De vrouw met de grootste armen en handen

In een dorpje in de provincie Surin woont een Thaise dame met een niet-benijdenswaardig wereldrecord. Duangjai Samuksamarn heeft namelijk de grootste en dikste armen en handen ter wereld.

Haar handen zijn groter dan haar hoofd en zij torst met die dikke armen en handen 35 kilo extra met zich mee.

Zij kreeg bekendheid door een documentaire over haar op de Duitse televisie en onlangs ging een verslaggeefster van het Duitstalige blad Der Farang bij haar op bezoek. Uit dat interview maakte ik de volgende samenvatting:

Jeugd

Duangjai, die nu 59 jaar oud is, vertelt, dat zij als een normaal kind is opgegroeid. Er waren vanaf de geboorte geen lichamelijke afwijkingen. Toen zij ongeveer 17 jaar oud was, begonnen handen en armen abnormaal te groeien. Zij probeerde dat aanvankelijk te verbergen en ze sloot zich af van leeftijdsgenoten. Uit die periode zijn ook geen foto’s van haar beschikbaar, want uiteraard schaamde zij zich voor die steeds groter wordende armen en handen. Zij heeft in de loop van de tijd drie grote operaties doorstaan, maar de medische wereld staat voor een raadsel, want die armen en handen groeiden steeds opnieuw weer aan. Het is een ongeneeslijke ziekte.

Handicap

Haar hele leven wordt bepaald door deze handicap. Zij kan niet veel, zichzelf wassen of het huishouden doen is al een groot probleem, want zoals zij zelf zegt: “Het is alsof ik voortdurend met twee zware koffers loop”. Zij is nooit getrouwd, want, hoewel zij vroeger wel enkele bewonderaars had, wilde zij geen gezin om die vervolgens tot last te zijn. In haar bestaan wordt zij bijgestaan door een zus van haar, die wonderwel niet aan deze ziekte lijdt. Haar omgeving in het dorp heeft haar ook volledig geaccepteerd, zij is zelfs erg populair bij de dorpskinderen.

Medische klachten

De gewone dagelijkse werkzaamheden leveren allerlei andere klachten er nog bij. Bij het minste of geringste begint zij te piepen en heeft ademhalingsmoeilijkheden, pijn in de rug en de gewrichten maakt het lopen moeilijk. Ondanks alle klachten wil Duanjai niet zielig gevonden worden, ik ben een vrouw net als alle anderen”. Af en toe gaat zij met haar zuster naar de markt voor de boodschappen, maar dat vindt Duanjai nogal gênant. Om te voorkomen, dat iedereen haar aanstaart heeft zij haar handen en armen in een doek gewikkeld. Eens per week bezoekt zij de dorpsarts, die haar voorziet van pijnstillers, zalfjes voor de gewrichten en massageolie voor de armen. Het is het enige wat hij kan doen.

Boeddha

Troost vindt Duanjai in haar dagelijks gebed in de boeddhistische tempel. Zij maakt de traditionele wai als alle anderen, maar wel onder hevige pijn in de armen. “Ik bid in de hoop in mijn volgend leven niet van die grote handen te hebben, ik ben genoeg gestraft in dit leven”

Medische vragen

Tot zover ongeveer wat ik uit dat interview in Der Farang distilleer. Het is een vreemd verschijnsel, dat staat vast. Wat ik dan mis in zo’n verhaal zijn wat meer bijzonderheden van medische aard. Wat voor een ziekte is het, heeft het een naam? Waardoor precies groeien die handen en armen steeds weer aan? Waarom is zij drie maal geopereerd, wat probeerde men precies te bereiken en waarom is dat niet gelukt. Ik neem ook aan, dat die operaties niet door de dorpsdokter zijn uitgevoerd, dus waar en door welke specialisten is dat dan wel gebeurd.? Allemaal gemiste kansen om er een goed verhaal van te maken.

De verslaggeefster beweert, dat de Duitse documentaire over Duanjai wereldwijd aandacht heeft gekregen. Ik heb getracht wat antwoorden te vinden op al die vragen, maar anders dan van Der Farang en RTL is er geen enkele website die aandacht aan dit merkwaardig verschijnsel heeft besteed.

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Eten en drinken23 december 2024Glenmorangie in Thailand
• Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
• Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
• Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken