‘Big in Japan, Rockstar in Thailand’

In de jaren 80 was er een Duitse ‘synth-pop’ band die hoog scoorde met het nummer ‘Big in Japan’. In Europa weliswaar, want ‘Big in Japan’ was ironisch genoeg niet ‘big’ in Japan. De meningen lopen uiteen waar het nummer nu precies over ging, over junkies of over mannelijke prostitutie, of wellicht een combinatie daarvan.

Het waren uiteindelijk wel Duitsers, en als die iets in het Engels proberen is het vaak halve bak. De titel is dan duidelijker wat dat betreft. ‘Big in Japan’ betekende precies dát in de muziekindustrie; je had het als band gemaakt in Japan, maar niet in het Westen. Dit is later verworden tot een soort van grap met zelfspot. Je kunt in eigen land een totale loser zijn, maar je bent wel ‘Big in Japan’. Misschien, dan toch. Moeilijk te verifiëren in ieder geval. Stel, iemand vraagt wat je zoal doet en je zegt dat je een gevierd columnist bent, ik noem maar wat. ‘Nog nooit van jou gehoord’ is de reactie dan, waarbij je met een mysterieuze glimlach stelt ‘maar ik ben big in Japan!’ Voel je ‘m?

Maar het kwam dus voor, bands die enorm succes hadden in Japan en in het Westen niet aan de bak kwamen. Ze moeten zich daar gevoeld hebben als de misfits die je hier in Thailand regelmatig aan de toog ziet zitten. Oudere uitgerangeerde verschoppelingen in het westerse datingcircuit, die hier door bloedmooie tenminste 30 jaar jongere meiden het hof gemaakt worden. Succes en eeuwige roem is hun deel. Om iedere slechte grap van ze wordt uitbundig gelachen en iedereen is overal en altijd een ‘hansum man’. De Thai hecht uiteindelijk meer waarde aan niet kwetsen dan aan oprechtheid, en dat geldt zeker als er geld mee te verdienen is. Een kniesoor die daarop let. Een paradijs op aarde. Disney World voor volwassen mannen, zo noemen ze het hier ook wel.

Zeker zo’n 10 tot 15 jaar geleden en daarvoor, nog voor de invasie van de Russen en de Chinezen, zocht menig westers man na de scheiding en/of pensioen zijn geluk in de bars van Thailand. Net zoals mannen die in het Westen gewoon nooit aan de vrouw kwamen. Ik zou een apart boek kunnen schrijven met de verhalen die daaruit voortgekomen zijn, maar laat ik het samenvatten met de conclusie dat bijna iedereen uiteindelijk wel genaaid werd, op wat voor manier dan ook.

Het was een eind vliegen, maar dat was het wel waard. Daar zat je dan; met een uitkering dan wel bescheiden salaris, sociaal wat onhandig, een bierbuik, kale knar en drankneus. Alleenreizend, uiteraard. Gekleed in een ensemble van sokken in sandalen of goedkope gympen, kaki broek met vetvlekken en geruit korte mouwen overhemd waarvan de onderste knoopjes zwaar onder spanning staan. Je haalt ze er altijd meteen uit bij de check-in voor de vlucht naar Bangkok. De innerlijke metamorfose die deze mannen in een tijdsbestek van zo’n 12 uur ondergaan is bijna onvoorstelbaar. Je gaat als schlemiel het vliegtuig in en loopt er als een rockstar weer uit. Net zo makkelijk.

Als er een #metoo beweging voor mannen geweest zou zijn, dan zou het epicentrum daarvan in Azië gelegen hebben. Er zijn bars waar je zelfs op een rustige avond nog wel een paar keer in het kruis gegrepen wordt door een overenthousiaste dame. En denk niet dat het alleen in de rosse buurten gebeurt; menige 5-sterren hotelbar verandert in een Sodom en Gomorra na zonsondergang. De meeste hotelmanagers zien dat als welkome extra omzet, anderen zijn principiëler. Zo was er een Sheraton hotelmanager in Bangkok die zo’n 15 jaar geleden de deur van de bar op slot gooide, letterlijk, met ketting en hangsloten. ‘Geen hoeren in mijn tent!’, schijnt hij geroepen te hebben. Het hele gebeuren verplaatste zich onmiddellijk naar het nabijgelegen Hyatt hotel, waar het tot op de dag van vandaag nog iedere avond bal is.

Het is allemaal leuk en aardig om als een rockstar belaagd te worden door mooie vrouwen, maar het brengt wel problemen met zich mee voor degenen die zich niet realiseren dat het uiteindelijk allemaal keihard om geld draait. ‘Nieuwelingen’ begeven zich nog wel eens moedig op een Thailand expat forum, met de mededeling dat het meisje dat ze in de bar hebben leren kennen ‘echt anders’ is. Spot en hoongelach is hun deel, waarbij de meer ervaren forumbezoekers hun ongezouten adviezen en mening dan niet onder stoelen of banken steken. Degenen die de regels van het spel begrijpen en accepteren hebben het vaak gemakkelijker. Zo is er een bar waar ik wel eens kwam, waar een zwaar gehandicapte man vaak met zijn twee (!) prachtige Thaise vriendinnen wat ging drinken. Rutger Bregman zou het wellicht in twijfel trekken, maar ik verzeker je dat beide uiterst fraaie dames een riant ‘salaris’ genoten. Maar zelfs als je geen cent te makken hebt, biedt Azië mogelijkheden.

Zo is er het verhaal van ene Benjamin Holst uit Flensburg, een reislustige gehandicapte jonge Duitser die een zeldzame ziekte heeft waardoor zijn been enorm opgezwollen is. Benjamin, die naar eigen zeggen niet interessant is voor Duitse vrouwen, reisde regelmatig af naar Azië waar hij zijn inkomen verwierf door op straat te bedelen. Dat hij zich in zijn vrije tijd goed vermaakte konden we destijds zien op zijn nog steeds actieve Facebook-pagina. Op een gegeven moment werkte dit echter tegen hem, toen onwetende Thai medelijden kregen met de gehandicapte bedelaar en nietsvermoedend geld hadden ingezameld voor zijn terugvlucht naar Duitsland.

Groot was de verontwaardiging dan ook toen er foto’s van een breed lachende Benjamin in Pattaya in de media opdoken, met een groot glas bier voor zich en geflankeerd door talloze Thaise prostituees. Sindsdien is Benjamin de meest gehate Duitser in Thailand en is hij ook niet meer welkom in een groot aantal andere landen in de regio. Bij zijn Facebook intro staat dan ook nog steeds gedesillusioneerd: ‘No Asia anymore’. Uiteindelijk is het allemaal toch nog goed gekomen; hij is inmiddels met een lokale deerne uit Gambia getrouwd, en heeft zich tot de islam bekeerd. Bedelen is illegaal in Gambia dus daarvoor vliegt hij nog regelmatig naar Las Palmas, waar hij op een goeie dag toch flink bovenmodaal tussen de 200 en 300 Euro bij elkaar scoort. Sommige rockmuzikanten kunnen daar alleen maar van dromen.

Dit artikel is een verhaal uit het nieuwe boek ‘Gekheid op stokjes’ door Robert Jan Fernhout. Het boek is te bestellen bij alle boekwinkels in Nederland en Vlaanderen, en via de webwinkels zoals https://www.bol.com/nl/nl/p/gekheid-op-stokjes/9300000149873451/