Brieven van een weduwnaar: Pluk de dag!
Het is al weer ruim een half jaar geleden dat ik mijn lieve schat verloor. Ik hoop beetje bij beetje rust te kunnen vinden, venster te kunnen sluiten. In Januari heb ik Mali haar as terug naar huis gebracht, een gehuchtje in het noordoosten van Thailand. Ze is daar bijgezet in een prachtig grafmonument, naast haar vader die ook te jong gestorven is.
Een hoofdstuk dat afgesloten kon worden in een boek zonder einde. Met een goed gevoel terugkijkend op de ceremonie. Ruim een jaar eerder, november 2014, was de straat voor het ouderlijk huis afgezet met een groot podium en veel tafels. Een fantastisch feest om ons huwelijk te vieren dat wij in de zomer van 2014 hadden gesloten, onvergetelijk, wat een vreugde. Januari 2016 was de straat weer afgesloten, ditmaal om samen met de monniken afscheid te nemen van deze fantastische dame. Verdriet maar ook hoop. Met een lach denk ik aan haar moeder die mij een dikke knuffel gaf, die mij haar zoon noemde en mij vertelde dat ik verder moet met mijn leven. Ze ging van het Engels over op het Thai, zodat het voor mij een stortvloed aan woorden werd, onbegrijpelijk en tegelijk ook heel begrijpelijk. Ik hoorde de naam van mijn vrouw, de naam van Mali haar overleden vader, en de naam van moeder, die in de derde persoon over zichzelf sprak. Ik zag verdriet in haar ogen maar ook een glimlach.
Voor mij is het een verschrikking om de vrouw die alles voor mij betekende te hebben verloren. Voor moeder moet het ook een ramp zijn, om haar enige biologische dochter te hebben verloren. Het gezin had twee kinderen aangenomen, en toen plots op wat latere leeftijd kwam daar Mali. Al bij eerdere bezoeken was mij duidelijk dat Mali bijzonder was voor moeder. Er hingen meerdere foto’s van haar in prominent in het huis. Met als pronkstuk de ontvangst van haar bachelor uit handen van de kroonprins.
Nog steeds denk ik elke dag aan haar, mis ik haar, mijn lieve Mali. Bijna elke dag is er nog wel een traan. Ik zie haar nog vaak, in mijn dromen. Mooie dromen, grappige dromen, ondeugende dromen, verdrietige dromen. Onlangs nog zag ik haar weer, ik vertelde haar hoe ik haar zo ontzettend mis sinds het ongeluk. Ze keek me met een glimlach en die lieve oogjes aan, zei ‘gekkie, ik ben toch nog bij je? Er is helemaal geen ongeluk geweest.’ Oh wat fantastisch, zou het dan toch een boze droom geweest zijn? Maar bij het ontwaken uit mijn lucide droom duurde het slechte een enkele tel om te beseffen dat het bed naast mij nog steeds leeg was. Op die momenten zou je het liefst willen ontsnappen in je dromen, een fantasie wereld die zoveel mooier is dan de werkelijkheid. Of terug willen reizen in de tijd om al die mooie herinneringen niet alleen als een film af te spelen maar om werkelijk her te beleven. Er alles voor over hebben om nog een moment samen te kunnen zijn.
Het dagelijks leven gaat al geruime tijd verder. Af en toe nog eens de vraag hoe het gaat, of –voorzichtiger- of ik al nieuw geluk weet te vinden. Logisch dat de aandacht verslapt, tranen zien mensen immers nog maar weinig en alles gaat zo zijn gang weer. Van buiten wel ja, van binnen blijven herinneringen en emoties. Toch iets minder vrolijk dan voorheen op de fiets stappen. Gedachten die door je heen schieten, ook hele foute, dat als iemand mij ter plekke hartstikke dood zou rijden dit een drama zou zijn voor de mensen om me heen maar het mij niet zou deren, misschien zelfs een gunst zou zijn.
Hét aller mooiste is verdwenen, komt niet meer terug. Toch, hoe hard en pijnlijk het leven ook is, blijft er nog zoveel moois en aan de horizon gloort nog meer geluk en leed. Dus kun je alleen maar doorgaan, en iets egoïstisch of doms als er zelf bewust een einde aan maken is echt geen optie. Dat wil niemand, en dat had zeker mijn lieve lieve schat niet gewild. Dus dat kan ik ook niet, ook al ontbreekt het vuur om echt vol passie en geluk te zijn.
Ik ga door, heb nog genoeg om te lachen. Kan mezelf niet afvragen of dat ik in rouw ben of in een depressie. Dat doet er ook niet toe, iedere dag proberen wat meer te lachen dan de dag daarvoor. En stilletjes hopen op een einde aan de eenzaamheid, die alleen een hartsgezel kan wegnemen, weer werkelijkheid wordt. Wanneer of met wie, geen idee. Thailand is een prachtig land maar ik heb nooit voor het land gekozen, het was dom toeval dat ik een Thaise trof. Zou weer kunnen gebeuren, misschien ook niet.
Belangrijker is of het niet nog jaren zal duren, dat is rationeel gezien geen goed iets in allerlei opzichten: emotioneel, sociaal, financieel. Ik kan echter niet het lot of toeval bepalen. Hoogstens beïnvloeden door weer zoals voorheen te gaan reizen. Iets wat ik nu dolgraag wil maar waar ik ook mee dub, omdat het gewoon anders aanvoelt dan die prachtige momenten samen. Momenten waar ik er zo graag zoveel meer van zou willen beleven. Ik geloof niet in een ander leven of hiernamaals, maar het idee dat ze niet met een lach om mij neerkijkt is niet een prettige.
Ik moet het echter doen met het besef dat onze korte tijd, vijf korte jaren, voor haar fantastisch is geweest. De herinnering aan hoe ze enkele keren glimlachend en in tranen haar hoofd tegen mij aandrukte en haast onverstaanbaar liet weten zo zielsgelukkig te zijn om mij te hebben gevonden en hart en ziel te delen. Dankbaarheid die ik niet verdiende, ik was haar even zo goed dankbaar voor exact hetzelfde. Het is gewoon niet eerlijk.
Over deze blogger
-
Sinds 2008 een regelmatig bezoeker aan Thailand. Werkt op de boekhoudafdeling van een Nederlandse groothandel.
Gaat in zijn vrije tijd graag fietsen, wandelen of een boek lezen. Voornamelijk non-fictie met in het bijzonder de geschiedenis, politiek, economie en maatschappij van Nederland, Thailand en landen in de regio. Luistert graag naar heavy metal en andere herrie
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond9 oktober 2024De littekens van een gevangenschap
Cultuur28 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 5 (slot)
Cultuur25 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 4
Cultuur23 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 3
Belangrijk is dat u uw draai in het leven weer terugkrijgt. Hoeveel jaar dat gaat duren is totaal onbelangrijk. Stapje voor stapje voor stapje ….. Mij lijkt het plan om weer te gaan reizen een goed plan. Ga ergens heen (al dan niet met een groepsreis) waar veel te zien valt en waar u veel mensen kunt ontmoeten. Doe dat niet met de gedachte dat er misschien ergens nog een Mali te vinden is. Doe het gewoon om die andere mensen te leren kennen; doe het voor uzelf. U moet de tijd nemen om te rouwen. Niemand is ermee gebaat indien u dat proces probeert te beïnvloeden. Ook u niet! Zelf voelt u het beste wanneer die periode voorbij is. Pas dan is de tijd rijp voor een volgend leven.
U heeft gelijk: Het is gewoon niet eerlijk.
Aangrijpend en overweldigend onder woorden gebracht. Mijn medeleven Rob.
Beste Rob ,
Verschrikkelijk wat jou is overkomen , niet te vatten .
Hou je vrouw in je dromen en gedachten dicht bij je , denk aan de leuke tijd die je samen met haar hebt kunnen delen , zolang je dat doet zal ze altijd bij jou zijn !
Hou de moed erin , uiteindelijk komt het goed !
Wat een prachtig onroerend verhaal
Het is pakkend in ken je niet de tranen kon
Ik niet bedwingen
.ik ben christen ik bid voor je veel sterkte het is ook niet eerlijk
MARTIN
*volgen*
@Taitai: ‘je’ gebruiken mag ook hoor, ik ben nog jong. 🙂 Op dit moment weet ik nog niet precies hoe, wat of waarheen ik zou moeten reizen. Dat deed ik, deden we, toch zoveel mogelijk spontaan. Geen planning. Bij een vakantie naar Thailand is warend e tickets wel enkele maanden van te voren geboekt maar dat was het ook wel. Een deel van me wil dit jaar weer naar Thailand, een deel weet het nog niet. Waarschijnlijk hak ik nu weer relatief kort van te voren de knoop door. Het is jammer dat je niet zo maar even op en neer vliegt anders zou ik zeker weten een korte trip naar Thailand maken om het graf te bezoeken en de familie te zien. Of mijn hoofd later in het jaar wel naar rondtrekken staat weet ik nu nog niet. Het zal toch anders zijn, welke bestemming ik ook neem en of dat alleen is of in een (kleine) groep. Gewoon mijn gevoel volgen en hopen dat de drempels ‘vanzelf’ wegvallen.
Ben blij van u te horen, vroeg me af hoe het u vergaat.
De kriebels lopen weer door mijn lijf als ik lees hoe u uw emoties beschrijft waar het gaat over Mali, uw schat. Het is niet aan ons lezers u te zeggen wat u zou moeten doen of het beste zou zijn, dat gaat u zelf wel ervaren, dat komt wel. Het is aan ons te begrijpen wat dit veel te voortijdige verlies van uw vrouw, maatje, geliefde voor u betekent en dat zeggende begrijpt u dat ik uw emoties begrijp en die kriebel van begrip en emotie weer door m’n lijf voel gaan, het raakt mij.
Ik kan alleen het allerbeste voor u hopen, het is u al eens overkomen een geliefde tegen het lijf te lopen, beste Rob, ik hoop dat we daar ooit bericht van krijgen.
Egoïstisch of doms als er zelf bewust een einde aan maken is echt geen optie zegt u, ben blij dat te lezen.
Geloof me of niet, ik weet waar ik het over heb als ik zeg, dat er voor u op deze aarde altijd een plekje zal zijn waar u zich weer volledig in balans zult voelen en gelukkig kunt zijn. Waar kan ik u niet zeggen, maar het komt naar u toe en u bent er naar onderweg, de toekomst is nu nog onbekend, maar die is er.
Reizen, onder de mensen blijven, u bent onderweg en ik wens u van harte daarbij al het mooie toe.
Sterkte met de verdere verwerking van dit verlies.
NicoB
Rouwen heeft tijd nodig, neem alle tijd die u nodig heeft. Veel sterkte.
De afgelopen dagen vond ik een tekst over verdriet en rouwen die me bijzonder aangreep bij Elephanten Journal: http://www.elephantjournal.com/2016/03/when-im-gone-a-letter/
Ik hoop dat deze u ook een beetje troost mag bieden. Riet
Mijn oprechte deelneming, wens ik U veel kracht en sterkte , hoop ik dat U de kracht zal vinden om verder te kunnen in het leven. Moge zij in vrede rusten .
Hartverscheurend, Rob, wat een verlies! Moedig en goed van je om dat hier een beetje van je af te schrijven! Inderdaad niet eerlijk, maar wat doen we er tegen?
Mijn medeleven. Veel sterkte met het verwerken van dit verlies en alle goeds voor de toekomst.
Ik moet hierop reageren. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik moet zeggen maar het verhaal grijpt me zo aan…
Ik kan zoveel zeggen: ben blij met wat je had. Of: hou moed, probeer het nog eens. Maar dat weet je allermaal al en wat we ook zeggen, wat je had krijg je misschien nooit meer terug… Maar misschien ook wel.
Een van de laatste boeken van Lee Child had de titel: “Never go back”. De titel alleen al, zette me lang aan het nadenken. ik ben oud, naar jullie maatstaven. En ik denk dat voor mij geldt dat hij gelijk heeft. Never go back to what you had in your life. Ik kan via Facebook bijv. oude kennissen uit mijn jeugd gaan benaderen, maar willen hun dat wel, er is zoveel veranderd. Willen ze me nog wel kennen? Na lang nadenken.., toch maar niet.
Go on, toch maar vooruit.
In jouw geval denk ik, dat je toch maar wel terug moet gaan naar Thailand. Niet alleen naar het gebied wat je kent, want dan ga je juist wel terug in het verleden.Je moet er wel heen natuurlijk, je hebt er familie wonen. Maar ga ook naar andere plaatsen waar je nog niet geweest bent. Je zult er tot rust komen, het leven is er nog niet zo hectisch als hier. Thailand is heel mooi en er zijn veel aardige dames in Thailand. Ik zal duimen voor je dat je er weer een vindt die net zo lief en aardig is.
Prachtig geschreven, en zit zelf met de krop in de keel als ik dit hier lees (heb zelf ook een Thaise vriendin).
Echt een staaltje poëzie van het diepst van je binnenste, die je hier bloot legt.
Ik hoop voor je, dat je gauw iemand anders vind, waar je even gelukkig mee zal zijn als met Mali, want je verdient dit, en Mali had dit ook zo gewild!
Sterkte, en bedankt voor ons te nogmaals te laten beseffen hoe kostbaar het leven wel niet is.
Blij dit gelezen te hebben!
RESPECT.
Bedankt allemaal voor jullie fijne reacties.
Zoals de titel al zegt, geniet samen van elke dag. Wij hebben genoten maar helaas over een korte periode met veel onvervulde wensen. Dus lach, geniet, bespreek mooi en minder leuke dingen met je partner en gezin, want je weet maar nooit…