Brieven van een weduwnaar (4)
Ter nagedachtenis aan mijn lieve vrouw pen ik enkele mooie, bijzondere of leuke anekdotes op. Mali was een pracht van een vrouw en samen maakte we veel leuke of opmerkelijke dingen mee. Hieronder enkele van die gebeurtenissen waar ik met een lach op kan terug kijken.
Deel 1 lees je hier: www.thailandblog.nl/
Deel 2 lees je hier: www.thailandblog.nl/
Deel 3 lees je hier: www.thailandblog.nl/
Vieze appelmoes
Het was al een tijdje geleden dan Mali appelmoes had gegeten toen we in de supermarkt langs het schap met de appelmoes liepen. Mali bekeek de diverse opties en pakte een potje appelcompote. Ik zei haar dat in die pot appelmoes met grote stukjes appel zaten, iets wat ik niet lekker vind en zij zelf vast ook niet voegde ik daar aan toe. Het potje gewone appelmoes die in aanreikte wilde ze niet, ze bleef haar keus want dat potje zou ze al eens eerder gekocht hebben. Enkele dagen later kreeg ik de opdracht een potje appelmoes mee te nemen van de supermarkt. Later die week had Mali zin in appelmoes en ze opende eerst de pot compote. Bah, vies! Ze opende de gewone appelmoes en begon die genoegzaam op te eten. Ik kreeg de wind van voren: Waarom had ik van die vieze appelmoes gekocht voor haar? Dat ik haar vorige week nog gewaarschuwd dat compote niet lekker is wou ze niet eerst niet geloven.
Chinees
Het kwam regelmatig voor dat men in China Town bij o.a. het afrekenen Mali in het chinees aansprak.”Ik ben geen Chinees! Waarom denken de mensen dat? Ik heb geen Chinese ogen!” zei ze dan tegen mij. “Dat komt vast omdat je zo’n mooie lichte huid heb” was mijn antwoord, waar Mali natuurlijk blij mee was. Op een dag was Mali met een Thaise vriendin boodschappen gaan doen in China Town. Mali kreeg van de kassamedewerker een gratis noodle kom met bestek, haar vriendin bij de kassa ernaast niet. Mali liet vol voldoening het kado zien aan mij, terwijl haar vriendin boos opperde dat die stomme Chinezen alleen hun eigen volk voortrekken met gratis extra’s. Wij kwamen natuurlijk niet meer bij van het lachen. Bij bezoekjes aan de Aziatische supermarkt stak ik Mali dan weleens een Chinese krant toe met de woorden “Kijk hier, dan heb je wat te lezen… en misschien krijg je nog wel iets gratis bij de kassa!”.
Pluche hart
Vanuit Nederland stuurde ik Mali trouw elke week een romantische kaart toe. Ik moet tientallen kaartjes hebben verstuurd waarvan de meeste gelukkig aan kwamen. Toen ik Mali voor het eerst sinds de start van onze relatie bezocht zocht ik een leuke verassing voor haar. Dat was niet makkelijk, het aanbod romantische hebbedingetjes viel toch vies tegen. Totdat ik bij een warenhuis een groot, rood, pluche hart zag van minstens 40 cm doorsnee. Mali was daar dol blij mee en na mijn terugkeer naar Nederland knuffelde ze zich altijd in slaap met het hart tussen haar armen gevouwen zodat ik toch nog een beetje bij haar was.
Achtbaan
Een dagje Efteling, we vermaakte ons volop in het park. Attracties zoals Droomvlucht waren natuurlijk harstikke leuk. De bobslee was spannend, de wildwaterbaan nat maar leuk. Ook naar de achtbanen was ze nieuwsgierig. Vol goede moet stapten we samen in de houtenachtbaan, Joris en de Draak. Ze gilde wat af, daar ging ze dus echt geen tweede keer meer in! Een andere achtbaan dan? Ja, prima. Op naar de achtbaan in het donker en daarna naar de Vliegende Hollander, een soort combinatie van achtbaan en boomstamrivier in VOC stijl. Allemaal heel avontuurlijk aangekleed en vol goede moet stapten ze in deze spannende attracties, maar al deze ritjes waren toch echt iets te veel van het goed. Toch was ze nieuwsgierig genoeg telkens weer iets nieuws te proberen ook al was het maar eenmalig. Dus bang, nee dat was ze zeker niet. Alleen de Python liep ze met een boog om heen na het zien van de looping.
Lengte
Mali had voor Thaise begrippen een normale lengte maar hier in Nederland voelde ze zich toch wat klein met haar 1,53. Als we samen op straat liepen maakte ze zich er zeker van dat zij aan de hoogst gelegen kant van de stoep liep. Als ik dan stiekem aan haar andere kant probeerde te lopen liet ze dat niet toe, want dat zou ze veel te veel opvallen. Soms als we een samen een foto maakten of naast elkaar voor de spiegel stonden ging ze weleens een beetje op haar tenen staan. Ook dan stelde ze het niet op prijs als ik haar voorbeeld volgde…
Over deze blogger
-
Sinds 2008 een regelmatig bezoeker aan Thailand. Werkt op de boekhoudafdeling van een Nederlandse groothandel.
Gaat in zijn vrije tijd graag fietsen, wandelen of een boek lezen. Voornamelijk non-fictie met in het bijzonder de geschiedenis, politiek, economie en maatschappij van Nederland, Thailand en landen in de regio. Luistert graag naar heavy metal en andere herrie
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond9 oktober 2024De littekens van een gevangenschap
Cultuur28 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 5 (slot)
Cultuur25 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 4
Cultuur23 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 3
Weer met een grote glimlach op mijn gezicht zitten lezen Rob. Gewone, alledaagse dingen, op een erg leuke manier ingevuld.
Nogmaals: Het zijn altijd de verkeerden die eerst gaan. Zij had nog lang niet mogen gaan.
Hartelijk dank Michel. Ik kijk ook gelukkig met een glimlach op deze gedachtes terug maar dit doet ook tranen rollen dat al dit mooie geluk nu voorbij is.
Hele leuke uit het leven gegrepen herinneringen, moedig, beetje plagen, aandoenlijke dat pluche hart,
kan onderschrijven wat Michel zegt, Mali had nog lang niet mogen gaan.
Groet.
NicoB
Dag Rob,
Hoop dat je snel over het verlies heen komt van Mali.
Het geluk is niet voorbij, want Mali zal nog heel lang leven in je goede dierbare herinneringen.
Dat is ook een stukje geluk wat je altijd met je mee zal dragen.
Hans
Ik vind het fantastisch dat je die mooie levendige herinneringen aan Mali met ons deelt.
Ik kocht laatst een boek over koning Taksin en de titel was ‘Leeft koning Taksin nog?’ Ik zei tegen de mevrouw aan de kassa ‘Maar Taksin is toch al dood?’ ‘Nee, hoor’, zei ze, ‘Taksin leeft voort in ons hart.’