Bedenkingen bij een frisgroene muur…

De buitenmuur die de patio van de keuken scheidt is weer – ‘eindelijk’ zou Mevrouw Lung Jan zeggen – fris in de verf gezet. Flink geborsteld, volgens de regels van de kunst met vaste hand geplamuurd en vervolgens gladgeschuurd en hier en daar, waar nodig, afgeplakt.

Op zich geen sinecure want de loom makende hitte onder het zinken afdak van de patio is niet echt je dàt voor een Farang die per sé zijn creativiteit met borstel en kwast wil bewijzen… Komt er nog bij dat Lung Jan bij het uitvoeren van dergelijke klusjes steeds mag rekenen op de bijzondere aandacht én ongevraagde hulp van de immer dartele Catalaanse herdershond Sam die, in tegenstelling tot zijn baasje, in deze pré-Hondsdagen, geen last van de hitte schijnt te hebben en het blijkbaar reuze lollig vindt om, telkens wanneer Lung Jan z’n brede rug keert,  meteen hijgerig aan de haal te gaan met één of meerdere verfborstels in z’n bek… Om nog te zwijgen over de luidruchtige commentaren van kennissen en toevallige voorbijgangers die allemaal op één of andere manier experten-huisschilders blijken te zijn….

De hitte, de Gesel van Isaan, maakte het niet echt tot een leuke karwei. Maar het was noodzakelijk. Tot dàt vooruitschrijdend inzicht was Lung Jan, langzaam maar zeker en wellicht ook na enige lichte druk door Mevrouw Lung Jan gekomen… Na bijna 15 jaar van huwelijksgeluk met een Thaise was er toch minstens één wijze levensles die Lung Jan uit zijn samenleven had geleerd en die in zijn Kempische geboortestreek kort en kernachtig als volgt zou worden samengevat: ‘Als oewen halve trouwboek ’t in heure kop hee, hee ze’t in heur g.t…’ Of in Algemeen Beschaafd Nederlands: ‘Vermijd oeverloze discussies met uw Thaise echtgenote….’

Toegegeven, toen Lung Jan nu alweer bijna twee jaar geleden naar de oevers van de Mun verkaste, was hij wekenlang in het spuuglelijke, in verschillende tinten roze geschilderde interieur in de weer geweest om het in kleuren te zetten die geen brutale aanslag op zijn goede smaak en zenuwen veroorzaakte. Eens deze klus was geklaard was het er om één of andere reden nooit van gekomen om ook dit stukje buitenmuur opnieuw in verf te zetten. Ooit moest deze muur in een tint die tussen olijfgroen en mosgroen zweefde zijn geschilderd maar de raderen van de tijd, het meedogenloze klimaat en de welig tierende flora en vooral fauna hadden hun tol geëist. Wanneer een argeloze voorbijganger zou gevraagd worden welke kleur de muur had gekregen zou hij wellicht na enig nadenken en bijhorend wenkbrauwengefrons ‘heu… groenig…’ hebben gezegd… Heel lang geleden was er in een hoekje waterschade geweest. Het dak van de patio was hersteld, maar het insijpelende water had onmiskenbaar z’n sporen nagelaten… Roestvlekken en afbladderend gips gaven dit stukje de aanblik van doorleefd, ongewassen en hopeloos verfrommeld tafellinnen.  Het wàs geen zicht en met het verstrijken van de maanden en later zelfs jaren was het er zeker niet fraaier op geworden.

Toch had het nog zijn tijd geduurd voor Lung Jan de hand aan de kwast had geslagen. Mogelijk had hij zich te lang bezondigd aan de overpeinzingen, bespiegelingen en andere contemplatieve processen die eigen plegen te zijn aan de creatieve geest. Maar het kan ook gewoon luiheid zijn geweest…. Net zoals vele andere Farang had Lung Jan zich vrij snel en dit zelfs niet met merkelijke tegenzin de levensstijl van de meeste van zijn mannelijke Isaanse buren toegeëigend. Een levensstijl, die wordt gekenmerkt door een zorgvuldig gecultiveerde afwachtende houding ten opzichte van de Dingen des Levens. Na vandaag komt er immers een nieuwe dag. Ook als ie langzaam maar zeker een onbestemde kleur krijgt, het blijft een muur… En zo ontstaat, zoals een schrijver het ooit zo mooi omschreef: ‘patina, met het koperen geduld van morgen’…

Mevrouw Lung Jan had ondanks meer dan een kwarteeuw verblijf in Vlaanderen, nooit erg hoog opgelopen met de wonderlijk poëtische zeggingskracht van de Nederlandse taal en bijgevolg werd er verschillende keren naar de ietwat obscure verfwinkel in het centrum gereden om er verf aan te schaffen die eerder naar fris limoengroen dan naar olijfgroen neigde. Gelet op de povere kwaliteit in het algemeen en het gebrek aan pigment in het bijzonder van de Thaise muurverven, waren verschillende lagen nodig om het door Lung Jan gewenste resultaat te bekomen. Een arbeidsintensief proces dat Lung Jan tot nieuwe, bijna filosofisch te noemen inzichten bracht. Een muur schilderen nodigt uit tot bezinning, tot reflectie. Het is een repetitief proces dat verwordt tot een oefening in toekomstig terugkijken, een streep trekken in wat de tijd neerlegt…

Het resultaat mocht er zijn. Het frisgroen oogde mooi maar het houdt alleen maar een valse belofte in… Het vervaalt vanaf de eerste nieuwe dag, vanaf morgen….