A350 THAI BKK-BRU en oma op de kast

Van mijn vorige trip had u de terugvlucht nog tegoed, dus daar begin in maar mee. Er was een wijziging van de gate, naar uit mijn hoofd 2A. Dat heeft als voordeel dat je vlak bij de rookruimte zit. Het nadeel is dat het geen volwaardige gate is, maar meer een bushalte om je naar de elders geparkeerde vliegmachien te brengen. Geen drama, hoewel ik mij kan voorstellen, zeker als je business class zou reizen, dat je het niet leuk vindt om je staande te moeten houden in zo’n bus.

Na het starten van de motoren van de A350 was er in de cabine onmiskenbaar een behoorlijke petroleumlucht waarneembaar. Dat is op zijn tijd best lekker en na een paar keer diep in- en uitademen waande ik mij al in hoger sferen terwijl we nog maar aan het taxiën waren.

In Brussel was het mooi weer, het aanvliegen verliep gladjes, zodat de verbazing des te groter was dat we met een toch wel enorme klap op de landingsbaan terecht kwamen. De drie babies die zich tijdens de vlucht niet hadden laten horen barstten gezamenlijk in een oorverdovend krijsen uit, en gelijk hadden ze.

Op mijn schermpje volgde ik het beeld van de in de staart van het toestel gemonteerde camera, en op het moment dat we de grond raakten leek het wel alsof de banden van het landingsgestel explodeerden. De vlammen vlogen ervan af. Niet bepaald smooth & silk. Waar deze klap nou voor nodig was geweest werd niet duidelijk, en zolang het ding niet in stukken breekt stelt ook niemand verder vragen. Je wordt gewoon in vier talen bedankt voor het reizen met Thai Airways, voor het vertrouwen dat je in de maatschappij hebt gesteld, en that’s it.

Recent weer naar BKK gevlogen, de petroleumlucht na het starten van de motoren ben ik nu wel gewend (Hebben andere vliegtuigen dat ook? Valt het me alleen hier op?), de grootste dissonant was een zuiderbuur die tijdens de nachtelijke uren elk kwartier een slok uit zijn anderhalveliterpetfles blauwe Spa nam. Dat maakte telkens meer herrie dan het openen van een zak chips in een bioscoop, vooral tijdens het weer terugpersen van de fles in het netje aan de achterkant van de stoel voor hem. Hij had een stoel aan het gangpad en pas toen hij meerdere malen zodanig scheef hing dat de doorgang van het cabinepersoneel werd geblokkeerd bleek dat er iets anders dan Spa blauw in de fles zat.

De jongeman verkeerde inmiddels in een zodanig erbarmelijke toestand dat je eerder medelijden met hem kreeg dan dat het zinvol leek om hem vermanend toe te spreken. Eén van de stewards probeerde dat nog wel, zonder succes. Het drong totaal niet meer door.
Verder nog wat kleinigheidjes, de gegevens over de maaltijden in het entertainment system, die vorige keer niet klopten, waren nu ‘niet beschikbaar’. Da’s beter, maar nog steeds niet goed. Bron van ergernis blijft het ontbreken van het voorheen standaard zakje zout en peper bij de maaltijden, vooral bij het ontbijt met omelet. Daar moet je dan weer om vragen, en dan hebben ze ze weer niet bij zich en dan moet je weer wachten en daar heb ik een bloedhekel aan.

Ik blijf er vooralsnog bij dat al die poeha over nieuwe vliegtuigmodellen voor de gemiddelde reiziger behoorlijk oninteressant is. Het interieur ziet er bij een nieuw vliegtuig spic & span uit, dat wel, en de geheel indirecte verlichting verdient een pluim.
Verder is de beleving al decennia lang min of meer hetzelfde. Eigenlijk sinds de drukcabine in zwang is geraakt, in combinatie met de straalmotoren, waardoor vliegen op grote hoogte, ‘boven het weer’, mogelijk werd, en het vliegen an sich een soort ‘non event’ werd. Nogmaals, voorlopig voorzie ik geen wezenlijke veranderingen. Of u moet lyrisch worden van een inpak-app van de KLM en meer van dat soort flauwekul.

Ik kan mij uit mijn jeugd nog wel een echte innovatie herinneren. Dat waren de glijbanen bij de nooduitgangen. Het toen nieuwe toppunt van veiligheidstechnisch vernuft. De buurvrouw van mijn oma (die ook een soort oma voor mij was, en ik mocht haar ook zo noemen) had meen ik dertien kinderen en drieënvijftig kleinkinderen. Vierënvijftig met mij erbij. Een aantal van haar kinderen was geëmigreerd naar Canada. Een enkele keer kwam er eentje ‘over’, zoals dat heette, maar toen oma vijfenzeventig werd hadden ze haar uitgenodigd om naar Canada te komen. Dat was me wat, in die tijd. Op een woensdagmiddag ging ik met mijn moeder bij deze oma warme chocomel drinken – ik kreeg er meestal een chocoladeflik bij – om haar een goede reis te wensen, Facebook bestond nog niet.

Vol trots liet ze haar ticket en de overige reisbescheiden zien, die ik natuurlijk van A tot Z wilde bestuderen. Er zat ook een instructievel bij, hoe de glijbanen bij een noodlanding te gebruiken. Dat zag ik al helemaal voor me, oma op zo’n glijbaan. Ik vroeg aan oma hoe ze dat zou vinden. Ja, nou, daar had ze nog niet echt over nagedacht. Dat moest ze dan toch maar eens doen, vond ik. Mijn moeder probeerde de boel te sussen en zei dat de kans op een ongeluk maar heel klein was. Ik liet mij niet uit het veld slaan en zei dat ze vóór de vlucht op Schiphol in ieder geval een keer gingen oefenen met die glijbanen. Oma trok wit weg en volgens mijn moeder was ik een schavuit. Maar ik had oma wel mooi op de kast gekregen.