Boeddha’s helpende hand

Alvorens na een letterlijk lange reis weer huiswaarts te keren verblijf ik nog twee dagen in Bangkok en gewoontegetrouw ga ik met de MRT naar Hua Lamphong, het hoofdstation van de Thaise spoorwegen. Niet om verder te reizen maar om te trachten daar een paar mooie foto’s te maken. Voor mij blijft het een unieke plek waar je met een klein beetje geluk schitterende tafereeltjes kunt vastleggen.

Concentreer mijn aandacht op een groep monniken die de voor hen blijkbaar gereserveerde plaatsen vooraan in de wachtruimte hebben ingenomen. Een drietal Arabieren die een fotopresentatie omtrent de overleden koning staan te bekijken vormt eveneens een fraai decor voor mijn lens. Even buiten de wachtruimte trekt een op de grond liggend ouder stel mijn aandacht. Hij slaapt en zijn echtgenote is net wakker geworden. Tracht haar aandacht te trekken en op mijn camera wijzend vraag ik of ik hen mag portretteren. De bekende twee vingers gaan weer in de lucht, iets waarvan ik de gein niet kan inzien. Gebaar haar de hand op haar schoot te leggen. Terwijl haar man rustig verder slaapt toon ik haar op het schermpje van de camera het resultaat. Een tevreden lach verschijnt op haar gezicht en daarbij vraagt ze om geld. Bijna nooit wil ik voor het maken van een foto betalen maar geef haar in dit geval een twintig baht biljet. Dankbaar pakt ze mijn hand en kust die met een blijde lach.

China Town

Het treinstation grenst aan China Town dus steek ik de straat over en wandel naar deze grote Chinese enclave. Vreemd genoeg blijft de vrouw die ik een twintig baht biljet gaf door mijn gedachten spelen. Dankbaarheid straalde uit haar ogen en meer dan ooit besef ik weer hoe rijk wij vaak ontevreden Westerlingen zijn. Het geringe bedrag dat ik haar overhandigde had best wel iets meer mogen zijn.

Na het mij bekende rondje door een klein gedeelte van de wijk wandel ik terug en stap het terrein van Wat Trimit, beter bekend als de Gouden Boeddha, binnen. Om ‘respect to the Golden Buddha’ te tonen moet je aan de kassa wel 40 baht op tafel leggen en om de ‘tentoonstelling’ te bekijken nog 100 baht extra.

Boeddhisme

Eigenlijk snap ik van het Boeddhisme verdraaid weinig. Op grote bilboards kom ik regelmatig de boodschap tegen dat je respect dient te tonen en Boeddhabeelden beelden niet voor decoratie dienen. Op het hele complex, dus in het hol van de leeuw, staan tientallen stalletjes waar Boeddhabeelden in alle denkbare vormen en maten te koop worden aangeboden. Kan dat echt niet rijmen.

En een heel ander iets: op het terrein van Grand Palace staat met grote letters aangegeven dat tatoeëringen uit den boze zijn. Mooi verhaal maar menige monnik loopt met heel wat versieringen rond. En dan de bewering dat Boeddhisme geen godsdienst is maar een levensbeschouwing. Mag waar zijn maar dan is mijn Atheïsme eveneens een levensbeschouwing.

Krijg wel een kriebelig gevoel als ik de mensen aan de kassa zie staan om 140 baht neer te tellen om respect aan Boeddha te mogen tonen. Levensbeschouwing zei U? Voor mij lijkt het op deze plek meer op een goed renderende onderneming.

Toch heeft Boeddha blijkbaar invloed op mij want ik ga niet naar de kassa en besluit om mijn ‘twintig baht fout’ te gaan herstellen. Wandel terug naar Hua Lamphong en warempel tref ik het oudere echtpaar in de hal slapend tegen elkaar aan. Ik stop een 100 baht biljet in haar hand en als ze daardoor ontwaakt straalt ze bij het zien van het geld. Als ze wil opstaan gebaar ik haar te blijven liggen en verder te slapen. Opnieuw grijpt ze naar mijn hand en haar gelukzalige glimlach blijft mij achtervolgen.

Thaise TV

In de vooravond nuttig ik op Sukhumvit Road een aperitiefje en kijk tevens naar een directe Tv-uitzending vanuit Grand Palace betreffende een herdenkingsbijeenkomst voor de overleden Thaise koning. Voor de pas benoemde nieuwe koning en een groot aantal zo te zien heel belangrijke monniken is een hoofdrol weggelegd. De volledige regering is uiteraard ook aanwezig en allen keurig in een wit pak gestoken met zwarte rouwband om de arm en een rode heel voornaam aandoende sjerp over het tenue. Uiteraard de borst getooid met de nodige onderscheidingen voor de ongetwijfeld onnoemelijk vele verrichte heldendaden. Ook de nieuwe koning zit piekfijn in het pak en ook bij hem prijkt een serie eremetaal op zijn borst. Zo nu en dan stapt hij uit zijn zetel om bij het portret van zijn overleden vader neer te knielen. De sabel die hij meetorst geeft hem nog meer cachet, maar is nog een ietwat onwennig attribuut voor de nieuwe vorst.

Heel gul overhandigt hij aan alle aanwezige monniken een nieuwe oranje outfit. Eerder hebben ze van hem ook reeds iets ontvangen waarvan de betekenis mij totaal ontgaat. Omschrijf het maar, wellicht oneerbiedig, als een afbeelding op een stok.

Het is en blijft voor de buitenstaander toch een vreemd gebeuren. Vraag me ook af wat zich in de hoofden van de vele aanwezigen afspeelt. Zag de minister president nogal bedenkelijk kijken. Een oudere monnik ziet het blijkbaar allemaal niet meer zitten en dat is aan zijn regelmaat gegeeuw duidelijk merkbaar. Als hij daarna tegelijkertijd met een grote geeuw met zijn hand het zweet van het gezicht veegt kan ik een spontane lach niet onderdrukken.

Onwillekeurig moet ik bij het zien van al die opgesmukte dames en heren hoogwaardigheidsbekleders terugdenken aan het armoedig geklede echtpaar op het station; haar dankbaar gebaar, de blije blik in haar ogen en de heel spontane reactie.

Zou ik nu toch moeten gaan geloven dat het de helpende hand van Boeddha was die mij naar hen liet terugkeren?