Bewijs van leven
Omdat ik onlangs mijn verjaardag vierde, moest ik weer bewijzen dat ik mijn rechten op AOW volledig waarmaak. Gelukkig vierde een goede vriend een paar dagen later ook zijn verjaardag, dus gingen we samen op pad naar het kantoor van de SSO in Laem Chabang.
In dit oude dorp ten noorden van Pattaya zien we zonder moeite aan de overzijde van de weg een groot geel kantoorgebouw met de naam TalayThong. We rijden door, maar merken dat de eerste mogelijkheid tot een U-turn is afgesloten. Door een inhaalmanoeuvre zien we niet dat de volgende mogelijkheid gegeven is door links van de weg af te gaan en onder een viaduct te draaien. We rijden helaas over het viaduct.
Geen nood, want we zijn gepensioneerd, dus hebben we alle tijd. Vlak voor Chonburi kunnen we draaien. We zijn gewaarschuwd dat het gebouw weinig parkeerruimte heeft en dat blijkt ook wel. Alle straatjes in de omgeving zijn stampvol. Vlak voor de ingang van het gebouw is het verboden te parkeren. Die ruimte is dus leeg en daar plaatsen we de auto.
Binnen vinden we gemakkelijk de lift. We moeten naar de tweede etage. Daar zien we links een kantoor en rechts een kantoor. Rechts is van DHL, daar moeten we dus niet zijn. Links zien we niets wat de aanwezigheid van SSO zou kunnen aangeven. Dus informeren we bij een behulpzame Thaise dame en zij zegt dat we goed zitten. Ze brengt ons naar het enige meisje dat is opgeleid voor het bewijs dat langskomende buitenlanders leven. Ze is zonder meer vriendelijk en correct. Ik geef het formulier en mijn paspoort en binnen vijf minuten staat onomstotelijk vast dat ik leef.
Mijn reisgenoot heeft het moeilijker. Hij heeft op het formulier ingevuld dat hij getrouwd is. Terecht, want dit zijn zaken waar je niet omheen moet draaien. Het meisje vraagt waar zijn vrouw is. Die is thuis en die komt over enkele maanden hier ook met haar formulier. Wat we ook aan vleierijen uit de kast halen, het meisje is onverbiddelijk. Als je aangeeft dat je een echtgenoot of echtgenote hebt, dan moet die meekomen en ook een bewijs van leven leveren.
Mijn reisgenoot moet dus nog een keer naar Laem Chabang, maar dan met echtgenote. Buiten staat er een agent bij onze auto. We pakken al wat geld, maar hij geeft geen enkele blijk van afkeuring. In de auto lezen we nog even het bij het formulier bijgesloten schrijven. Daar staat inderdaad dat partners mee moeten komen. We kunnen dus niet kwaad zijn op de SVB. We weten het voor volgend jaar.
Twee jaar terug kon de legalisatie geschieden door de burgermeester van je gemeente.Makkelijk,geen tijdverlies, geen kosten en mijn burgermeester zie ik wekelijks en zal worden uitgenodigd op mijn crematie maw. hij is nauwkeurig op de hoogte van mijn wel en wee. Nu moet ik mij vervoegen bij de SSO. Een rit van 130 km, een tijdverlies van een hele morgen en benzinekosten. Mijn attestatie stond op een andere naam dan de naam in mijn paspoort{ de reden doet niet ter zake}. Niemand in de SSO die dat is opgevallen. Oh, waarom heeft de SVB de procedure verandert ten detrimente van haar clienten en van haarzelve?
ik moet dit bewijs alle 6 maanden afleveren, pensioen ambtenaar be,
Hier, ayutthaya, is geen enkele instantie welke dit wil invullen, niettegenstaande een officiele functie dit kan doen, Politie, immi, of gemeente.
Steeds een bericht sturen naar de ambassade.
Ik heb vroeger als politieambtenaar deze formulieren ook in gevuld
Ofwel zijn ze te dom hier, of moet er 1000 baht onder tafel
No way, ga ik nog liever naar de ambassade
@ Luc. Ik moet ook alle jaren ’n levensbewijs opsturen naar de pensioendienst in Brussel. Dat bewijs moet gelegaliseerd worden. De plaatselijke autoriteiten, zoals dat heet, doen het niet omdat ze enkel Thais kennen, dus moet ik telkens naar de Belgische ambassade in Bangkok. Ook 250 km + benziene kost me dat, ik kan het wel opsturen maar de postdienst alhier is compleet onbetrouwbaar: 2 maanden na datum komt het schrijven bij mij terug, of soms helemaal niet. Het risico dat alles verloren gaat of te laat terugkomt kan ik dus niet nemen, zodus telkens richting ambassade. Ik heb nu wel het geluk dat ik in september jarig ben en het bewijs van inkomen, bestemd voor de immigratiedienst tegen november kan laten legaliseren, tesamen met het levensbewijs en ik dus maar 1 keer naar de ambassade moet. Dat scheelt toch ’n flinke rit die ik kan uitsparen!!!
Ik ga enkel naar de politie van (amphoe Banglamung)
op 5 minuten buiten.
Mijn vrouw is wel aanwezig.
Word per email verstuurt naar Brussel en nogmaals aangetekend nooit problemen.
grt
Allen gegroet,
Ook ik moet 2 maal per jaar een (Belgisch) levensbewijs indienen, en aangezien ik met een Thaise getrouwd ben moet ook mijn vrouw daarbij aanwezig zijn en het formulier mee ondertekenen.
Ik combineer dit met de 90-dagen controle van de immigratiedienst en daar vult de officier van dienst het formulier in (dat overigens ook in het Engels opgesteld is), en zet daar netjes een officiële stempel op. Verder niets te legaliseren. Opsturen en klaar.
Vriendelijke groeten, erwin.
Bedankt voor de tip Erwin, maar ik moet toch naar de ambassade om mijn bewijs van inkomen bestemd om het jaarlijks visum te vernieuwen bij de immigratiedienst, te laten legaliseren. Mijn vrouw rijdt, in Bangkok durf ik niet te rijden, zij is daar geboren en kent alle straten en straatjes, gemakkelijk met al die opstroppingen. Het levensbewijs kan ik niet alle jaren laten invullen door de immigratiedienst omdat de data niet altijd passen. Dit jaar kan dat nog net : op 11 november moet ik daar naartoe en aangezien ik op 16 september verjaar, kan ik dus net binnen de 2 maanden het levensbewijs terugsturen naar de pensioendienst. Volgend jaar zal ik in augustus naar de immigratiedienst moeten en dat is dus juist ’n maand te vroeg om het te laten afstempelen en in november zal het te laat zijn. Hoe komt het dat je 2 x per jaar ’n levensbewijs moet opsturen, je verjaart toch maar 1 keer?
Groetjes.
Beste Roger,
Dit moet nu 2 keer per jaar omdat mijn pensioen uitbetaald wordt door een Vlaamse overheidsdienst. Ze vragen het bewijs 1 maal in januari, 1 maal in juni, onafhankelijk van de datum waarop je verjaart. Dat is nu eenmaal hun reglement.
Los daarvan heb ik nog een 3e levensbewijs nodig, voor de RVP, waarvan ik nog een klein bedrag ontvang, en dat dient in oktober binnen te zijn, waarschijnlijk gerelateerd aan mijn verjaardag. Hoewel het 2 overheidsdiensten zijn, de ene Vlaams, de andere federaal, wisselen ze blijkbaar geen informatie uit.
Tot nu toe is het me altijd gelukt dit met de immigratiecontrole te laten samenvallen, maar ik veronderstel dat je daar ook zo kunt binnenstappen om het bewijs te vragen, gelukkig woon ik er niet zo ver vandaan.
Vriendelijke groeten, Erwin.
De SSO. Ik snap van alle gedoe met formulieren helemaal niets. Volgens mijn instructies van de Nederlandse AOW moet ik ieder jaar met mijn bewijs van in leven zijn (af te halen op de NL ambassade in dat verweggie dat Bangkok heet) en waarop ook mijn gezinssamenstelling staat vermeld, nog even voor een stempeltje bij de SSO langs. Nou daar woon ik tegenwoordig pal naast, moet u ook doen als u geen parkeermoeilijkheden wil.
Daar op die SSO reageren ze echter met: “Maar uw formulier is toch al afgestempeld?” Ik mailde naar Roemond (waar mijn AOW-kantoor staat) en kreeg een onbegrijpbaar (en heel lang) antwoord terug, met in hoofdletters geschreven afkortingen daarin die mij niets zeggen (en ook niet verklaard werden in een voetnoot of zo). Dus heb ik maar op hoop van zegen mijn formulier naar Roermond opgestuurd. Ik krijg tot op heden mijn AOW nog steeds maandelijks uitbetaald. Totdat ze ondekken dat er op dat formulier een stempeltje van de SSO ontbreekt? Waarom wordt nou iets zo eenvoudigs zo moeilijk gemaakt? Ik heb al jaren recht op mijn AOW (en was en ben al die jaren alleenstaand) en ben -getuige dat ambassadestempeltje, anders zou ik dat zelf ook niet weten- nog steeds in leven ook. Wat is daar nu moeilijk aan?
Ik haal elk jaar in Nederland een ‘bewijs van in leven zijn’ en stuur dat dan meteen op naar mijn pensioenfonds. Voor de AOW naar het SSO maar dat gaat altijd als een trein maar in Nederland is dat niet zo simpel.
Vorig jaar vervoegde ik mij op het gemeentehuis te Doorn, gewapend met mijn paspoort en vroeg op een levensbewijs. De mevrouw rommelde wat met haar computer en zei ‘Maar meneer, u bent hier niet ingeschreven!’ Ik legde uit dat ik uitgeschreven ben uit Nederland en in Thailand woon.’Maar meneer, als u hier uitgeschreven bent hoe kan ik dan weten of u nog in leven bent? Ik heb pas een cursus gevolgd en daar zeiden ze dat ik dit alleen mag doen voor mensen die ingeschreven zijn bij de GBA. Iedereen kan wel om zo’n bewijs vragen!’ Nederlandse logica. Ik heb nogal een harde stem, beetje boos ook, en dus kwam een andere mevrouw aangelopen die even luisterde en zei: ‘Maar die meneer staat voor je! En hij heeft zich geidentificeerd!’ Ik kreeg mijn levensbewijs.