen. Hier een opgave over de DDD (dagelijkse dosis antibiotica per 1000 personen).
Hoger-inkomen landen (Amerika, Europa) 25
Gemiddeld wereldwijd 14.3
Thailand 12.4
Thailand zit dus wat antibiotica gebruik betreft onder het gemiddelde wereldwijd en slechts de helft van Europa .
https://www.thelancet.com/journals/lanplh/article/PIIS2542-5196(21)00280-1/fulltext
En dan over het grote gevaar van antibiotica resistentie
Afhankelijk van het soort antibioticum
Nederland tussen de 20 en 50 procent
Verenigde Staten tussen de 20 en 50 procent
Thailand tussen de 25 en 70 procent
Geen erg grote verschillen dus.
https://resistancemap.onehealthtrust.org/Countries.php
Nog een reactie en dan stop ik er mee. Uit onderzoek blijkt dat Nederlandse huisartsen in bijna 60 gevallen ten onrechte antibiotica voorschrijven bij een keelontsteking.