Brieven van een weduwnaar (2)
Ter nagedachtenis aan mijn lieve vrouw pen ik enkele mooie, bijzondere of leuke anekdotes op. Mali was een pracht van een vrouw en samen maakte we veel leuke of opmerkelijke dingen mee. Hieronder enkele van die gebeurtenissen waar ik met een lach op kan terug kijken.
Deel 1. lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-een-weduwnaar/
Nachtbraker
Het was 2011, Mali woonde nog in Thailand en we hielden voornamelijk contact via Skype. Soms lieten we de telefoon eventjes bij elkaar over gaan om te laten weten aan de andere dat je online was. Op een nacht werd ik plots wakker gebeld. Ondanks de onmogelijke tijd zette ik mijn computer aan om te kunnen Skypen, wat zou er aan de hand kunnen zijn om mij midden in de nacht wakker te bellen? Ik opende Skype, aan de andere kant zat Mali die te kennen gaf totaal het tijdsverschil te zijn vergeten. Ze verontschuldigde zich en zei dat ik maar weer snel moest gaan slapen. Dat leek mij wat onzinnig, ik was immers toch al wakker gebeld en we hebben nog minstens een uurtje gepraat.
Onbeschofte schoonmoeder
Mali vertelde me enkel maanden geleden nog hoe vulgair ze mijn moeder vond toen Mali pas net in Nederland was. Mijn moeder kwam namelijk bij ons langs en begon ‘Pussy, pussy’ te roepen. Dat soort onbeschoft taalgebruik, dat kan toch niet dacht Mali. Pas later viel het kwartje dat moeder de aandacht van onze poes had proberen te trekken.
Rijden als een Thai
Gedurende de eerste zes maanden mag een vreemdeling nog auto rijden in Nederland. Dat was natuurlijk wel zo fijn want dan hoefde ik niet alsmaar te rijden. Het rijden in het Nederlandse verkeer ging Mali prima af. Totdat we op een rustige dag naar mijn vader reden. De wegen waren nagenoeg leeg, bij het laatste grote kruispunt was nergens een auto te zien. We stonden voorgesorteerd om naar links af te slaan, het licht sprong op groen en pardoes reed Mali bijna links om de vluchtheuvel heen. ‘RECHTS, KWA, KWA!’ schreeuwde ik. Gelukkig kwam er geen verkeer aan, al was dat ook juist de reden dat ze op de automatische piloot reed. Tja, kan gebeuren als je gewend bent aan de andere kant van de weg te rijden.
Thai khi nok
Mali had gelukkig geen gat in haar hand maar kon nogal eens spontaan (duurdere) aankopen doen. Ze liet dan weleens zien wat ze wou kopen voor zichzelf, mij of ons samen. Soms zei ik dat het mij geen verstandige aankoop leek en we weinig aan het product zouden hebben. Dikwijls kreeg ik dan gelijk, en belande het product al snel achter in de kast. Uiteraard liet ik Mali vrij in haar doen en laten en hoefde ze echt haar aankopen niet te verantwoorden, maar vaak liet ze toch zien was ze van plan was te kopen.
Op een dag was het weer zover, Mali had iets moois gezien, een sieraad denk ik, en liet mij het zien. Ik vroeg haar of ze het mooi vond en daadwerkelijk zou gebruiken. Mali bedacht zich even en zei me toen dat ze het dan toch maar niet zou kopen. Ik vertelde haar ‘als je het echt mooi vind moet je het kopen’. Ik kreeg een duidelijke ‘nee’ te horen. Ik zei nogmaals dat als ze blij zou worden van dit sieraad ze het vooral moest kopen. Mali werd een beetje boos en liet weten het nu echt niet meer te willen kopen. ‘Waarom niet?’ vroeg ik. Met een brede glimlach antwoordde ze ‘Thai khi nok*, geld sparen is beter. Ik ben slim’. Financieel hoefde ik me dan ook geen zorgen te maken dat Mali rare dingen met ons geld zou doen. Verhalen zoals zakgeld voor de Thaise partner of de eigen bankrekening afschermen zoals sommige Nederlandse partners plegen te doen lees ik dan ook met enige verbazing.
* Khi nok > vogelpoep, gierig(aard). Meestal gebruikt voor farang (witneuzen): ‘Farang khi nok’.
Dansen in de keuken
Het gebeurde nog weleens dat er restjes bleven staan of ingrediënten vergeten werden. Soms trok ik dan de koelkast open en vroeg aan Mali of dat we niet eens iets op moesten maken. ‘Ja, morgen’ was dan vaak het antwoord. Maar ook dan werden dingen weleens vergeten of hadden we geen zin om dat product te eten. Als we dan eten moesten weggooien zei ik weleens dat ik daar nog voor gewaarschuwd had en het een beetje zonde was. Ik grapte dan weleens dat Mali zeker erg van weggooien hield. Dat vond Mali niet altijd leuk om te horen, dus als weer eens wat te voorschijn trok uit de koelkast kon ze met een afkeurende blik zeggen dat ik mijn mond moest houden. Ik haalde dan het product uit de koelkast, glimlachte breed uit en voerde een dansje op. Op wat luidere toon herhaalde Mali dan dat ik vooral niets moest zeggen. Waarop ik zei ‘ik zeg ook niks’ en vervolgens een vrolijk dansje opvoerde en mij ritmisch richting de prullenbak begaf terwijl ik ‘ik zeg niets, ik hou van… jajaja… ik zeg niets, ik hou van, jaja, lalala’ zong. Uiteraard gaf Mali te kennen dat ik niet helemaal lekker bij mijn hoofd was waarop we dan beide in lachen uitbarsten.
Over deze blogger
-
Sinds 2008 een regelmatig bezoeker aan Thailand. Werkt op de boekhoudafdeling van een Nederlandse groothandel.
Gaat in zijn vrije tijd graag fietsen, wandelen of een boek lezen. Voornamelijk non-fictie met in het bijzonder de geschiedenis, politiek, economie en maatschappij van Nederland, Thailand en landen in de regio. Luistert graag naar heavy metal en andere herrie
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond9 oktober 2024De littekens van een gevangenschap
Cultuur28 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 5 (slot)
Cultuur25 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 4
Cultuur23 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 3
Ze moet zo te lezen echt een geweldige meid geweest zijn.
Het zijn altijd de verkeerden die eerst gaan.
Nogmaals heel veel sterkte met verwerken van dit vreselijk verlies.
Het was gewoon een pracht dame vol geluk, blijdschap en positiviteit. Iets dat ook op mij afstraalde en mij een nog beter mens maakte.
Voor de volledigheid een link naar deel 1 (de plugin die automatisch gerelateerde links genereerd laat het af weten of is nu wel uitgeschakeld):
https://www.thailandblog.nl/column/brieven-van-een-weduwnaar/
Beste Rob,
Heel veel sterkte , probeer je vast te houden aan de goede herinneringen die je samen met Mali had !
Die kunnen ze je nooit afnemen !
Bart.
Leuk deze belevenissen, ze zijn zo herkenbaar, nachtbraker meegemaakt, rijden als een Nederlander in Thailand, ik grijp af en toe bij m’n linker schouder naar m’n veiligheidsgordel in de auto, zet de ruitenwisser wel eens aan als ik richting aan wil geven, op een onbewaakt moment de rotonde bijna verkeerd om willen nemen, mijn vrouw koopt nu en dan graag mijn kleding in een winkelcentrum, waar het aanzienlijk duurder is, terwijl ze graag haar kleding koopt op de markt, khi nok, daar is het goedkoper, als je vrouw zo denkt, zit je goed, niks geldklopperij, triomfantelijk dansen in de keuken doe ik niet meer, ik laat alles in de grote koelkast liggen dat ik niet zelf gebruik, de rest is in beheer bij mijn vrouw, wel zo rustig, er gaat maar heel weinig weg. Zo doe je dat, lekker dansen, lekker peuhuh, en dan lachen, dat zijn die mooie herinneringen.
Mooi, hou ze vast, ik hoop dat je er nu al een klein glimlachje van op je gezicht krijgt.
Kom maar met die anekdotes, leuk om te horen.
NicoB
Het grappige vind ik dat vergelijkbare situaties zich evengoed kunnen voordoen bij twee mensen die uit hetzelfde dorp in Nederland komen. Natuurlijk moet het woord ‘vergelijkbaar’ heel erg ruim genomen worden bij het verhaal over “pussy, pussy”, maar vermoedelijk staat het merendeel van de Nederlandse koelkasten boordevol met “niet meer eetbare resten”. Zelfs het vergeten van het tijdverschil overkomt menigeen die op een lange zakenreis is en zo graag eventjes de laatste nieuwtjes wil horen van het thuisfront.
Op dit moment willen Nederlanders soms te pas, maar veelal te onpas benadrukken ‘hoe anders’ en ‘hoe uniek’ hun autochtone cultuur wel is. Deze verhalen van Rob V. doen je beseffen dat het wel meevalt met dat ‘anders en uniek zijn’. Zijn verhalen gaan immers over twee mensen uit twee totaal verschillende culturen en ondanks dat enorme culturele verschil is er die herkenbaarheid. Ik vind het mooi om dit waar te mogen nemen en ik dank Rob V. voor het feit dat hij dit mogelijk maakt door over zijn leven met Mali te schrijven. Dank!
Helemaal mee eens Taitai. Cultuur is maar een dun sausje over een brok menselijk karakter. We kwamen dan wel uit hele andere landen en culturen, maar dat is nooit een obstakel geweest of bron van verwarring of onbegrip. Als mensen waren we gewoon een prima match, twee persoonlijkheden die het meer dan fantastisch met elkaar konden vinden met liefde en respect naar elkaar toe. Het hele “dat is hun cultuur” vind ik dan ook zwaar overdreven. In handleiding hoe om te gaan met Thai zie ik dan ook niets zinnigs, want herkenbaarheid in elkaars persoonlijkheid voerde veruit de boventoon. Nu heb ik wel een zwak voor Azië en Aziatische dames maar Mali had even zo goed iemand uit mijn eigen dorp kunnen zijn. We waren gewoon twee mensen die zielsveel van elkaar hielden en daarvoor alles over hadden om samen te zijn.