Wat Phrathat Doi Suthep – kroonjuweel van Chiang Mai

Luchtfoto van de Wat Phra That Doi Suthep tempel in Chiangmai

Telkens wanneer ik Chiang Mai, de Roos van het Noorden, bezoek wordt mijn blik aangetrokken door de gouden schittering op de bergflank. Wanneer de zon de grote goudkleurige chedi van Wat Phrathat Doi Soi Suthep doet opgloeien, dan weet ik dat ik weer – zij het voor even – thuis ben in wat ik in de loop der jaren een beetje als ‘mijn’ stad ben gaan beschouwen.

Ik word er warempel een beetje weemoedig en poëtisch van en dat is, wat mij betreft, ook niet meer dan logisch. Niet alleen omdat het intussen al een hele tijd geleden is dat ik nog door de straten van Chiang Mai heb mogen struinen maar ook omdat de uitstraling van deze tempel, die op de flank van de Doi Suthep gekleefd lijkt te zijn, telkens opnieuw de dichter in mij wakker maakt en mij naar superlatieven doet grijpen om hem te kunnen beschrijven.

Wat Phrathat Doi Suthep, die in vogelvlucht op een kleine vijftien kilometer van de stad ligt, is één van de meest bezochte en vereerde tempelcomplexen in het noorden van Thailand. En dat is al héél lang zo. Deze site was immers al voor de komst van het Boeddhisme voorwerp van verering want de Lue, de oorspronkelijke bewoners van de regio, geloofden rotsvast dat de zielen van hun voorouders op de berg huisden. De tempel wordt meestal Doi Suthep genoemd maar dat is in feite niet helemaal correct want dit is de naam van de 1.676 meter hoge berg waarop hij werd gebouwd. De tempel zoals we die vandaag kennen gaat in oorsprong wellicht terug tot de dertiende eeuw en ligt op een hoogte van 1.073 meter. De Doi Suthep vormt samen met zijn evenknie Doi Pui het kerngebied van het Soi Suthep-Doi Pui National Park, een van de oudste beschermde Thaise natuurgebieden dat een oppervlakte van om en bij 265 km² beslaat.

Volgens de legende zou de bouw van deze tempel alles te maken hebben gehad met een droom die de vrome monnik Sumanathera had gekregen en waarin hij instructies had ontvangen om in Pang Cha een relikwie van de Boeddha te gaan zoeken. De monnik ging natuurlijk meteen op pad en vond deze relikwie, een schouderblad waaraan magische krachten werden toegewezen. Hij bracht het naar Sukhothai maar de daar heersende vorst plaatse de grootste vraagtekens bij de authenticiteit van het gebeente. Wie er wél in geloofde was de koning van het noordelijke vorstendom Lanna en hij nodigde Sumanathera in 1368 mét zijn bot uit naar Lamphun.

Om één of andere onbekende reden brak het bot daar in tweeën waarna één deel werd bijgezet in een tempel in Suandok. Het andere deel werd om al even onduidelijke redenen op de rug van een witte olifant gebonden, die in Chiang Mai door de noordelijke Chang Puak-poort of de Poort van de Witte Olifant werd gedreven en dan de jungle werd ingejaagd. Deze woudreus beklom blijkbaar niet zonder enige inspanning de Doi Suthep want eens boven aangekomen, trompetterde hij driemaal en viel toen steendood neer. Dàt moest wel een goddelijk teken zijn en dus werd op deze plaats een tempel gebouwd die Wat Phrathat Doi Suthep zou worden. De naam Phrathat verwijst rechtstreeks naar de bewuste Boeddha-relikwie. Waardoor de naam van de tempel, vrij vertaald zoiets als de ‘Tempel op Doi Suthep waar een Boeddha-reliek wordt bewaard’, is.

Bezoekers aan de tempel kunnen, eens ze de koortsige begankenis rond de bonte verkoopstalletjes hebben getrotseerd, de 309 treden tellende naga-trap – de langste in Thailand- beklimmen of de iets minder sportief aangelegden onder ons kunnen mits het neerleggen van 30 Baht mee met de gondel van de knarsende en kreunende kabelbaan. Eens boven treffen we meteen een beeld van de witte olifant aan, die aan de grondslag van de stichting van dit klooster- en tempelcomplex lag maar de belangrijkste bezienswaardigheid zonder twijfel het altijd drukke binnenplein met de indrukwekkende, 24 meter hoge en rijkelijk met bladgoud getooide chedi. Deze chedi werd, conform de traditie in het noorden, gebouwd op een achthoekige basis en wordt omgeven door kleinere stupa’s, altaren, Boeddhabeelden in alle denkbare uitvoeringen en kleurrijke muurschilderingen om over de grote opgehangen bronzen klokken nog maar te zwijgen.

Je kan er zowel Boeddhistische als Hindoeïstische schrijnen terugvinden. Zo is er bijvoorbeeld een vereerde kopie van de Smaragdgroene Boeddha die zich in de Wat Phra Kaew in Bangkok bevindt te bekijken maar ook een opvallende Ganesha. Opvallend is ook de chatra, de grote, goudkleurige paraplu naast de grote centrale chedi. Dit symbool komt zowel voor in het Hindoeïsme, Boeddhisme als Jainisme en is in feite niet écht Siamees, maar een stille getuige van twee eeuwen van Birmese bezetting (1558 tot 1775) van Chiang Mai.

De 309 treden tellende naga-trap – de langste in Thailand

Je kan er niet naast kijken: Wat Phrathat Doi Suthep is een toeristische trekpleister van formaat maar ondanks de hiermee gepaard hectiek en de drukte kan er nog steeds iets rustgevend van een bezoek aan deze site uitgaan. Waarom niet eens ’s ochtends bij het krieken van de dag afzakken om er bij het uitkijkpunt te genieten van een zonsopgang over de stad die aan je voeten ligt? Of ’s avonds wanneer een voor een de lichten aanfloepen in Chiang Mai en een feeëriek schouwspel bieden? Het enige minpunt aan een ochtendlijk of avondlijk bezoek is wel dat het binnenplein dan gesloten is.

De gemakkelijkste manier om in Wat Phrathat Doi Suthep te geraken is de songthaew, de typische bordeauxrode baktaxi’s. Maar voor een zacht prijsje kan je ook een taxi of busje nemen. Scooters of brommertjes raad ik af want de weg is niet alleen behoorlijk bochtig maar bij regenweer vaak ook gevaarlijk glad wat in combinatie met het bij tijd en wijle erg drukke verkeer en het soms bizarre rijgedrag van andere weggebruikers niet écht een veilige aankomst garandeert. En dan is er natuurlijk ook nog voor de meer avontuurlijke reizigers het zogenaamde Monk Trail, een wandelpad dat je naar het klooster leidt, maar daar ga ik een volgende bijdrage over wat er nog meer te bekijken valt op de Doi Suthep iets dieper op in…