“Soms vraag ik me af of ik voor het ongeluk geboren ben. Is dit nu mijn leven is dit mijn bestemming? Ik bid tot Boeddha dat het niet zo zal zijn. Ik wil dit leven niet. Nu ben ik een plattelandsmeisje die probeert te ontsnappen aan de klauwen van een tijger om vervolgens te worden verzwolgen door een krokodil. Mijn hele leven is een hel en het einde is nog lang niet in zicht.”
“Ik ben een prostituee. Door farangs bij voorkeur ‘bargirl’ genoemd. Ik denk dat zoiets meer acceptabel klinkt in westerse oren. Maar voor een vrouw zoals ik, is dit hetzelfde.”
“Je kunt me kopen voor 2.000 baht. In ruil daarvoor doe ik bijna alles wat je van me vraagt, maar ik kus niet met klanten. Sommige dingen zijn te intiem om met vreemden te doen. Kussen doe je met je vrouw of vriendin, voor seks kun je bij vrouwen zoals ik terecht.”
Miss Bangkok is een realistisch, confronterend en autobiografisch verhaal over een leven in de Thaise prostitutie. Arm en ongeschoold probeert Bua Boonmee te ontsnappen aan een fout huwelijk vol geweld, maar ze eindigt in een Gogobar in Patpong. Daar, in de beruchte hoerenbuurt in Bangkok, is ze overstag gegaan. Ze werd een prostituee in een poging om haar familie te onderhouden. Bua’s verhaal is er één van overleven en moed. Maar ook van misbruik en armoede. Haar levensverhaal en bekentenissen zorgen voor een lach en een traan. Het zal je raken, aan het denken zetten en jouw mening over prostitutie in Thailand voorgoed veranderen.
De bovenstaande tekst is vertaald van de cover van het boek ‘Miss Bangkok – Memoirs of a Thai Prostitute’. Ik heb het boek gelezen. Het is inderdaad een indrukwekkend en aangrijpend boek. Voor een aantal lezers van Thailandblog en expats, die in grote lijnen weten hoe de Thaise maatschappij in elkaar zit, zal het misschien minder schokkend zijn.
Veel vrouwen in Thailand hebben hun eigen ‘sad story’. Meestal krijg je niets of niet alles te horen. In Thailand is zwijgen immers veel belangrijker dan praten. Hoe een Thaise prostituee werkelijk tegen haar ‘beroep’ aankijkt, blijft meestal verborgen achter het bekende masker. Door uiterlijke vertoon bij de bargirls, zoals veel lachen en vrolijkheid, lijkt het in een eerste oogopslag een schijnbaar acceptabel bestaan. Maar Thai zijn meesters in het verbergen van emoties. Ze aanvaarden hun lot. Het is een belangrijk onderdeel van de Boeddhistische leer. Je huidige leven is namelijk een vervolg op je vorige bestaan. Heb je nu een bedroevend leven dan is dat het resultaat van je slechte daden in je vorige leven. Door in het huidige leven zoveel mogelijk goed te doen kun je in een volgend leven, meer geluk tegemoet zien.
Dit lijkt een medicijn te zijn voor alle ellende. Ze aanvaarden het bijna onmenselijke bestaan met de gedachte dat het ooit beter zal gaan, desnoods in een volgend leven. Misschien verklaart het ook de kracht en doorzettingsvermogen die Thaise vrouwen bezitten.
De keuzes bij ongeschoolde vrouwen in Thailand, meestal van het platteland, worden bepaald door mogelijkheden (of het ontbreken er van) en de omstandigheden. Zo ook bij Bua Boonmee (een pseudoniem om haar werkelijke identiteit niet prijs te geven). Die omstandigheden staan meestal al vast: armoede. Het structurele gebrek aan geld zorgt voor andere excessen zoals gokken, drankmisbruik, prostitutie en huiselijk geweld. Gooi al deze ellende in een emmer, roer een paar keer en zie daar het levensverhaal van Bua (Lotus in het Thais).
Het boek begint bij haar jeugd op een legerbasis. Haar vader is sergeant-majoor in het Thaise leger. De gokverslaving van haar moeder zorgt voor een breuk in het huwelijk van haar ouders. Vader neemt een Mia Noi in huis en moeder vertrekt met de kinderen, waaronder Bua, naar Bangkok.
Hoewel ze zich in deze moeilijke periode staande houden, zorgt een huwelijk tussen Bua en een Thaise man voor een abrupt einde aan de onbezorgdheid van haar jeugd. Zoals zo vaak in Thailand was er geen sprake van liefde, maar van een ‘verstandshuwelijk’, geïnitieerd door haar moeder. De schijnbaar vriendelijke Thaise man veranderde onder invloed van drank in een brute gek die Bua stelselmatig mishandelde. Zelfs een zwangerschap en de geboorte van haar eerste kind maakte daar geen einde aan.
Hierna is haar levensverhaal een aaneenschakeling van tegenslag en verkeerde keuzes. Haar baan als animeermeisje in een Japanse wijk in Bangkok is nog relatief onschuldig. Een welgestelde Japanner neemt haar onder zijn hoede met het idee dat Bua nog maagd is. Een leugen die door Bua in stand wordt gehouden. Met veel geduld probeert hij haar over te halen om zijn minnares te worden. Bua laat deze ‘kans’ aan haar voorbijgaan. Wanneer je het boek leest zul je de ironie van het woord ‘kans’ begrijpen.
Een tweede huwelijk met een Thaise man op wie Bua ditmaal wel verliefd is geworden blijkt al snel een triest vervolg op haar eerste huwelijk. De dronken en werkloze echtgenoot vernedert en mishandelt haar regelmatig. Er worden twee kinderen geboren en omdat deze man ondanks alles wel goed voor de kinderen zorgt, besluit ze niet bij hem weg te gaan en de mishandelingen maar te accepteren.
Omdat er geen inkomen is gaat Bua in Patpong weken bij een Gogo-bar. ‘We sell our bodies purely as a mean of survival.’ Het overleven gaat niet alleen gepaard met het verkopen van haar lichaam, Bua drinkt veel alcohol om te ontsnappen aan de wreedheid van haar bestaan.
Het werken in de bar bestaat uit het entertainen van farang, westerse toeristen. Commissies op drankjes van klanten en seks met farang zorgen voor inkomsten. De bizarre sekswensen en negatieve ervaringen met farang bevestigen de vooroordelen. “Wij zijn slechts objecten, voorwerpen die ze kunnen gebruiken voor hun eigen plezier”. De mamasan waarschuwt Bua keer op keer niet verliefd te worden op een farang. “Ze liegen en bedriegen.”
Bua besluit haar autobiografie met het uitspreken van angst. Bang voor haar uitzichtloze en onzekere toekomst. Ze is weldra te oud voor de bar. Alternatieven zijn er niet. Haar enige reddingsboei is een rijke farang die voor haar en de kinderen wil zorgen. Ze kan dan bij haar gewelddadige echtgenote weg. Maar net zoals Bua zijn er duizenden andere Thaise vrouwen ook op zoek naar diezelfde farang.
Het boek is Engelstalig maar prima te volgen. Het is bijna verplichte kost voor iedereen die interesse heeft om in de keuken van de harde Thaise maatschappij te kijken. Het verhaal van Bua staat synoniem voor vele Thaise vrouwen in de seksindustrie. Het vrolijk ogende meisje aan de bar draagt een aantal geheimen met zich mee. Dat zijn diepe wonden die nooit volledig zullen helen.
Dit boek is te bestellen bij Bol.com: www.bol.com/nl/p/miss-bangkok/
– Herplaatst bericht –
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Gezondheid21 december 2024Matige wijnconsumptie verlaagt risico op hart- en vaatziekten volgens nieuwe studie
Eten en drinken21 december 2024Hor Mok (ห่อหมก) oftewel gestoomde viscurry
Eten en drinken19 december 2024Roti Mataba Nuea (โรตีมะตะบะเนื้อ)
Bezienswaardigheden19 december 2024Uitstapjes vanuit Thailand: Angkor Wat in Cambodja (video)
L.s.
Is er een ISBN nummer van dit boek bekend ??
Wel eens van Google gehoord? ISBN10 1905379439 en ISBN13 9781905379439
Ik ben blij dat je dit voortreffelijk boek nog eens naar voren haalt, Khun Peter. Het staat op mijn e-reader.
Ik ben het met een klein deel van je commentaar niet eens en wel dit: ‘Ze aanvaarden hun lot.’
Bua aanvaardt haar lot juist niet. Ze veroordeelt, beklaagt, probeert te ontsnappen en wil een beter leven.
Die kracht en doorzettingsvermogen van veel Thaise vrouwen wijst er juist op dat ze hun toegewezen lot niet aanvaarden. Hoogstens leggen ze zich er uit wanhoop bij neer, dat is iets anders dan ‘aanvaarden’.
Waarom een verandering en verbetering vaak nauwelijks lukt is een andere zaak.
‘ Ze aanvaarden hun lot. Het is een belangrijk onderdeel van de Boeddhistische leer. ‘
En het is ook geen onderdeel van de Boeddhistische leer. Dat is wat de rijke elite, en de monniken, de arme Thais wijsmaken.
Er zijn vele opstanden geweest in Thailand. En de Boeddha zelf schikte zich ook niet in zijn ‘ lot’. Hij verliet het paleis van zijn vader waar hij een genoeglijk leven leidde met veel vrouwen en zijn zoontje, Rahula, om als asceet in eenzaamheid en hongerig in het oerwoud de waarheid proberen te achterhalen.
Een ieder begint met een zeker karma maar de bedoeling is juist om dat ‘lot’ te verbeteren.
Om het lot te verbeteren kun je het beste als man herboren worden, alleen een man kan immers volledige ontwaking bereiken (full buddhahood), en een vrouw kan niet verder komen dan ‘arahatship’ (enlightenment, verlichting). Persoonlijk kom ik liever als vrouw terug, maar ik zit dan ook vol fouten. Een normaal mens zal proberen zijn of haar lot te verbeteren, goed te doen en kan dan zo in het volgende leven een stapje dichter bij full buddhahood komen. Met de boeddhistische leest in de hand dus alle reden om zich niet neer te leggen bij hun bestaan ook al doen de figuren hoog in de boom het plebs graag geloven dan het hun lot is en zich daar bij neer te leggen heeft.
Maar al laten we het Boeddhisme varen (hoeveel Thai volgen de leest nu werkelijk ook als ze zichzelf Boeddhist noemen?), is het ook pure menselijkheid om een beetje een normaal leven op te willen bouwen. Geluk, aandacht, liefde, geen zorgen of je morgen nog wel een dak boven je hoofd hebt, eten en andere rekeningen kunt betalen. Dat je gezond blijft. Geen wonder dat de dames dus aspiratie hebben, hoop in een beroep dat zoveel van hart en ziel kapot maakt. Het is toch niet voor te stellen hoe moeilijk het moet zijn om met vreemde mannen mee te gaan, tussen de lakens te duiken, de kans dat je met een figuurlijk of fysiek ziek persoon mee gaat, de risco’s, de nare ervaringen, en toch hopen dat je of de prins op het paard tegenkomt of op een andere manier een uitweg kan vinden Nee, ze leggen zich er niet bij neer, ondergaan hun lot niet gelaten. Volkomen terecht, ik heb met hen (en hun mannelijke collega’s) te doen, het pijnigd mij.
Gender and rebirth in Buddhism:
– https://www.buddhismuskunde.uni-hamburg.de/pdf/5-personen/analayo/karma-female.pdf
– https://www.jstor.org/stable/10.2979/jfemistudreli.27.1.33?seq=1
Nou wordt ie helemaal mooi of snap ik niet wat er staat wat niet onmogelijk is?
“De dames die in de prostitutie gaan zijn de dames met aspiratie”
Wat zijn de dames dan die bij de 7/11 of in een fabriek werken? Toch geen domme ganzen ofzo?
De “Nederlandse” cocaineboefjes hebben ook aspiraties maar als je dan in een schimmige en keiharde wereld gaat werken dan kan het bahtje ook verkeerd vallen. De naieve gelukszoeksters en gold diggers zoeken het ook zelf op. Gaat het goed dan hoor je er niets van en gaat het slecht dan zijn het ineens de slachtoffertjes volgens sommigen.
Geef mij het meisje van de 7/11 maar die de tering naar de nering weet te zetten en ook heel gelukkig kan worden.
Dat zij die in slopend prostitutie werk doen aspiratie (hoop?) hebben betekend wil niet zeggen dat dat elders niet zo is. De Zewen medewerker, de rijstboer(in), de tandarts enzo hebben die net zo goed. Ik ga echter geen oordeel vellen over of mensen in sector X meer lof of sympathie verdienen dan sector Y. Ik wens hen alle het beste toe. Zeker is dat bij een nog gebrekkig sociaal vangnet teveel burgers voor zeer moeilijke, mag ik zeggen onrechtvaardige, keuzes en dilemma’s worden gesteld. Keuzes die mij soms aan het hart gaan.
Beste Johny dat is trouwens een niet zo’n fijne verdraaiing van mijn woorden. Je zelf getikte citaat geeft mensen de indruk dat ik wat anders heb gezegd dan ik schreef. Ik las het citaat eerst en dacht ‘wat is dat voor vreemde opmerking, wie zegt zoiets??’ Toen viel het kwartje dat het een rare draai van mijn woorden was. Geeft niet, hoop dat mijn toelichting hier boven lezers duidelijk maakt wat ik wou zeggen. 🙂
Zoals bijna altijd door de dames verwoord en klakkeloos door de meeste farangs overgenomen : ik had geen keus. Zoals jij stelt, bewijzen o.a. de seveneleven meisjes het tegenovergestelde.
De meisjes die bij 7/11 werken die kunnen volstaan met 10.000 tot 15.000 baht per maand. Die hoeven geen achterban (die zich weinig of niet om hun bekommert) te onderhouden en leven doorgaans niet in de aangehaalde erbarmelijke omstandigheden. Zo’n vergelijk gaat voor mij niet op. Het is en blijft in mijn optiek een bende die seksindustrie, waarbij er velen lijden en vaak in stilte, maar wel zichtbaar in het getoonde gedrag voor wie het wil zien. De mensheid en hoe men met elkaar omgaat, ik blijf mij hierover verwonderen.
Sorry het boek Malee van de rijstvelden naar de toerismeprostitutie iste koop via http://www.boekwinkeltjes.nl
Ik wil op geen enkele manier de hardheid en de triestheid van het leven van vele bargirls betwisten, maar ik heb het boek ook gelezen en kon me toch niet aan de sterke indruk onttrekken dat er toch vooral een Westerse mevrouw met Westerse opvattingen aan het woord was. Veel uitspraken en gedachtengangen in het boek kwamen me zeer on-Thais voor, zeker voor een Thaise bargirl.
(Slechts een voorbeeld, hierboven ook aangehaald: dat ‘bargirl’ acceptabeler klinkt dan ‘prostituee’ voor farangs. Alsof bargirls zelf liever prostituee genoemd zouden worden, daarmee ook nog eens volledig voorbij gaand aan het feit dat eufemismes zo’n beetje door de Thais zijn uitgevonden, dat bargirls in honderden varieteiten voorkomen in Azie – van animeren tot prostituee en alles er tussen in – EN last but not least dat prostitutie illegaal is in Thailand. Nee, hier is een Westerse mevrouw aan het woord die een sneer uitdeelt.)
Mocht dit zo zijn, dan is de ironie wel schrijnend; weer heeft een Thais meisje zich laten gebruiken, door eeen Westerse schrijfster dit keer. Ik hoop dat ze ook hier iets aan over heeft gehouden. Het is haar gegund.
Beste Kees,
Gefeliciteerd met je kennis van de opvattingen van bargirls. Ik verzeker je dat de opvattingen van ‘oosterse’ en ‘westerse’ bargirls, of hoe je zo ook noemt, niet veel verschillen.
Die dames willen het liefst als ‘bargirl’ worden aangesproken en de klanten doen dat ook. Beiden vermijden het woord ‘prostituee’, daar is dus geen verschil. Als een Thai vraagt aan een bargirl wat voor werk ze doet zegt ze meestal ‘ik ben een สาวนั่งดริ็งค์ oftewel een gezelschapsmeisje om samen wat te drinken. Die Thai weet natuurlijk heel goed dat er wat meer is. Hoe die bargirls elkaar benoemen na wat drank mag ik van de moderator niet zeggen maar het woordje ขาย komt er vaak in voor.
Ik heb een merkwaardige opvatting namelijk dat die opvattingen van Thais en van westerlingen helemaal niet zoveel uit elkaar lopen. Ik vond het een eerlijk boek.
Allemaal mee eens. Neemt niet weg dat hier op zijn minst een Westerse editor met behoorlijk wat invloed aan het werk is geweest, vermoedelijk om het te laten resoneren bij Westerlingen. Iedere paar pagina’s had ik het gevoel ‘dat zou een Thai zo nooit zeggen’ in ieder geval. Dat jij dat niet zo voelt; het zij zo.
Sommige mensen willen de waarheid niet onder ogen zien. Jammer, een gemiste kans. Ik ken een aantal Thaise dames uit de prostitutiewereld persoonlijk en niet omdat ik met ze naar bed ben geweest, die een soortgelijk verhaal zo kunnen produceren. Het is een beroep waarbij het halve wetboek van strafrecht te aanschouwen is en waar velen onder lijden, maar gelukkig zijn er nog mensen die er toch voor betalen en ze als klant goed behandelen, zodat ze toch maar mooi een huis en auto voor de familie kunnen bekostigen, heb ik mij laten wijsmaken. Het is triest en zal altijd wel blijven zolang de armoede huis houdt. Overal ter wereld komen we deze praktijken tegen. Volgens sommigen het oudste beroep ter wereld en niets mis mee. Dus vooral blijven genieten en je niets van dit soort kritiek aantrekken zou ik tegen dit soort gebruikers zeggen. Thailand beroemd en berucht om de mooie jonge aantrekkelijke dames en heren te Patpong en noem maar op. Bij velen tegen dovenmansoren geuit.
Nog even over die naam Bua Boonmee. Bua betekent inderdaad Lotus, en Boonmee betekent ‘ik heb verdienste’ Het is duidelijk waarom ze die namen koos.
In een adem uit!
Mocht je geen zin hebben een boek te lezen.
Ik vond deze docu wel aangrijpend.
https://www.youtube.com/watch?v=cXCPaCr4pdc&list=FLhm0B_-Gj0bEd0oFHA7kX5Q&index=4&t=19s
Zelf heb ik in Pattaya aan een bar gezeten met wel 7 meiden om me heen. Geinen, dollen, een dom spelletje spelen en ja ik gaf ze drinken, ze dronken allen limonade. Eentje wilde een keer bier en vroeg dat eerst.
Eerst vertrouwde ik het niet en vroeg de tapster naar de rekening, maar alles keurig bijgehouden.
Aan het eind van de avond was ik 35, incluis mijn versnaperingen, euro kwijt en had een leuke avond met 7 meiden, echt getroffen.
Natuurlijk zijn er, die niet zo netjes zijn. Ook mee gemaakt.
Ach, we zijn allemaal mensen en heel veel mensen hebben niet zo’n goed leven.
Grappig het tegenover gestelde van het boek Thaise schatjes.
Niemand word gedwongen, het is hun eigen keus!
Liegen tegenover de familie dat ze in een ziekenhuis werken, of de schoonmaak.
Ze willen kleding, make-up telefoons en andere luxe en feesten.
Geld verdienen zonder er weinig voor te doen…….
Kort door de bocht. Je wordt wel degelijk gedwongen de keus te maken.
Het kapitalistisch systeem eist dat. Of je educatie kan krijgen en of je er wel dan iets mee kan doen.
En dat is in elk land hetzelfde.
Voor 4 posities in Thailand bij de regering op een bepaalde plek kreeg men 2000 sollicitaties van over geheel het land binnen, er is dus weinig gelegenheid zelfs voor afgestudeerden.
Men stelt een minimumloon van max 300 baht/dag, waar menig Thai niet van rond kan komen, zeker niet indien je dan nog een (vrijwillig) kind of kinderen hebt.
Verkrachtingen vinden plaats in Thailand en levert de vrouw een kind op. Abortus kent men denk ik niet zo in Thailand ivm het Boeddhisme. Bovendien kost het geld, wat men niet heeft.
Het kapitalistisch systeem dweept de kosten van onderhoud omhoog. “Mensen” welke rijk genoeg zijn, interesseert het geen bal hoe een gewoon iemand zich in stand moet houden, waar ook ter wereld en is altijd een mankind issue geweest.
Velen kunnen niet anders en MOETEN daarom deze keuze maken. ja , het is dan hun “eigen keus”, maar wel geforceerd door een systeem. Eigenlijk het egoïsme in de mens.
Wees dan maar blij Janinne, dat je goed terecht bent gekomen.
Misschien zou je een keer moeten werken op het platte land en bv rijst telen, waarbij de Thai menig uur in de brandende zon in een bad met modder staat voor hun rijst.
Waarna uit gemolken er eindelijk wat geld komt, daar het kapitalistisch systeem gebiedt dit zo goedkoop mogelijk in te kopen. Niet genoeg om te overleven voor een familie en dus dochters geld in zamelen , zoals jij stelt voor de luxere zaken.
Zodat Janinne lekker rijst kan koken en eten, ook weer “goedkoop” natuurlijk.
Er is geen democratie en ook geen communisme, alleen kapitalisme. Het egoïsme van de mens om veel meer te hebben dan een ander.
Is er in het verleden tegen gevochten, nu viert het weer hoogtij en kost velen hun levens.
Letterlijk en figuurlijk
Er zullen altijd mensen zijn die de waarheid niet willen weten. Al schrijf je duizend boeken met waargebeurde verhalen. Niemand word gedwongen, het is hun eigen keus dat gelooft u toch werkelijk niet zelf. Er zijn prostituees in Thailand die het zogenaamde beroep met plezier uitoefenen, maar die zijn er niet veel en de redenen waarom zij zich prostitueren zijn van diverse aard zijn. In vrijwel ieder mens zit de behoefte om zich te verrijken met enige luxe. Daar is op zich niets mis mee. Dat de prostituee in Thailand doorgaans geen last heeft van lichamelijke vermoeidheid, of in uw woorden geld verdienen zonder er weinig voor te doen, is op het oog waarneembaar. Zeker bij de groep, die voor langere tijd met een buitenlander doorbrengt en hem vergezeld op een rondreis. De geestelijke schade is minder goed waarneembaar, maar treft een heel groot deel van de dames en heren in kwestie. Een blijvende schade en vaak niet behandelbaar door de schaamte die ook maar niet wil vertrekken. De hamerslag komt na gedane arbeid en als betrokkenen op leeftijd zijn, het geld op is en de goederen die er mee verworven zijn het aanzien niet meer waard.
De meeste Thaise prostituees willen geld verdienen voor onderhoud van hun kinderen en familie.
Een karig inkomen dat je op een fabriek verdient is nu eenmaal te weinig om kinderen te onderhouden en ze een goede toekomst te gunnen.
Het is nu eenmaal een andere situatie dan in nederland, waar een ieder een uitkering krijgt en niemand de familie moet onderhouden.
Natuurlijk moeten ze er ook nog aantrekkelijk uitzien, vandaar de kleding en make up.
Aan een saaie prostituee is er nu eenmaal weinig behoefte vandaar het feesten, zodat de toerist ook nog een leuke tijd heeft.
De luxe telefoon. Een attribuut , zoals kleding , mooie schoenen, make up en handtasjes.
Een uiting dat je klasse hebt, ontwikkeld en niet een goedkope achterlijke boerentrut bent.
Iedereen denkt en redeneert vanuit onze in weze luxe situatie.Ga er zelf maar eens aanstaan om zonder geld
en sociaal stelsel (er bestaan namelijk geen uitkeringen in Thailand)zien te overleven.Wij kunnen leven zij moeten zien te overleven.
Dat is een heel groot verschil.De Thaise regering dient ook voor haar bevolking te zorgen door een sociaal stelsel in te voeren voor mensen die niet in hun levensonderhoud kunnen voorzien.
Boek niet leverbaar op bol.com. Waar wel?