Recensie Kaan Show Pattaya

Op 7 mei jl. verscheen het artikel van Gringo over de Kaan Show, die op 20 mei in het fonkelnieuwe D’Luck Cinematic Theatre in première zou gaan. Gringo adviseerde een expectatief beleid (eerst maar eens even afwachten), terwijl mijn advies in de reacties daar diametraal tegenover stond: ‘Als het je wat lijkt, meteen boeken die tickets en je hart sneller laten kloppen.’

Wellicht nuttig om dat nog even (terug) te lezen: www.thailandblog.nl/bezienswaardigheden/nieuw-kaan-show-pattaya/

Frans is een man van zijn woord, maar niet alleen van woorden, dus nog dezelfde dag ben ik pogingen gaan wagen om aan tickets te komen. Mijn bedoeling was eigenlijk om Gringo zo gek te krijgen, ondanks zijn behoudende advies, toch mee te gaan naar de première, en dat we dan onafhankelijk van elkaar een recensie zouden schrijven.

Helaas, tijdens een gezamenlijk genuttigd biertje bleek dat Gringo een biljarttoernooi had op die dag, maar hij verzekerde mij dat hij, als dat niet zo was geweest, hij ondanks zijn gematigd enthousiasme voor het concept, zeker was meegegaan, waarvoor hulde!

Ik bestelde toch twee tickets via hotels2thailand.com, welke organisatie, bovenop de prijs van 2293 Baht per ticket (niet de goedkoopste plaatsen), ook nog in totaal 810 Baht service fee in rekening bracht, zodat de totale kosten 5.396 Baht beliepen.
Een aardige gezelschapsdame was snel gevonden. Zij regelde voor 500 Baht ook een taxi vanaf de Wonderful 2 Bar naar het D’luck Cinematic Theatre en weer terug.

Zaterdag was het dan zover.

Het complex ziet er nu redelijk ‘af’ uit, hoewel ik niet de indruk kreeg dat alle restaurant- en hotelfaciliteiten al functioneren.
Op de uitgeprinte voucher stond dat ik deze bij het ticket office moest inwisselen voor de daadwerkelijke tickets. Bij het binnenlopen van de hal van het theater bleek dat dat ticket office niet in het theater zelf was gevestigd, maar aan het plein buiten. Daar moesten we heen. This is Thailand, dus je hoeft niet zelf te gaan zoeken, er loopt iemand met je mee, en die wijkt niet van je zijde voordat je in het ticket office bent overgedragen aan een collega. We moesten even wachten, er was met de tenaamstelling iets misgegaan. Zo hadden we wel de tijd om de speciale architectuur van het ticket office te bewonderen. Het is gebouwd als een ruim 10 meter hoge bibliotheek. Dat heeft te maken met de verhaallijn die in de show zit, het begint met de ontdekking van een boek.

De overige klanten werden allemaal vlot geholpen, aan niets was te merken dat het de eerste officiële voorstelling was, behalve dan aan de bloemenzee die er vast wel mee te maken zou hebben. We hadden na tien minuten nog steeds geen tickets en de tijd begon te dringen, het was vijf minuten voor aanvang van de show, en we bleven als enige wachtenden over. Dat heb ik dan weer. Bij 1200 mensen gaat het goed en bij mij gaat het mis. Opeens kwamen de tickets toch uit de lucht vallen, duizendmaal excuses, mijn gezelschap kreeg een schoonheidssetje aangeboden ter compensatie voor het ongemak. Wij werden wederom niet aan ons lot overgelaten, maar nu eerder geëscorteerd dan begeleid naar de juiste ingang. Het was klokslag vijf uur, we mochten nog net naar binnen. Na twee stappen in de zaal zag ik dat iedereen stond. Gelukkig weet ik wat er dan aan de hand is, dan wordt het volkslied gespeeld, en ik begreep dat ik er beter aan deed direct op de plaats rust te maken. Dóórlopen is in zo’n situatie beslist niet aan te raden. Het kwam eigenlijk wel goed uit, zo konden mijn ogen een beetje aan de duisternis wennen.

Even later zaten we op onze prima plekjes en kon de show beginnen. Inhoudelijk is het gebaseerd op verhalen uit de Thaise literatuur. Ik ben daar onvoldoende in thuis om er veel zinnigs van te zeggen.

Het resulteert in ieder geval in veel fraai uitgedoste personages, en een scala aan monsters en draken. Dankbare onderwerpen om de moderne techniek eens helemaal op los te laten. Bliksemschichten, onweer en regen, bulderende vuurspuwende metershoge koppen, prehistorische wezens, alle kasten worden opengetrokken. Hier en daar zie je wel een schoonheidsfoutje bij de acrobatiek, maar dat zij ze vergeven.

Wat wel af en toe irriteert is dat als objecten vanaf de kant van de piste/het scherm worden aangelicht, je van tijd tot tijd bijna recht in zo’n spot kijkt en dus verder even weinig ziet. Ik zag vrij weinig verlichting van achteruit de zaal.

De mogelijkheden van de combinatie toneel/film zijn goed uitgebuit. In de scène met de zeeschepen moet je echt moeite doen om te zien waar de zee op het scherm overgaat in de zee op de grond. Soms is het wat minder geslaagd en lijkt het op tv-trucage uit de jaren zeventig. Maar in het echt nu, dat dan weer wel.

De aaneenschakeling van monsters en aanverwanten, en met name het oorverdovende geluid dat voornamelijk uit geschreeuw en gebrul bestaat, wordt – gelukkig – regelmatig onderbroken door subtielere scènes, met luchtacrobatiek, oorstrelende muziek, clowneske en zelfs interactieve elementen, tot en met paaldansende ladyboys in een transparante badkuip. Het blijft tenslotte Pattaya.

Niet alleen een aantal ladyboys hebben bij deze productie een aardige baan gevonden, ook van de groepjes break-dancers die u ongetwijfeld wel eens gezien hebt, is een aantal gerecruteerd. In totaal heeft men 300 man/vrouw personeel moeten werven, de verdiensten zijn uiteraard afhankelijk van de functie, opleiding en ervaring en beginnen bij 10.000 Baht per maand bij een zesdaagse werkweek.

Helaas heb ik niet overal plaatjes van kunnen schieten, want ongeveer halverwege gebaarde een meneer mij dat dat niet mocht, terwijl ik in de Theatre Regulations alleen gezien had: ‘No Selfie Stick’ waaruit ik a-contrario redenerend had begrepen dat je zonder selfie stick dus wel je gang kon gaan. Ik ging er maar niet over in discussie.
De zaal zat voor zo’n 75% vol, de totale capaciteit is 1400 mensen.

Opmerkelijk was dat het publiek bijna geheel uit Thai en overige Aziaten bestond. De meesten keurig gekleed en met de hele familie. Ik was de enige farang, voor zover ik heb kunnen waarnemen. Als de Thaise overheid het heeft over meer toeristen, dan is dit het type wat ze willen en bedoelen. Die anderhalve farang die dreigt naar een buurland te verkassen omdat ie ergens een paar euro meer moet betalen voor een kaartje dan een Thai kunnen ze hier missen als kiespijn.

De show viel bij het publiek goed in de smaak, als ik tenminste af mag gaan op de 23 keer die het publiek spontaan aan een applaus begon.

En wat moet ik hier nou van vinden? Het is in ieder geval een gewaagd project, wat niet zo snel navolging zal vinden buiten Thailand. Zelfs grote musical-producties in Nederland vinden plaats in een afgedankte hangar op een overbodig geworden vliegveld, bij het Cirque du Soleil zit je uiteindelijk op houten bankjes in een tent, terwijl het D’Luck Theatre al bijna een attractie en bezienswaardigheid op zich is.

Met de hele club de wereld over toeren is gelet op het enorme aantal medewerkers en de reis- en verblijfkosten in den vreemde ondenkbaar. En zo heeft men een unieke show in een stad die steeds meer als massavakantieoord door de almaar groeiende Aziatische hogere middenklasse wordt bezocht. Wat wij daar als Europeanen van vinden is totaal oninteressant.
Het gebrul en geschreeuw van de monsters en griezels is voor mij te overheersend, en ik denk dat de Westerse smaak in het algemeen wat fijnzinniger en subtieler is.

Gezien vanuit het kader van deze productie, waarbij kennelijk bewust gekozen is voor onderwerpen waarin deze elementen een hoofdrol spelen – een keuze die ook wel verdedigbaar is omdat de technische mogelijkheden hierbij volledig kunnen worden ingezet – levert men een uniek en indrukwekkend schouwspel waar liefhebbend jong en oud met volle teugen van zal genieten.

Foto’s: goo.gl/photos/nqf7n4LeyNw1ASyB9