‘Thaise Liefde’ – boekrecensie

Dank voor de recensie!

Dit viel mij op:

“[hij] realiseert zich op enig moment dat Two ondanks de gepassioneerde Thaise nachten met hem, zij vooral uit is op het zeker stellen van haar toekomst.”

De gepassioneerde nachten worden in tegenstelling geplaatst met de wens voor een zekere toekomst.

Alsof een doorsnee Nederlander niet aan zijn toekomst denkt en louter passioneel in het leven staat 😉

Wanneer de hoofdpersoon werkelijk van Two houdt dan heeft hij los van de nachtelijke passie toch uit zichzelf ook de wens om Two een prettig leven te bezorgen? Of ze eveneens nog van een ander houdt, wat maakt het uit.

Als hij de vrouw ziet als een stofzuiger die alleen in het huishouden mag blijven zoals die stof zuigt, dan is het geen liefde 😉 en dan zal hij er voor dokken ook.

Ik heb dit boek een paar maanden geleden gelezen. Het is beter geschreven dan “Thaise schatjes” (de recensie van een vlak hiervoor). De schrijver verstaat duidelijk het vak van schrijven wel. Alleen is ook hier voor, helaas voor mij, de verhaallijn: man rond de 50 bezoekt bar in Thailand, valt als een blok voor een jongedame halverwege de 20, het verstand op nul, waarschuwingen worden genegeerd, fout volgt op fout. Dus natuurlijk wederom drama, dat trekt natuurlijk het publiek want als het over een normale relatie gaat waar veel goed gaat met hier en daar wat tegenslagen en alledaagse dingen dan zal dat wel saai zijn… Dus wederom een triest personage waar ik mij totaal niet in kan vinden. De dames in het boek krijgen ook weer het stempel “meisje”, wat voor mij een rode vlag is dat de dames en Thailand niet op hetzelfde niveau worden gezien als hier bij ons. Thailand en de mensen, zo zo anders, onbegrijpelijk en minder ontwikkeld lijkt dat mij te zeggen… zucht. Terwijl het dat allemaal niet is in mijn optiek.

Wel laat dit boek ook het perspectief van de jongedame zien, dat is zeker een plus. En het is op haar manier zeker een slimme dame. Helaas zijn de twee hoofdpersonen beide niet eerlijk, wat dus genoeg drama geeft maar ook vermoeiend want de verhalen over niet oprechte mannen en vrouwen die aan korte termijn eigen gewin denken, waarbij de man zijn pielemuis achterna gaat en de dame wil cashen, dat is al duizend maal verteld.

Het verhaal begint in Phuket, toch weer eens wat anders dan al die verhalen in standaard hun introductie hebben in de eerste de beste bar in Bangkok. Al vrij snel gaat die oude olifant, die zich aan zijn slurfje mee laat voeren, met een auto van Phuket richting de regio Khorat. De olifant komt in het boek bij diverse waterplaatsen de nodige drank tegen en hij neemt dan standaard geen Chang, Shinga of Leo maar overal gaat hij voor een Vietnamees biertje. Ik kom waarschijnlijk op de verkeerde plekken want ik heb zelden Vietnamees bier gezien in Thailand. Het zijn de bekende 3, de grote internationale biermerken en dan soms wat lokale kleine brouwers en -mijn favoriet- een Laotiaans biertje. Ook al hou ik mijn ogen goed open voor Aziatische biertjes, het zal wel aan mij liggen dat ik bijna nooit een biertje vanuit de buurlanden zie maar in dit boek bij elk tappunt Vietnamees bier beschikbaar is.

De personen die voorbij komen zijn heel bijzonder. Zo stoppen ze onderweg naar Khorat bij een klein restaurantje, uiteraard met Vietnamees bier. Er is zelfs een heuse kelner die op enige afstand van de tafel, met de hand op zijn rug, geduldig op instructies wacht. Deed mij meer denken aan een Frans restaurant in het betere segment dan een Thais tentje zomaar ergens lands de weg. Maar dat zal wel aan mij liggen. En zo gaat de weg verder, met de nodige gaten en de laatste 15 kilometers voorbij Khorat over slechte (zand)wegen.

Eenmaal in het dorp vol zelfgemaakte huisjes met daken van palmbladeren, waar er volop koeien en geiten lopen voor de melk, maar ook ganzen en meer wandelend vlees. Ook in dit kleine dorpje in de middle of nowhere is er Vietnamees bier, dat in een schaaltje vol ijsblokjes ligt die van een groot blok zijn afgehakt. Op de lokale markt is het een gekwek aan prijsonderhandelingen, en liggen er meters aan loempia’s, riviervis en gebakken eend met een dikke zwerm vliegen er omheen. De mensen eten er gele rijst…. En de betalingen gaan Dollars.

En bij de inzegening van een huis is er een ceremonie met “hoge priesters”, die “flamboyand ronddraaiend” een soort dans opvoeren. Gekleed in een “hoge puntmuts” , een “gewaad met lange, wijd uitlopende mouwen”. Als onderdeel van de ceremonie spuugt de hoogste priester vlokken speeksel in het rond.

Ik moest zeggen, ik heb me zeer vermaakt! Ik heb diverse keren heel hard moeten lachen om wat er geschreven stond. Dus ik dank de auteur daarvoor. Maar voor mij voelde het niet als Thailand aan. Wel leuk dat de Isaan, de regio waar ik tot graag elk jaar weer kom, ook een plekje heeft in het boek. Helaas speelt veel van het verhaal zich toch in de uitgaansgebieden af met al de bekende scenario’s van een man die maar aan 1 ding denkt en de dames die de heren mij de slurf nemen en plukken plukken plukken. Ik wacht nog steeds op een westerse roman waarvan ik denk: dit is Thailand! Ja, zo gaat dat in Thailand! Zo doen, denken en zien veel Thaise mensen dat! Dat is tot nu toe alleen gelukt bij romans geschreven door Thaise auteurs. Maar wie voor de lol eens een boek wil lezen door de ogen witneus die in alle bekende valkuilen en stereotypes trapt met daar boven toch ook elementen die menig westers auteur weglaat, ja, zou dit boek wel op de shortlist staan.

Samengevat: vermakelijk boek, kon me er alleen heel slecht in verplaatsen en voelde vaak niet echt alsof ik in Thailand was. Ik kan het zoals de andere westerse romans over Thailand weinig serieus nemen. Maar technisch gezien wel vakschrijver ook als de verhaallijn niet de mijne was.